به انجمن رمان نویسی بوکینو خوش آمدید.

بوکینو با هدف ترویج فرهنگ کتاب و کتاب‌خوانی ایجاد شده‌ است و همواره در تلاشیم تا فضایی با کیفیت و صمیمیت را خدمت شما ارائه دهیم. با بوکینو، طعم شیرین و لذت‌بخش موفقیت را بچشید!

ثبت‌نام ورود به حساب کاربری
  • نويسندگان گرامی توجه کنید: انجمن بوکینو تابع قوانین جمهوری اسلامی ایران می‌باشد؛ لذا از نوشتن آثار غیراخلاقی و مبتذل جداً خودداری کنید. در صورت عدم رعایت قوانین انجمن، آثار شما حذف خواهد شد. در صورت مشاهده هرگونه تخلف، با گزارش کردن ما را یاری کنید.
    (کلیک کنید.)
  • قوانین فعالیت و ارسال محتوا در انجمن بوکینو
    (کلیک کنید.)
  • انجمن مجهز به سیستم تشخیص کاربران دارای چند حساب کاربری می‌باشد؛ در صورت مشاهده حساب کاربری شما مسدود می‌گردد.
  • باز کردن گره‌ از یک ماجرای جنایی، زمانی راحت است که شواهد و مدارک کافی داشته باشیم یا حداقل کسی باشد که بتواند با حرف‌هایش، ما را به کشف حقیقت نزدیک‌تر کند؛ اما اگر تمام افراد به قتل رسیده باشند، چه؟!
    رمان - کاراکال | حدیثه شهبازی کاربر انجمن بوکینو

ماهی

ماه
سطح
0
 
تاریخ ثبت‌نام
2024-08-05
نوشته‌ها
115
سکه
580
نگاه کمند بین منشی و مرد در نوسان بود و مانده بود که چه بگوید. برای همین تنها به زدن لبخندی کوتاه اکتفا کرد و نگاه توبیخ‌گرانه مرد را به منشی نادیده گرفت.
بعد از سکوت چند دقیقه‌ای، مرد دم عمیقی گرفت و گفت:
- بفرمایید.
سپس به سمت درب اتاق مدیریت گام برداشت و کمند با مکث کوتاهی به دنبالش به راه افتاد‌. فضای اتاق، ساده‌تر از چیزی بود که کمند تصور می‌کرد. یک میز کوچک قهوه‌ای گوشه‌ی اتاق بود که کلی برگه‌ بر روی آن ریخته شده بود. صندلی که پارچه‌ی آن اندکی پاره شده، نگاه کمند را تا لحظه‌ای که مرد بر روی آن نشست را به خود جلب کرد.
مرد پاهایش را بر روی هم انداخت و با دست به صندلی مشکی‌ای که روبه‌روی میزش قرار داشت اشاره کرد و گفت:
- بفرمایید بشینید.
کمند لبخند محوی زد و سپس، به آرامی بر روی صندلی نشست. کیفش را بر روی پاهایش گذاشت و دسته‌اش را میان دستش نگه داشت.
- خب، این‌جا یه موسسه تازه تاسیسه.
کمند ل*ب‌هایش را محکم بر روی هم قرار داد و منتظر به مرد چشم دوخت.
- همین‌طور که می‌بینین هنوز کلی کار داریم، این‌ها رو دارم میگم تا شما بدونید و اگه دوست داشتید همکاری کنید با ما.
کمند لبش را اسیر دندان‌هایش کرد و بعد از مکث کوتاهی، گفت:
- یعنی حتی کسی هم این‌جا ثبت نام نکرده؟
- خیلی کم!
پرنده‌ی ذهن کمند، ناخودآگاه به سمت مکانیکی آن سوی خیابان کشیده شد. اگر این‌جا می‌ماند می‌توانست روزی، به آن‌جا برود و یک تابلو بکشد! تابلویی که بوی رنگ ندهد، بوی روغن بدهد!
پرنده‌ی قلبش به جنب و جوش افتاد تا چیزی بگوید؛ اما مرد مانع شنیدن صدای آن شد و گفت:
- خب می‌دونم ممکنه تصمیم سختی براتون باشه، ولی... .
کمند میان حرف مرد پرید و گفت:
- من برای پول نیومدم این‌جا، هنر رو دوست دارم و خب... قبول می‌کنم!
مرد با تعجب نگاهی به او انداخت. لباس‌هایش شبیه کسانی که در عرصه هنر فعالیت می‌کردند، نبود. دستی به ته ریشش کشید و با شک گفت:
- مطمئنید؟
کمند دم عمیقی گرفت، به پشتی صندلی تکیه داد و گفت:
- بله، فقط می‌تونم دلیل‌تون رو برای تاسیس این‌جا بدونم؟
مرد نگاه متعجبش را از روی کمند برنداشت و کمند وقتی که این عکس‌ العمل او را دید، لبخندی زد و گفت:
- من برام مهمه که جایی کار کنم که به هنر اهمیت میدن!
غم در چشم‌های مرد نشست. کف دست راستش را بر روی میز روبه‌رویش گذاشت و گفت:
- من یک خواهر دوقلو داشتم که شیفته هنر بود، وقتی که کنکور قبول شد اون رفت دانشگاه هنر و من چون جایی قبول نشده بودم، پشت کنکور موندم تا سال بعد مجدد شانسم رو امتحان کنم.
کمند کیفش را بر روی پاهایش جابه‌جا کرد و به داستان مرد گوش سپرد، مردی که صدای غمگینش، خبر از حال بدش می‌داد!
- زمستون بود که خواهرم دیگه کم‌ سر می‌زد بهمون، اگه می‌اومد مدام عصبانی میشد و حتی بددهنی می‌کرد، این برای کسی که قبلا این کارها رو انجام نمی‌داد بعید بود!
 
