در حال تایپ رمان وارث نفرین | حسام.ف کاربر انجمن

[حسام.ف]

بنام خدای بخشنده
رمان وارث نفرین
ژانر: ترسناک سبک گوتیک
نویسنده: حسام.ف
ناظر: @یآس
خلاصه: یک نیروی پنهان داره تکه‌تکه آرامش خونه‌ی فرزاد رو می‌بلعه. اتفاقات از کنترل خارجه و هیچ‌کس نمی‌تونه جلوشو بگیره، مگر کسی که خودش، بخشی از همون تاریکیه.

با تشکر از ناظر عزیز، که اثر بنده رو تایید کردند
و اینکه این رمان پس از تمام شدن، بازنویسی کلی خواهد شد.

 

[Ayli🌙]

نویسنده‌ی گرامی، از شما متشکریم که انجمن رمان نویسی بوکینو را جهت انتشار رمان خود انتخاب کرده‌اید!
از شما می‌خواهیم قبل از تایپ آثرتان، قوانین را مطالعه کنید:
‌
​

---

◇| قوانین تایپ آثار |◇​

---

‌برای بی‌جواب نماندن سوالات و مشکلات‌ خود، به تایپک زیر مراجعه فرمایید:
‌‌
​

---

◇| اتاق پرسش و پاسخ تالار کتاب |◇​

---

بعد از قرار دادن ۱۰ پست در این تایپک درخواست دهید:​

---

◇| درخواست - جلد آثار | تالار طراحی |◇​

---

برای بهتر شدن و بالا بردن کیفیت آثارتان و تگ‌دهی به آن، بعد از قرار دادن ۲۰ پست، به تالار نقد مراجعه کنید:​

---

◇| نقد و تگ‌دهی به آثار |◇​

---

بعد از قرار دادن ۱۰ پست، برای کاور تبلیغاتی در تایپک زیر اقدام فرمایید:
‌
​

---

◇| درخواست کاور تبلیغاتی |◇​

---

برای درخواست تیزر، می‌توانید بعد از ۲۰ پست در تایپک زیر درخواست دهید:
‌
​

---

◇| درخواست تیزر آثار |◇​

---

پست‌های اثرتان به تعداد منصوب رسیده و پایان یافته؟!
پس در تایپک زیر اعلام کنید:​

---

◇| اعلام پایان تایپ آثار |◇​

---

برای انتقال اثر خود به متروکه و یا بازگردانی آن، وارد تایپک زیر شوید:
‌
​

---

◇‌| درخواست انتقال و بازگردانی آثار |◇​

---

‌و برای آموزش‌های بیشتر درباره‌ی نویسندگی به تالار آموزشگاه مراجعه نمایید.​

---

◇|تالار آموزشگاه |◇​

---

با آرزوی موفقیت برای شما!

[کادر مدیریت تالار کتاب]​

 

[حسام.ف]

مقدمه

بعضی چیزها، درست وقتی فکر می‌کنی گذشته است، تازه شروع می‌شود.
ماجراهایی هست که نه در صدا اتفاق می‌افتند، نه در نور؛ بلکه در سکوت، تاریکی و جایی میان باور و خیال.
نه کسی هشدار داده بود، نه چیزی قابل دیدن بود.
اما اتفاقی افتاد و از همان‌جا همه‌چیز تغییر کرد.
حالا هر شب، چیزی هست که نمی‌گذارد بخوابم.
نه به خاطر آن‌چه دیده‌ام...
بلکه به خاطر آن‌چه هنوز ندیده‌ام، اما مطمئنم که نزدیک است

 

[حسام.ف]

