شعر🖋 اشعارِ صائب تبریزی | تالار شعر

[یآس]

آنقدر همرهی از طالع خود می‌خواهم
که پر از بوسه کنم چاه زنخدان ترا!

 

[یآس]

خنده چون مینای می کم کن که چون خالی شدی
می‌گذارد چرخ بر طاق فراموشی ترا

 

[یآس]

آنچنان کز خط سواد مردمان روشن شود
سرمه گویاتر کند چشم سخنگوی ترا

 

[یآس]

در گشاد کار خود مشکل‌گشایان عاجزند
شانه نتواند گشودن طرهٔ شمشاد را

 

[یآس]

یک ره ای آتش به فریاد سپند من برس
در گره تا چند بندم ناله و فریاد را؟

 

[یآس]

چرخ را آرامگاه عافیت پنداشتم
آشیان کردم تصور، خانهٔ صیاد را

 

[یآس]

دریا ب*غل گشاده به ساحل نهاد روی
دیگر کدام سیل گسسته است بند را؟

 

[یآس]

مِی، زیردستِ خود نکُند هوش‌مند را
پَروای سِیل نیست، زمینِ بلند را

 

[یآس]

یوسف ما ز تهیدستی خلق آگاه است
به چه امید به بازار رساند خود را؟

 

[یآس]

هوشمندی که به هنگامهٔ مستان افتد
مصلحت نیست که هشیار نماید خود را