امضا : ماهی

ماهی

ماه
سطح
0
 
تاریخ ثبت‌نام
2024-08-05
نوشته‌ها
115
سکه
580
مرد کلافه دستش را میان موهایش فرو برد و زمزمه کرد:
- بذارید آخرش رو بگم بهتون، خواهرم فوت کرد و چون علاقه‌ی زیادی به هنر داشت و یکی از آرزوهاش این بود که یه موسسه طراحی داشته باشه، من این‌جا رو تاسیس کردم!
کمند سرش را پایین انداخت و زیر ل*ب زمزمه کرد:
- متأسفم، خدا رحمت‌شون کنه!
- ممنون!
سکوت چند ثانیه‌ای که فضا را در دست گرفت باعث شد کمند به تصمیمی که گرفته بود، مجدد فکر کند. می‌ترسید از این که مبادا مجدد اشتباه کرده باشد!
مرد که سکوت کمند را دید، نگاهش را در فضای اتاق چرخاند و سپس گفت:
- خب نظرتون؟
کمند لبخند محوی بر روی ل*ب نشاند و سپس زمزمه کرد:
- مشکلی نیست، قبوله!
در چشم‌های مرد چیزی جز برق شادی نمی‌دید و این برق، باعث شد که کمند به تصمیمی که گرفته بود افتخار کند!
دقایقی بعد که برای کمند به تندی گذشت، او مشغول امضا کردن برگه‌های قراداد بود و مرد، در خیالاتش سپری می‌کرد، خیالاتی که رنگ و بوی خواهرش را می‌داد!
کمند بعد از این‌که آخرین امضا را زد، خودکار آبی رنگ را بر روی کاغذ گذاشت و از جای برخاست. با گذاشتن برگه بر روی میز جلوی مرد، حواس او هم به سمت کمند جلب شد و از جای برخاست.
- می‌تونم اسم‌تون رو بدونم؟
کمند تای ابرویش را بالا داد و زمزمه کرد:
- کمند اسدی هستم!
مرد ل*ب‌هایش را غنچه کرد و سپس گفت:
- خوشبختم، منم حامد محمدی هستم!
کمند زیر ل*ب « همچنینی» زمزمه کرد و سپس، حین این‌که گامی به عقب برمی‌داشت، گفت:
- خب ساعت کلاس‌ها رو بهم میگین؟
حامد انگشت‌هایش را بر روی میز گذاشت و حین این‌که به سمت جلوی میز گام برمی‌داشت، گفت:
- چون تعداد زیادی فعلا ثبت نام نکردن، یک یا دو روز در هفته باید تشریف بیارین. باز وقتی که ثبت نام تمام شد، ساعت و روز کلاس‌ها رو بهتون اعلام می‌کنم!
کمند کیفش را در دستش جابه‌جا کرد و به دنبال حامد به سمت درب گام برداشت. دم عمیقی گرفت و برخلاف تصورش، بوی ادکلنی از جانب حامد به مشامش نرسید و این، برایش خیلی عجیب بود!
همین که حامد پایش را از اتاق بیرون گذاشت، منشی به سمتش آمد و با ذوق گفت:
- چی‌شد؟
حامد گوشه‌ی لبش را بالا داد و حین این‌که سعی می‌کرد با چشم و ابرو آمدن، توجه‌ی منشی را به کمند جلب کند، گفت:
- خانوم اسدی از این به بعد همکار ما هستن!
 
