شعر🖋 اشعارِ صائب تبریزی | تالار شعر

[mahban]

سواد شب دل شب زنده دار می خواهد
زمین سوخته تخم شرار می خواهد

مگر به داغ عزیزان نسوخته است دلش
کسی که زندگی پایدار می خواهد

به دست نفس مده اختیار دل زنهار
که زنگی آینه خویش تار می خواهد

نیام دعوی شمشیر را کند کوتاه
زبان درازی منصور دار می خواهد

همان به است که قانع شود به دل خوردن
کسی که نعمت بی انتظار می خواهد...

 

[mahban]

شد چو عالم‌گیرْ غفلت، جاهل و دانا یکی‌‌ است
خانه چون تاریک شد، بینا و نابینا یکی است

ز اختلاف ظرف، گوناگون نماید رنگ مِی
ورنه در میخانه‌ی وحدت، میِ حمرا یکی است

آهِ ما رعناتر است از آهِ ماتم‌دیدگان
آنچنان کز جمله‌ی شب‌ها، شبِ یلدا یکی است...

 

[یآس]

نشاط دهر به زخم ندامت آغشته است
شر*اب خوردن ما شیشه خوردن است اینجا

 

[یآس]

پردهٔ شرم است مانع در میان ما و دوست
شمع را فانوس از پروانه می‌سازد جدا

 

[یآس]

می‌کند روز سیه بیگانه یاران را ز هم
خضر در ظلمات می‌گردد ز اسکندر جدا

 

[یآس]

از دل خونگرم ما پیکان کشیدن مشکل است
چون توان کردن دو یکدل را ز یکدیگر جدا؟

 

[یآس]

می‌شوند از سردمهری، دوستان از هم جدا
برگ‌ها را می‌کند فصل خزان از هم جدا

 

[یآس]

تا ترا از دور دیدم، رفت عقل و هوش من
می‌شود نزدیک منزل کاروان از هم جدا

 

[یآس]

از متاع عاریت بر خود دکانی چیده‌ام
وام خود خواهد ز من هر دم طلبکاری جدا

 

[یآس]

چون گنهکاری که هر ساعت ازو عضوی برند
چرخ سنگین‌دل ز من هر دم کند یاری جدا