تربیت و خانواده چرا آدم های خوب کارهای بد می کنند؟نویسنده : دبی فوردمترجم : فرناز فرود . تایپیست : mahban

[mahban]

می دانم؛ با این همه فاصله، از همین جا صدای شما را می شنوم که می گویید: اما من سعی کرده ام، نمی توانم، گرفتارم. من مشکلی ندارم، شوهرم، زنم، مادرم، رییسم، همکارم، حسابدارم، برادرم، فرزندم، آنها هستند که این بلا را سر من آورده اند.»

بله، احتمالا در سطوح بسیاری راست می گویید، اما اکنون این شما هستید که چنین بلایی را سر خود می آورید. شما هستید که اجازه می دهید خجالت زهر آلود دیرین مانع شادی، آرامش و آزادی عاطفی تان شود. شما هستید که به گونه ای مداوم از رفتارهای خودتان یا رفتارهای بد دیگران خجالت می کشید و شما هستید که می توانید این کار را متوقف کنید.

تنها پاسخ، عشق است! هر چه را که از آن بیزار بوده اید، دوست بدارید. همه کسانی را که مقصر می شناخته اید، دوست بدارید. همه تاریکی ها و نیز همه روشنایی ها را دوست بدارید.

تجربه بشری را با همه پیچیدگی آن دوست بدارید و بدانید که من و شما فقط به یک دلیل اینجا هستیم.

روحمان را تکامل بخشیم، خود بشری مان را درمان و دگرگون کنیم و دوباره با ابراز نامحدودی که اگر به قلب جمعی بپیوندیم بر ما آشکار می شود، ارتباط برقرار نماییم.

 

[mahban]

کمال ناب


همه ما ناکامل هستیم. تمامی ما اشتباهاتی کرده ایم، حرف هایی گفته ایم که ای کاش نگفته بودیم. همه ما گرفتار نوعی اعتیاد شده یا خود را در مسیر ویرانی قرار داده و آرزو کرده ایم که ای کاش انتخاب دیگری کرده بودیم. بیش تر ما می توانیم کارهای احمقانه ای را که انجام داده و انتخاب های بسیار نامناسبی را که کرده ایم، ببینیم و بیشتر ما پشیمان هستیم که چه قوه تشخیص ضعیفی داشته ایم.

اما برای آن که به طور قطع گذشته را تکرار نکنیم، باید موهبت های رفتارهای بد و انتخاب های نامناسب خود را دریابیم و به درک این حقیقت بنیادی برسیم: هر کاری که انجام داده و هر تجربه ای که داشته ایم - هر درد، زجر و تقلایی - می کوشد تا درسی به ما بدهد و کمکمان کند تا به بالاترین تجلی و طبیعت اصیل خویش بازگردیم. هر سقوطی و هر حرکت خودویرانگرانه ای، آمیخته با تقدس و در واقع سقلمهای ملایم ۔ یا نه چندان ملایم - از برترین خود ماست. درک این حقیقت، خرد حرکت را به شما می دهد.


ما همچون آفریدگار مقدسمان، ناب و بی گناه به دنیا آمده ایم و سپس تجربه بشری، یعنی گسست، آغاز می شود. تجربه های بشری ما اجازه نمی دهند که کمال را در ناکامل ببینیم و طلایی را که بی صبرانه منتظر مان است، کشف کنیم. اگر امروز متوجه شوید که نباید فقط خود خوبتان را دوست بدارید، بلکه باید خود زخمی تان را نیز دوست بدارید، چه می شود؟ اگر به طور قطع بدانید که درد و رنجتان می تواند شما را به سوی یک زندگی همراه با نیک بختی، پارسایی و عزت نفس هدایت کند، چه می شود؟ در اینجا هستم تا به شما بگویم همان چیزی که بدتان می آید و نمی خواهید آن گونه باشید، می تواند به شما کمک کند تا کسی شوید که همیشه می خواستید.

 

[mahban]

ضعف و رنج من از اعتیاد مرا به زانو انداخت و چشمانم را به واقعیت های بزرگ تری باز کرد. خودبزرگ بینی، مرا واداشت تا باور کنم بیش تر از بیشتر مردم می دانم و نادانی، مرا وادار کرد تا سال ها هر شب سجده و از خدا تقاضا کنم که به من خرد معنوی عطا نماید و راه هایی را برای یکپارچه ساختن درد عاطفی ام به من نشان دهد.

ترس من از تنبل خوانده شدن، انگیزه حرکتم است. غرورم هر روز صبح لباس بر تنم می کند و حتى اوقاتی که خسته هستم، مرا به کار می کشاند. ترسم از این که مادر بی توجهی باشم، توجه دارد که حتی وقتی بسیار گرفتار هستم، به همه مسابقه های فوتبال فرزندم بروم و حتی وقتی خیلی خسته هستم و پسرم می تواند سوار اتوبوس مدرسه شود، او را به مدرسه کار می کشاند.

ترسم از این که مادر بی توجهی باشم، توجه دارد که حتی وقتی بسیار گرفتار هستم، به همه مسابقه های فوتبال فرزندم بروم و حتی وقتی خیلی خسته هستم و پسرم می تواند سوار اتوبوس مدرسه شود، او را به مدرسه برسانم.

زیاده خواهی و علاقه من به چیزهای عالی و لطیف، در حالی که بسیاری از مردم مشغول خوش گذرانی هستند، مرا به سوی کار هدایت می کند. انكار من در باره قضاوت های بد و خشم آلود دیگران، این امکان را به من می دهد که در برابر دسته دسته مردم بایستم و پیامم را عرضه کنم و به درمان گسست میان دو نیرویی که در یکایک ما وجود دارد، بپردازم.

طبیعت افسرده ام مولد پولیانا در من بوده است که بی وقفه می کوشد دگرگون ناشدنی را دگرگون کند و هرگز امید خود را در برابر رویدادهای ناامیدکننده از دست نمی دهد.

احساس بی کفایتی من صبح ها مرا از خواب بیدار می کند و وامی دارد تا از خود بپرسم، چه می توانم بکنم تا جهان را به مکان بهتری تبدیل سازم. نیاز من به اهمیت داشتن و این که همه توانم را در زندگی به کار برده باشم، زاییده این ترس بود که من - دبورا سو فورد - بدون جلب توجه بمیرم و چیزی بیش از یک دختر طبقه متوسط از اهالی هالیوود فلوریدا نباشم.

پس شما را دعوت می کنم تا قضاوت های خود را کنار بگذارید، دستکش های کسی که شما را به ادامه دعوا وامی دارند، بر زمین بیندازید و تسلیم عشقی شوید که خواهان آن هستید. آن عشق، درون شما وجود دارد و هنگامی که به درستی پخش شود، به ژرف ترین غم هایتان التیام می بخشد و پشیمانی های شما را می شوید.

این عشق، روحتان را آرام و قلب دردمند شما را بارور می سازد. این عشق بر تاریکی تان نور می تاباند و شما را از تاریکی به سوی نور، نور عشق، هدایت می کند؛ جایی که قلب جمعی در انتظار بازگشت شماست!

 

[mahban]

پایان .....