امضا : ماهی

ماهی

ماه
سطح
0
 
تاریخ ثبت‌نام
2024-08-05
نوشته‌ها
115
سکه
580
ناگهان منشی جلوی چشم‌های متعجب کمند، دست‌هایش را محکم به هم دیگر کوبید و خودش را در آغوش حامد انداخت. کمند با دهان باز به او چشم دوخته و دست‌های حامد، کنار بدنش ثابت نگه داشته شده بودند.
منشی با خوشحالی گفت:
- وای حامد، خیلی خوشحالم.
حامد درمانده نگاهش را سرتاسر دفتر چرخاند و گفت:
- حکیمه میشه ولم کنی؟
منشی که حال کمند متوجه شده بود نامش حکیمه‌ است، حلقه‌ی دست‌هایش را به دور حامد محکم‌تر کرد و گفت:
- زر نزن بذار تو فضای احساساتیم باقی بمونم!
حامد آب دهانش را فرو فرستاد، سرش را به سمت کمند که گیج به آن‌ها نگاه می‌کرد چرخاند و گفت:
- دیگه باید به این رفتارهاش عادت کنین، معذرت می‌خوام!
حکیمه دهانش را برای حامد کج و سپس بوسه‌ای بر روی یقه‌ی پیراهن حامد زد. بوسه‌ای که باعث شد رد رژ قرمزش بر روی پیراهن سفید حامد، باقی بماند.
کمند با تعجب زمزمه کرد:
- نامزدتونه؟
حکیمه از آغوش حامد فاصله گرفت و حین این که گامی به عقب برمی‌داشت تا هنرش را بر روی یقه‌ی پیراهن او به درستی ببیند، گفت:
- بلا به دور دختر!
سپس دست‌هایش را به هم‌دیگر کوبید و گفت:
- وای حامد، اگه مامان تو رو با این لباس ببینه، ریختن خونِت حلاله!
حامد که تازه به خودش آمده بود، سرش را پایین انداخت تا بتواند چیزی را که حکیمه می‌گفت، به درستی ببیند. با دیدن رد رژ روی یقه‌ی پیراهنش، ابروهای مشکی‌اش را به هم دیگر نزدیک و سپس انگشت اشاره‌اش را به سمت او گرفت و گفت:
- می‌کُشَمت!
کمند بند کیفش را بر روی شانه‌اش مرتب کرد و گفت:
- ببخشید!
حامد که تازه به یاد آورد کمند هم آن‌جا حضور دارد، با درماندگی پلک‌هایش را بر روی هم قرار داد و سپس بر روی پاشنه‌ی پا چرخید و رو به کمند گفت:
- معذرت می‌خوام ازتون، شما می‌تونین برین.
کمند ل*ب‌هایش را محکم بر روی هم قرار داد و سپس، به سمت درب گام برداشت.
- پس خدانگهدار!
حامد دست‌هایش را درون جیبش فرو کرد و گفت:
- به سلامت!
همین‌که کمند پایش را از دفتر بیرون گذاشت، صدای حکیمه باعث شد که سرجایش متوقف شود و به پشت سرش بنگرد.
- هی چشم خوشگله!
کمند پلک محکمی زد و منتظر ادامه‌ی حرف او ماند.
- ایشون داداشمه، فکر بد نکنی یه وقت که قلبم ترک برمی‌داره!
چشمکی ضمیمه‌ی حرفش کرد و کمند تنها به سری به نشانه‌‌ی تایید تکان داد و از پله‌ها پایین آمد.
 
امضا : ماهی

ماهی

ماه
سطح
0
 
تاریخ ثبت‌نام
2024-08-05
نوشته‌ها
115
سکه
580
هرچه که به طبقه‌ی پایین نزدیک‌تر میشد، لبخند روی لبش بیشتر عمق می‌گرفت. حالش بی دلیل خوب بود و دلیلش را مثل همیشه نمی‌دانست، ترجیح داد بعداً به دلیلی که باعث لبخند روی لبش شده فکر کند!
کوله‌ی روی شانه‌اش را مرتب کرد و سپس از درب اصلی خارج شد. نور آفتاب به صورتش تابید و باعث شد برای مدت کوتاهی، چشم‌هایش را ببندد تا به نور عادت کند.
به محض باز کردن چشم‌هایش، نگاهش بی‌اختیار به سمت آن طرف خیابان کشیده شد. مرد مکانیک مشغول تمیز کردن دست‌هایش با یک پارچه‌ی زرد رنگ بود. با جرقه‌ای که به ذهنش خورد، بند کوله‌اش را از روی شانه‌اش برداشت و به دنبال گوشی‌اش گشت.
- اگه راضی نباشه چی؟
سوالی که ناخودآگاه به زبان آورده بود باعث شد مکث کند و همین مکث کوتاه، نگاه مرد آن طرف خیابان را به سمت او کشاند.
کمند غافل از آن نگاه، گوشه‌ی لبش را گاز گرفت و زمزمه کرد:
- بعدا نقاشی رو میدم به خودش!
سریع زیپ‌ کوچک روی کیف را گشود و گوشی‌اش را از داخل آن بیرون آورد. همین‌که رمز آن را زد، سرش را بالا آورد و با جای خالی مرد روبه‌رو شد. با حرص دندان‌هایش را بر روی هم فشرد و با خشونت زیپ‌ کیفش را بست. نگاهش را به آسمان دوخت و رو به تکه‌ ابر کوچکی، گفت:
- بعد میگن عجله کار شیطونه!
- درست میگن!
کمند با شنیدن صدای آشنایی، دستش را بر روی قلبش نهاد و با مکث سرش را به سمت چپ چرخاند. با دیدن مرد مکانیک که مثل همیشه لبخند بر روی ل*ب داشت، آب دهانش را فرو فرستاد و تنها با چشم‌های درشت به او خیره شد.
مرد که این عکس العمل او را دید، دستی به پشت گردنش کشید و با لبخندی که چال کوچک روی گونه‌اش را نشان می‌داد، گفت:
- ترسیدید؟
کمند تنها به این فکر کرد که اگر عکس را می‌گرفت و این مرد متوجه میشد، چه اتفاقی رخ می‌داد، برای همین بدون این‌که پاسخی به او بدهد، تنها به او چشم دوخت.
مرد وقتی پاسخی از جانب کمند دریافت نکرد، دستش را جلوی صورت او بالا و پایین کرد و سپس گفت:
- خوبین؟
کمند پلک محکمی زد و با گیجی گفت:
- ها؟...یعنی بله؟
مرد لبخند روی لبش را جمع کرد و بدون این که دستی که در هوا مانده بود را پایین بیاندازد، گفت:
- ببخشید، فکر کنم خیلی ترسیدید!
با لرزیدن موبایل درون دست کمند، او تازه به خود آمده و با حرص پلک‌هایش را بر روی هم فشار داد. بدون آن‌که به صفحه‌ی موبایل نگاه کند، تماس را جواب داد و سپس گامی به عقب برداشت و گفت:
- ببخشید!
صدای نغمه که درون گوشش پیچید، بر روی پاشنه‌ی پا چرخید و حین این‌که تندتند گام برمی‌داشت، گفت:
- خوب شد زنگ زدی نغمه.
نغمه تک خنده‌ای کرد و گفت:
- نکنه از یه مخمصه نجاتت دادم؟
کمند از سرعت قدم‌هایش کاست، سپس دم عمیقی گرفت و گفت:
- آره.
نغمه که می‌دانست کمند، به راحتی نمی‌تواند در جامعه با افراد ارتباط برقرار کند، تنها زمزمه کرد:
- خب بگو ببینم چه‌کار کردی!
کمند نگاه گذرایی به اطراف انداخت و بعد از این‌که مطمئن شد به اندازه‌ی کافی از آن‌جا دور شده، هر آن‌چه که امروز برایش رخ داده بود را مو به مو برای نغمه تعریف کرد.
 
