در حال تایپ دلنوشته پدر خاکستر نشین|Liza کاربر بوکینو

[Liza]

چرخ‌های دنیا می‌چرخید، اما برای او، همیشه در سراشیبی بود.
دست‌هایش خسته بودند، اما برای ما کوهی از طلا می‌ساختند.
آرزوهایش را به آتش می‌سپرد، فقط برای اینکه ما گرم بمانیم.
پدرم، کسی که حتی باد هم نمی‌توانست بر قامتش خم شود.
و من، شاخه‌ای که درختش را فراموش نمی‌کند.

 

[Liza]

می‌گفتند دنیا به شجاعت نیاز دارد، اما او به عشق نیاز داشت.
زیر باران ایستاد، اما هرگز نپرسید چرا خیس شده است.
پدرم، مردی که از خاکسترها برخاست و به خورشید سلام کرد.
او در چشم ما جاودانه بود، حتی اگر خودش باور نداشت.
و من، بازمانده‌ی یک رؤیای نصفه‌نیمه، در آغوش او.

 

[Liza]

ما او را ترک نکردیم، زندگی ما را از او ربود.
جاده‌ها فاصله می‌سازند، و شهرها خاطرات را کمرنگ می‌کنند.
اما هر کجا که رفتیم، عطر خاکسترهای او را با خود بردیم.
پدرم، هنوز سایه‌اش بر سر ماست، حتی اگر دور باشیم.
و من، هر شب در خواب‌هایم به خانه بازمی‌گردم.

 

[Liza]

نمی‌خواستیم برویم، اما دست‌های او ما را هل داد.
می‌گفت: «شما باید به دنبال آفتاب بروید، من با شب کنار می‌آیم.»
اشک‌هایش را ندیدیم، اما صدایش در گوشمان می‌ماند.
پدرم، مردی که خودش را از ما گرفت، تا ما خودمان را پیدا کنیم.
و ما، هنوز به او مدیونیم.

 

[Liza]

دنیا گاهی زنجیری به پاهایمان می‌بندد که به خانه نمی‌رسیم.
اما او هیچ‌گاه ما را سرزنش نکرد؛ همیشه می‌گفت: «راهتان را ادامه دهید.»
دور شدیم، اما هر قدمی که برداشتیم، او پشت سرمان ایستاده بود.
پدرم، مردی که دردهایش را پشت لبخندهای ما پنهان کرد.
و ما، سایه‌هایی که برای بازگشت دیر کردیم.

 

[Liza]

پدرمان را ترک نکردیم، او ما را آزاد کرد.
می‌گفت پرنده‌ها وقتی پرواز کنند، دیگر به آشیانه برنمی‌گردند.
اما ما پرواز کردیم و فهمیدیم که آشیانه‌مان همیشه در قلب اوست.
پدرم، درختی بود که شاخه‌هایش را برید تا ما به آسمان برسیم.
و من، در هر لحظه‌ی اوج، به ریشه‌هایم فکر می‌کنم.

 

[Liza]

او همیشه می‌گفت: «زندگی یک میدان جنگ است، اما من دیگر نمی‌جنگم.»
ما جنگیدیم، اما به قیمت دور شدن از او.
می‌دانیم که اشتباه کردیم، اما آیا او ما را بخشیده است؟
پدرم، قهرمانی که از میدان رفت، تا ما پیروز باشیم.
و ما، تنها بازماندگان یک داستان ناتمام.

 

[Liza]

مرگ عشق زندگی پدر خاکستر نشین...

 

[Liza]

وقتی او رفت، تمام خانه خالی شد.
دیگر صدای خنده‌هایش نبود که دیوارها را زنده کند.
قهوه‌ای که هر صبح برایش می‌ریختم، بی‌صدا سرد می‌شد.
من ماندم و سکوتی که حتی صدای نفس‌هایم را هم نمی‌شنید.
او عشق من بود، و حالا، من سایه‌ی بی‌جان او هستم.

 

[Liza]

او رفت، اما رد پایش هنوز روی این زمین است.
هر گوشه از خانه بوی او را دارد؛ هر شیء یادگاری از بودنش است.
اما دست‌هایم دیگر هیچ چیزی را حس نمی‌کنند، حتی خاکستر این زندگی.
عشق من، جای خالی تو مثل زخمی است که هر روز تازه‌تر می‌شود.
و من، مردی که در گذشته دفن شده است.