در حال تایپ رمان آوای طغیانگر | اثر امیر‌احمد _ کاربر انجمن بوکینو

[امیراحمد]

پس از مدتی با نزدیک شدمان به بدنه‌یِ دیوار پوشیده شده از پوست و لکه‌های کهنه‌یِ خون که فانوس داخل آن پنهان شده بود در میانِ جنگ و جدال‌هایمان اورکاس به کمک پنجه‌های دستش به چهره چوبی‌ام چنگ انداخت سپس در حالی که فریاد‌زنان چشمانم را باز و بسته می‌کردم و سعی داشتم درد چهره‌ام را نادیده بگیرم سعی کرد به کمک دستانِ مشت شده‌اش به شکمم ضربه بزند و مرا از خود و فانوس دور نگه دارد اما در آخرین لحظات و پیش از آن که دست مشت شده‌اش به شکمم برخورد کند به کمک تبرم حملاتش را دفع کردم، با کمک ریشه‌های تیغ‌مانند دستم مچ پایش را گرفتم و با بلند کردنش به هوا او را با صدایی مهیب شبیه به صدای خرد شدن سنگ محکم زمین زدم.
به محض این اتفاق دستبند از لای انگشتانِ دستانش زمین افتاد و روی ماسه‌های نرم و سنگ‌های کوچک و بزرگ غلتید.
هم‌زمان با زمین خوردنش در حالی که قصد داشتم خودم را به فانوس نزدیک کنم بلند و با صدایی طلبکارانه فریاد زدم:
- کافیه! اون فانوس مالِ منه!
خواستم به سمتش بروم اما پیش از آن که قدمی بردارم اورکاس به سرعت نیم‌خیز شد، لگد محکمی به سینه‌ام کوبید و مرا چند قدم عقب راند.
دردِ تیزی در قفسه‌یِ چوبی‌یِ سینه‌ام که داخل لباس مشکی‌رنگم پنهان شده بود ایجاد شد و خشمم را بیشتر کرد.
با وجود درد و سوزشی که سینه‌یِ در حال ترمیم و چوبی‌ام را می‌آزرد تقلایم را بالا بردم و در حالی که سعی داشتم دردِ سینه‌ام را فراموش کنم دوان‌دوان تلاش کردم به فانوس نزدیک شوم و اورکاس را از سر راهم بردارم.
اطرافِ اتاقی که داخلش بودم پر از سایه‌های در حال جنبش بود طوری که انگار دیوار‌ها نفس می‌کشیدند و فانوس زیر آن پوست‌های خشک شده هم‌چنان نورِ سبز‌آبی و فسفر‌مانندش را به محیط اطرافم می‌تاباند.
اورکاس در حالی که سعی داشت مانع رسیدنِ من به فانوس شود و ضربات تبرم را خنثی کند با لحن تندی به من ناسزا گفت و در حالی که چشمانِ کرم‌زده و خونینش از حسادت و نفرت می‌درخشید بلند فریاد زد:
- تو واقعاً فکر کردی می‌تونی گذشته‌‌یِ نکبت‌وارت رو تغییر بدی؟!
تِر‌تِر‌کنان خندید و با لحن تحقیر‌آمیزی خطاب به من گفت:
- کسایی که زمانی می‌شناختیشون و در ظاهر برات احترام قائل بودن ازت متنفر بودن! به ویژه مادر احمقت! همشون مثل اون جادوگر می‌خواستن از خونت برای رسیدن به اهداف و خواسته‌هاشون استفاده کنن!
حرف‌هایش مثل تیغی زهر‌آگین ذهنم را به آتش کشید و خشمم را دو‌چندان کرد.
جیغ‌ها و ناله‌های آرخِنیا در پشت سرم همراه با شدید‌تر و بدتر شدن حرف‌های توهین‌آمیزِ اورکاس در جلوی چشمانم اعصابم را بدتر کرد.