امضا : ماهی

ماهی

ماه
سطح
0
 
تاریخ ثبت‌نام
2024-08-05
نوشته‌ها
115
سکه
580
صدای خنده‌ی نغمه در گوش کمند پیچید و باعث شد او هم، طرحی از لبخند بر روی ل*ب بنشاند.
- الان طرف فکر می‌کنه یه وزغ دیده!
کمند به سمت ایستگاه اتوبوس گام برداشت و زمزمه کرد:
- نغمه فکر کنم تا ابد این‌جوری بمونم.
- چه جوری؟
- نتونم درست با آدم‌ها ارتباط برقرار کنم، با شنیدن یه حرف دست‌پاچه نشم و کلی چیزهای دیگه.
نغمه که قصد داشت ذهن او را از این حواشی دور‌ کند، با شیطنت گفت:
- شوهر کنی خوب میشی.
کمند بر روی نیمکت آهنی ایستگاه نشست و با تعجب گفت:
- حالت خوبه نغمه؟
- آره.
کمند بدون حرف به روبه‌رویش خیره شد. کسی در سرش می‌گفت «اصلا مگه کسی میاد تو رو برای همسری انتخاب کنه؟». پشت دستش را به پیشانی‌اش کشید و زمزمه کرد:
- نغمه، دیگه این حرف رو نزن بهم!
- کدوم حرف؟
کمند حین این‌که از روی نیمکت برمی‌خواست و به سمت اتوبوس گام برمی‌داشت، گفت:
- همون حرف، نغمه می‌خوام برم خونه ماه، بعدا بهت زنگ می‌زنم.
بعد از این‌که از نغمه خداحافظی کرد، بر روی صندلی نزدیک به درب اتوبوس نشست و کوله‌اش را بر روی پاهایش گذاشت.
خلوت بودن اتوبوس را دوست داشت برای همین، با خیال راحت هندزفری‌اش را از جیب کوله‌اش بیرون آورد و بعد از وصل کردن به گوشی‌اش، آهنگ مورد علاقه‌اش را پخش کرد.
نگاهش را به بیرون دوخت و حین این‌که در کلمات آهنگ غرق شده بود، به مردمی خیره شد که هرکدام دردی در دل داشتند که کسی از آن باخبر نبود.
« کجا بودی شب‌هایی که غم‌ها می‌کشتنم بی‌تو
نگاه کن تو چشم‌های خیس تنهایی
منم بی تو
تو اون آغوشی که تنها پناه گریه‌ها بودی
شب‌هایی که من این زخم‌ها رو می‌شمردم
کجا بودی؟ »
***
« فصل ششم: دستمال زرد رنگ! »
با شنیدن صدای پیامک گوشی‌اش، بر روی تخت غلتی خورد و سپس بدون آن‌که چشم‌هایش را باز کند، دستش را به سمت میز عسلی کنار تختش دراز کرد. خواب ظهرگاهی از جمله چیزهایی بود که کمند، به هیچ وجه دوست نداشت لذت داشتنش را از دست بدهد.
بعد از پیدا کردن گوشی، آن را جلوی صورتش آورد و پلک‌هایش را کمی گشود. با دیدن اسم لاتین آقای محمدی، سریع نشست و موهایش را که حال، کمی از گذشته بلندتر شده بودند را با دست به پشت گوشش هدایت کرد و رمز گوشی را زد.
با انگشت شصتش، پیام را گشود و متن آن را که شامل ساعت و روزهای کلاس‌هایش بود را خواند. بعد از اتمام پیام، گوشی را بر روی پاهایش انداخت و دست‌هایش را محکم به هم دیگر کوبید. از این‌که دیگر قرار نبود ساعات بیشتری را در خانه بگذراند، راضی بود.
 
