در حال تایپ رمان آوای طغیانگر | اثر امیر‌احمد _ کاربر انجمن بوکینو

[امیراحمد]

نگهبان‌ها به محض شنیدن دستور لحظه‌ای سر جایشان ایستادند، سپس با نگاهی متعجب به یک‌دیگر نیزه‌ به دست و برخلاف خواسته‌شان با قدم‌های محکمی به من نزدیک شدند، بازو‌هایم را که آرام‌آرام در حال سوختن بود محکم گرفتند و کشان‌کشان مرا جلوی چشم مادر و پدرم و آن جادوگر دیوانه از اتاق خارج کردند. داخل ذهنم به جادوگر و میتراندیل بد و بیراه گفتم و... .
***
با ناپدید شدن تصاویر در حالی که سرم را به چپ و راست تکان می‌دادم و کف دستم را به پیشانی خشک و خیسم چسبانده بودم چهره بهت‌زده‌‌ام را روی صورت تاریک و چشمانِ سرخِ راهبِ داس به دست قفل کردم و زیر ل*ب ناباورانه گفتم:
- تو... تو اون جادوگرِ پیر... .
پیش از آن که سخنم را کامل کنم با علامت سر نیشخند‌زنان دستش را به طرفم دراز کرد و با صدای ترسناکی گفت:
- به من بپیوند تبار گمشده! بیا پیش من... بیا تا... .
بلند به او تشر زدم:
- منظورت از این حرف چیه؟
بی‌توجه به سوالم حرفش را پشت سر هم و با لحن اصرار‌آمیزی تکرار کرد:
- بیا پیش من تبار گمشده! بیا پیش من!
سوالم را چندبار تکرار کردم اما او باز هم با ادامه دادن سخنش به حرف‌هایم توجهی نشان نداد.
بی‌محلی‌ها و تکرار پشت سر همِ حرف‌هایش باعث شد تا از سر خشم فریاد بلندی سر بدهم و با قدم‌های تندی به او نزدیک شوم تا تبرم را به داخل سرش فرو کنم اما پیش از آن که قدمی بردارم او با سرعت در مقابل چشمانم ناپدید شد.
با برخوردم به دیوارِ ترک‌برداشته که با لکه‌های قهوه‌ای‌رنگِ خون و پوستِ اجساد تسخیر شده بود چند قدم عقب رفتم و ناباورانه به اطرافم نگاهی انداختم.
هیچ اثری از دو راهی و مسیری که به سمت چپ منتهی می‌شد نبود.
فقط یک مسیر مستقیم وجود داشت که در میانه راه به طور مارپیچ‌مانند به سمت راست حرکت می‌کرد.
یک‌مرتبه‌ چه اتفاقی افتاد؟ چرا هر بار که این راهب داس به دست را می‌بینم باید یک‌مرتبه موقعیت مکانی یا محیط اطرافم دگرگون شود؟ برای چه باید چنین خاطره‌هایی از گذشته‌یِ گنگم ببینم؟! او کیست و چرا مدام مقابل چشمانم ظاهر می‌شود؟ چرا... .
به ناگاه صدای خنده‌های شیطانی توجه‌ام را به خود جلب کرد، با چرخاندن سر و برخورد نگاهم به منبع صدا دوباره راهب داس به دست را دیدم که مقابلم در هوا معلق و صاف ایستاده بود و داسِ بلندش را بر روی شانه‌اش حمل می‌کرد.
هم‌زمان با برخورد نگاهم مثل یک روح به لکه‌های ابر‌مانند سیاهی تبدیل شد و با سرعت مسیر مقابلم را طی کرد.
رفتارش به گونه‌ای بود که انگار می‌خواست چیز مهمی را به من نشان بدهد.
سریع قدم‌هایم را تند و در حالی که راهب را تعقیب می‌کردم نفس‌نفس‌زنان خطاب به او فریاد زدم:
- وایسا، گفتم وایسا... کجا داری میری؟ تو با کمک خواهرم برام پاپوش درست کردی؟! تو من رو به هم‌چین چیزی تبدیل کردی لعنتی؟ با تو‌ام... گفتم وایسا... .
بی‌توجه به حرف‌هایم با سرعت به مسیرش ادامه داد، هر از گاهی در دور و اطرافم اجسادِ خونینی مقابل چشمانم پدیدار می‌شدند.
برخی از آن‌ها سوخته و برخی هم به طور کامل با اره یا شیئ تیزی پاره‌پاره شده بودند.
نور سبز‌رنگِ فسفری که گاهی اوقات آبی‌رنگ می‌شد هم‌چنان در اطرافم می‌تابید و با هر قدمی که به قصد تعقیب راهب برمی‌داشتم شدت آن مدام بیشتر و بیشتر می‌شد.
به ناگاه در میانه راه تصاویر روح‌مانندی مقابل چشمانم قرار گرفت.
پای چپِ یکی از اجساد توسط زبان‌ تیغی‌شکل و نازک‌مانندی به کنار دیوار سمت راستم کشیده میشد و هم‌زمان با این اتفاق صدایی حشره‌مانند گوش‌هایم را آزار می‌داد.