روی مبل لم داده بودم، اسپینر جدیدم رو میون انگشت‌های باریکم می‌چرخوندم. صدای خش‌خش آهنش توی گوشم بود، ولی ذهنم جای دیگه می‌چرخید. بدجور هوس سیگار کرده بودم، اما هیچ بهونه‌ای نداشتم که برم بیرون و بابام گیر نده‌؛ می‌دونستم اگه پام‌ رو از در بذارم بیرون، بازجوییِ شبانه شروع می‌شه.
بعد از چند روز قهر و آویزون هومن بودن، مامان زنگ زده بود. با صدایی که خستگی ازش می‌بارید گفت: -‌ شام بیا خونه، بابات باهات حرف داره.
همین یه جمله مثل میخ رفت تو مخم.
خونه شلوغ نبود، مامان و فرزانه تو آشپزخونه مشغول تدارک شام بودن؛ بوی سرخ شدن پیاز داغ فضا رو پر کرده بود. فرزین و بابا هم چسبیده بودن به تلویزیون و فوتبال تماشا می‌کردن. همه‌چیز به ظاهر عادی بود، ولی یه جوری سنگینی هوا رو حس می‌کردم. مثل وقتی که می‌دونی قراره یک چیزی خراب بشه و فقط منتظر اون لحظه‌ای.
فرزانه همه‌مون رو واسه شام صدا زد. هیچ ایده‌ای نداشتم بابام در مورد مستقل شدنم چه واکنشی قراره نشون بده. البته که هنوز رد اون واکنش قبلی‌ش رو صورتم مونده بود و تیر می‌کشید. هنوز روی پوستم جای مشت‌های اون شب، سفت و متورم بود.
طبق معمول همیشه بابا اون سر میز نشست، رو صندلی تک‌نفره مخصوص خودش. من هم این سر میز، درست رو‌بروش. هر چی فاصله فیزیکی بین‌مون کم بود، فاصله‌ی ذهنی‌مون بیشتر بود. شام بدون هیچ حرفی گذشت، فقط صدای قاشق و چنگال و تلویزیونی که هنوز صدای گزارشگرش توی هال شنیده می‌شد. ولی، هیچ‌کس بلند نشد. همه منتظر بودن.
بابام دستمال رو برداشت، دور لبش رو با وسواس تمیز کرد. مثل کسی که خودش رو برای یه جمله آماده می‌کنه:
-‌ می‌شنوم، چی می‌خواستی بگی؟
خشکم زد. انتظار این دیالوگ رو نداشتم. سرم چرخید سمت مامان، نگاهش کردم‌، ولی اون اصلاً محل نداد. سرش پایین بود، ظرف‌ها رو جمع می‌کرد، انگار از اول هم قرار نبود این بحث رو مدیریت کنه.
خودم رو جمع کردم. دقیقاً همون‌جوری که بحث قبلی شروع شد و باعث شد چند روز از خونه بزنم بیرون و پیدام نشه. دست‌هام رو توی هم گره کردم، چشم دوختم به بابام:
-‌ شنیده بودم شما می‌خوایین با من صحبت کنید، من که حرفی نداشتم.
بابام دست‌هاش رو گذاشت روی میز. نگاهش سنگین بود، ولی نه داد میزد، نه عصبی بود. سرد، مثل یخ. گوشه چشم دیدم فرزین یه لبخند ریز زد، سرش رو به نشونه «دوباره شروع شد» تکون داد، جوری که فقط من ببینم.
بابا:
– دلیلت برای جدا شدن از خانواده چیه؟
یه لحظه از خودم بدم اومد. همیشه تو بحث‌ها کم می‌آوردم. دلایلم توی ذهنم بودن ولی وقتی می‌خواستم بگم، ته گلوم گیر می‌کردن. این بار اما، عزمم رو جزم کردم:
-‌ خسته‌ام. خسته‌ام از اینکه هر شب مثل پلیس‌ها منو بازجویی می‌کنید؛ کجا بودی؟ با کی بودی؟ چی کار کردی؟ دیگه دارم حس می‌کنم تو این خونه فقط من اضافی‌ام.
نفس گرفتم و ادامه دادم:
-‌ ۲۴ سالمه. ولی باهام مثل بچه‌‌های پونزده‌ ساله‌ رفتار می‌کنید. مغزم دیگه نمی‌کشه.
فرزین رو به من کرد، لبخند کجی زد، زمزمه کرد:
-‌ ایستگاه بعد، انفجار پدر.
لبم رو گاز گرفتم، نزدیک بود خنده‌م بگیره، لعنت بهت فرزین.
بابا لیوان آب رو برداشت. صدای برخورد یخ با شیشه، توی سکوت خونه زنگ زد:
-‌ فکر می‌کنی بیرون واست گاو شیرده زائیدن؟ داری مفت و مجانی زندگی می‌کنی این‌جا، پول اجاره نمیدی سه وعده غذای رایگان می‌خوری. چرا اصرار داری خودت رو تو فشار بندازی وقتی مسئولیت‌پذیر نیستی؟
یه نفس گرفت و ادامه داد:
-‌ فکر می‌کنی جامعه خیلی بهت آسون می‌گیره؟ دو روز اجاره‌ خونه‌ت عقب بیفته، صاحب‌خونه عین کفتار میاد بالاسرت.
لیوان رو سر کشید، دستمالی برداشت و گفت: – تا وقتی ازدواج نکردی، همین‌جا می‌مونی؛ دوست ندارم پس فردا اهل محل بگن پسرش رو نتونست درست تربیت کنه، ولش کرده رفته دنبال خوش‌گذرونی.
جوش آوردم. حرفم رو نباید می‌گفتم ولی گفتم:
-‌ من چی کار به در و همسایه دارم؟ زندگی منه، هر جور دلم بخواد انجامش می‌دم.
فرزانه یه دفعه از جا بلند شد و جوری که هممون بشنویم گفت:
-‌ چایی بریزم؟
مثلاً می‌خواست بحث به جای باریک کشیده نشه، ولی خب از این باریک‌تر واسه من نمیشد.
فرزین دوباره خم شد سمت من، با همون لبخند مسخره زمزمه کرد:
-‌ الان می‌گه تا وقتی من تو این خونه هستم و زنده‌م، کسی با اجازه یا بی‌اجازه هیچ جا نمیره.
بابا از جاش بلند شد. صدای کشیده شدن صندلی روی سرامیک، حس بدی داشت. رفت سمت چهارچوب در آشپزخونه، تکیه داد به دیوار و گفت:
-‌ تا وقتی من تو این خونه هستم و زنده‌م، کسی با اجازه یا بی‌اجازه هیچ جا نمیره.
رفت بیرون و سکوت، سنگین شد، ولی لبخند لعنتی من هی کش می‌اومد. محکم زدم پس‌گردن فرزین:
-‌ بس کن دیگه، دلقک!
رو به مامان گفتم:
-‌ گفتی بیام تا دوباره این حرف‌های تکراری رو تحویلم بده؟
بلند شدم. بابت غذا ازش تشکر کردم. گوشیم رو برداشتم و سریع رفتم سمت در؛ بابا رو ندیدم. احتمالاً دستشویی بود. فرصت رو غنیمت شمردم و قبل اینکه دعوای دومی راه بیفته، زدم بیرون.
سرمای بی‌خود آبان، صورتم رو قلقلک می‌داد. هودی رو پوشیدم، دستم رو توی جیبم فرو بردم و پاکت سیگار رو درآوردم. بخشکی شانس یک نخ بیشتر نمونده بود. باید تا خونه‌ی هومن با همین یک نخ سر کنم.

