پاراماهاتزا یوگاندا در کتاب تحسین برانگیزش زیر عنوان: «افسانه الهی» در وصف شگفتی و شکوهمندی وحدت و یگانگی گفت:
«به اعتقاد من جنگ و ستیز همیشه ادامه خواهد داشت، مگر این که همه ما به موجوداتی معنوی تبدیل شویم؛ سرشت و نفسانیات ما به اندازه ای رشد کند که از کامیابی های دیگران به وجد آییم. اگر در عصر ما، استادان بزرگی نظیر محمد، عیسی، بودا در کنار یکدیگر می زیستند با وجود اختلاف نظرهای خرد و کلانی که ممکن بود بین آنان وجود داشته باشد، هیچ گاه از شیوه ها و ابزار علمی برای غلبه بر یکدیگر سود نمی بردند. چرا مردم باید وقوع جنگ را اجتناب ناپذیر تلقی کنند؟ هر قدرتی که از سلاح پیشرفته تری بهره مند باشد به طور قطع از اندیشه و ذهنیت سالمی برخوردار نیست.
به علاوه هرگز نمی توان با تکیه بر سلاح و مهمات صلح و صفایی پایدار و بادوام پدید آورد.»
همان گونه که گفته شد، تاریخ انسان لبریز از نفاق و اختلاف و کینه توزی است. این وضعیت بشریت را در آستانه زوال و نابودی قرار داده است. اندیشمندان بزرگی که در میان ما می زیسته اند پیوسته بر این نکته تأکید داشته اند که در طرح کاینات جز عشق و هماهنگی و دوستی چیز دیگری نیست.
در حقیقت مفهوم یگانگی بسیار فراتر از تعریفی است که فلاسفه و رهبران ماوراء الطبیعه به آن اشاره می کنند. هرکس تخم نفاق و تفرقه بیفشاند با اراده جهانی از در مخالفت برآمده و به ضرر و زیان همگان یاری رسانده است. گاه در دل خود نور گرم و تابان و درخشنده ای حس می کنیم که عطوفت و مهربانی و درمان و تعادل و هماهنگی کاینات را به ما یاد آور می شود و ما را به ادراک یگانگی و وحدت - که بر یکایک کنشهای عالم ما حاکم است - فرا می خواند. در عین حال ما در اصل یارای آن را نداشته ایم که از قالب جسمانی خود خارج شویم و انسانیت را در فکر و اندیشه خویش جستجو کنیم؛ چرا که اتمسفر روانی ما پیوسته از تفرقه و جدایی سرشار بوده است.
بهترین شیوه برای گام برداشتن به فراسوی خود و پیروی از فلسفه کل نگر، آن است که با هر کس، در هر مقام، روابطی مهرآمیز و رضایت بخش و شادی انگیز را آغاز کنیم. کوته سخن آن که در راه پیش رو داریم: یا به ابزاری برای اتحاد و پیوستگی تبدیل شویم، و یا نا آگاهانه در جهت سقوط و نابودی جامعه بشری گام برداریم.
«به اعتقاد من جنگ و ستیز همیشه ادامه خواهد داشت، مگر این که همه ما به موجوداتی معنوی تبدیل شویم؛ سرشت و نفسانیات ما به اندازه ای رشد کند که از کامیابی های دیگران به وجد آییم. اگر در عصر ما، استادان بزرگی نظیر محمد، عیسی، بودا در کنار یکدیگر می زیستند با وجود اختلاف نظرهای خرد و کلانی که ممکن بود بین آنان وجود داشته باشد، هیچ گاه از شیوه ها و ابزار علمی برای غلبه بر یکدیگر سود نمی بردند. چرا مردم باید وقوع جنگ را اجتناب ناپذیر تلقی کنند؟ هر قدرتی که از سلاح پیشرفته تری بهره مند باشد به طور قطع از اندیشه و ذهنیت سالمی برخوردار نیست.
به علاوه هرگز نمی توان با تکیه بر سلاح و مهمات صلح و صفایی پایدار و بادوام پدید آورد.»
همان گونه که گفته شد، تاریخ انسان لبریز از نفاق و اختلاف و کینه توزی است. این وضعیت بشریت را در آستانه زوال و نابودی قرار داده است. اندیشمندان بزرگی که در میان ما می زیسته اند پیوسته بر این نکته تأکید داشته اند که در طرح کاینات جز عشق و هماهنگی و دوستی چیز دیگری نیست.
در حقیقت مفهوم یگانگی بسیار فراتر از تعریفی است که فلاسفه و رهبران ماوراء الطبیعه به آن اشاره می کنند. هرکس تخم نفاق و تفرقه بیفشاند با اراده جهانی از در مخالفت برآمده و به ضرر و زیان همگان یاری رسانده است. گاه در دل خود نور گرم و تابان و درخشنده ای حس می کنیم که عطوفت و مهربانی و درمان و تعادل و هماهنگی کاینات را به ما یاد آور می شود و ما را به ادراک یگانگی و وحدت - که بر یکایک کنشهای عالم ما حاکم است - فرا می خواند. در عین حال ما در اصل یارای آن را نداشته ایم که از قالب جسمانی خود خارج شویم و انسانیت را در فکر و اندیشه خویش جستجو کنیم؛ چرا که اتمسفر روانی ما پیوسته از تفرقه و جدایی سرشار بوده است.
بهترین شیوه برای گام برداشتن به فراسوی خود و پیروی از فلسفه کل نگر، آن است که با هر کس، در هر مقام، روابطی مهرآمیز و رضایت بخش و شادی انگیز را آغاز کنیم. کوته سخن آن که در راه پیش رو داریم: یا به ابزاری برای اتحاد و پیوستگی تبدیل شویم، و یا نا آگاهانه در جهت سقوط و نابودی جامعه بشری گام برداریم.
