در حال تایپ رمان زخمه‌ی خُلقان | اثر لیلا مرادی کاربر انجمن بوکینو

[Leila.Moradi]

***
نصفه‌شب بود که برای رفع تشنگی از اتاق بیرون آمد. نور ضعیفی از انتهای راهرو می‌خزید. نگاهش ناخودآگاه به همان سمت کشیده‌ شد. نیرویی در وجودش او را وادار به ماندن کرد. روی پنجه‌ی پا قدم برداشت. از لای درب نیمه‌باز چشمش به حسام خورد که پشت میز کارش نشسته‌ بود. سریع خودش را از جلوی دیدش قایم کرد و به دیوار تکیه زد. چشمان جست‌و‌جوگرش، در آن روشنایی اندک چراغ‌ مطالعه، تصویری را شکار کرد؛ به نظر قاب عکس می‌آمد. از آن فاصله و تاریکی موجود، نمی‌توانست عکس رویش را درست ببیند. نفس‌هایش سنگین شدند و دست و پایش عرق زد. کمی نگران شد و البته کنجکاو برای دانستن حقیقت که در این وقت شب با عکس چه کسی خلوت کرده‌ است! دید که از پشت میز بلند شده و به این طرف می‌آید. ترسیده دو پا داشت دو پای دیگر هم قرض گرفت. تشنگی‌اش را فراموش کرد. سریع وارد اتاق شد و دربش را بست. دست بر قلبش گرفت. نفس‌نفس‌زنان خودش را روی تخت انداخت. مگر خوابش می‌برد؟ ذهنش بدجور به آن قاب عکس کذایی مشکوک بود؛ باید ته‌توی قضیه را درمی‌آورد.
***
چشم از هوای مه‌آلود شهر گرفت و به رد سوختگی روی دستش چشم دوخت. مچش را روی شیشه‌ی نمناک پنجره گذاشت؛ خنکی‌اش آرامش اندکی به بند‌بند وجودش بخشید. دیشب حواسش نبود و موقع درست کردن شام روی مچ دستش روغن داغ پرید. چقدر حسام نیش و طعنه‌اش زد. آخر سر هم گفت حوصله‌ی قیافه‌ی ماتم‌زده و خوردن غذاهای بی‌مزه‌اش را ندارد. رفت و تا صبح به خانه برنگشت. اکنون هم که بود، چه بودنی! مسکنی خورد و بی‌حال پشت میز نشست. سرش را بین دستانش گرفت. انگار در مغزش زنبور لانه ساخته‌ بود. صدای برخورد کفش‌هایی که روی پارکت قدم می‌گذاشت شانه‌هایش را پراند. اگر به خودش بود یک مدت از این شهر و آدم‌هایش دور میشد. دلش برای دوران شیرین نوجوانی‌ لک زده‌ بود که تا تعطیلات تابستان فرا می‌رسید، یک‌ماه تمام پیش خانم‌جونش در رودبار می‌ماند. قدر آن روزهای بی‌دغدغه را ندانست و آرزو می‌کرد زودتر قاطی آدم بزرگ‌ها شود؛ خبر نداشت که دیو سیاهی دنیای شیرین و رنگی‌اش را ازبین می‌برد. شانه‌های رنجور و نحیفش زیر سنگینی این حجم از غم خم میشد. صدای حرف زدن حسام با موبایل، از راهرو به گوش می‌رسید. شاخک‌هایش فعال شدند. به زبان بیگانه‌ای با فرد پشت خط بحث می‌کرد؛ حتماً به کارش مربوط میشد. بوی دم کشیدن غذا بینی‌اش را پر کرد. از جا برخاست که لحظه‌ای جلوی چشمانش سیاهی رفت. دست بر صندلی گرفت تا از افتادنش جلوگیری کند. قلبش تیر می‌کشید. چند ثانیه زمان برد تا به‌ حالت اول برگشت. نفسش به زور از سینه خارج میشد. بزاق خشک شده‌ی دهانش را به زحمت قورت داد و لیوان آبی برای خودش ریخت. همان لحظه حسام پا در آشپزخانه گذاشت. دست چپش، ناشی از ضعف اعصاب می‌لرزید. لیوان میان پنجه‌هایش فشرده‌ شد. نمی‌خواست به‌ طرفش برگردد، وجودش را به کل نادیده گرفت. او هم انگار مثل همیشه از روی دنده‌ی چپ بلند شده‌ بود که صندلی را به طرز بدی عقب کشید و رویش نشست.
- اگه ناهار حاضره، زود بکش که باید برم.
لحن بدخلق و طلب‌کارش عصبانیتش را بیشتر کرد. قیافه‌ی درهمش بی‌ربط به مکالمه‌ی تلفنی‌اش نبود. بازدم سنگینش را بیرون فرستاد و بی‌هیچ حرفی سمت قابلمه‌ی روی گاز رفت. فکرش هزار راه پرسه می‌زد، به‌قدری که موقع خورشت ریختن حواسش نبود و نصف فسنجان به گوشه و کنار ظرف پرت شد. در این بین نمی‌دانست چرا بغضش گرفته‌ بود. پلو حسابی ته‌دیگ انداخته‌ بود. خودش که اشتهایی نداشت‌. ترشی، زیتون، سبزی و هر چه که لازم بود را روی میز چید. در این لحظات، حسام با دقت و نگاهی تیزبین حرکاتش را رصد می‌کرد. بوی غذا تمام آشپزخانه‌ی نقلی‌شان را گرفته‌ بود. گوشی‌اش زنگ خورد. سریع چشم از دخترک گرفت و جواب داد:
- چی‌شد وهاب؟ با اون یارو صحبت کردی؟
مثل همیشه چاپلوس و چرب‌زبان شروع به صحبت کرد:
- بله آقا، خیالتون تخت. تا شنبه چای و روغن داخل انبارتونه.
ماه‌بانو با کنجکاوی به مکالمه‌اش گوش می‌داد. برعکس بقیه که در عید به گشت و گذار می‌رفتند، کارش بیشتر شده‌ بود. نفهمید مرد پشت خط چه گفت که اخم‌هایش به‌طور غلیظی پیشانی‌اش را چین داد.
- طرف حساب من اونه، نه نوچه‌اش. پس تو اون‌جا چه غلطی می‌کنی؟
او بیشتر از آن مرد بیچاره ترسید. همه به نوعی رعیت و پادویش بودند که باید طبق گفته‌هایش اوامرش را درست انجام دهند. خودش را مشغول کار نشان داد. درب کابینت را باز کرد و از درون قفسه‌اش ظرف و لیوانی برداشت. حسام عصبی تلفن را از گوشش فاصله داد.
- یه‌دقیقه سر و صدا نکنی، نمی‌شه نه؟

 

[Leila.Moradi]