 

[حسام.ف]

از خانواده هم شانس نیاوردم؛ پدرم کارمند یک شرکت خصوصیه و با کمک مادرم این شغل رو پیدا کرده‌. مادرم دقیقا تو همون شرکت کار می‌کنه. فرزانه و فرزین هم دو قلو هستن و هردوشون تو دانشگاه هنر درس می‌خونن‌، البته خواهش و التماس مامان چندان بی‌تاثیر نبود وگرنه بابام اصرار داشت دکتر مهندس تحویل جامعه بده. خداروشکر هومن هست که چتر بشم پیشش وگرنه جز کارتن خوابی، راهی واسم نمی‌موند. آسمون ابری بود و هر لحظه ممکن بود بارون بگیره. موبایلم رو در آوردم تا به هومن زنگ بزنم ولی چشمم خورد به چند تماس بی پاسخ از فرزین‌؛
کی زنگ زده بود که من نشنیدم. فرزین و گرفتم‌؛ چندتا بوق خورد، با صدای داد فرزین هول کردم‌؛ سیگار از دستم افتاد‌ و به ناچار بی خیالش شدم:
-الو
- چته حیوان وحشی، رم کردی؟ چرا داد میزنی؟
فرزین:
-‌ بابا فهمید رفتی، با ماشین اومد دنبالت.
ناخودآگاه سرم رو آوردم بالا تا اطراف رو چک کنم، هنوز که به من نرسیده بود‌؛ باید سرعتم رو بیشتر می‌کردم.
فرزین هنوز پشت تلفن بود‌:
-‌ خیلی عصبی بود، فکر کنم گیرت بندازه یه فصل کتک رو شاخشه .
بدون خداحافظی تلفن رو قطع کردم‌؛ استرس ناگهانی باعث شد دستام شروع به لرزش کنه. سریع شماره هومن رو گرفتم.
- الو هومن.
- دستم بنده، زود کارت رو بگو.
صدای ناهنجاری از پشت خط باعث شد نیشم باز بشه.
- میگی یا قطع کنم؟
- می‌خواستم بگم بیای دنبالم تا توسط بابام، خفت نشدم. میای؟!
هومن شاکی‌ شد، صداش اکو داشت‌.
- دوتا خیابون نمی‌تونی پیاده گز کنی؟ چرا من و توی این سرما می‌خوای بکشونی بیرون اونم با موتور؟
قطع کرد. عجب آدمیه، حالا کار خودش گیر باشه تمام اموات منو قسم میده. هر لحظه نگران بودم بابام سر برسه و منو برگردونه خونه. سرعتم رو زیاد کردم تا زودتر برسم ولی صدای بوق ماشین، من رو متوقف کرد.