امضا : ماهی

ماهی

ماه
سطح
0
 
تاریخ ثبت‌نام
2024-08-05
نوشته‌ها
115
سکه
580
کش و قوسی به بدنش داد و سپس، در جواب حامد یک « ممنونم » تایپ کرد. بعد از این‌که پیام را ارسال کرد از جای برخاست و به سمت آیینه گام برداشت. دخترکی با لباس فرم مدرسه، در آیینه به او لبخند میزد. دختری که این‌بار، اثری از غم در چشم‌هایش نبود!
دم عمیقی گرفت و سپس، قید ماندن در اتاقش را زد و بعد از برداشتن گوشی‌اش، راهی اتاق کارش شد. انرژی زیادی کسب کرده بود و می‌خواست با تمام کردن تابلوی مشتری‌اش، از آن استفاده کند.
همین‌که درب اتاق را گشود، بوی رنگ به زیر بینی‌اش پیچید و باعث شد قلبش لبریز از حس خوب شود. فاصله‌ی چند قدمی خودش را با تابلو پر کرد و بعد از برداشتن قلم مو‌یی که آن‌را به رنگ سبز آغشته کرده بود، شروع به کار کرد.
آن‌قدر در کارش غرق شده بود که وقتی به خودش آمد، هوا تاریک شده و سرمای اندک اتاق، دست‌هایش را سرد کرده بود.
نگاهش را به اطراف اتاق چرخاند و با دیدن تابلویی که روبه‌رویش قرار داشت، چشم‌هایش نم دار شدند.
- این تابلو، تنها تابلویی بود که دوست داشتی!
دست‌هایش را با پارچه‌ی سفید رنگی که دستش بود، پاک کرد و سپس به سمت تابلو گام برداشت. در چند سانتی‌متری تابلو ایستاد و انگشت اشاره‌اش را بر روی طرح‌های تابلو کشید.
ل*ب‌هایش را محکم بر روی هم قرار داد و قبل از این‌که، اشکی از چشم‌هایش سرازیر شود، به بیرون از اتاق پا تند کرد. به درب بسته شده تکیه داد و دستش را بر روی قلبش نهاد. یاد و خاطرات مادرش، قصد فراموش شدن نداشتند و او، حتی در شادترین لحظات زندگی‌اش هم به یاد او بود!
با شنیدن صدای در، تکیه‌اش را از درب پشت سرش گرفت و گامی به جلو برداشت. با دیدن پدرش، لبخندی بر روی ل*ب نشاند و با شادی گفت:
- سلام بابا!
علی بعد از در آوردن کفش‌هایش، سرش را بالا آورد و با دیدن کمند، گفت:
- سلام دخترم!
کمند با گام‌های بلند به سمت پدرش گام برداشت تا کیفش را از دست او بگیرد؛ اما علی کیف را به پشت سرش هدایت کرد و با خنده گفت:
- با دست رنگی میخوای کیفم رو بگیری؟
کمند ثابت ایستاد و به کف دست‌هایش نگاه کرد. چینی به بینی‌اش داد و سپس گفت:
- باز یادم رفت دست‌هامو بشورم.
بعد از اتمام حرفش به سمت دستشویی گام برداشت و قبل از اینکه دمپایی‌های نارنجی رنگ دستشویی را پا بزند، صدای پدرش به گوشش خورد.
- بعد از این‌که دست‌هات رو شستی، آماده شو شام بریم بیرون.
کمند خودش را به عقب متمایل کرد تا بتواند صورت پدرش را ببیند. علی بعد از در آوردن کتش، با دیدن چشم‌های متعجب کمند، لبخندی زد و گفت:
- چی شده؟
کمند تای ابرویش را بالا داد و گفت:
- شام به چه مناسبت؟
- یه شام دو نفره پدر دختری، مگه مناسبت می‌خواد؟
کمند صاف ایستاد و بعد از زدن لبخند دندان‌نمایی، به سمت روشویی گام برداشت و مشغول شستن دست‌هایش شد. دست‌هایی که چند ماه قبل، مشغول پاک کردن رد خون مادرش از روی آن‌ها بود و حال رنگ سبز را از روی آن‌ها می‌ربایید.
بیشتر ماندن را در دستشویی جایز ندانست و بعد از پاشیدن یک مشت آب به صورتش، از آن‌جا بیرون آمد. بدون آن که صورتش را خشک کند، به سمت طبقه‌ی بالا گام برداشت تا برای رفتن به بیرون، آماده شود.
 