 

[امیراحمد]

با نزدیک شدن جسد به ترکی که روی دیوار بود دو پای دراز و کشیده بیرون آمد و با سرعت جسد مقابلم را همراه خود به درون دیوار سمت راستم فرو کرد.
با ناپدید شدن تصاویر برای لحظه‌ای کوتاه خواستم سر جایم با‌ایستم و محتاطانه با نزدیک شدن به ترک دیواری که پا‌ها و زبانِ تیغ‌شکل از درون آن بیرون آمده بودند درون آن را که در تاریکی فرو رفته بود بررسی کنم اما با فکر به این که با این کار ممکن بود راهب را در میانِ مسیر گم کنم از تصمیمم منصرف شدم. به احتمال در گذشته موجود خطرناکی در داخل دیوار‌ها کمین می‌کرده و کارش هم شکار کردن اجساد زندانیان بوده‌. شاید هنوز هم جایی در داخل این دیوار‌ها برای من یا اجساد باقی‌مانده کمین کرده باشد. فکر کردن به این مسئله باعث شد تا سعی کنم فاصله‌ام را با دیوار‌هایی که در دو طرفم قرار داشتند حفظ کنم.
***
با نزدیک شدنم به دریچه آهنی که راهب با عبور از آن ناپدید شده بود سپس باز کردنش وارد محیطِ نیمه‌تاریکی شبیه به تالار مخفی شدم.
خزه‌های سبز دیوار‌ها و ستون‌های سنگی را تسخیر کرده بودند و آتش‌دان‌ها بر روی بدنه‌شان مقابل چشمانم رژه می‌رفتند.
کپه‌های کوچک و بزرگی از اجساد داخل و بیرون گودال‌ها و ماسه‌های نرم روی هم افتاده و به حال خود رها شده بودند. ترک‌های عمیقی به دیوار‌ها چنگ زده بودند و مقابلم تختی ساخته شده از اسکلت انسان قرار داشت که بالای آن پرچمی نیمه‌پاره به رنگ سیاه از سقف به پایین سرازیر شده بود.
پوست خشک‌شده با ترکیبی از خونِ قربانیانش بر روی بخشی از دیوار‌‌ها و ستون‌های اطرافم خودنمایی و سر‌های اسکلت‌مانندی با نوک‌تیز نیزه در دور و اطرافشان آویزان شده بودند.
سنگ‌های کوچک و بزرگ در اطرافِ ستون‌ها روی ماسه نرم خوابیده بودند و صدای وزش باد از بین ترک‌های دیوار‌ها به سختی شنیده میشد.
هوا سنگین‌تر از همیشه به نظر می‌رسید و گاهی اوقات به سختی می‌توانستم نفسم را از شدت بوی گند اجسادِ دور و اطرافم بیرون بدهم.
قدم‌های کوتاهی برداشتم، بی‌توجه به صدای برخورد کفِ چکمه‌های مشکی‌رنگم به روی گوشت یا استخوانِ لِه شده از کنار اجساد عبور کردم و به منبع نور فسفر‌مانند و سبز‌رنگ مقابلم که از دل دیواری ترک‌برداشته و پوست‌های خشکیده‌یِ اجسادِ چسبیده به آن در اطرافم تابیده می‌شد نگاهی انداختم.
با نزدیک شدنم به آن اورکاس را دیدم که پشت به من و در حالی که دستبند اشرافی‌یِ طلایی‌رنگ را در دست گرفته بود داشت به آرامی چیزی را زیر ل*ب زمزمه می‌کرد.
رفتارش جوری بود که انگار توجهی به اطرافش نداشت اما با این وجود می‌دانستم که حضور مرا در نزدیکی‌اش حس می‌کرد.
محتاطانه سر جایم ایستادم، تبرم را با حالتی تهدید‌آمیز سمتش گرفتم و خواستم چیزی بگویم اما پیش از آن که دهانم برای حرف زدن باز شود او خنده‌کنان و با لحنی تند زودتر از من وارد عمل شد:
- اومدی این‌جا... که فا...نوس رو ببینی شاهدخت؟

 

[امیراحمد]

صدایش پژواک عمیقی داشت، آرام دستش را به سمت دیوار مقابلش دراز کرد و با کنار زدن بخشی از پرده‌یِ پوست خشک‌شده خشمگینانه گفت:
- ببین شاهدخت، خب بهش نگاه کن و ببین... که چه چی...زی تو رو به این روز انداخت.
با کنار رفتن پرده نور شدیدی که سبز‌رنگ و کمی مایل به آبی بود چشمانم را آزرد و مرا وادار کرد تا کفِ دستِ چپم را برای در امان ماندن از تابش شدید نور به سمت آن و نزدیک به چشم‌ها و صورتم بگیرم.
در میانه نور فانوس با بدنه‌یِ استخوانی‌اش را می‌دیدم که شعله‌ای شبیه به شعله‌یِ آتش به همراه دودِ خاکستر از بدنه‌یِ آن به بیرون فوران کرده بود و در میانِ شعله‌های ترسناکِ و آتشینش چهره‌یِ چوبی‌یِ خودم را به من نشان می‌داد.
چیز‌هایی شبیه به سرِ‌های اسکلت‌مانند و جمجمه‌های به هم چسبیده‌ی اجساد انسان یا حیوانی درنده در جایی‌جایِ بدنه و بازو‌‌هایِ تلسکوپی آن ایجاد شده بودند و جعبه‌یِ شیشه‌ای و کوچکش کمی خراش برداشته بود.
آتش به آرامی و شعله‌کنان از داخل حفره‌ها‌یِ سیاه و همه‌جای بدنه‌اش بیرون زده بود و چیزی شبیه به آینه قلب‌مانند که با خون سرخ‌رنگی ترکیب شده بود در درون آن جولان می‌داد.
برای لحظه‌ای با دیدن تصویر چهره‌ خودم که بر روی آینه‌اش نقش بسته بود تصاویری روح‌مانند و ضعیف از خاطراتی که چند لحظه پیش دیده بودم در مقابل چشمانم نمایان سپس به همان سرعتی که پدیدار شده بودند ناپدید شدند.
بهت‌زده و نفس‌زنان فانوس را بررسی و نگاه متعجبم را روی آن قفل کردم. چرا این خاطرات را با مشاهده فانوس دوباره دیدم؟! آیا این فانوس داشت ذهنم را می‌خواند؟ چرا و چگونه با خاطرات گذشته من در ارتباط بود؟! شاید... .
به ناگاه اورکاس با خنده‌های بلندش افکارم را به هم ریخت، سریع فانوس را درون پرده‌های پوست خشک شده پنهان کرد و قهقهه‌زنان با لحن تمسخر‌آمیزی که به حسادت و خود‌خواهی شباهت داشت سرش را به سمتم چرخاند و در حالی که سعی داشت دردِ ناشی از زخمِ شکمش را تحمل کند خطاب به من گفت:
- تو لیا...قت روشن کردن فانوس رو نداری شاهدخت فراری!

