تک‌نویسی تک‌نویسی "از چشم دیگران" | رها سلطانی _ کاربر انجمن بوکینو

[*RaHa._]

«باران بود و نبود»
باران که می‌بارید،
دلش می‌خواست باز برود همان کوچه.
همان‌جایی که یک‌بار گفت: «دوستت دارم»
و صدای باران، آن را برای همیشه با خود برد.
دیگر نه او مانده بود،
نه آن کوچه.
فقط یک دلتنگی،
که هربار با باران، زنده‌تر می‌شد... .

 

[*RaHa._]

«او یک نفر نبود»
او زن بود.
مادر بود.
دختر همسایه‌ی روبه‌رویی، خواهر کارگر آن کارخانه‌ی دور، هم‌کلاسی سال‌های پیش...
اما برای خیلی‌ها فقط یک «او» بود.
نه نامی، نه صدایی، نه حقی.
فقط سهمی از درد،
که اگر صدایش بالا می‌رفت، می‌گفتند زیاده‌خواه است.
و اگر ساکت می‌ماند،
می‌گفتند حقش همین بود... .

[پایان]
تقدیم به زنانی که صدایشان در سکوت خانه گم می‌شود،
به مردانی که درد را لبخند می‌زنند
و به کودکانی که سهم‌شان از دنیا فقط نگاه‌های سرد بود.
تقدیم به آن که میان هزار «نباید»، هنوز امیدی در دل دارد
و شب‌ها، بی‌آن‌که کسی بفهمد، زیر نور چراغی خاموش، زنده مانده است... .