در حال تایپ دلنوشته پدر خاکستر نشین|Liza کاربر بوکینو

[Liza]

گاهی شب‌ها خواب می‌بینم؛ خواب روزهایی که همه کنار هم بودیم. می‌خندیدیم، دعا می‌کردیم، حتی بحث می‌کردیم. اما این رویاها به کابوس ختم می‌شوند؛ چرا که بیدار شدن، زنده‌تر از مردن درد دارد.

 

[Liza]

چند بار خواستم همه‌شان را فراموش کنم؛ عشق همسرم، صدای خنده‌ی بچه‌ها، عطر دستپخت مادرشان... اما مگر می‌شود؟ عشق، خاطره، و درد... این‌ها جایی در قلب آدم می‌مانند که حتی مرگ هم نمی‌تواند پاکشان کند.

 

[Liza]

آخرین نفس‌های عمرم را روی تختی کهنه می‌کشم، در خانه‌ای که روزی پر از شور و زندگی بود. دستم را به سمت تصویر عشق زندگی‌ام دراز می‌کنم، انگار می‌خواهم لمسش کنم. بچه‌ها کنارم هستند، اشک می‌ریزند، اما من آرامم. زیر ل*ب زمزمه می‌کنم:
"عشق من، حالا دیگر می‌آیم پیشت و نمی‌گذارم بیش از این در آن جهان تنها و غریب بمانی... و از بچه‌هایمان مطمئن باش که تا آخرین لحظه زندگی‌ام از آنها مراقبت کرده‌ام."
و بعد... سکوت و تنها صدای قلبی که دیگر نمی‌زند.

 

[Liza]

این پایان، سکوتی پر از معناست؛ جایی که غم، عشق و آرامش در هم تنیده می‌شوند.

پایان
بیست و هفتم آذر‌ماه هزار و چهارصد و سه