 

[امیراحمد]

طلبکارانه با لحنی تنفر‌آمیز خطاب به او گفتم:
- چرا؟! چون مثل تو یه بزدل نیستم؟!
در حالی که چشمانِ سرخش روی من قفل شده بود غرش بلندی سر داد و معترضانه از سر خشم فریاد کشید:
- نه، چون تو فقط عروسکِ خیانتکارِ مادرِ نالایقت بودی و مهم‌تر از هر چیز... تو الان چیزی جز یه هیولایِ... وحشی نیستی! هیولایی درمونده... که منتظرِ تا لحظه‌یِ مرگش فرا برسه!
خشمی آتشین رگ‌های سبز و چوبی‌ام را داغ کرد. چطور جرئت می‌کرد در مورد گذشته من چنین حرف‌های توهین‌آمیزی را به زبان بیاورد؟
عصبانیت شدید باعث شد تا اخم‌هایم را به چشمانم نزدیک کنم، تبرم را با تهدید به سمتش بگیرم و نعره‌زنان خودم را برای حمله به طرفش آماده کنم.
هم‌زمان با نعره‌ام احساس می‌کردم که ریشه‌های تیغ‌داری که با از بین بردن موجودات اسکلت‌مانند به جای‌جایِ بدنم چسبیده بودند به آرامی و با صدا‌هایی شبیه به کنده شدن پوست درخت از زیر آستین لباس و پاچه‌های شلوار مشکی‌رنگم بیرون می‌آمدند تا خود را برای حمله‌ای دردناک نشان دهند.
اورکاس بدنش را به سمتم چرخاند و با ناله‌‌ای کوتاه دستی به زخم شکمش که اکنون در حال بند آمدن بود کشید.
نگاهی به زخم شکمش انداختم و فریاد زدم:
- خودت که انگار از من به لحظه‌یِ مرگت نزدیک‌تری.
در حالی که با انگشتان کشیده و استخوانی‌ که ناخن‌های تیزی از سرشان بیرون زده بودند خون قیر‌مانند پاشیده شده به شکمش را بررسی می‌کرد نگاهی به من انداخت و گفت:
- شاید اما نه به اندازه تو... شاهدخت فراری!
تشر‌زنان به او گفتم:
- منظورت از این حرف چیه؟
با لحن سردی گفت:
- شاید تو هیولا باشی اما هیولا‌هایی به مراتب وحشتناک‌تر از تو هم وجود دارن! نمی‌خوایی با یکیشون آشنا بشی تا... .
کنترل خشمم را از دست دادم، با سرعت و بی‌اراده با دست چپم که خالی بود ریشه‌های تیغ‌مانند را با حرکتی که به مشت زدن شبیه بود از لای آستین دستم بیرون دادم و آن‌ها را به سمت اورکاس نشانه گرفتم.
به محض این اتفاق ریشه‌های تیغ‌مانند با سرعتی بالا به سمتش یورش بردند، با عبور از کنار چهره‌اش خراش‌های کوچک و بزرگی را روی بدنه کلاه‌خودِ کورینیتی که به سر کرده بود ایجاد کردند، بخشی از پوست‌های خشکیده و دیوار پشت سرش را خرد کردند و سریع به سر جای خود در زیر آستین لباس مشکی‌رنگم بازگشتند.
اورکاس با ناله‌های کوتاهی خراش‌های کلاه‌خودش را بررسی کرد و خنده‌کنان گفت:
- خوبه، قدرت‌هات خیلی خب دارن خودشون رو بهت جذب می‌کنن... انگار عطش زیادی واسه استفاده کردن ازشون داری شاهدخت! مثل مادرت خب داری از هیولای درونت پیروی می‌کنی تا... .
خشمگینانه فریاد کشیدم:
- خفه شو... خودت هیولایی جونور کثیف!
نگاهی به ترک ایجاد شده بر دیوار پشت سرش که توسط ریشه‌های تیغ‌مانند ایجاد شده بود انداخت سپس قهقهه‌زنان فریاد زد:
- تو احمق‌تر از مادرتی! این رو می‌دونستی شاهدخت؟!
دیگر تحمل حرف‌هایش را ندارم، تبرم را به سمتش نشانه رفتم و دوان‌دوان به طرفش یورش بردم تا با او درگیر شوم اما پیش از آن که قدمی بردارم صدایی ترسناک و غرش‌مانند شبیه به صدای حشره‌مانندی که در حین آمدن به این مکان و در میانه راه در آن خاطره روح‌مانند شنیده بودم در گوش‌هایم طنین انداخت، مرا از حمله منصرف و توجه‌ام را به خود جلب کرد.
صدا شبیه به صدای موجودی بود که اجساد را در لای دیوار‌ها با دو پای بلندش شکار می‌کرد.
به ناگاه با کنار رفتن اورکاس دیوارِ پشت سرش با ترک‌های عظیمی فرو ریخت و موجودی نسبتاً غول‌پیکر شبیه به حشره و با بدنی انسانی،سیاه‌رنگ و پوشیده شده از خَز و مویِ گرگ که لکه‌های خون و زخم‌های کهنه‌ای سر تا پایش را تسخیر کرده بود نزدیک به من بیرون پرید و کنارِ ستون سنگی که نیمی از آن به داخل ماسه‌ها فرو رفته بود روی زمین فرود آمد.
دندان‌های خونین، نیزه‌مانند و تیزی از فکش بیرون زده بود و چهره‌ای انسانی شبیه به چهره اخم‌آلودِ یک زنِ مرده و نفرین شده را داشت.
چشمانش مثل دو کاسه‌یِ خون سرخ و حالت نگاهش به من ترسناک و تهدید‌آمیز بود.
زیر ل*ب با لحن نفرت‌آمیز و متعجبی گفتم:
- این..‌. این دیگه چیه؟
اورکاس نیشخند تلخی به لبانش نشاند و گفت:
- مرگ تو شاهدخت... این موجود کسیه که به زندگی ننگینت در این مکان پایان میده! حالا خودت رو برای مرگی دردناک آماده کن!