در دل از خدا طلب صبر کرد و نفس عمیقی کشید. با عالم و آدم مشکل داشت. معلوم نبود باز کارش کجا گیر و گور پیدا کرده‌ بود که بی‌جهت پاچه می‌گرفت. همان‌طور که برایش غذا می‌کشید هر چه فحش در دل بلد بود نثارش کرد. حسام، صحبتش که به پایان رسید عین گاو ظرف غذایش را جلو کشید و مشغول خوردن شد. او هم راهش را به‌سمت خروجی آشپزخانه کج کرد.
- کجا؟ بشین ناهارت رو بخور.
ایستاد و به‌ طرفش کمی چرخید. سعی کرد حرص درونش را مخفی کند.
- خودت بخور، من... .
نگذاشت حرفش به فعل برسد، لیوان دوغ نصفه‌اش را محکم روی میز کوبید که از ترس هر دو پلکش پرید.
- ترکی حرف می‌زنم متوجه نمی‌شی؟
صورتش توی‌هم رفت. دست‌به‌سینه شد و ل*ب جلو برد.
- غذا خوردن هم زوریه مگه؟
روشن بود که اصلاً از حاضرجوابی‌اش خوشش نیامده. برق خشم در چشمانش درخشید و گره ابروهایش شدت بیشتری گرفت.
- آره زوریه. این‌قدر با من یکی به دو نکن ماهی.
دستی در هوا تکان داد و «برو بابایی» نثارش کرد.
- از دستت خسته شدم. خدا من رو بکشه که اسیر آدمی مثل تو شدم.
با بلند شدن از صندلی‌اش سریع ل*ب گزید و از حرفش پشیمان گشت. پاهایش میخ زمین شدند. چنان مثل شیر زخمی نگاهش می‌کرد که آب دهانش در گلو پرید؛ سرفه‌اش گرفت. حسام دست پشت لبش کشید و دندان قروچه‌ای کرد. این دختر انگار متولد شده‌ بود که زندگی‌ را به کامش زهر کند. سینه‌به‌سینه‌اش ایستاد‌. ماه‌بانو هم‌چنان سرفه می‌کرد. حسام با خشونت بازویش را گرفت و چند ضربه به پشتش زد.
- دلت واسه اخلاق سگیم تنگ شده نه؟
سعی کرد خود را از حصار دستانش نجات دهد. شوری اشک را روی لبش احساس کرد. نفسی گرفت.
- ولم کن. تو همیشه اخلاقت سگیه، کی خوب بودی؟
شاکی و هشدارگونه نامش را صدا زد:
- ماهی!
رو به صورتش پرخاش کرد:
- چیه؟ چرا راحتم نمی‌ذاری؟
عصبی پلک باز و بسته کرد.
- دیگه داری پات رو از گلیمت درازتر می‌کنی! حوصله‌ی کل‌کل با تو یکی رو ندارم. مثل آدم بشین با هم ناهار بخوریم، وگرنه جور دیگه‌ای باهات برخورد می‌کنم.
دوست داشت خفه‌اش کند. آن‌قدر دلش پر بود که با تمام قدرتش مشت به‌ سینه‌‌اش کوبید‌.
- ایشاالله بمیری که من یه نفس راحت بکشم.
این حرف ناخواسته از دهانش پرید و منظور بدی نداشت. یک لحظه زمان از حرکت ایستاد. ساکت و نفس‌زنان به چشمان متعجبش نگاه انداخت. انتظار داشت سرش فریاد بکشد؛ اما انگار نفس هم نمی‌کشید. از رنگ سفید صورتش ترسید. بازویش را آرام تکان داد‌.
- حسام؟!
در چشمانش رگه‌هایی از غم و دلخوری سرک می‌کشید که سعی داشت پنهان کند. دلش یک جوری شد، کاش زبان به دهان می‌گرفت.
- خب حرصم میدی، از ته دلم که نگفتم.
بالاخره واکنش نشان داد، تلخ به روی دخترک لبخند زد. می‌خواست حرفش را توجیه کند؛ اما آب ریخته که جمع نمی‌شد. نمی‌دانست چرا حس می‌کرد تکه‌ای از وجودش را کنده‌اند، همان‌قدر می‌سوخت. جمله‌ در گوشش زنگ زد. انگار کسی با پتک بر سرش کوبید و گفت: «حقیقت همینیه که شنیدی.»
چه کار کرده‌ بود که دخترک آرزوی مرگش را داشت‌؟ در دل گفت:
«چیکار نکردی!»
ماه‌بانو به جبران گفته‌اش ل*ب باز کرد تا معذرت‌خواهی کند؛ هنوز حرف میم از دهانش خارج نشده‌ بود که دست به معنای سکوت بالا آورد و چشم بست.
- هیچی نگو، نمی‌خوام بشنوم.
ل*ب‌هایش مثل ماهی که از آب گرفته‌اش باشند، همان‌طور در هوا باز ماند. مقابل چشمانش قدمی به‌عقب برداشت و نیشخند زد. ماه‌بانو نگران به‌سویش رفت.
- من... من... وایسا.
قادر نبود جلوی رفتنش را بگیرد، انگار که از اول نبود. صدای محکم درب خانه و بعد جیغ لاستیک‌های اتومبیل، او را به خود آورد. غذاهای نخورده‌ی روی میز مثل تیر قلبش را شکافت و زخمی کرد. ناهار نخورده کجا رفت؟ همان‌جا کنار ستون آشپزخانه، با زانو روی زمین افتاد. اصلاً تازگی‌ها حساس شده‌ بود که سر یک حرف از خانه قهر می‌کرد. موهایش را دور انگشتش پیچاند و به جان پوست دور ناخنش افتاد. تا غروب خودخوری کرد. نگرانش بود؟ دوست داشت یک گوشه بنشیند و زارزار گریه کند. در این وضعیت، فاطمه از پشت تلفن برایش حرف می‌زد و او در این دنیا سیر نمی‌کرد.
- وای این‌قدر خسته‌ام که نگو. سر خرید حلقه، یعنی مهران کفرم رو درآورد. چقدر سخت‌پسند بود و من خبر نداشتم! بعد به ما دخترها گیر میدن.
گوشش به او بود و هر از گاهی به ناچار در صحبت همراهی‌اش می‌کرد. پنجره را باز کرد و به آسمان تاریک خیره شد.
دیگر باید پیدایش شود.
- امشب حسام رو راضی کن بیاین این‌جا‌. چیه آخه تو خونه خودت رو حبس کردی!
شنیدن نام حسام، عرق سرد بر تنش چسباند. فاطمه الو‌‌، الو می‌گفت. همان‌طور بی‌خداحافظی تماس را قطع کرد و سریع شماره‌ی حسام را گرفت. از دلشوره پاهایش سست شده‌ بودند. یک بوق، دو بوق... . آن‌قدر منتظر ماند که قطع شد. دوباره و چند‌باره گرفت. دور سالن شروع به قدم زدن کرد و زیر ل*ب ذکر می‌خواند. الان پیدایش میشد. خودش را با جمع‌وجور کردن آشپزخانه سرگرم کرد تا فکر و خیال او را از پا درنیاورد. غذاهای ناهار را گرم کرد و دستی به سر و روی خانه کشید. باید اختیار زندگی‌اش را در دست می‌گرفت. قصه‌ی او و امیرعلی تمام شده‌ بود. هر چند بی‌علاقه به این زندگی تن داد؛ اما هر چه بود شوهرش حسام بود و باید برای درست کردن ستون‌های سست این زندگی خشتی می‌نهاد. شمعی روشن کرد و کش مویش را باز کرد.

 

[Leila.Moradi]

موهایش از بس که در این چند روز شانه نخورده‌ بود پف و وزوزی شده‌ بود. به‌ سختی، اول با روغن مو گره‌هایش را باز کرد و بعد شانه‌شان زد. تیشرت سبز بلندی، به همراه شلوار بگ سفیدی پوشید و موهایش را دور شانه‌هایش ریخت. عقربه‌های ساعت دلهره‌اش را بیشتر می‌کردند. تلویزیون را روشن کرد. بی‌هدف کانال‌ها را عوض می‌کرد، حوصله‌‌ی دیدن چیزی را نداشت. یعنی تا الان به موبایلش یک نگاه نینداخته؟ این‌بار شماره‌ی محل کارش را گرفت. صدای گوینده‌ی زن که خاموش بودن تلفن را اعلام می‌کرد خونش را به جوش آورد. با پاهایش روی زمین ضرب گرفت. همه امشب در خانه‌شان جمع بودند، کسی خبر نداشت که او چه دردی می‌کشد. سرش را بین دستانش گرفت. نفهمید چقدر همان‌جا ماند و چشمانش به درب خشک شد. صدای آشنای اتومبیلی که از دور می‌آمد نور امیدی را بر دلش تابید. سریع عین فنر از جا کنده‌ شد. سراسیمه پرده را کنار زد. نور چراغ‌های ماشینش را که دید، دستپاچه و مضطرب از خانه بیرون رفت و به ایوان شتافت. نگاه شش‌‌دانگش روی اتومبیل می‌چرخید که درب جلویش باز گردد و صاحبش بیرون بیاید. کمی بعد، سایه‌ی قامتش در دل تاریکی نسبی حیاط خزید. با نزدیک شدنش، لبخند از لبانش پر کشید و بند دلش پاره‌ شد. چشمان قرمز، بوی مشمئز کننده‌ی سیگار و ماده‌ای ناآشنا، باعث سیخ شدن موهای تنش شد. نکند؟! نه، امکان نداشت، حسام هیچ‌وقت از این کارها نمی‌کرد. تمام سر و رویش خیس از آب بود. پایین پله‌ها تازه چشمش به او افتاد. کمی مکث کرد و بعد ابروهایش توی‌هم کشیده‌ شد. ندیده‌اش گرفت، از کنارش گذشت و وارد خانه شد. ماه‌بانو را کارد می‌زدی خونش درنمی‌آمد. نصفه‌شبی با چنین وضعی آمده‌ بود و آن‌وقت قیافه هم می‌گرفت.
پشت سرش به‌ داخل رفت. با آن راه رفتن شل و وا رفته‌اش خیلی زود به پایش رسید.
- هیچ معلوم هست کجا بودی؟ صدبار به موبایلت زنگ زدم.
میان راهرو ایستاد و به‌ طرفش سر کج کرد. پوزخند تمسخرآمیز گوشه‌ی لبش حرص درونش را قلقلک داد.
- باید بهت توضیح بدم؟
لحن دورگه‌اش در آن لحظه، حال هر کسی را به‌هم می‌زد. جدی و محکم مقابلش قد علم کرد.
- باید بهم بگی کجا بودی.
اشاره به دکمه‌های باز پیراهن و لکه‌های زرد روی یقه‌ی نامرتبش کرد. اعتنایی نکرد و بی‌توجه کنارش زد. از خشم ل*ب به‌هم فشرد. جای شکرش باقی بود که با خوردن نوشیدنی تعادلش را حفظ می‌کرد. نفس عصبی‌اش را در هوا با پوف عمیقی بیرون داد و به دنبالش پا تند کرد. حسام تا وارد اتاق شد، خواست درب را ببندد که ماه‌بانو خودش را سریع به درون انداخت. شاکی شد.
- برو بیرون حوصله‌ات رو ندارم.
لحن سردش تا مغز و استخوانش نفوذ پیدا کرد.
- خیلی بی‌فکری! من که معذرت خواستم، چرا زندگی رو این همه سخت می‌کنی؟
بی‌خیال دستی در هوا تکان داد. روی تخت نشست و جوراب‌هایش را از پا در‌آورد. آب موهایش را گرفت و دکمه‌های لباسش را یکی‌یکی به نوبت باز کرد. کم‌ محلی‌هایش را باید کجای دلش می‌گذاشت؟! لباس تمیزی برایش آورد و کنارش روی تخت نشست.
- امشب همه خونه‌ی حاج‌بابا هستن به جز من و تو.
نیشخند زد و رکابی‌ مشکی‌اش را هم از تن بیرون کشید.
- علی‌جونت هم هست؟
ای خدا! این مرد فقط بلد بود آینه‌ی دقش شود. بوی نامطبوع الکل معده‌اش را تحریک کرد. سرزنش در نگاهش نشست.
- واسه چی سراغ زهرماری رفتی؟ نمی‌دونی گناهه؟
صدای دخترک در آن لحظه، مثل تیزی چاقو دیواره‌ی مغزش را خراش می‌داد. احساس گرمای شدیدی می‌کرد. فقط یک شلوارک پوشید و با بالاتنه‌ی برهنه، روی تخت به‌ حالت درازکش درآمد.
- ادعای پاکیتون گوش فلک رو کر کرده خانم! توی دین شما فکر کردن به مرد دیگه‌ای جز شوهر گناه نیست؟
خسته و عاصی خودش را به سمتش کشید. چرا این بحث را تمام نمی‌کرد؟ انگار از درون داشت منفجر میشد.
- پای اون رو وسط نکش، من که... .
به یک‌باره کنترلش را از دست داد. چون شیر زخمی روی تخت نیم‌خیز شد که ترسیده سیخ سرجایش نشست. نعره‌اش پرده‌ی گوشش را لرزاند.
- من چی هان؟ عذر بدتر از گناه نیار! تو شاید به من متعهد باشی؛ اما فکر و دلت هنوز پیش اون استواره. فکر کردی نمی‌فهمم این چند وقته واسه چی از این رو به اون رو شدی؟ باز دیدیش و دلت هوایی شده. با خودت میگی کاش این حسام لعنتی نبود، کاش یه بلایی سرش بیاد که دیگه... ‌.
انگار نمی‌خواست تمام کند. چرا تیشه به ریشه‌ی خشکیده‌اش می‌زد؟ حس می‌کرد تمام دنیا جلوی سنگر سستش جبهه گرفته‌اند. بیچاره‌وار از جایش بلند شد. کجا را داشت برود؟
- حرف حقیقت تلخه، نه؟

