متفرقه آویژه | سخنانی از بزرگان انجمن بوکینو

[اسماء براتیان]

تو، همچو آن قهوه تلخی هستی ‌که برای بیدار بودنم به آن مستمندم، در آن موعد که در حال شکست خوردنم، تو رادع این پدیده ناخجسته می‌شوی، و تویی تک پدیده خجسته من.

پارتی از دلنوشته ناپدید اثر اسماء براتیان

 

[NABAT]

_تمامِ جانت بویِ روحش را میدهد درحالی که مدت‌هاست اورا در آغوش نگرفته‌ای؛ ضربانِ قلبت با ریتمِ نفس‌هایش به کار می‌افتد در حالی که تو حتی باری سرت را بر روی قلبش نفشرده‌ای و نفس‌هایش را احساس نکرده‌ای.لبخندهایت بویِ اورا میدهد درحالی که تو مدت‌هاست شمیمِ عطر یخ‌زده‌اش را نشنیده‌ای.. آری او در تو زندگی میکند درحالی که تو مدت‌هاست با او زندگی نکرده‌ای.

دلنوشته هِناس-{نبات‌نویس}

 

[Elora]

- اشک‌های بلورین تو وقتی بر زمین نژند قلب تو می‌ریزد، باعث رشد دانه‌‌‌ی امید می‌شود، که تو آن را سال‌ها قبل خاک کرده بودی!
پس بدان امید هرگز از قلب تو دور نخواهد گشت.

 

[Elora]

ساختن رویاهای واهی، هیچ فرقی با مرگ ندارد؛
زیرا زمانی که از حقیقت دور می شوی، در آن زیبایی‌های وهم‌آلود خنجر می‌خوری و خواهی مرد!

 

[arisky]

ذهن‌ها عریان شدند زمانی که دست‌ها برای دعا بالا آمدند، اما چشم‌ها شهوت را پرستیدند.

پ.ن: برای کلمه‌ی شهوت نمیدونم ایا جمله مورد تایید قرار میگیره یا نه. بخاطر همین یک جمله‌ی جایگزین هم میفرستم^^

آن‌ها تا آخرین نفراتمان را کشتند، اما نمی‌دانستند که امید، آخرینی ندارد.

 

[_elaheh_]

به او می‌گفتند گذشته را فراموش کند اما... مگر می‌توانست چیزی را که هر روز در آینه می‌بیند فراموش کند؟
گذشته‌ مقابل آینه ایستاده بود!
#الهه

 

[AVA]

من به نبودت عادت نکردم
تو شاید اصلا دلت هم تنگ نشه،
شاید حتی تو تنهاییات هم یاد من نیفتی...
ولی اتفاقا من از وقتی نیستی بیشتر باهات وقت می‌گذرونم،
تو خیالم!

#نوا_نویس

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

گویی که تاریکی شب، همه‌‌ی زیبایی‌ و زشتی‌ها را همواره با ‌پریشان‌حالی بلعیده بود و همه‌چیز ‌در تاریکی محبوس شده بود. شب‌ زیبا بود، اما درک عمیق آن چیزی جز وحشت و حزن نبود... چه بسیار کسانی که در این تاریکی محض، بلعیده شده بودند و در عماق بی‌خبری فرو رفته بودند!
درواقع بی‌خبران در منجلابِ اذهان بی‌اساس خود گریبان‌گیر شده و چاره‌ای جز سازگاری ندارند... .
تکه‌‌ای از داستانکِ جرعه‌های سُلچود

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

مدت‌هاست رسم بر این‌ شده که آدم‌ها همچون بادی‌ می‌آیند تا برگ‌ درختان را با خود هم‌سفر کنند! آدم‌ها وقتی‌ می‌آیند که چیزی جز برگ‌های خشک بر روی‌ شاخه‌های خشکیده‌ات باقی نمانده و آن برگ‌ها را هم رهگذر می‌کنند. آدم‌ها می‌آیند تا تو را بیشتر در پیله‌ی غم‌ها و تنهایی‌هایت ماندگارتر کنند و این همان رسمِ روزگاریست‌ که سازش با تو کوک نیست! اما تو همچون درختی که ریشه‌ای با اراده‌‌ دارد در خاکی پاک جوانه خواهی زد و همانا همچون نوازنده‌‌ای سازت رو کوک می‌کنی... .
تکه‌ای از داستانک جرعه‌های سُلچود

 

[mahban]

بعد از تو به امید کدام بهار، پاییز را به زمستان رسانده و زمستان را تا بهار سر کنم؟
از کدام پنجره کوچ پرستو را نظاره‌گر شوم و با کدام پتو سرمای استخوان سوز نبودت را از خود دور کنم؟
به چه دل خوش کنم؟ به بهاری که دیگر هیچ‌وقت نمی‌آید یا پرستوی مرده پای تیر چراغ برق؟

بی‌تو، هوای دل من نیز پاییز است. همان قدر غمگین، دلگیر، سرد، بی‌روح و نفس‌گیر.


دلنوشته‌ی تنها؛ به وسعت من‌های بعداز تو | 《mahban》کاربر انجمن بوکینو