 

[امیراحمد]

به محض پایان حرفش سرش را بالا برد و صدای حشره‌مانندی از گلویش بیرون داد.
سپس با پرشی کوتاه طنابی که سر آن چنگک بزرگ و برنده‌ای وصل بود را از پشت کمرش بیرون آورد، آن را در هوا تکان داد و محکم به شانه‌یِ بالاتنه‌‌یِ هیولای نیمه‌انسانی و عنکبوت‌شکل مقابلم متصل کرد.
هم‌زمان با این کار هیولای مقابلم بدنش را طوری که انگار بخواهد به رئیسش سواری بدهد نیم‌خیز کرد، بی‌توجه به دردِ ناشی از چنگکِ طناب نعره بلندی سر داد و در حالی که هوا را بو می‌کشید با خشم دور و اطرافش را رصد کرد.
به محضِ قرار گرفتن اورکاس و نشستنش بر روی شانه‌های خونین و نیمه‌زخمی‌یِ خود کمرش را صاف کرد، سر جایش ایستاد و با پا‌های دراز، نوک‌تیز و خونینش قدم‌های بلندی به سمتم برداشت.
در چند قدمی‌ام به خودش گارد گرفت، با حالتی تهدید‌آمیز دندان‌هایش را خرخر‌کنان نشان داد و خودش را برای حمله به طرفم آماده کرد.
اورکاس در حالی که طناب دراز و خونینی را به دورِ دهانِ هیولای مقابلم انداخته بود و فریاد‌زنان با صدا‌های حشره‌مانندی او را هدایت می‌کرد چیزی شبیه به شلاق را از پشت کمرش بیرون برد، آن را در هوا با ضربات دردناکی تکان داد و با نگاهی موزی به چهره‌یِ اخم‌آلودم فریاد زد:
- ببینم با این می‌خوایی چیکار کنی، شاهدخت فراری!
به محض پایان حرفش محکم به سر و دهانِ خونینِ هیولای‌ِ نیمه‌انسانی شلاق زد و فریاد کشید:
- زود باش آراخِنیا! زود باش اون لاشه‌یِ لعنتی رو شکار کن و از شامِت لذت ببر!
هم‌زمان با این اتفاق هیولای مقابلم جیغِ بلندی سر داد، با بو کردن هوا چشمانِ بدونِ مردمک و خونی‌اش را روی من قفل کرد، سپس در حالی که خون از دهانش به بیرون سرازیر می‌شد نیش‌هایش را باز و بدون اتلاف وقت با چند قدم کوتاه به طرفم شیرجه‌ زد.
سریع خودم را عقب کشیدم، به سمتی رفتم و با جاخالی دادن حمله‌اش را دفع کردم.
پشت سرم با سرعت می‌تپید و نفرت و خشم بالایی بدنم را می‌سوزاند. جز احساس خشم یا نفرت ترسی در درونم پیدا نمی‌کردم. انگار پس از تبدیل شدنم به هیولا تنها همین دو احساس در بدنم جان گرفته‌ بودند.
هیولایِ نیمه‌انسانی که آراخِنیا خطاب شده بود به کمک پا‌های عنکبوت‌شکل و نیزه‌مانندش با سرعت بالایی از کنارم رد شد، خودش را به ستون سنگی نزدیک کرد، دوان‌‌دوان از آن بالا رفت و در حالی که بالای سرم به سقف چسبیده بود خودش را به روی من انداخت.
سریع و دوان‌دوان به سمت روبه‌رو جهیدم و حمله دوباره‌اش را دفع کردم.
از جایم بلند شدم و در حالی که سعی داشتم فاصله‌ام را با آن هیولا حفظ کنم نگاهی به محل اختفای فانوس انداختم.
خواستم به سمت فانوس بروم اما اورکاس به کمکِ هیولایِ دست‌آموزش با پرش بلندی مقابلم قرار گرفت و راهم را سد کرد.
قدمی عقب رفتم، با حالتی گارد گرفته تبرم را به او نشان دادم و بلند با صدای هیولا‌مانندم فریاد زدم:
- من اون فانوس رو گیر میارم، حتی اگه لازم باشه با تو و سگ دست‌آموزت درگیر بشم.