 

[Leila.Moradi]

دلگیر به طرفش چرخید. چشمان سرخ و رگ ورم کرده پیشانی‌اش، نشان می‌داد که هنوز عصبانیتش فروکش نکرده‌ است.
- من کی پام لغزیده که به گناه نکرده متهمم می‌کنی؟ درباره‌ی من چی فکر کردی؟
انگار با افکارش هم در حال کشمکش بود. از جا برخاست و با دو قدم بلند خودش را به اوی سردرگم و از همه‌جا رانده رساند. مچ دستش زیر فشار انگشتان گرمش می‌سوخت. مجبورش کرد روی تخت بنشیند؛ انگار از رفتنش می‌ترسید. منتظر ماند چیزی بگوید؛ اما این مرد خسته‌ و آشفته‌ای که دستش را رها کرد و به موهایش چنگ انداخت، دردش چیز دیگری بود.
- تو عاشقشی، تو هم میری؛ از این جهنم خودت رو خلاص می‌کنی و میری.
نمی‌فهمید از چه حرف می‌زند. نمی‌خواست به اندیشه‌های ترسناک ذهنش پر و بالی دهد؛ مدام به او هشدار می‌دادند که هر چه هست به آن قاب عکس مرموز مرتبط است و بس. این مرد از چیزی در گذشته عذاب می‌کشید که می‌خواست دوباره از دل خاک بیرون بزند. نزدیکش شد که خشک و تلخ پسش زد و عصبی غرید:
- واسه من نقش بازی نکن.
چرا همچین می‌کرد؟ با سری افتاده از او فاصله گرفت و گوشه‌ی تخت زانوهایش را در ب*غل گرفت. آن همه زهرماری، یک ذره هم زورش را کم نکرده‌ بود.
- خسته‌ام حسام. چی کار کردی با من که به مرگ راضی‌ام؟
ساده بود که فکر می‌کرد مرد مقابلش با دیدن حال بد و ناراحتی‌اش قدری دلش به رحم می‌آید و از خر شیطان پیاده می‌شود. چشمانش هیچ حسی جز رعب و وحشت به آدم منتقل نمی‌کرد.
مگر چقدر گنجایش داشت؟ آن‌قدر در اعماق فکر و خیالش غوطه‌ور بود که متوجه‌ی نزدیکی‌اش نشد. نوازش دستانش به او آرامش نمی‌داد؛ انگار با هر برخورد کوچکی تنش لمس میشد. پلک روی هم فشرد.
- تو دوستم نداری، فقط داری خودت رو گول می‌زنی. من اسباب‌بازیت نیستم، این نمایش مسخره رو تموم کن.
دست از عذاب دادنش برنمی‌داشت. رفتارهای ضد و نقیضش برایش قابل هضم نبود. نفس‌های گرم و پر از حرصش پوست گوش و گردنش را سوزاند.
- زندانیت می‌کنم ماهی‌، به خواب ببینی که بذارم ببینیش. اون باید تا ابد از نداشتن تو بسوزه.
خون در رگ‌هایش منجمد شد. مردد به‌طرفش سر چرخاند. رنگ کبود صورتش با آن لبخند کریهه‌ی گوشه‌ی لبش، تضاد زشتی ایجاد می‌کرد و هم‌خوانی نداشت. این رفتار و حرف‌ها غیرعادی بودند. چه در آن نوشیدنی افتضاح می‌ریختند که آدم را این‌چنین دیوانه می‌کرد؟
- تو..‌. تو حالت خوب نیست.
قهقهه هیستریکی سر داد و تن بی‌نوایش را در حصار بازوانش گرفت. هین ضعیفی از ته گلویش برخاست. مثل یک گرگ که شکارش را گیر می‌اندازد، دریده و پر طمع، قصد نداشت آزادش بگذارد.
- می‌دونی سزای زن‌های خیانت‌کار چیه؟
گنگ سری به طرفین تکان داد. او که خیانت نکرده‌ بود. داشت هذیان به‌هم می‌بافت. هیچ شباهتی به حسامی که می‌شناخت نداشت. یک دفعه، چیزی مثل خوره به جانش افتاد. در مغزش اعلان هشدار دمید. آمد خود را از بند آغوشش رها دهد که محکم و پر خشونت از موهایش کشید؛ سرش یک لحظه گیج رفت.
- کجا دختر حاجی؟ دختر حاج‌طاهر که نمی‌ترسه، هوم؟
رنگش درجا پرید. چه داشت سرهم می‌کرد؟ به چشمان غریب و تیره‌اش خیره شد.
- ح... حسام!
اصلاً نمی‌شنید، انگار در این وادی سیر نمی‌کرد. ذهنش بیش از حد مسموم شده‌ بود و نمی‌خواست باز دوباره کسی را از دست بدهد؛ نمی‌گذاشت گذشته تکرار شود. انگشتان قوی و زبرش دور گلویش حلقه شدند. دخترک از کاری که می‌خواست بکند واهمه پیدا کرد. ناباور سر تکان داد و تخت سینه‌اش کوبید که سیلی در گوشش نواخته شد. تنش میان پنجه‌های قدرتمندش می‌لرزید. حتم داشت جای انگشتان سنگینش روی گونه‌اش می‌ماند. وجودش لبریز از کینه و نفرت شد.
- حالم از آشغالی مثل تو به‌هم می‌خوره. با این وضع، مگه می‌ذاری دلم رو بهت خوش کنم!
یک آن جنون به او دست داد. روی تخت پرتش کرد و مثل بختک به جانش افتاد.
- خفه‌ شو! گفته‌ بودم حاضرم بکشمت ولی سهم اون بی‌بته نشی. حتی اجازه نمی‌دم نگاهش بهت بیفته، اجازه نمی‌دم.
فشار انگشتانش روی گلویش بیشتر و بیشتر میشد.‌ توان معنی کردن جملاتش را نداشت. شوری اشک، ل*ب‌های خشکش را خیس کرد. چشمانش از حدقه بیرون زد. همانند لقبش، برای ذره‌ای هوا دست و پا می‌زد. آخ که امشب خدا هم بنده‌ی تنها و سیاه‌بختش را فراموش کرده‌ بود. کلمات میان خس‌خس سینه‌اش نامرتب از دهانش خارج می‌شدند.
- ول... ولم.. کن... آخ.
با ناخن‌هایش گردنش را خراش داد. از فرط تقلا و جنبش؛ دانه‌های سرد عرق روی صورت بی‌رنگ و گچش نشست. ل*ب‌هایش تکان می‌خوردند؛ اما هیچ آوایی از آن خارج نمی‌شد. نفهمید دلش سوخت یا چیز دیگر، دستانش از دور گلویش شل شدند. انگار تازه فهمید دارد چه‌کار می‌کند. رهایش کرد و وحشت‌زده چنگ به موهای آشفته‌اش انداخت. هوای تازه به ریه‌های مرد‌ه‌اش جان داد. سرفه‌های خشک و پی‌در‌پی از گلویش خارج میشد‌. در حالی که نیم‌خیز می‌گشت، مشت به سینه‌اش کوبید و با تمام وجود نفس کشید. امشب مرگ را جلوی چشمانش دیده‌ بود. حسام دستان لرزان خود را مقابل صورتش گرفت و زیر ل*ب اصوات نامفهومی زمزمه کرد. ماه‌بانو حتی نمی‌خواست صدای تنفرآمیزش را هم بشنود. پشیمانی‌اش دردش را دوا نمی‌کرد. گوش‌هایش را گرفت.
- برو بیرون عوضی!
کلافه دست بین موهای سیاه و نم‌دارش فرو برد. خواست نزدیکش شود که جیغ کشید:
- نزدیکم نشو بی‌شرف!
دستش روی پایش مشت شد‌. به‌طور خودکار در قالب سابقش فرو رفت و اخم بر چهره نشاند.
- کاریت ندارم.
حنجره‌اش می‌سوخت. کاری نداشت؟ اگر یک خرده دیگر می‌گذشت نفسش به‌ کل قطع میشد. شانه‌‌هایش روی ویبره رفتند. بالش را سپر بلای خود کرد.
- جلو نیا، تو دیوونه شدی.
گره‌ ابروهایش بیشتر به‌هم پیچید.
- گفتم دم‌پرم نپیچ ماهی! هی سرم غر زدی. چرا شخم می‌زنی به اعصاب ضعیفم؟
هم‌زمان بالش را با یک ضرب به‌ طرف دیگری پرت کرد. دخترک صدای کوبش قلبش را در گوشش می‌شنید. محال بود از زیر دستش جان سالم به در ببرد.
- تو رو خدا! من غلط کردم، هر جور می‌خوای باش. اصلاً... اصلاً... .
انگشت بین دو ل*ب به‌هم چفت شده‌اش گذاشت و سر جلو آورد. نگاهش در تمام اجزای صورتش می‌چرخید و چشمان ترسیده‌ی ماه‌بانو، از گردنبند آویز مردانه‌ی طلایی‌اش بالاتر نمی‌رفت.
جرئت جم خوردن نداشت‌. از بوی تنش تهوعش گرفت و بینی‌‌اش چین افتاد.
- برو عقب، ازت بدم میاد!
قیافه‌ی حسام ناخودآگاه توی‌هم رفت. سرش در چند سانتی صورت دخترک بی‌حرکت ماند‌. انگار این طالعش بود که همه، کیلومتر‌ها از او دور باشند. نگاهش، حال رنگ خستگی و سردرگمی به خود گرفت. صدایی در سرش مدام می‌گفت:
«که تو اسیر این زن شدی!»
اما ذهنش می‌خواست این نظریه‌‌ی ترسناک را انکار کند، که باز مثل گذشته باز قصد عذاب دادن دخترک را دارد. حس می‌کرد کم‌کم دارد عقلش را از دست می‌دهد. سرانگشتانش بی‌اختیار بین موهای نرم دخترک رخنه کردند.‌ ماه‌بانو انتظار این حرکت را از جانبش نداشت. نمی‌دانست باید با کدام شخصیتش سو بگیرد؛ کم‌کم داشت دچار دوقطبی میشد.
- بهت گفته‌ بودم قبول زندگی با من راه برگشتی برات نداره ماهی.
دست و پایش یخ زد. گیج و منگ سر بالا گرفت. جمله‌اش طوری بود که هراس بدی در دلش ریشه دواند.