امضا : ماهی

ماهی

ماه
سطح
0
 
تاریخ ثبت‌نام
2024-08-05
نوشته‌ها
115
سکه
580
بدون مکث به سمت کمد رفت و اولین مانتویی که به چشمش خورد را برداشت. شال یاسی با خط‌های سفید، دومین چیزی بود که به دست می‌گرفت و صدای بسته شدن درب کمد، خبر از اتمام کارش می‌داد.
بعد از زدن یک رژ، گوشی‌اش را به دست گرفت و از اتاق بیرون رفت. مدت زمانی که برای آماده شدن طی می‌کرد روز به روز کمتر میشد و دلیلش را به بی‌حوصلگی ربط می‌داد؛ اما از اعماق قلبش می‌دانست که به این موضوع مربوط نیست.
ل*ب‌هایش را بر روی هم فشار داد و با شنیدن صدای پدرش، بر روی پاشنه‌ی پا چرخید و به پشت سرش چشم دوخت.
- آماده شدنت خیلی طول نکشید!
کمند دست‌هایش را در هم قلاب کرد و به جای خالی دستبندهایش چشم دوخت. حین این‌که نگاهش را به دست پدرش، همان دستی که تنها دو انگشت و نصفی داشت سوق می‌داد، گفت:
- تغییر خوبیه!
پدرش گامی به جلو برداشت، دستش را بر روی شانه‌ی کمند گذاشت و او را به سمت خود هدایت کرد. وقتی که پیشانی کمند به قفسه‌ی سینه‌ی او برخورد کرد، آرام ل*ب زد:
- همه تغییرها قشنگ نیستن کمندِ بابا!
کمند دست‌هایش را به دور کمر پدرش حلقه کرد و گفت:
- کدوم تغییرها قشنگن؟
- اون تغییرهایی که باعث میشن تو، از اینی که هستی بهتر باشی و این بهتر بودن به این معنی نیست از خودِ واقعیت دور شی!
کمند پلک محکمی زد و به تک‌تک کلماتی که پدرش بر زبان جاری کرده بود فکر کرد. حرف‌های پدرش همیشه همین بود، از آسان‌ترین کلمات استفاده می‌کرد تا فیلسوفانه‌ترین جمله‌ها را بسازد.
علی که متوجه شد کمند مفهوم حرف او را نفهمیده است برای همین او را از آغوش خودش جدا کرد، بوسه‌ای بر روی پیشانی‌اش نهاد و با خنده گفت:
- زیاد فکر نکن، بریم؟
کمند ل*ب‌هایش را غنچه و سپس سرش را بالا و پایین کرد. دستی به لبه‌ی شالش کشید و همراه با پدرش به سمت طبقه‌ی پایین گام برداشت.
برای این‌که نبود مادرش به چشمش نیاید، با لبخند گفت:
- شام چی داریم؟
علی کتش را از روی مبل برداشت و حین این‌که آن را می‌پوشید، گفت:
- بستگی داره کمند چی بخواد!
کمند دست‌هایش را در هم قلاب و سپس نگاهش را به سقف دوخت. بعد از چند ثانیه ل*ب زد:
- پیتزا!
علی با لبخند سرش را به نشانه‌ی تایید تکان داد و ثانیه‌ای بعد، خانه در سکوت فرو رفت.
کمند بعد از این‌که کمربندش را بست، شیشه‌ی ماشین را پایین داد و دستش را طبق عادت از آن بیرون برد. علی نیم‌نگاهی به سمت او انداخت و دنده‌ی ماشین را عوض کرد. به رسم همیشگی، ضبط ماشین خاموش بود و تنها صدای رفت و آمد ماشین‌ها، به گوش می‌خورد. با ایستادن پشت چراغ قرمز، نگاه کمند به سمت ماشین پژویی کشیده شد که یک دختر و پسر در آن ماشین نشسته بودند. شیشه‌ی دودی ماشین که تا نصفه پایین آمده بود مانع این میشد که بتواند به درستی درون ماشین را ببیند، اما صدای خنده‌ی دختر و گریه‌ی یک بچه، به خوبی به گوشش می‌رسید!
 
امضا : ماهی

ماهی

ماه
سطح
0
 
تاریخ ثبت‌نام
2024-08-05
نوشته‌ها
115
سکه
580
لبخندی تلخ بر روی ل*ب‌های کمند نشست و نگاهش را از آن‌ها گرفت‌ و به طنین آهنگی که از ضبط ماشینی که روبه‌روی‌شان قرار داشت گوش سپرد.
« رو همه دنیا دارم چشم‌هام رو می‌بندم
برگرد نذار اینا به اشک‌هام بخندن!
همه میگن گذاشته رفته
تو رفتنی نیستی چرا نمیخوان بفهمن؟! »
غم بزرگی بر روی قلبش سایه انداخت و چشم‌هایش نم‌دار شدند. به ثانیه‌های آخر چراغ قرمز چشم‌ دوخت و در دل دعا کرد که صدای ضبط ماشین کمتر شود. نمی‌خواست شبی که پیش رو داشت را با اشک‌ ریختن خراب کند، برای همین تند تند پلک زد تا از ریزش اشک‌هایش جلوگیری کند.
با سبز شدن چراغ، پدرش پا بر روی گاز نهاد و چند ثانیه بعد، دیگر خبری از صدای ضبط ماشینی نبود و همسان قبل، سکوت میان آن‌ها جولان می‌داد. کمند دست به سینه نشست و برای این‌که ذهنش از دقایق گذشته دور شود، گفت:
- کی می‌رسیم؟
علی نیم‌نگاهی به سمت او انداخت و بعد از زدن راهنمای ماشین، گفت:
- ده دقیقه دیگه، خسته شدی؟
کمند سرش را به طرفین تکان داد و « نه » آرامی زمزمه کرد. با ایستادن ماشین، کمند حین این‌که شیشه را بالا می‌کشید نگاهش را به اطراف دوخت و با دیدن یک فست فودی با تم لیمویی رنگ، لبخندی بر روی ل*ب نشاند و درب ماشین را باز کرد. رنگ‌های شاد همیشه حالش را خوب می‌کرد، حتی اگه در اوج ناراحتی بود!
ثانیه‌ای بعد، پدرش کنارش ایستاد و با هم به سمت فست فودی گام برداشتند. با باز شدن درب شیشه‌ای، بوی پیتزا زیر بینی‌ کمند پیچید و باعث شد معده‌اش به جنب و جوش بیوفتد. نگاهش را به اطراف مغازه سوق داد و راضی از نبود مشتری، به سمت میزی که کنار شیشه‌ها بود گام برداشت.
پدرش گوشی‌اش را بر روی میز گذاشت و سپس به سمت میز فروشنده گام برداشت تا سفارش‌شان را ثبت کند. کمند صندلی را عقب کشید و بعد از نشستن بر روی آن، پاهایش را بر روی هم انداخته و دست‌هایش را در هم قلاب کرد و روی میز گذاشت. نفس عمیق می‌کشید و بوی خوش پیتزا را درون سینه حبس می‌کرد و نگاهش، خیره به ماشین‌هایی بود که از خیابان رد می‌شدند.
با شنیدن صدای کشیده شدن صندلی بر روی سرامیک‌های سفید رنگ، سرش را به راست چرخاند و با دیدن پدرش، کمی بر روی صندلی جابه‌جا شد.
علی، بعد از نشستن روی صندلی، دم عمیقی گرفت و گفت:
- می‌خوام یه چیزی رو بهت بگم کمند!
کمند آب دهانش را فرو فرستاد، کمرش را به جلو متمایل کرد و گفت:
- چی؟
علی نگاهش را به چشم‌های سبز کمند دوخت و زمزمه کرد:
- می‌خوام اثاث‌کشی کنیم و بریم خونه‌ی جدید.
غم در نگاه کمند جا گرفت و به پشتی صندلی تکیه داد.
- چرا؟
علی دستش را جلو آورد و بر روی دست‌های کمند گذاشت.
- برای هردوتامون بهتره و از همه مهم‌تر، وصیت مامانت عملی میشه!
 