 

[امیراحمد]

اورکاس نیشخند‌زنان خطاب به من گفت:
- پس بیا امتحان کنیم شاهدخت!
با پایانِ حرفش آراخِنیا هوا را بویید، نگاه ترسناک و اخم‌‌آلودش را روی من قفل و به مانند دفعه قبل با سرعت و وحشیگری بالایی به سمتم یورش برد.
با نزدیک‌ شدنش سعی کردم حملاتِ پا‌های نیزه‌مانند و بلندش را با جاخالی دادن یا به کمک تبرم دفع کنم اما حرکاتش پیش از آن چیزی که تصورش را کرده بودم سریع بود و در میانه درگیری ناچار شدم دوان‌دوان عقب بروم و فاصله‌ام را با او حفظ کنم.
به ناگاه در حین عقب‌نشینی‌ام با ضربات محکمی تعدادی از سنگ‌ها و ستون‌ها را به کمک دو دست لاغر، تکیده و انسانی‌اش بلند کرد، آن‌ها را بی‌هدف و بدون نشانه‌گیری سریع به طرفم پرتاب کرد و نعره‌یِ حشره‌مانند بلندی سر داد‌.
سریع با کنار زدن خودم حملات ستون‌ها و سنگ‌های کوچک و بزرگ و ترک‌برداشته را دفع کردم و نگاه تندی به هیولای نیمه‌انسانی مقابلم انداختم.
تعدادی از ستون‌ها و سنگ‌ها با اختلاف کمی از کنارم عبور کردند و تعداد دیگر هم با برخورد به دیوار‌ها و کفِ زمین ترک‌ها و لرزش‌های خفیفی را به وجود آوردند.
آرخِنیا نعره‌زنان گلویش را صاف سپس با پرتاب کردن گلوله‌های سفید‌رنگ و تار‌مانندی که به سمتم شلیک می‌شدند مرا وادار کرد تا نزدیک به او و پشت ستون سنگی نیمه‌ ایستاده‌ای پناه بگیرم.
با پایان یافتن شلیک گلوله‌های تار‌مانند محتاطانه سرم را بیرون بردم تا فاصله‌ام را با فانوس که چندان از من، اورکاس و سگِ دست‌آموزش دور نبود را بسنجم اما به جز فانوس اثری از اورکاس و هیولای وحشی‌اش نیافتم.
با تردید و قدم‌های کوتاهی از پشت ستون سنگی که بدنه‌یِ جلویی آن توسط گلوله‌های تار‌مانند تسخیر شده بود بیرون رفتم، اطرافم را بررسی کردم و زیر ل*ب گفتم:
- کجا رفتن؟
ناگهان صدایی حشره‌مانند از پشت و بالای سرم توجه‌ام را به خود جلب کرد. احساس کردم که اگر سر جایم بمانم چیزی جز مرگ نسیبم نمی‌شود، با سرعت خودم را روبه جلو انداختم و حمله اورکاس و هیولای خون‌خوارش که از بالای سقف به طرفم یورش برده بودند را دفع کردم.
سپس بی‌توجه به نعره‌های بلند هیولا و خنده‌های تمسخر‌آمیز و شیطانیه اورکاس سریع از جایم بلند شدم و با چرخاندن سر و بدن چوبی‌ام تبرم را با تهدید به طرفشان نشانه گرفتم.
اورکاس خنده‌کنان فریاد زد:
- تو هیچ شانسی مقابل من نداری، به نفعته که خیلی زود این‌جا رو ترک کنی چون دلرحمیم زیاد دووم نمیاره شاهدخت!
با چرخاندن سرم به چپ و راست مخالفت کردم و با صدایی که جدی به نظر می‌رسید فریاد زدم:
- نه بدون اون فانوس!
اورکاس نگاه خونینش را روی من قفل کرد، سپس شلاقِ بلندش را در هوا تکان داد و با ضربه‌ای به شِکَمِ سگِ مطیعش آراخِنیا در حالی که همراهِ او به سمتم حمله‌ور شده بود و مرا تعقیب می‌کرد فریاد کشید:
- پس حالا که انقدر مایلی باشه، غذای خوبی برای این هیولا میشی!
آرخِنیا با قدم‌های تندی از پشت سر مرا تعقیب کرد و چندین بار با نزدیک شدنش به چند قدمی‌ام تلاش کرد به کمک دستان مشت‌شده‌اش ضربه‌زنان مرا لِه کند اما هرگاه که در رسیدن به هدفش شکست می‌خورد خشمش بیشتر فوران می‌کرد و بر شدت حملاتش می‌افزود.

 

[امیراحمد]