 

[Leila.Moradi]

***
برای بار هزارم به ساعت روی دیوار نگاه کرد. عقربه‌ها می‌گذشتند و هوا رو به تاریکی می‌رفت. پایش را عصبی تکان داد. از تلویزیون سریال طنزی پخش میشد که حسام هیچ به آن علاقه نداشت و حال با دقت تماشایش می‌کرد. مضطرب انگشتانش را به‌هم قلاب کرد.
- دیر شد، پاشو همه منتظرمونن.
از آن شب به بعد خیلی چیزها تغییر کرد. این شخصیت جدیدش اصلاً برایش قابل درک نبود و بیش از پیش به دامنه‌ی ترس‌ و اوهامش وسعت می‌داد. یادش به روز سیزده‌به‌در افتاد که همان را هم زهرش کرد. نفهمید دلش از کجا پر بود که آن روز نه خودش از خانه بیرون رفت و نه گذاشت او جایی برود. چقدر مهشید پشت تلفن اصرار کرد که آخرین روز ماندنشان در ایران دور هم جمع بشوند و آقا طاقچه بالا گذاشت‌. به جای او خفت خورد و خجالت کشید. افکارش را پس زد و از سر اندوه نفس پر دردی کشید.
- الان وقت فیلم دیدنه؟ خیلی خوش‌خیالی اگه فکر کنی مثل اون دفعه به حرفت گوش میدم.
بی‌خیال بودنش به آتش درونش بیشتر دامن می‌زد. با خونسردی یک نگاه کوتاه به ساعت بند استیلش انداخت و بعد تای ابرویش را ماهرانه بالا داد.
- هنوز وقت داریم، عجله نکن.
حرفش برای او باد هوا بود. دوست داشت آن چشم‌های خوشگلش را از کاسه دربیاورد. می‌خواست دقش دهد، هدف دیگری نداشت. غرغرکنان از روی مبل بلند شد و جلوی کنسول ایستاد. خودش را در آیینه‌ی گرد بزرگ مقابلش برانداز کرد. آرایش ملایمی که کرده‌ بود صورتش را زیباتر نشان می‌داد؛ مخصوصاً با آن سایه‌ی ارغوانی محو که رنگ سیاه چشمانش را براق‌تر می‌کرد. لباسش را به همراه ستاره‌جون خریده‌ بود؛ یک پیراهن مجلسی و شیک یاسی که بالاتنه‌ی سنگ‌دوزی داشت و از کمر به پایین پارچه‌‌‌ی ساتن می‌خورد. آستین‌های پفی و حریرش به دلش می‌نشست. با یک دست دامنش را بالا گرفت و چرخ کوتاهی دور خودش زد. لبخند کم‌رنگی روی لبش نقش بست که با یادآوری بدبختی‌هایش زیاد ماندگار نماند. ایستاد و به چهره‌ی گرفته و غم‌زده‌ی دخترک درون آیینه خیره شد. تلفن حسام زنگ خورد. تلویزیون را خاموش کرد و جواب داد:
- به‌به! کم‌کم داشتم نگرانت می‌شدم بکتاش‌خان!
ماه‌بانو زیرچشمی نگاهش کرد. هر چه گوش تیز کرد چیزی دستگیرش نشد. اصلاً این بکتاش چه کسی بود که تازگی‌ها وقت و بی‌وقت مزاحم میشد؟ چه سر و سری با حسام داشت؟ از شامه‌اش بوهای خوبی نمی‌رسید؛ این روزها به همه‌چیز حدس و گمان بد داشت. انگار حسام نمی‌خواست دل و قلوه دادنش را با بکتاش سیریش تمام کند.
- مثل این‌که به ما اعتماد نداری مرد! گفتم که فعلاً شرایط اومدن به دبی رو ندارم، با میثم هماهنگ کن.
می‌خواست آن‌سر دنیا برای چه کاری برود؟ حرف زدنش که تمام شد سرش هنوز در گوشی بود. داشت منفجر میشد. از حرص یک پایش را زمین کوبید.
- بریم دیگه، وایسادی چی رو نگاه می‌کنی؟
برزخی سر بالا گرفت و بعد نگاهش اسکن‌وار، از نوک پا تا فرق سرش چرخید. رد اخم کم‌رنگی بین ابروهای کشیده و مرتبش جا خوش کرد.
- با این لباس می‌خوای بیای؟
قیافه‌اش آویزان گشت. این مرد فقط بلد بود ذوقش را کور کند.
- آره، انتظار داری با چادر توی جشن داداشم حاضر بشم؟!
واضح بود که از رفتن به این میهمانی به هیچ وجه راضی نیست و بالاجبار همراهی‌اش می‌کند. کت تک طوسی‌اش را از بالای مبل برداشت و روی پیراهن سرمه‌ایش پوشید.
- نه، ولی یقه‌ات زیادی بازه؛ فکر کنم خیاط پارچه کم آورده‌ بود.
زیر ل*ب ادایش را درآورد که تیز به طرفش برگشت.
- چیزی گفتی؟
دستپاچه شد.
- نه... میگم... میگم... .
ناگهان طوطی‌وار جمله‌اش را کامل کرد:
- زیادی حساسی، لباس‌های بقیه رو ببینی اون‌وقت چی میگی؟
چپ‌چپ نگاهش کرد و سوئیچش را از روی جای‌کفشی چنگ زد. پوست سفید و مخملی دخترک در آن یقه‌ی چهارگوش و خشتی لباس به وضوح پیدا بود. مدام فکر می‌کرد قرار است در جشن، همه به ماه‌بانو خیره شوند. کم‌کم داشت از این حس‌های مسخره‌اش می‌ترسید. صدای ویبره‌ی موبایل دخترک در کیفش لرزید. دکمه‌ی سبز را فشرد که لحن شاکی مادرش، در حالی که سعی می‌کرد صدایش بالا نرود پشت خط پیچید:
- دختر می‌خوای نصفه‌شب بیای، بگو. خوبه خواهر دامادی! باید از دیشب می‌اومدی. چی بگم به تو... .
حسام در حالی که کفش‌هایش را می‌پوشید، اشاره کرد که در ماشین منتظرش است. سری برایش تکان داد و هم‌زمان تند‌تند میان حرف مادرش پرید:
- داریم میایم قربونت برم، الان راه می‌افتیم.
پوفی از پشت گوشی کشید.
- بیاین، بیاین که منتظریم.
سرسری خداحافظی کرد و موبایلش را درون کیف انداخت. بین مسیر حرفی بینشان رد و بدل نشد. مثل همیشه مسلط رانندگی می‌کرد. کمی به نیم‌رخ متفکر و جدی‌اش خیره ماند که از سنگینی نگاهش چشم از جاده گرفت و برای چند لحظه به طرفش سر چرخاند. ماه‌بانو سریع پشتش را به او کرد و شقیقه‌اش را به شیشه‌ی مرطوب تکیه داد.
- چته؟ زبون شیش‌متریت رو خوردی؟!
اخم ریزی بین ابروهای هلالی‌ سیاهش نشست. انگار حسام عادت کرده‌ بود که همیشه به هم بپرند و مدام پاچه‌ی هم را بگیرند. چیزی نگفت و مشغول تماشای اتومبیل‌های در حال عبور شد. صدای نفس صدادار و عمیقش را شنید و بعد از چند ثانیه سرعت ماشین شدت بیشتری گرفت. زیرزیرکی نگاهش کرد. رگ گردنش متورم شده‌ بود و چاقو هم خط اخمش را نمی‌توانست ببرد. این همه عصبانیت از کجا می‌آمد؟ سردرب کوچه را با لامپ‌های رنگی آذین بسته‌ بودند. جشن در منزل حاج‌مالکی برگزار میشد. از این‌که امیرعلی را ببیند کمی می‌ترسید؛ حوصله‌ی دردسر تازه‌ای را نداشت. سعی کرد از پیش حسام جم نخورد. جلوی درب ورودی، گوسفند نر بزرگی را بسته‌ بودند. فقط آن پرتقال‌‌های درشت روی دو شاخش دیدنی بود. حیوان بیچاره! خبر نداشت که قرار است در عاقبت گوشتش طعمه‌ی لذیذی بشود. در حیاط نقلی و باصفای روبه‌رویش، جا برای گذر نبود. همه در حال تکاپو بودند. آهنگ ملایم و عاشقانه‌ای در حال پخش بود و تک و توک میهمان، پشت میزها به چشم می‌خورد. نگاهی به ریسه‌های قلبی‌شکل بالای سرش انداخت که از آن نور زیبایی ساطع میشد. کنار میز بزرگ پلاستیکی مستطیل شکلی، مادرش را دید که به همراه خاله‌نرگس و چند تن از زن‌های فامیل، گرم اختلاط بودند. کت و دامن فیروزه‌ای بر تن داشت که تیله‌های درشت دریایی‌اش را سبزآبی نشان می‌داد. موهای رنگ شده‌ی بلوطی‌ و ل*ب‌های قیطانی خندانش، آثاری از جوانی را در صورتش هویدا می‌کرد که نشان می‌داد این زن در گذشته تا چه اندازه زیبا بوده‌ است. حسام به جمع آقایان پیوست و او هم برای احوال‌پرسی به سوی مادرش رفت. اول از همه نرگس‌خانم متوجه‌ی دیدنش شد که حرفش را با زن مقابلش قطع کرد و لبخند‌زنان پیش آمد. مثل همیشه موقر و ساده لباس می‌پوشید. آرایش صورتش در حد یک رژ کم‌رنگ و قدری سرخ‌آب و سفیدآب بود که گونه‌هایش کمی رنگ می‌گرفت. یک تار مو هم از زیر روسری‌اش دیده‌ نمی‌شد. در آغوش پر مهرش فرو رفت.
- خوش اومدی دخترم.
هنوز هم دخترش بود! چقدر این زن تواضع و فروتنی داشت. با بقیه هم سلام و احوال کرد. مادرش با دلخوری، بی‌آن‌که خوش و بشی کند طعنه زد:
- بالاخره افتخار اومدن دادی؟!
غمگین لبخند زد. مادرش چه می‌دانست که در این چند روز چه استرسی متحمل شده؟ چه خبر داشت از زندگی دردانه‌اش که باید حسام را با هزار خواهش و تمنا راضی می‌کرد تا در جشن عقد برادرش حاضر شود؟ نرگس‌خانم ضربه‌ی آرامی به شانه‌ی دخترک کوبید و ملیح خندید.
- خوبیت نداره خواهر! امشب جای این حرف‌ها نیست.
طلعت‌خانم چیزی نگفت و نفس صداداری کشید. از دیدن خانم‌جون که به سمتشان می‌آمد، افکار پریشانش پراکنده‌ شدند و از سر شوق و هیجان، بی‌اختیار به سمتش پرواز کرد.

 

[Leila.Moradi]

زن بیچاره، همان‌جا بین میزها خشکش زد.
- خدا مرگم بده! ندو با اون کفش‌ها، الان می‌افتی.
ریز خندید و مسیر تنگ باقی‌مانده را طی کرد. محکم هیکل تپلش را در آغوش کشید و بوسه به روی گونه‌های نرم و پر چین و چروکش نشاند. چشمان سبز پر آرامشش، با وجود پف زیر پلکش درشتی خودش را حفظ کرده‌ بود. این زن همیشه شور زندگی در وجودش جریان داشت و به خودش می‌رسید. گیسوان موهای حنا خورده‌اش از زیر روسری سفید گل‌دارش دیده میشد. یک‌بار برایش گفته‌ بود که آن قدیم‌ها، در جوانی موهایش را چهارگیس می‌بافت و همه‌ی دختران روستا به حالش غبطه می‌خوردند. می‌گفت وقتی که پدربزرگ برای اولین بار در آبادی او را دید اسمش را گیسو خواند و بعد از ازدواج هم فقط او حق داشت که به همین نام صدایش بزند. حال با گذشت زمان، دیگر اثری از مواج موهای بلندش نبود.
- دلم واستون یه ریزه شده‌ بود زربانوجون.
وقتی که از هم جدا شدند، چند چشم کنجکاو و درشت شده رویشان می‌چرخید. پاک آبرویش رفت. رو نداشت به مادرش نگاه کند. حتمی اگر موقعیت درستی داشت پهلوهایش را از نیشگون سوراخ می‌کرد. خانم‌جون در حالی که سعی داشت برق خندان چشمانش را مخفی کند، اخم‌آلود گیره‌ی روسری‌اش را محکم کرد و چشم‌غره‌ی بدی رفت.
- دِ من به تو چی بگم؟ انگار آدم ندیده!
لبخند عریضی روی لبانش جان گرفت.
قربان ابراز احساساتتش میشد.
کنارش مشغول قدم زدن گشت و زبانش به چاپلوسی جنبید:
- یه زربانو که بیشتر نداریم.
چپکی نگاهش کرد.
- باز گفت! این عشوه‌ها رو واسه شوهرت بریز، نه من که تر و خشکت کردم.
لبخندش جمع شد. خوب بلد بود سنگ روی یخش کند. خانم‌جون علاقه‌اش را زیاد نشان نمی‌داد و در رفتارش می‌توانستی مشاهده کنی. مطمئن بود که او را بیش از باقی نوه‌ها دوست دارد و به همین دلیل اسمش را هم‌آوا با نام قدیمی خودش گذاشت. مادرش می‌گفت قرار بود اول مهسا بگذارند. همان بهتر که هم‌اسم آن جن بوداده نشد.
برای تعویض لباس به درون خانه رفت. کم از بازار شام نداشت؛ شتر با بارش گم میشد. چند فرد غریبه هم درونش گرد هم نشسته و مشغول بگو و بخند بودند.
هیچ شناختی از آن‌ها نداشت و حدس می‌زد از اقوام دور فاطمه باشند. زیرپوستی، جوری که جلب توجه نکند از کنارشان گذشت. در راهروی باریک و کوتاه، دو اتاق نیمه‌باز وجود داشت که وارد یکی از آن‌ها شد. سریع مانتوی مجلسی طلایی‌اش را درآورد و دستی به پیراهنش کشید. شال سفیدش را روی سرش مرتب کرد. نگاه راضی‌ به خود در آینه انداخت و چشم از کنکاش صورتش برداشت. چرخید برود که دستگیره تکان خورد و لحظه‌ای بعد، قامت بلند و هیکلی در چهارچوب درب نمایان شد. از دیدن شخص رو‌به‌رویش دلش هری پایین ریخت. دستپاچه و هول کرده کمی عقب رفت که به دیوار چسبید. دیدگان حیرانش روی صورت و چشمان ناباورش هرز می‌رفت. قطعاً به‌ فکرش هم خطور نمی‌کرد او را در این‌جا ببیند. از درب فاصله گرفت و دستش را تکیه‌گاه دیوار کرد. کت و شلوار خوش‌دوخت براق نسکافه‌ای بر تن داشت که زیرش پیراهن سفیدی می‌خورد.
ماه‌بانو نگاه ولگردش را کنترل کرد و تمام توانش را در پاهایش جمع کرد. قدم‌های سنگینش تا وسط اتاق دوام آورد. امیرعلی از شوک بیرون آمد و سد راهش شد. مردمک‌های لرزان و ترسیده‌‌ی دخترک بالا آمد و سوالی نگاهش کرد. لبخند تلخی گوشه‌ی لبش نشست. تا این حد از حضورش وحشت داشت؟ یکی از دکمه‌های پیراهنش را باز کرد. هوای خفه‌ی اتاق راه نفسش را می‌بست. عقلش این زن را از خود می‌راند و قلبش مثل هر بار از دستش نافرمانی می‌کرد. آن آیینه‌ی شفاف دل‌فریب چشمانش تمام هست و نیستش را نابود می‌کرد. ماه‌بانو شرایط خود را درک نمی‌کرد. بوی عطرش از این فاصله‌ی اندک تمام بینی‌‌اش را پر کرده‌ بود؛ همان بوی آشنا که روز تولد دو سال پیشش به او هدیه داد و هنوز هم از آن مارک استفاده می‌کرد. صدای تپش قلبش را در گوشش می‌شنید.
- من... من... .
چرا به لکنت افتاده‌ بود؟ مرد مقابلش، بدون اندیشه‌ای درب اتاق را کامل به‌هم بست، از صدایش شانه‌هایش بالا پرید. امیرعلی به طرف دخترک برگشت و با دو قدم بلند فاصله را تمام کرد. نگاهی که همیشه به ماه‌بانو آرامش می‌داد، حال ناآرام و حریص در صورتش دو‌دو می‌زد.

