تک‌نویسی تک‌نویسی "از چشم دیگران" | رها سلطانی _ کاربر انجمن بوکینو

[*RaHa._]

«دیدار تصادفی»
از آن خیابان هزار بار رد شده بود،
اما آن روز فرق داشت.
او را دید؛ با همان حالت ایستادن، همان نگاه سرگردان.
چند ثانیه همه‌چیز ایستاد. گذشته برگشت...
دلش ریخت،
اما فقط گذشت. سلام نکرد، نگاه هم نکرد.
چون یاد گرفته بود،
بعضی دیدارها فقط باید تمام شوند.
نه شروع، نه ادامه... .

 

[*RaHa._]

«چراغ روشن اتاقش»
شب‌ها چراغ اتاقش دیر خاموش می‌شد.
مادر می‌گفت:
«باز داری فکر می‌کنی؟»
او لبخند می‌زد و می‌گفت:
«نه، فقط خوابم نمی‌بره.»
اما واقعیت این بود که داشت با خودش کلنجار می‌رفت؛ با تمام نشدن‌ها، با ترس فردا.
و چراغ، تا صبح، گاهی روشن می‌ماند... .

 

[*RaHa._]

«گوشی خاموش»
یک روز گوشی‌اش را خاموش کرد.
نه برای این‌که کسی زنگ نزند، برای این‌که خودش هم دیگر زنگ نزند.
دلش می‌خواست از تمام دنیا قایم شود.
آرام بنشیند، بدون انتظار، بدون نوتیف.
فهمیده بود که سکوت، درد دارد،
اما گاهی تنها پناه آدم است... .

 

[*RaHa._]

«باران و پنجره»
پنجره را باز گذاشته بود تا باران صدایش را بیاورد.
دوست داشت خودش را با صدای باران ب*غل کند.
هوا سرد بود، ولی دلش گرم‌تر از همیشه.
باران چیز عجیبی است،
آدم را یاد کسانی می‌اندازد که دیگر نیستند،
ولی هنوز بویشان هست...
در قطره‌ها، در خیسی کف حیاط، در ته دل... .

 

[*RaHa._]

«سوت قطار»
صدای سوت قطار همیشه دلش را می‌لرزاند.
نه چون سفر دوست داشت،
چون رفتن را بلد بود.
هر سوت، یک خداحافظی بود.
یک ایستگاهی که کسی دیگر پیاده نمی‌شد.
و او همیشه در ایستگاه می‌ماند،
چشم‌انتظار قطاری که فقط رد می‌شد... .

 

[*RaHa._]

«قهوه‌ی تلخ»
هر روز یک فنجان قهوه‌ی تلخ می‌خورد، بدون شکر.
می‌گفت تلخی‌اش یادش می‌اندازد زندگی همیشه شیرین نیست،
اما حقیقت این بود که
یاد او را در آن تلخی قاطی کرده بود.
تلخ، داغ، و پُر از حرف‌های نگفته... .

 

[*RaHa._]

«قاب عکس شکسته»
قاب که افتاد، عکس ترک خورد.
نه آن‌قدر که چهره‌ها دیده نشوند،
فقط درست از وسط لبخندها
و او خیره ماند به تصویر ترک‌خورده.
فهمید که بعضی خاطره‌ها با صدا نمی‌شکنند،
با سکوت می‌میرند... .

 

[*RaHa._]

«آخر صف»
او همیشه آخر صف می‌ایستاد.
نه چون دیر می‌رسید، نه از بی‌حوصلگی؛
بلکه کسی را نداشت که جایش را نگه دارد.
از میان جمعیت رد می‌شد،
سایه بود، نه صدا.
کاغذهای درون دستش چروک می‌شدند، پیش از آن‌که نوبتش برسد.
و هر بار که برگه‌ای را تحویل می‌داد،
دست‌هایش می‌لرزیدند،
نه از ترس،
از فراموش شدن... .

 

[*RaHa._]

«دست دوم»
او هر چیزی را بعد از دیگران داشت.
لباس‌های برادرش، کفش‌های همسایه، کیف مدرسه‌ی پسردایی.
خودش را هم دست‌دوم حس می‌کرد؛
نه چون چیزی کم داشت،
بلکه چون هیچ‌وقت کسی برای «اولین بار» به او فکر نکرده بود.
حتی دردهایش هم شبیه کسی دیگر بود،
نه به انتخاب خودش،
بلکه از سر عادت دیگران به ندیدن... .

 

[*RaHa._]

«وقتی نگاه نکرد»
با لبخند وارد شد.
لباسی که دوست داشت پوشیده بود.
موهایش را هم مثل همیشه بسته بود.
اما او، نگاه نکرد.
نه حرفی، نه حتی یک سلام.
گاهی بی‌توجهی،
دردش از هر جدایی، عمیق‌تر است... .