به ناگاه در میانه‌یِ حملاتش برخوردِ محکمِ تیغه‌یِ تبرم به کفِ دستِ راستش او را وادار کرد تا از سر درد نعره ترسناک و بلندی سر بدهد.
تقلا‌کنان و با زحمت زیادی به دسته‌یِ چوبی‌یِ تبرم فشار آوردم، تیغه‌یِ آن را کمی در لای پوست و گوشتِ کفِ دستِ لاغرِ آرخِنیا جابه‌جا و بی‌توجه به ناله‌ها و فریاد‌های کر‌کننده‌اش تیغه‌یِ تبرم را بیرون کشیدم.
هم‌زمان با این اتفاق ترکیبی از خون سیاه و آبی‌رنگ از لای زخم کوچکی که بر روی کفِ دستش ایجاد شده بود به بیرون ریخت و هم‌زمان با این اتفاق تعدادی استخوان یا جمجمه‌ی خرد شده شبیه به دست و پا یا جمجمه‌یِ انسان از لایِ زخم ایجاد شده همراهِ قطرات خون به پایین سرازیر شد و کفِ زمینِ ماسه‌ای را آلوده کرد.
آرخِنیا در حالی که از درد به خودش می‌پیچید با چرخاندن چشمانِ خون‌آلودش به سمتم نعره‌زنان دست دیگرش را در هوا تکان داد، با حرکت سریعی مرا از کف زمین بلند کرد و با نزدیک کردنم به دهان خونینش دندان‌های نیزه‌مانندش را تهدید‌کنان نشان داد.
هم‌زمان با این اتفاق اورکاس با لحنی دستوری داد زد:
- زود باش، کارش رو تموم کن!
به محض پایان حرفش آرخِنیا دهانش را تا آخر باز و مرا آرام‌آرام به دندان‌های نیشش نزدیک کرد تا بدنم را لای دندان‌هایش دو نیم کند.
بوی خون و گوشت فا*سد از لای دندان‌ها و زبانش خشمم را مدام و هر لحظه بیشتر و بیشتر می‌کرد.
با تقلایی بالا دستی را که به کمک آن تبرم را حمل می‌کردم از لای انگشتانِ بلند و استخوانی دستش بیرون کشیدم، سپس تیغه‌یِ تبرم را به هوا بلند و محکم روی بخشی از انگشتان دستِ آرخِنیا فرود آوردم.
سپس هم‌زمان با برخورد تبرم به انگشتان دستش بی‌توجه به نعره‌های کر‌کننده‌ای که از خودش پخش می‌کرد دست دیگرم را هم تقلا‌کنان بیرون کشیدم و با پرتاب کردن شاخه‌های تیغ‌مانند از لای آستین لباسم به بخشی از نیمه‌یِ چپِ چهره‌یِ مرده و ترسناکش آسیب زدم و خراش‌های کوچکی را در جایی‌جایِ گونه‌‌یِ چپش ایجاد کردم.
آرخِنیا بی‌توجه به خواسته‌یِ اربابش که می‌خواست آرام باشد از سرِ خشم نعره دردناکی سر داد، سپس با سرعت و بی‌هدف من را به گوشه‌ای پرتاب کرد و با کفِ دستش جیغ‌زنان جایِ زخم‌ها و خراش‌های انگشت‌های دست و چهره‌اش را لمس و بررسی کرد.

 

[امیراحمد]

در حالی که با برخورد به ستون ترک‌برداشته و خاک‌خورده‌یِ پشت سرم زمین خورده بودم با ناله‌ها و فریاد‌های کوتاهی به کمک دست‌‌ها و زانو‌‌هایم از کف زمین فاصله گرفتم، روی پا‌هایم ایستادم و با برداشتن تبر نگاهی به آرخِنیا که خُر‌خُر‌کنان از شدت زخم‌هایش جیغ می‌کشید انداختم.
هم‌زمان با نگاهم کلاه مشکی‌رنگم که درست کنار پایم افتاده بود را از زمین برداشتم، ماسه‌های نرم را از داخل آن بیرون ریختم و آن را روی سرم گذاشتم.
سپس چند قدم کوتاه برداشتم و خواستم به طرفِ فانوس بروم اما باز هم اورکاس با پی بردن به هدفم به کمک شلاقی که در دست داشت آرخِنیا را وادار کرد تا دوان‌دوان سپس با پرش کوتاهی خودش را روبه‌روی من قرار دهد و با به لرزه درآوردن زمین زیر پایم راهم را سد کند.
چند قدم عقب رفتم، تبر را با تهدید نشان دادم و با صدای هیولا‌مانندم فریاد زدم:
- برو کنار!
اورکاس بی‌توجه به تهدیدم تشر‌زنان گفت:
- اگه نرم کنار چی میشه؟ با اون اسباب‌بازیت من رو زخمی می‌کنی؟
خشمگینانه فریاد زدم:
- حرفم رو تکرار نمی‌کن... .
بلند فریاد زد:
- خفه شو!
هم‌زمان با پایان حرفش شلاق‌زنان آرخِنیا را وادار کرد تا وحشیانه و به مانند دفعات قبل اما این بار با قدرت و سرعت بالاتری به سمتم حمله‌ور شود.
سریع خودم را عقب کشیدم و با ضربات تبر، جاخالی دادن یا ضربات ریشه‌های تیغ‌مانندی که با جدا شدن از پوستِ دست‌هایِ چوبی‌یِ بدنم داخلِ آستین‌های لباسم پنهان شده بودند با او و هیولای نیمه‌‌انسانی‌اش درگیر شدم.
گاهی اوقات ناچار می‌شدم برای در امان ماندن از حملات گلوله‌های تار‌مانند دهانِ آرخِنیا یا پرتاب مجسمه‌ها،سنگ‌ها و باقی‌مانده ستون‌های بلندی که به سمتم نشانه می‌رفت پشت ستون‌ها یا تکه‌سنگ‌های بزرگ مخفی شوم و گاهی اوقات هم ناچار می‌شدم با کنار کشیدن خودم یا با فرار کردن حملات دست‌‌های مشت شده‌‌یِ آرخِنیا را دفع و با زحمت زیادی تعادلم را که به خاطر لرزش‌های ایجاد شده از ضربات و برخورد مشت‌های سنگینش به کف زمین ایجاد می‌شدند حفظ کنم.
به ناگاه در حینِ فرار کردنم دوباره به کمک دستش مرا محکم گرفت و با سرعت به دهان خونینش نزدیک کرد اما پیش از آن که موفق به بلعیدنم شود سریع به کمک ریشه‌های تیغ‌مانند دست چپم بدنه‌یِ سرِ مجسمه‌یِ بزرگی را که بالایِ ستون سنگی بلندی قرار داشت محکم گرفتم و سعی کردم مانع از نزدیک شدن خودم به دندان‌های بلند، تیز و خونینش شوم.
پس از مدت کوتاهی در میانه تقلا‌هایم و در حالی که آرام‌آرام به دهان آرخِنیا نزدیک میشدم و سعی داشتم بر خلاف جهت هیولای مقابلم خودم را به مجسمه نزدیک کنم زور‌زنان فاصله‌ام را کمی با او بیشتر کردم سپس با ضربه‌یِ تبرم به بخشی از انگشتان دراز، کشیده و خونینش که دور کمر و شکمم حلقه زده بود تمرکزش را بهم ریختم، سپس در حالی که از شدت درد جیغ می‌کشید فریاد‌زنان خودم را به سمت مجسمه کشیدم و با زحمت زیادی بدنم را از اسارت انگشتانِ دستش آزاد کردم.
هم‌زمان با آزاد شدنم همراه با آرخِنیا محکم و نزدیک به مجسمه زمین خوردم.
در حین این اتفاق ترک‌ها و لرزش‌های بالایی زمین را تکان داد و مجسمه‌ای که در نزدیکی‌مان قرار داشت را وادار به سقوط کرد.
بدنه مجسمه همراه با بخشی از ستون سنگی که آن را نگه می‌داشت تکه‌تکه شد، بخشی از سرِ غول‌پیکرش درست بر روی مچِ دست چپِ آرخِنیا فرود آمد و بخش‌های دیگر بدنش در میانِ نعره‌‌‌های هیولایِ وحشی‌یِ اورکاس با ضربات و صدا‌های دردناکی به دور و اطرافم پخش و پلا شد.
گرد و خاک شدیدی نخست اطراف‌مان سپس هوا را احاطه کرد و صدا‌ها به جز خر‌خر‌ها و جیغ‌های حشره‌مانند آرخِنیا در چشم به هم زدنی خاموش شد.