 

[Leila.Moradi]

یک جای کار می‌لنگید. آژیر خطر در مغزش دمید. قدمی عقب رفت و به در و دیوارهای سفید اتاق چشم دوخت‌. سقف دور سرش می‌چرخید. انگار در یک زندان مخوف گیر افتاده‌ باشد که رهایی از آن امری محال به نظر می‌رسید.
- امیر؟
صدایش زد. این مرد شکسته‌دل چقدر محتاج شنیدن نامش از زبان دخترک بود. حالش به همانند معتادی می‌ماند که با وجود خبر داشتن از ضرر و زیان مواد، باز هم به سمتش کشیده‌ می‌شود.
- حسام حق داشت بهم بگه بی‌لیاقت! دستی‌دستی توی دهن گرگ فرستادمت.
ماه‌بانو از تصور عملی کردن فکر شومش، مثل برق گرفته‌ها سر عقب برد. جیغ بلندش، به گمان در صدای موسیقی و همهمه بیرون گم شد. به گریه افتاد.
- امیرعلی، تو که نامردی بلد نبودی.
دستش آمد روی صورتش بنشیند که میان راه متوقف شد. ابرو درهم کشید. از چشمانش خون می‌بارید.
- صدام نزن، من رو به خودم نیار. تو از اول هم سهم من بودی، مگه نه؟
بدنش روی ویبره رفت. دوستش داشت، اما در این لحظه حاضر بود بمیرد تا دست نامحرمی به تنش برسد.
- نه... نه، تو دیوونه شدی... .
بزاق دهانش را قورت داد و هق زد.
- می‌خوای با ماه‌بانو چی کار کنی؟
مدام نزدیک میشد، تا جایی که لبه‌ی سنگی طاقچه به شانه‌اش خورد و تمام روزنه‌ها برایش بسته شدند. چشمانش جور غریبی بود، انگار تمام غم عالم را در آن ریخته‌ باشند. یک دستش را بالای سرش روی دیوار گذاشت و سر خم کرد.
- شب و روزم رو یکی کردی. قرار بود خانم خونه‌ام شی.
صدای بم و محکمش تحلیل رفت و نم اشک در چشمانش نشست. پر شالش بین انگشتانش اسیر شد. چانه‌اش لرزید. چرا فکر کرده‌ بود امیرعلی آزارش می‌دهد؟ از دیدن تصویر روبه‌رویش ضربان قلبش به تب و تاب افتاد. قطره‌های مزاحم و سمجی که از گوشه‌ی چشمان مرد مقابلش تا روی ته‌ریشش راه پیدا می‌کرد، جان از تنش ربود. حال هردویشان مثل این بود که آرزوهای بر باد رفته‌شان را تماشا می‌کنند. زانوهایش تحمل وزنش را نداشتند، به زحمت خودش را سرپا نگه داشت.
- امیر!
پارچه‌ی نازک شال، از اشک خیس شد. امیرعلی سر بالا گرفت و لبخند تلخی به روی دخترک زد.
- رقت‌انگیز شدم نه؟ نابودم کردی بانو، نابود.
حصار دستش را برداشت و عقب کشید. چنگ بین موهای مجعد سیاهش فرو برد و جلوی دراور ساده و کوچک چوبی گوشه‌ی اتاق ایستاد. ل*ب‌های خشک ماه‌بانو، بی‌ هیچ آوایی از هم باز شدند. دیگر از یاد برده‌ بود که روزی بانوی کسی بود‌؛ حسام ماهی صدایش می‌زد. بغض راه نفس کشیدنش را بست.
- چرا؟
آب دهانش را به سختی قورت داد و چند پلک سریع و پشت سر هم زد تا اشکش فرو نریزد. امیرعلی چشم از مرد محزون مقابلش که در آیینه به او دهان‌کجی می‌کرد گرفت و به طرف دخترک چرخید.
- چرا چی؟ چی می‌خوای بگی؟ الان خوشبختی؟ کنارش خوشبختی تا دلم آروم بگیره؟
دلش مالامال از غم شد. بار عذاب‌وجدان روی شانه‌هایش سنگینی می‌کرد. دستش بند شالش شد تا از سرش نیفتد.
- باید برم، درست نیست.
خودش انگار تازه پی به عمق فاجعه برد. درون این اتاق، با مرد غریبه و نامحرمی چه خلوتی داشت؟ دستپاچه به سمت درب مشکی رنگ رفت که امیرعلی فهمید هدفش چیست و مانع راهش شد. آستانه‌ی تحملش برید. حرص و خشم در وجودش شعله زد و سوزاند.
- هیچ معلومه داری چه غلطی می‌‌کنی؟
اخم‌آلود به درب تکیه داد و هر دو دستش را در جیب شلوارش فرو کرد.
- دارم روشنت می‌کنم. بی‌خیال این بازی شو، می‌خوای چقدر به خودت عذاب بدی؟
حرف‌هایش را نمی‌فهمید. خواست از سر راه کنارش بزند؛ اما در مقابل زورش چیزی در چنته نداشت.
- جیغ می‌زنم همه بریزن این‌جا، به خدا می‌زنم.
شاکی شد. تکیه‌اش را برداشت و محکم غرید:
- باید اول حرفم رو بشنوی، بعد هر جا خواستی بری آزادی.
از حرص صورتش سرخ شد و تن صدایش بالا رفت:
- نمی‌خوام بشنوم، برو عقب.
از این کشمکش به ستوه آمد.
- چرا همیشه حرف خودت رو پیش می‌بری؟ بفهم که حسام آدم درستی نیست. هر چی زودتر از دستش خلاص شی واسه خودت بهتره.
کلماتی که قاطع و شمرده از دهانش بیرون می‌آمد، مثل پتک بر سرش کوبیده‌ میشد. سردرگم ل*ب تکان داد:
- غیر ممکنه!

