در حال تایپ دلنوشته پدر خاکستر نشین|Liza کاربر بوکینو

[Liza]

وقتی می‌روند، خانه‌ام سردتر می‌شود، اما دلشان گرم‌تر.
به این می‌اندیشم که شاید بودنم فقط بارشان را سنگین‌تر کند.
آن‌ها حق دارند زندگی کنند، دور از دردها و شکست‌های من.
زنم، اگر بودی، می‌فهمیدی چرا نمی‌خواهم در کنار من بمانند.
عشق من، من سایه‌ای بیش نیستم، و آن‌ها نیاز به خورشید دارند.

 

[Liza]

هر بار که صدایشان را می‌شنوم، قلبم روشن می‌شود.
می‌گویم "پدر خوب باشید، مراقب خودتان باشید."
اما در دلم، هزاران بار تکرار می‌کنم "مرا ببخشید که پدرتان نتوانست بیشتر باشد."
آن‌ها رفتند تا زندگی کنند، و من ماندم تا یادشان را زنده نگه دارم.
زنم، می‌دانم که تو هم با هر قدمشان برایشان دعا می‌کنی.

 

[Liza]

من از دور تماشاگر زندگی‌شان شده‌ام، گویی در صحنه‌ای از نمایشی که نقش من تمام شده است.
خوشحالم که می‌خندند، که عاشق می‌شوند، که شکست‌ها را پشت سر می‌گذارند.
اما در هر خنده‌شان، گویی تکه‌ای از قلبم باقی‌مانده و می‌سوزد.
زنم، اگر تو اینجا بودی، شاید این تنهایی کمتر آزارم می‌داد.
اما حالا، فقط منم و خاطراتی که زیر بار سنگینشان کمر خم کرده‌ام.

 

[Liza]

پدرم همیشه می‌گوید که برویم، اما هیچ‌وقت نمی‌خواهد ما را از خود دور کند.
می‌گوید خوشبخت باشید، اما چشمانش همیشه دلتنگی را فریاد می‌زند.
ما رفتیم، نه برای اینکه دوستش نداشتیم، بلکه چون او می‌خواست بال‌های ما را ببیند.
هر بار که به او زنگ می‌زنیم، صدایش گرم است، اما سکوت‌هایش سردتر از زمستان.
چطور می‌شود کسی را ترک کرد که همیشه دست‌هایش برایمان دعا می‌کنند؟

 

[Liza]

خانه‌اش بوی خاطره می‌دهد؛ بوی دست‌های زنی که دیگر نیست.
پدر همیشه با نگاهش به دیوار خیره می‌شود، انگار هنوز با او حرف می‌زند.
وقتی به دیدنش می‌رویم، لبخند می‌زند، اما نمی‌تواند غم را از نگاهش پنهان کند.
ما رفتیم تا زندگی کنیم، اما او در همان خانه ماند، با تمام دردهایش.
می‌خواهیم برایش بیشتر باشیم، اما هر بار می‌گوید: "شما بهترین‌ها را دارید، من همین کافی‌ست."

 

[Liza]

پدرم برایمان سنگین‌ترین بارها را به دوش کشید، اما هیچ‌وقت از پا نیفتاد.
هر بار که او را می‌بینیم، حس می‌کنیم تمام جهان بر شانه‌هایش نشسته است.
ما می‌دانیم که او بیشتر از هر چیزی، عشقمان را می‌خواهد، نه فاصله‌هایمان.
اما او همیشه خودش را پشت جمله‌ای ساده پنهان می‌کند: "برای خوشبختی‌تان دعا می‌کنم."
چطور می‌توانیم به او بگوییم که ما بدون او کامل نیستیم؟

 

[Liza]

پدرم ما را در این دنیا به بهترین شکل رشد داد، اما خودش در جهان دیگری زندگی می‌کرد؛ جهانی پر از خاطره‌های سوخته.
هر بار که به او فکر می‌کنیم، قلبمان پر از غرور می‌شود، اما اشک‌هایمان جاری.
ما رفتیم، اما هر قدممان روی خاکسترهای او بود.
او به ما زندگی داد، اما خودش با مرگ آرام قلبش، زنده ماند.
کاش می‌توانستیم چیزی به او بدهیم که کمی از دردهایش را کم کند.

 

[Liza]

پدر برایمان همیشه قهرمان بود، حتی وقتی که در سایه‌هایش گم شدیم.
ما عاشقش هستیم، اما شاید عشقمان کافی نیست برای پر کردن تنهایی‌اش.
هر بار که به او نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که هنوز هم برایمان می‌جنگد، حتی در سکوت.
او از زندگی‌اش گذشته تا ما زندگی کنیم، اما حالا، او تنها مانده است.
پدر، ما رفتیم تا آرزوهایمان را بسازیم، اما تو همیشه آرزوی ما هستی.

 

[Liza]

شب‌ها بیدار می‌مانم و به دنیای بی‌صدا نگاه می‌کنم، جایی که هیچ صدایی جز سکوت نیست.
کاش می‌توانستم دست‌هایش را لمس کنم، بگویم که دلم برایش تنگ است، اما او دیگر نمی‌شنود.
این درد، مثل تیری در قلبم نشسته که هیچ‌وقت از آن خلاص نمی‌شوم.
او همیشه لبخند می‌زد، حتی وقتی که در دلش طوفانی از درد می‌گذشت.
کاش می‌توانستم برای یک لحظه، تنها یک لحظه، او را از دردهایش آزاد کنم.

 

[Liza]

حس می‌کنم که او هنوز کنارم است، با هر نفس که می‌کشم، با هر گامی که بر می‌دارم.
اما هیچ‌چیز به اندازه نبودن او درد ندارد.
وقتی خانه‌اش را می‌بینم، یاد خاطرات پر از خنده می‌افتم، اما حالا همه چیز خاموش است.
یادگارهایش هنوز در گوشه گوشه خانه جا مانده، و من فقط به خاطراتش دلخوشم.
چطور می‌شود کسی را فراموش کرد که تمام زندگی‌اش را برایت فدای کرده باشد؟