 

[حسام.ف]

سرم و برگردوندم، صداش حالت عصبی داشت:
- بیا بشین تو ماشین، زود، تند.
چون می‌دونستم تو عصبانیت ممکنه هرکاری بکنه، ناچار سوار شدم.
اخم کرد‌؛ احتمالا بوی سیگاری‌ که چند کام بیشتر نگرفته بودم و فهمیده بود ولی چیزی به روی من نیاورد.
- چرا این‌ کار ها رو می‌کنی؟ یعنی خانوادت آن قدر برات بی اهمیت شدن که می‌خوای تنهاشون بذاری؟
سرم پایین بود و با اسپینرم مشغول بودم‌:
- تو رو خدا بی‌خیال این صحبت‌ها شو بابا، یک بار حرفام رو زدم، چند بار قراره بگم.
همین که حرفم تموم شد سوزش بدی رو لبم احساس کردم و بلافاصله خون از ل*ب پاره‌م، راهش رو پیدا کرد.
سرعت گیر‌ رو به شدت پریدیم، بابام خیلی رو ماشینش حساس بود امکان نداشت ان قدر تند بره.
نگاهش کردم، تو این هوای سرد به‌ طور عجیبی عرق کرده بود؛ نگرانی تو چشماش موج میزد،
با چیزی که گفت‌ برق سه فاز از سرم پرید.
- ترمز بریده.
افتاده بودیم تو سراشیبی و ماشین همواره سرعتش بیشتر میشد. گفتم با کمک ترمز دستی و دنده معکوس شاید بشه سرعت رو کم کرد.
بابا:
- تو این سراشیبی ترمز دستی جواب نمیده، چپ می‌کنیم.
انتهای سراشیبی می‌خورد به بلوار‌؛ خلوت بود ولی یه تیکه از خیابون رو‌ بخاطر نشتی لوله آب کنده بودند. کمربند رو بستم‌‌؛ قبل اینکه به انتهای سراشیبی برسیم چشمم خورد به آینه ب*غل‌؛ سایه خاکستری که صورتش معلوم نبود فقط برق چشم‌هاش مشخص بود‌؛ به جای اینکه بترسم سریع پلک زدم و با خودم گفتم حتما توهم‌ زدم‌؛ اما دوباره دیدمش منتها این دفعه پشت صندلی بابام. خطر بیخ گوشمون بود و احتمال دادم بخاطر ترشح زیاد هورمون ترس دارم خیال بافی می‌کنم بنابراین نگاهم رو از پشت صندلی برداشتم و اشاره کردم به جایی که کنده بودن و با استرسی که داشتم ناخودآگاه، هوار کشیدم
- دور بگیر از چپ، از کنار چاله رد شیم.
بابام قبل اینکه موفق بشه دور بگیره نگاهش به پشت صندلیش گره خورد و داد کشید:
- یه نفر پشتمه.
نگاه کردم اما این بار چیزی رو ندیدم‌؛ مثل خودش داد کشیدم:
- کسی نیست، چی میگی؟
کار از کار گذشته بود، تو اون سرعت پدرم بی‌هوش شده بود و ماشین به سرعت به سمت چاله می‌رفت‌؛ تا این سن ندیده بودم تا حالا پدرم به این شکل وحشت کنه و بی‌هوش بشه. دست و پام تحت تاثیر ترشح آدرنالین زیاد به شدت می‌لرزید، همین باعث شد بدون فکر دستم رو به فرمون ببرم و تو یه حرکت ناگهانی بچرخونم تا توی چاله نیفتیم‌؛ اما لاستیک‌های سمت شاگرد بلند شد و ماشین شروع کرد به ملق زدن. تو همون بین سرم محکم به ستون در برخورد کرد و دیگه چیزی متوجه نشدم.