 

[Leila.Moradi]

چهره‌اش یک آن درهم رفت.
- تو از یه چیزهایی خبر نداری.
اضطراب و دلهره بدنش را سبک و خالی می‌کرد. تیله‌های مرددش لغزید.
- بگو، چرا واضح نمی‌گی؟
دست بین موهایش کشید و شروع به قدم زدن در اتاق کرد. سکوتش گواه خوبی نمی‌داد. ماه‌بانو هر آن می‌ترسید کسی سر برسد و آن دو را با هم ببیند. چرا این‌قدر طولش می‌داد؟ نگاهش از درب بسته‌ی اتاق کنده نمی‌شد.
- حسام خلاف می‌کنه.
آن‌قدر ناگهانی گفت که کم ماند از شدت شوک بی‌هوش شود. یکه خورده، سر به سمتش چرخاند.
- چ... چی؟
نمی‌دانست نگرانی در چهره‌اش به خاطر او بود و یا حسام. قدمی پیش آمد و ل*ب بالایش را به دندان گرفت.
- شواهد این رو نشون میده.
پلکش پرید. شانه‌های نحیفش لرزیدند.
- چی‌... چی داری میگی؟
از ترحم نگاهش خوشش نمی‌آمد. امیرعلی ایستاد و نفس صداداری کشید.
- نمی‌دونم چطور بهت توضیح بدم. من خودم شخصاً توی این کار نیستم، اما بهم خبر رسیده که حسام توی بازار اخلال می‌کنه؛ از این بارهای خارجی رو غیرقانونی وارد کشور می‌کنه.
دلش پر از خون شد. دست بر قلب ناآرامش گرفت. امیرعلی بی‌مراعات، پرده از راز پنهانی برمی‌داشت که معلوم نبود سرش به کجا می‌رود.
- حتم دارم با کله‌گنده‌ها در ارتباطه که تا الان گیر نیفتاده. خیلی زرنگه، نم پس نمی‌ده. رفتم حجره و باهاش حرف زدم، اما حرف به گوشش نمی‌ره، فقط تهدید و ناسزا.
چرا این کابوس تمام نمی‌شد؟ محکم گوش‌هایش را گرفت.
- دروغ میگی، دروغ. حسام خلاف‌کار نیست!
حال بد دخترک عذابش می‌داد. کاش می‌توانست آرامش کند و بگوید:
«فکر هیچی رو نکن، من که نمردم.»
حس بدی دائم در ذهنش پرسه می‌زد که نکند ماه‌بانویش دل به دل آن مرد داده باشد. ترسش را مخفی کرد و نزدیک‌تر شد.
- اون رو به حال خودش بذار. به فکر خودت باش، می‌دونی چی سرت میاد؟ حسام براش مهم نیست، از سر طمع و پول هنگفت چشم‌هاش کور شده
الان بود که فشارش بیفتد و نقش بر زمین شود. ترحمش را نمی‌خواست. مثل کولی‌ها تخت سی*ن*ه‌اش کوبید.
- از کجا معلوم که راست باشه؟ نه، من باور نمی‌کنم.
سرش را هیستریک تکان می‌داد و این کلمات را واگویه می‌کرد. امیرعلی جمله‌ دخترک را طور دیگری نزد خود تعبیر کرد. خط اخمش را چاقو نمی‌برید. هیچ خوشش نمی‌آمد این‌قدر از آن مرد حمایت می‌کرد. دست به روی کتش کشید و دندان به‌هم فشرد.
- من اون‌قدر حقیر نشدم که واسه زندگی کسی نقشه بکشم. وظیفه دیدم بگم، مختاری هر تصمیمی بگیری.
کمرش تا شد. زبانش نمی‌جنبید تا چیزی بگوید. بی‌توجه به جسم مچاله شده‌اش از کنارش گذشت و او را در آن اتاق نفرین شده پشت سر گذاشت. جان دادنش را ندید. صدای کوبیده شدن محکم درب، او را به خودش آورد. با گرفتن دیوار خودش را بالا کشید. حالش مثل دریای خروشان بود. حرف‌هایش در ذهنش رژه می‌رفت. خوب می‌دانست که دروغ نمی‌گوید؛ اما دلش بدجور سر ناسازگاری داشت. رنگ و رخسارش را از دیدگان همه پنهان کرد. با چه مشقتی از آن‌جا خارج شد، خدا می‌دانست. میهمان‌ها یکی‌یکی می‌رسیدند و کمتر میز خالی وجود داشت. حتی صدای نرم مارتیک هم به او آرامش نمی‌داد. نگاهش به حسام افتاد که با چشم دنبالش می‌گشت. پنجه‌های دستش ناخودآگاه مشت شدند. تخم نفرت در دلش قد کشید. حس می‌کرد با گذشت چندین ماه، هنوز این مرد را نمی‌شناسد. خشم تمام وجودش را به سخره گرفت. نمی‌خواست ملعبه‌ی دست کسی شود. عصبی به راهش ادامه داد. نزدیک میز بود که همان‌ لحظه ستاره‌جون و حنانه هم خودشان را به او رساندند. جلویشان حفظ ظاهر کرد و سعی کرد خونسرد باشد. آرام سلام داد، صدایش انگار از ته چاه بیرون می‌آمد. در آغوش گرمی فرو رفت. دستانش به حالت خبردار کنار تنش آویزان ماندند.
- دلم برات یه ریزه شده‌ بود دخترم. چرا یه سری به ما نمی‌زنی؟
نباید جوری رفتار می‌کرد که شک کنند؛ البته که با اخلاق‌های این چند وقت اخیر شازده پسرشان، چیزهایی دستگیرشان شده‌ بود. لبخند زورکی در جواب مهربانی این زن بر ل*ب نشاند و حنانه را بوسید. هیکل توپرش در آن کت و شلوار خوش‌دوخت و زیبای کرمی، کشیده‌تر دیده میشد.
- مثل پرنسس‌ها شدی عزیزم!
نور چراغ‌ها به عسل چشمانش جلوه بیشتری می‌بخشید. نمکین خندید و چشمکی زد.
- به پای شما که نمی‌رسیم عروس! خوب حرف رو به حاشیه می‌کشی‌ ها.
شیطنت‌های این دختر اجازه‌ی سرد بودن نمی‌داد. ل*ب‌هایش کمی کش آمد. این روزها لبخند‌هایش هم مزه‌ی زهر می‌دادند. بعد از رفتنشان نفس آسوده‌اش را بیرون فرستاد. جام شیشه‌ای پایه‌دار را برداشت و به مایع سرخ درونش چشم دوخت. احساس تشنگی می‌کرد. شیرینی شربت، کمی از عطش درونش کاست. نگاه خیره و سنگینی را روی خودش احساس کرد. سر بالا گرفت. چشمان حریص و براق حسام، روی اندام و صورتش می‌چرخید؛ انگار برای اولین بار بود که او را می‌دید. با نزدیک شدنش یادش به حرف‌های امیرعلی افتاد و حالش بد شد. چطور می‌توانست جلویش نقش بازی کند؟ بازیگر قهاری بود. لحظاتی گذشت که گرمای دستش، تن خزان‌زده‌اش را در خود بلعید. مات و بی‌حرف سر بالا گرفت. سرانگشت دستانش، تار موی آویزان روی پیشانی‌اش را کنار زد.
- خوشگل شدی!

 

[Leila.Moradi]

زیر نگاه جسور و تشنه‌اش پوزخندی زد. در باورش جمله‌ی احمقانه‌ای به‌ نظر می‌رسید. کم از این تعریف‌ها می‌کرد. قادر به کالبدشکافی این مرد نبود و نمی‌دانست باید با کدام بعد از شخصیتش سو بگیرد. حسام، از سکوتش سر نزدیک برد و موشکافانه چشم باریک کرد.
- حرف بدی زدم؟
بوی عطر تند و تلخش که با سیگار ادغام شده‌ بود بینی‌ دخترک را چین داد. جلوی خودش را گرفت تا یک سیلی محکم در گوشش نکوبد. اشاره‌ی ریزی کافی بود که قلبش دهان باز کند و بغض و غصه‌های ناشنیده‌ی درونش شکسته شود، آن‌وقت ویرانه‌هایش جمع شدنی نبود. پشت کمرش داغ شد. حس مشمئز کننده‌ای وجودش را فرا گرفت. از این لمس شدن‌ها خوشش نمی‌آمد.
- بریم اون‌طرف بشینیم.
رغبتی در همراهی‌ کردنش نداشت، به‌ اجبار مثل ربات دنبالش کشیده شد. زندگی زجرآور و پر ملالی که با آن دست و پنجه نرم می‌کرد تمام عزت‌نفس و انگیزه‌اش را از درون کشته‌ بود. ذهنش ندا می‌داد که همانند کرم ابریشم در خود تنیده شود و پیله‌ی ناامیدی دورش را بشکافد. پروانه شدن به شرط ترک دنیای خاکستری‌اش می‌ارزید؛ اما شاید می‌ترسید از آزاد شدن، آن بیرون خطراتی به انتظارش نشسته‌ بود که تنها از پسشان برنمی‌آمد. میان راه، صدای حرف زدن چند نفر او را از حرکت بازداشت. سر بالا گرفت که چشمش به حاج‌آقا مستوفی در کنار پدرش افتاد.
همین را فقط کم داشت. نمی‌دانست بماند و یا برود. به‌ واقع که چوب‌خطش برای امشب پر بود. برای رفتن باید از کنارشان می‌گذشت. حسام متوجه‌ی معطل کردنش شد. کلافه به عقب برگشت و دستش را گرفت.
- وایسادی چی رو نگاه می‌کنی؟
سرش روی تنش سنگینی می‌کرد و قدرت واکنش و یا کلامی نداشت. اگر دستان قدرتمند حسام نبود، شاید نقش بر زمین میشد. با نزدیک شدنشان صدای حرف زدنشان خوابید. معذب به بازوی مرد کناری‌اش چسبید و زیرلبی سلام داد. حسام برخلافش، خیلی خونسرد با حاج‌آقا مستوفی و پسرش دست داد. جلل‌الخالق! ماه‌بانو از شرمندگی رو نداشت در چشمان مجید نگاه کند. حس می‌کرد خراب شدن زندگی‌اش تاوان نه‌ گفتنی بود که سرنوشتش را تغییر داد. در بینشان به چهره‌ی غریبه‌ای برخورد که تا به حال او را جایی ندیده‌ بود. ریزبینانه از پایین تا بالایش را رصد کرد. هیکل لاغر و پوست گندمگونی داشت. پیوند ابروهایش چهره‌اش را گرفته‌تر نشان می‌داد. در آن چادر سرتاسر سیاه فقط گردی صورتش معلوم بود. یک‌بار از زبان مادرش شنیده‌ بود که پسر حاج‌مستوفی با یکی از دختران نجیب که از خانواده‌ی روحانی هستند ازدواج کرده. باورش نمی‌شد که نامزد مجید دختری به این کم‌سن و سالی باشد؛ فوقش هجده سال می‌خورد. کنار هم مثل فیل و فنجان بودند!
زهره‌خانم، از نگاه خیره‌اش بادی به غبغب انداخت و لبخند بدجنسی ل*ب‌های باریک و بی‌رنگش را زینت داد. هنوز هم به‌خاطر جواب منفی که در گذشته داده‌ بود چشم دیدنش را نداشت. در حین درست کردن چادر مجلسی‌اش که مدام از سرش لیز می‌خورد، دست پشت کمر تازه عروسش گذاشت و شروع به معرفی‌اش کرد:
- میترا‌جان عروس گلم... .
بعد به‌سمت دخترک چرخید و اضافه کرد:
- این خانم هم خواهر داماده عزیزم.
ماه‌بانو در دل خندید. جوری پز عروسش را می‌داد که انگار از اول، او کشته‌مرده‌ی پسرش بود و نتوانسته‌ بود به مراد دلش برسد. در آن جو سنگین قدم پیش گذاشت و دستش را به سوی دخترک جوان گرفت.
- از آشناییت خوش‌وقتم عزیزم.
و لبخند مصنوعی کنج حرفش بر ل*ب نشاند. چشمان کشیده‌ی میشی‌اش که عضو چشم‌گیر صورتش بود کمی درشت شد. با یک تای ابروی بالا رفته به دست دراز شده‌اش نگاه کرد و بعد بی‌میل، در حد لمس شدن نوک انگشتانش با او دست داد.
- مرسی. فکر نمی‌کردم خواهر داماد شما باشین!
و به دنبال حرفش نگاه عجیبی به سر و شکل و لباسش انداخت که ماه‌بانو یک لحظه فکر کرد شاید لُخت باشد. مثل این‌‌که از آن دست جماعتی بود که جز نوک دماغشان جایی را نمی‌دیدند و خودشان را برتر از دیگران می‌دانستند. خیلی سریع از آن فضای متشنج دور شد. نگاه آخر مادرش از خاطرش پاک نمی‌شد. حتمی در ذهنش می‌گفت:
«اگه به مجید جواب مثبت داده‌ بودی الان حال و روزت این نبود.»
با اعصابی خراب پشت میز نشست.