 

[امیراحمد]

با سرفه‌های کوتاهی تبرم را در دست گرفتم، سپس از زمین ماسه‌ای بلند شدم، ماسه‌یِ نرم را از داخل دهانم بیرون دادم و نگاهی به اورکاس که تقلا‌کنان و به کمک شلاقش سعی داشت آرخِنیا را وادار به بلند شدن و حمله کند انداختم.
دست آرخِنیا داخلِ سرِ غول‌پیکرِ مجسمه که به مجسمه‌یِ سربازی نیزه به دست شباهت داشت گیر کرده بود و او نیم‌خیز و در حالی که کمرش را خم کرده بود نعره‌زنان سعی داشت دستش را آزاد کند.
حالت بدن غول‌پیکرش به گونه‌ای بود که می‌توانستم با چند حرکت ساده از آن بالا بروم و خودم را به اورکاس برسانم.
شاید این تنها فرصتم برای از میان برداشتن مانع بین خودم و آن فانوس بود.
بدون اتلاف وقت از فرصت پیش آمده استفاده کردم، دوان‌دوان به آرخِنیا نزدیک شدم، با کنار کشیدنِ بدنم حمله‌یِ دست دیگرش که سعی داشت مانع من شود را دفع کردم و خودم را به کنارِ سرِ مجسمه و دستِ گیر‌کرده‌اش رساندم.
پرش کوتاهی برداشتم و به کمک ضرباتِ تبر و ریشه‌های تیغ‌مانندِ دستِ چپم سعی کردم بی‌توجه به جیغ‌های وحشتناکی که از داخل گلویش بیرون می‌داد خودم را به بالا‌تنه‌یِ انسانی و شانه‌های کشیده، لاغر و بلندش که با لکه‌های خون، خَز و موی گرگ ترکیب شده بود برسانم.
هم‌زمان با بالا رفتنم آرخِنیا وحشت‌زده نعره‌های بلندی سر داد و به کمک ضربات محکم و مشت شده‌‌یِ دست دیگرش که آزاد بود سعی کرد جلویم را بگیرد‌ یا من را لای انگشتان بلندِ دستش اسیر کند.
تقلا‌کنان با بلند شدنم به هوا، جاخالی‌ دادن یا ضربِ تبرم حملاتش را مدام دفع و به تلاش‌هایم برای بالا رفتن از بدنش ادامه دادم.
اورکاس با مشاهده این اتفاق بلند و پشت سر هم فریاد زد:
- جلوش رو بگیر! زود باش لعنتی... جلوی اون لاشه متعفن رو بگیر! نذار به من نزدیک بشه!
بی‌توجه به حرف‌هایش ریشه‌هایِ تیغ‌مانندِ دستم را دراز کردم و با فرو کردن آن‌ها به داخل پوست و گوشتِ ساعد،آرنج سپس بازو‌های خونینِ دست گیر‌کرده هیولای تحت امرش به بالا رفتنم ادامه دادم.
هر بار که تیغه‌یِ تبر یا ریشه‌های تیغ‌مانند دستم را به داخل بخشی از دستِ آرخِنیا فرو می‌کردم تا به بالا رفتنم ادامه بدهم صدای جیغ‌هایش بیشتر و قدرت ضرباتِ دست دیگرش شدید‌تر میشد.
گاهی اوقات تعادلم در حین بالا رفتن به هم می‌ریخت و به سختی می‌توانستم مانع از سقوط یا برخورد بدنم به مشت‌ خونین و سنگینش شوم.