 

[حسام.ف]

پلک‌هام بد جوری سنگین شده بودن و توانایی این که بازشون کنم رو نداشتم. سکوت ترسناکی اتاق رو احاطه کرده بود و هیچ صدایی نمی‌اومد. بالاخره موفق شدم چشمام رو باز کنم‌؛ لامپ مهتابی خاموش بود اما نور ماه قسمتی از اتاق رو روشن کرده بود. فرزین روی مبل تک نفره اتاق، به صورت نشسته خوابیده بود. باید صداش می‌کردم چون اگه همین‌‌جوری می‌موند صبح با گردن درد از خواب بیدار می‌شد. سعی کردم بلند بشم، تو تلاش اول و دوم موفق نشدم. درد شدیدی توی سرم جریان پیدا کرد‌. دستم روی سرم رفت، انگار باندپیچی کرده بودن. دستم رو اطراف تخت کشیدم، گوشیم رو نمی‌تونستم پیدا کنم. در اتاق کمی باز شد ولی سرجاش توقف کرد، انگار کسی می‌خواست وارد بشه. بخاطر نور ماه قسمتی از سایه‌‌اش تو اتاق شکل گرفته بود ولی هیچ صدایی از پشت در، شنیده نمی‌شد. بخاطر سردرد چشم‌هایم رو بستم و سعی کردم دوباره بخوابم‌. چند دقیقه همین‌جوری گذشت که در با صدای زیادی باز و بسته شد، حضور کسی رو کنارم احساس کردم و باعث شد چشم‌هام‌ و باز کنم. به سختی هیکل درشتی رو دیدم که داره سمت من میاد. صورتش تاریک بود و نمی‌تونستم تشخیص بدم کیه. چشمام رو بستم چند تا نفس عمیق کشیدم. لم*س دستی رو روی موهام حس کردم، دستاش به شدت سرد بود. لای چشمم رو آروم باز کردم، نور ماه روی صورتش افتاده بود. متوجه شدم که هومن. موهاش اومده بود جلوی صورتش و ریشش شدیدا بلند شده بود‌؛ همین امروز پیشش بودم، ته ریش داشت فقط؛ تو یه روز چی کار کرده بود با خودش که آن‌ قدر تغییر کرده بود.
تخت من توی قسمت تاریک اتاق بود و هومن نمی‌تونست ببینه من بیدارم‌؛ با همین خیال دست برد توی موهای من و حالت می‌داد‌؛ ل*ب‌هام شدیدا خشک بود، به سختی ل*ب زدم:
-سلام.
سریع دستش‌ رو کشید‌؛ تکون شدیدی خورد، عقب رفت تا اینکه صدای ناله فرزین رو شنیدم، انگار خبر نداشت کسی جز من ممکنه توی اتاق باشه.
فرزین سریع با دست، کلید چراغ اتاق که بالای سرش بود رو لم*س کرد.
فرزین:
- مگه کوری؟ آخ‌پام.
با جفت دستش، پای چپش رو ماساژ می‌داد
هومن سرش خاروند‌:
هومن:
- خیلی تاریک بود، ندیدم ببخشید، چیزی که نشد؟
فرزین اهمیتی نداد به سوالش و لنگان لنگان از اتاق رفت بیرون.
نگاهش به من افتاد و به سمت در اشاره کرد:
- بهش یاد ندادین جواب بزرگ‌تر از خودش رو باید بده؟
به زبون اشاره حالیش کردم برام آب بیاره؛ رفت سمت یخچال آب معدنی کوچیک رو‌ برداشت، درش رو باز کرد و اومد سمت من. اصرار داشت خودش آب رو برام نگه داره تا بخورم.
ل*ب‌هام رو روی هم کشیدم:
- مرسی و این‌که پاش و له کردی، طلبکارم هستی؟
هومن در آب معدنی رو بست و روی میز کنار یخچال گذاشت:
- خبر مرگم نمی‌دونستم کسی تو اتاقته و تو هم این وقت شب بیداری.
- بیشعوری دیگه، راستی عصر که از خونه رفتم چیزی مالیدی این همه ریش‌در آوردی؟
دستی به ریش‌ بلند و خرماییش کشید:
- کدوم عصر؛ خواستی یه چیزی بگی لال نمیری؟ جنابعالی یک هفته‌س اینجایی.
با حرف هومن بهم شوک‌ وارد شد.
- اذیت نکن، یادمه بعد اینکه بهت زنگ زدم و منو پیچوندی بابام سر رسید و من و به زور سوار ماشین کرد.
با حرف خودم، شوک بعدی رو وارد کردم و باعث شد سر دردم شدت بگیره، دوباره دستم رو‌ سمت سرم‌ بردم، تازه داشت یادم می‌افتاد که من و بابام تصادف کردیم.
دست هومن رو محکم گرفتم:
- بابام کجاست؟ خوبه؟
هومن تا خواست حرف بزنه فرزین برگشت تو اتاق و اومد سمت من.
فرزین:
ـ آره، بابا هم تو همین بیمارستان بستریه.
هرچی منتظر موندم دیدم قصد نداره ادامه حرفش و بگه، ل*ب باز کردم:
- خب، ادامه نداشت حرفت؟
فرزین شونه‌ش رو بالا انداخت:
ـ‌ نه دیگه، همین بود.
ـ‌ خب حالش چطوره؟
فرزین نشست روی همون صندلی که ده دقیقه قبل روش خوابیده بود:
- تو کماست.
خیره به سقف موندم‌؛ گوش‌هام شروع کرد به سوت کشیدن، صدای گنگ و ضعیف هومن رو شنیدم:
- آخه احمق، اینجوری به مریض خبر میدن؟
چشم‌هام رو بستم و فشار دادم تا این‌که دیگه صدایی نشنیدم.