امضا : ماهی

ماهی

ماه
سطح
0
 
تاریخ ثبت‌نام
2024-08-05
نوشته‌ها
115
سکه
580
- وصیت مامان؟
علی سرش را پایین انداخت، زبانی بر روی ل*ب‌هایش کشید و گفت:
- آره، همیشه می‌گفت هروقت که من نبودم از این خونه، از این محله حتی شده از این شهر برین!
کمند بغض کرد و به قطره اشکی اجازه‌ی چکیدن داد. یعنی آخر قصه‌ی همه‌ی آدم‌ها همین بود؟ یعنی همه روزی، برای اینکه به یاد گذشته نیوفتند، از خاطرات فرار می‌کردند؟
کمند دم عمیقی گرفت و نگاهش را به شیشه‌‌ی میز سوق داد. دخترکی غمگین بر روی شیشه‌ی میز به او چشم دوخته بود و به او دهن کجی می‌کرد.
- خونه رو نمی‌فروشیم، این‌جوری هروقت دل‌مون تنگ شد برمی‌گردیم!
- نه!
- چی نه؟
کمند سرش را بالا آورد و زمزمه کرد:
- خونه رو بفروشیم!
علی لبخند تلخی بر روی ل*ب نشاند و گفت:
- باشه دخترم، یه خونه نزدیک محل کار جدیدت پیدا کردم، فردا بریم ببینیمش؟
کمند با تمام توانی که در اعضای صورتش باقی مانده بود، ل*ب‌هایش را به اطراف سوق داد و طرحی از لبخند بر روی صورت نشاند.
- آره.
با گذاشته شدن پیتزا بر روی میز، کمند و پدرش دست از حرف زدن کشیدند و خودشان را مشغول خوردن پیتزایی کردند که هیچ از مزه‌ی آن نفهمیدند!
***
فردا زودتر از آن‌چه که کمند فکرش را می‌کرد فرا رسید، شب گذشته برای او، شبِ خوبی نبود چرا که تا صبح چشم بر روی هم نذاشته و چهره‌ی مادرش از جلوی دیدگانش کنار نرفته بود.
دستی به گردنش کشید و سپس، دکمه‌های مانتوی چهارخانه فیروزه‌ای رنگش را دانه به دانه بست. کمربندی که هم‌جنس مانتو بود را هم دور کمرش بست و بعد از برداشتن یک مقنعه‌ی مشکی از روی تختش، دم عمیقی گرفت. امروز علاوه بر دیدن خانه‌ی جدید، می‌بایست به محل کارش هم برود و اولین کلاسش را شروع کند. شادی و غم، دو حسی بودند که در قلب کمند جولان می‌دادند و هرازگاهی با هم دعوا می‌کردند؛ چرا که می‌خواستند قدرت خود را به رخ یکدیگر بکشند!
کمند با ظرافت، لبه‌ی مقنعه‌اش را صاف و سپس، اندکی از موهایش را بر روی پیشانی‌اش ریخت. گامی به عقب برداشت و از دیدن چهره‌ی بدون آرایشش، لبخندی بر روی لبش نقش بست.
دستبندی با مهره‌های سفید و فیروزه‌ای، از داخل جعبه‌ی چوبی روی میزش برداشت و بعد از بستن قفل آن، به لبخند روی لبش اجازه‌ی عمیق شدن داد.
با شنیدن صدای در، گوشی‌ و کیفش را از روی تخت برداشت و گفت:
- بله؟
ثانیه‌ای بعد، درب اتاق باز و قامت پدرش جلوی چشم‌هایش نقش بست.
- آماده‌ای؟
- آره.
بعد از اتمام حرفش، نگاه سرسری به خودش در آیینه انداخت و با گام‌هایی به ظاهر استوار، به سمت درب اتاق گام برداشت.
 