 

[امیراحمد]

هوا پر از بوی نم و زنگار کهنه‌ی دیوارهای اتاق بود، گویی خود فضا نفس‌های سنگینِ نبردمان را در سینه حبس کرده بود. وقتی به شانه‌های آرخِنیا نزدیک شدم، سایه‌ی اورکاس مثل شبحی خشمگین در پس‌زمینه موج می‌زد. تبرم را بالا بردم، تیغه‌ی فولادینش زیر نور فانوس سبزرنگ مثل دندانِ گرگی برق زد. حمله‌ی مشتِ آرخِنیا مثل توپی از آهن به سمتم پرتاب شد، ولی با جهشی کوتاه مانند گربه‌ای که از چنگال مرگ می‌گریزد ضربه را دفع کردم و خودم را به کنار گوش چپش رساندم، جایی که صدای نفس‌های خُرخُرمانندش مثل اسبی رمیده در گوشم طنین می‌انداخت. اورکاس با چشمانی براق از خشم، مثل عقابی که به شکار حمله می‌کند، به سمتم هجوم آورد. شلاق بلندش با صدایی تیز و کِشدار بر هوای مرطوبِ غار تازیانه زد، ولی من با حرکتی سریع، تبرم را مثل سپر در برابر آن گرفتم. ریشه‌های تیغ‌مانندم که گویی مارهای زنده بودند به دور شلاقش پیچیدند و آن را خنثی کردند. هم‌زمان با این اتفاق با هر فرصتی که پیدا می‌کردم، تبرم را بالا می‌بردم و ضرباتم را مثل تگرگی از تیغه‌ها بر پیکرش فرود می‌آوردم و سعی می‌کردم به او آسیب بزنم.
ناگهان در حین این کار طناب هدایت هیولایش را دیدم که محکم و زمخت و مثل رشته‌ای از رگ‌های تاریکی بود.
در یک لحظه‌ی غریزی و نا‌خودآگاه تصمیم گرفتم آن را به سمت خودم بکشم و با حرکتی سریع و بیرحمانه هیولای تحت امرش آرخِنیا را مثل ماهیگیری که نهنگش را به خشکی می‌کشد تحت اختیار خودم دربیاورم. به محض این کار آرخِنیا تقلا‌کنان دست گیر کرده‌اش را از لای سر قطع شده‌یِ مجسمه بیرون کشید، فریاد‌زنان با قدم‌های سنگینی به دور و اطراف رفت و ضربه‌زنان با صدا‌هایی مهیب به دیوار‌ها و ستون‌های اطرافم کوبید. صدای جیغ‌هایش مثل صدای شیشه‌ای بود که روی سنگ می‌شکست و در فضای غار می‌پیچید. ناگهان محکم به مجسمه و ستون سنگی عظیمی برخورد کرد، پاهایش به لرزه افتاد و بدن عظیم‌الجثه‌اش که حالا مثل عروسکی بی‌اراده بود با جیغ‌های عمیقی نیم‌خیز و محکم نزدیک به دیواری که فانوس پشت آن مخفی شده بود زمین افتاد.
هم‌زمان با این اتفاق مثل پرنده‌ای که بال‌هایش شکسته شده باشد همراه با اورکاس تعادلم را از دست دادم و از روی شانه‌های آرخِنیا به پایین سقوط کردم. به روی شن‌های نرم فرود آمدم و غلت‌زنان نزدیک به اورکاس محکم زمین خوردم. به محض زمین خوردنم طوری که زمین نفس عمیقی کشیده باشد ماسه‌‌ها به هوا برخاستند و مزه‌ی خاک و نمک روی زبانم پخش شد.
با حالتی تهاجمی، ماسه‌ها را از دهانم تف کردم و به اورکاس که مثل سگی زخمی نیم‌خیز شده بود و چشمانش از نفرت می‌درخشید نگاهی انداختم. پشت سر او آرخِنیا در حالی که صورتش با خون و خراش‌های عمیقی پوشیده شده بود دست‌های لرزانش را به پیشانی‌اش فشار می‌داد و در تلاش بود تا خاطره‌ی درد را از ذهنش پاک کند.
بی‌توجه به او با چرخاندن سرم نگاهم را به فانوس دوختم.
گوی سبز و فسفری‌اش مثل چشم یک شیطان در تاریکی به من می‌خندید و هم‌چنان نور سبزش در هوا به اطرافم پخش میشد. به محض برخورد نگاهم به فانوس پاهایم قبل از آنکه حتی فکر کنم به حرکت درآمدند طوری که انگار آن فانوس مرا به سمت خودش بکشد.
ولی ناگهان پایم با دخالت انگشتان دست اورکاس گیر کرد، با لغزش کوتاهی تعادلم را از من گرفت و مرا محکم زمین زد.
هم‌ز‌مان با این اتفاق اورکاس سایه‌اش از کنارم گذشت و من فقط توانستم تبرم را بردارم و با بلند شدنم از زمین خشمگینانه از پشت سر با تعقیب کردنش به او حمله‌ور شوم.
هر دو مثل دو گرگ گرسنه بودیم که برای لاشه‌ای می‌جنگیدند. مشت‌ها و لگدهایمان دیوارها را می‌لرزاند، و هر برخورد با ستون‌های فرسوده، ترک‌های جدیدی روی پیکر اتاق نیمه‌تاریکی که داخلش بودم ایجاد می‌کرد. گاهی اورکاس مرا به سنگی می‌کوبید، گاهی من او را به زمین می‌زدم، و در این میان، فانوس سبز مثل قلب جهنمی که در آن حضور داشتم همچنان در دوردست مقابل دیدگانم می‌درخشید و به ما مسخره‌کنان نگاه می‌کرد.