 

[حسام.ف]

صدای گریه چند نفر رو هم‌زمان می‌تونستم بشنوم‌؛ صدای در اتاق که چند باری باز و بسته شد، به گوشم خورد. گرمای آفتاب رو‌ می‌تونستم کامل روی صورتم احساس کنم ولی توانایی باز کردن چشمام رو نداشتم. این گریه ها برای چیه؟ نکنه من مُردَم؟ سهم من از زندگی همین بود؟ خوبه حداقل جوان ناکام نموندم و تا اینجای زندگیم چند تا کام‌ گرفته‌ بودم. صدای نفس های آشنایی دم گوشم، باعث شد لاله گوشم قلقلک بشه.
-‌ بیداری؟
صدای گرفته فرزین مثل فرشته مرگ رعشه به بدنم انداخت؛ چشمام رو با هر زحمتی بود باز کردم؛ خانوادم و چند نفر از فامیل رو دور اتاق دیدم.
ای بابا این فامیل فضول اینجا چیکار داره؟ کی این‌ها رو خبر کرد‌؟ مامان با صورت اشکی نزدیک من شد.
مامان‌:
- راحت شدی؟ همین رو می‌خواستی؟
از چی حرف میزد؟ چرا لحن صحبت مامان با من عوض شده بود؟ چرا یه جوریه انگار با من خصومت داره. تقریبا یکی در میان اکثرا داشتند گریه می‌کردند‌؛ می‌ترسیدم بپرسم قضیه چیه ولی دل و زدم به دریا و پرسیدم‌؛ هیچ‌کس بهم توجه نکرد، عالی شد.
هومن رو دیدم که از پشت فامیل راه باز کرد و اومد جلو، دست من رو گرفت‌؛ هنوز توانایی این که بشینم رو نداشتم ولی از هومن درخواست کمک کردم برای نشستن.
مامان:
- تعریف کن بگو ببینم اون شب چه اتفاقی افتاد.
-چرا یه جوری‌ رفتار. می‌کنید انگار من متهمم و شماها بازجو‌؟ آخه یکی به من بگه اصلا قضیه چیه، چی شده که همه این ریختی شدید؟
هومن سرشو نزدیک گوشم کرد‌:
-‌ تسلیت میگم داداش.
چی می‌شنیدم؟ تسلیت برای چی؟ حدسش سخت نبود که چه اتفاقی افتاده اما خودم رو به نفهمی زده بودم تا زهر این خبر آروم‌تر به قلبم برسه. به هومن اشاره کردم که بیاد نزدیک‌تر:
- لطفا همه رو ببر بیرون، دارم خفه میشم.
باشه ای گفت و اول رفت سراغ خانواده خودم که ازشون خواهش کنه برای بیرون رفتن‌؛ صدای مامانم نه تنها قطع نشد بلکه بلندتر هم رفت:
- هومن جان، برو کنار من باید حرف این رو بشنوم.
اولین بار بود مادرم رو اینجور عصبانی می‌دیدم که من رو این صدا می‌کرد‌؛ حتی در شدیدترین عصبانیت‌هاش من رو فرزاد صدا می‌کرد. کنترل اعصابم رو از دست دادم و به طور سریعی از روی تخت بلند شدم‌؛ سِرُم از روی دستم کنده شد و سوزش بدی از ناحیه دستم حس‌ کردم. به وضوح همشون از حرکت سریع من یکّه خوردن‌؛ به تخت تکیه دادم و با اعصاب و روان داغون گفتم بذار قائله‌ رو ختم کنم‌؛ بغض نا آشنایی گلوم رو چسبیده بود:
-‌ همون شب که بابا اومد، به‌زور من رو سوار ماشین کرد‌؛ سمت خونه نیومد چون انگار می‌خواست تو ماشین با من حرف بزنه. چند لحظه گذشت دیدم بابا با استرس گفت:
-‌ «ماشین ترمز نمی‌گیره.» اونم توی سراشیبی‌. فقط یادمه آخرین لحظات قبل اینکه ماشین‌چپ کنه، بابا بیهوش شد.
فرزین با سرعت اومد جلو و کف دستش رو کوبید کف سینه‌م که باعث شد تخت تکون‌ کوچیکی بخوره:
- دِ داری دروغ میگی دیگه عنتر، چیزی که پلیس به ما‌ گفت این نبود.
مامان پیش دستی کرد و قبل از من، با پشت دست کوبید تو دهن فرزین:
- آدم با بزرگ‌تر از خودش این‌جوری حرف نمیزنه، خجالت بکش.
واسه یه لحظه دلم خنک شد.
فرزین دستش رو گذاشت روی دهنش؛ جمعیت رو نگاه کرد و بدون حرف از اتاق رفت بیرون.