امضا : ماهی

ماهی

ماه
سطح
0
 
تاریخ ثبت‌نام
2024-08-05
نوشته‌ها
115
سکه
580
مدت زمانی که برای رسیدن به خانه‌ی جدید صرف شد، همسان برق و باد برای کمند گذشت و وقتی به خود آمد که جلوی درب ساختمانی سه طبقه با نمای سنگ سفید ایستاده بود.
پدرش دستی به پشت گردنش کشید و بعد از زدن ریموت ماشین، کنار کمند ایستاد و گفت:
- بریم؟
کمند چشم از ساختمان گرفت و سرش را به نشانه‌ی تایید بالا و پایین کرد. علی بعد از تایید گرفتن از کمند، به سمت پله‌های جلوی درب اصلی ساختمان گام برداشت و انگشتش را بر روی زنگی که متعلق به طبقه‌ی دوم بود، گذاشت.
صدای زنگ در گوش کمند پیچید و کمی بعد، درب با نوای تیک باز شد. با باز شدن در، بوی مواد ضدعفونی زیر بینیِ کمند پیچید و راه پله‌هایی که از تمیزی برق می‌زدند، جلوی چشم‌هایش نقش بست. به ظاهر همه چیز در این ساختمان خوب بود! آب دهانش را فرو فرستاد و سپس، با برداشتن دو گام بلند خودش را به کنار پدرش رساند و با هم، پا بر روی اولین پله‌ی، راه پله‌ها گذاشتند.
- طبقه‌ی دوم باید بریم؟
علی یقه‌ی کت نوک مدادی رنگش را مرتب کرد و گفت:
- آره، این ساختمان سه طبقه داره که هر طبقه‌اش دو واحد داره.
کمند ل*ب‌هایش را غنچه کرد و با لبخند گفت:
- آسانسور هم نداره که!
- اینجوری هر روزمون با ورزش شروع میشه!
کمند لبخند روی لبش را عمق بخشید تا پدرش متوجه‌ی غم نشسته در دلش نشود، نمی‌توانست خانه‌ای را بدون مادرش تصور کند، چه خاطره‌ای آن‌جا داشته باشند و چه نداشته باشند؛ اما این واقعیت که زندگی جریان دارد، از فکرش دور نمیشد و برای همین، توانسته بود سرپا باقی بماند! دم عمیقی گرفت و نگاهش را به ترک‌های نقش بسته بر روی دیوارهای سفید رنگ، دوخت. هرچه که به طبقه‌ی دوم نزدیک‌تر میشد نگاهش، بیشتر اطراف می‌پایید.
- سلام، خوش آمدید.
نگاه کمند به بالا کشیده شد. با دیدن یک زن با چادر گل‌گلی، لبخندی محو بر روی ل*ب نشاند و بعد از این‌که پدرش به زن سلام کرد، او هم با همان تبسم نشسته بر ل*ب، جواب سلام او را داد.
زن پلک محکمی زد و با لبخندی که دندان‌های لمینت شده‌اش را به تصویر می‌کشید، گفت:
- بفرمایید داخل.
علی نگاه سرسری به درب واحد انداخت و بعد از این که زن، وارد خانه شد او و کمند هم پا به داخل خانه گذاشتند.
جاکفشی به رنگ سفید، اولین چیزی بود که نگاه کمند را به خود جلب کرد و گلدان‌های سفالی که جلوی پنجره‌ی بزرگ خانه قرار داشت، پروانه‌های قلب او را به پرواز در آورد.
دیدن خانه‌، کمتر از نیم ساعت طول کشید و همه‌چیز باب میل کمند و پدرش بود. وجود سه اتاق در خانه، آشپزخانه نسبتا بزرگ و پنجره‌هایی که مناسب گلدان‌های کمند بود، به دل‌شان نشسته و قرار بر این شد که تا آخر هفته، اسباب کشی کنند و پا به خانه‌ی جدید بگذارند. خانه‌ای که بر خلاف تصور کمند که خیال می‌کرد دلگیر باشد، پر از نور امید و زندگی بود!
همین‌که کمند و پدرش پایشان را از ساختمان بیرون گذاشتند، کمند زبانی بر روی لبش کشید و گفت:
- خب من برم آموزشگاه.
علی ریموت ماشین را زد و بدون این که به سمت کمند بچرخد، گفت:
- چون می‌خوام روی پای خودت بایستی، نمی‌رسونمت. آموزشگاه توی خیابون پشتی این‌جاست، موفق باشی دخترم.
کمند لبخندی بر روی ل*ب نشاند و اجازه داد چال گونه‌اش، خودش را نشان دهد.
- مرسی بابا، خداحافظ.
سپس دستش را بالا آورد و حین این‌که عقب عقب گام برمی‌داشت، برای پدرش دستش را تکان داد.
 
امضا : ماهی
بالا