 

[Leila.Moradi]

همه‌چیز دست به دست هم داده‌ بود که امشب به کامش زهر شود. کمی بعد حنانه به جمعشان پیوست.
- این‌جایین شما؟
هر دو سوالی به‌ سمتش چرخیدند که نچ‌نچ‌کنان شال ابریشمی سفیدش را از دور گردن آزاد کرد و روی خرمن باز موهایش گذاشت. یکی از صندلی‌ها را عقب کشید و رویش نشست.
- محض رضای خدا برو یه تکون بخور دختر! مجلس برادرت رو باید گرم کنی.
ماه‌بانو در این لحظه حوصله‌ی امر و نهی کردن‌های کسی را نداشت. حسام چشم‌غره‌ی غلیظی به خواهرش رفت تا دست از مزه پرانی‌ بردارد. دخترک از برادرش حساب می‌برد، نیشش جمع شد. رنگ و روی پریده‌ی ماه‌بانو همه‌چیز را لو می‌داد. حتمی باز هم دیدار امیرعلی او را به این حال و روز درآورده‌ بود. می‌خواست بین این همه آدم رسوا شود؟ او به پاک‌دامنی‌اش شک نداشت؛ اما دهان مردم را که نمی‌شد بست. همین مانده‌ بود که بین همه چو بیفتد، عروس حاج‌فلاح پالانش کج است! ماه‌بانو از برق تأسف نگاهش به خود، آزرده گشت و ل*ب برجسته‌ی زیرینش را گاز گرفت. باز تمام کاسه و کوزه‌ها سر او آوار شد، سر اویی که کم‌کم می‌خواست خودش را با این زندگی وقف دهد؛ اما همین یک‌ذره آرامش هم انگار برایش حرام بود. حس سرخوردگی او را از درون می‌خورد. حال دیگر امیرعلی نبود که وجودش موجب دلگرمی‌اش شود و از آن‌سو، حسام هم مرد زندگی نبود که به او تکیه دهد. سیب سبزی از داخل ظرف برداشت و شروع به پوست گرفتن کرد. در این لحظه میل شدیدی به خوردن داشت. چشمش در آن شلوغی به چهره‌ی آشنایی افتاد که با قامت بلند و کشیده‌اش، تند‌تند خودش را از بین جمعیت به این سمت می‌رساند. چاقو از دستش، درون بشقاب رها شد. دلتنگی‌هایش تبدیل به اشک شوقی شد که در تیله‌های سیاهش لانه کرد. اگر می‌گفتند در فامیل چه کسی را انتخاب می‌کنی، بی‌شک اسم تنها خاله‌اش را بر زبان می‌آورد؛ کسی که مهربانی و خاکی بودنش محبوبیت خاصی به شخصیتش می‌بخشید. افکار منفی‌اش، همچون غباری از ذهنش پراکنده شدند. در همان بدو رسیدن دستانش را سخاوت‌مندانه به رویش گشود.
- بیا ببینم، ازدواج کردی دیگه ما رو فراموش کردی بلا؟
از جا بلند شد و میز را دور زد. در آن مأمن‌گاه آرامش که بوی مادرانه می‌داد جا گرفت.
- چقدر خوشحالم که این‌جایین.
دست نوازشی از روی شال بر سرش کشید. کمی که گذشت، حلقه‌ی دستانش را باز کرد. در آن لباس محلی سبز که طرح‌های زرینی رویش داشت مثل نامش طلا می‌درخشید. چشمان تیره‌اش زیر آرایش زیبای خلیجی درشت‌تر از همیشه دیده میشد.
- والا خوب شد مهران ازدواج کرد، وگرنه تو که به خاله‌ی تنهات یه سر نمی‌زدی.
لبخند خجولی بر ل*ب نشاند و چیزی نگفت. دلخوری‌اش را در قالب شوخی بروز می‌داد. خاله با همان لبخندش از او فاصله گرفت و تازه چشمش به حسام افتاد. ضربه‌ی آرامی بر گونه‌‌ی برجسته‌اش زد و ل*ب گزید.
- خاک عالم! پاک یادم رفت شما هم این‌جا هستین.
مثل همیشه حال و احوال گرفتنش به طول انجامید. تا سراغ آبا و اجداد طرف را نمی‌گرفت خیالش راحت نمی‌شد؛ حسام را به غلط کردن انداخته بود. وقتی نوبت به حنانه رسید چنان در آغوشش گرفت و دو طرف صورتش را ماچ‌باران کرد که چشمان حنا از تعجب گرد شد. ماه‌بانو نزدیک رفت و دخترک بیچاره را از دستش نجات داد.
- بشینین خاله. راستی از امید چه خبر؟ سربازیش هنوز تموم نشده؟
خاله از دار دنیا فقط همین یگانه پسر را داشت و بعد از آن دیگر هیچ‌وقت نتوانست بچه‌دار شود. به‌ سمتش چرخید و آهی کشید.
- نه دخترم، تا تابستون مونده. بچه‌ام خیلی دوست داشت بیاد.
حنانه که تازه توانسته‌ بود نفس راحتی بکشد، نطقش باز شد:
- تعریفتون رو زیاد از ماه‌بانو‌جون شنیدیم.
خاله‌طلا از شیرین‌زبانی دخترک لبانش به خنده باز شد.
- وای این‌قده بودی دیدمت... .
و با دست اندازه‌اش را نشان داد.
- چه زود بزرگ شدی. وقت عروسیته دیگه.
صورت حنانه از خجالت گل انداخت. کمی پیششان ماند و با هم گرم گفت‌و‌گو شدند. خاله از زندگی‌ و شوهرش پرسید که دست و پا شکسته جواب داد؛ می‌ترسید با آن نگاه تیزبینش غم چشمانش را بفهمد. امشب فرصت درد‌ و دل کردن نبود، باید زمان بهتری فرا می‌رسید. چند تن از دختران فامیل، وسط میدان کوچک رقص در حال پایکوبی بودند و مردها هم حلقه‌زنان، درجا کمرشان را تکان می‌دادند؛ اما او مثل غریبه‌ها یک گوشه در خود کز کرده‌ بود، انگار به صندلی چسبانده‌اش باشند. حسام نبود، طبق معمول همان تلفن‌های کاری مشکوک که زمان صحبتش به درازا می‌کشید.