 

[حسام.ف]

مامان نگاهش آروم‌تر شده بود، اومد جلو و دست من رو گرفت و آروم زمزمه کرد:
-‌ می‌دونی پلیس به ما چی گفت؟
مثل خودش منم زمزمه کردم:
- چی گفتن؟
مامان موهای من رو کمی مرتب کرد:
-‌ گفتن ترمز کاملاً سالم بوده و پدرت قبل از تصادف ایست قلبی کرده.
باورم نمی‌شد این حجم از خزعبلاتی که پلیس به خانواده من غالب کرده بودند و مادر من با این حجم از هوش بالا باور کرده بود. سعی کردم تُن صدام رو کنترل کنم که بقیه متوجه حرفام نشن:
- مامان تو من رو، پسر اولت رو باور نداری؟ اون‌وقت حرف پلیس‌ها رو باور کردی؟ تا حالا شده بهت دروغ بگم؟ یه چیز‌های دیگه هم دیدم تو ماشین اینجا نمیشه گفت، فامیل‌ها واسه من حرف در میارن فرزاد دیوونه شده؛ وقتی اومدم خونه میگم بهتون.
مامانم نگاهش پر از درد شد؛ منو توی آغوشش گرفت و آروم دم‌ گوشم زمزمه کرد:
- فرزاد بابات رفت، تنها شدیم؛ بدون بابات من چی‌کار کنم؟
مهلت حرف زدن پیدا نکردم وقتی که دیدم مامان تو ب*غل من گریه می‌کرد. یه کم شونه‌هاش رو ماساژ دادم و به فرزانه اشاره کردم تا مامان رو از اتاق ببره بیرون.
- مامان شما با فرزانه و فرزین برید خونه، منم به محض مرخص شدن، کارهای ترخیص پدر و مراسمش رو هندل می‌کنم فقط شما غصه نخور باشه؟
مامان از آغو*ش من جدا شد، دستی روی گونه‌‌ی من کشید‌:
-‌ تنهایی سختت نمیشه؟
- نگران نباش تنها نیستم هومن هم هست.
به هومن اشاره کردم، جلوتر اومد:
- آره خاله جان، نگران نباش حواسم‌ به فرزاد هست. شما برید خونه استراحت کنید چند روزه تو بیمارستان زیاد طبقه‌ها رو‌ بالا پایین رفتید.
فرزانه از دو طرف شونه‌های مامان رو گرفت و با هم از اتاق بیرون رفتن و به طَبَع اون‌ها رو، فامیل هم پشتشون از اتاق خارج شدن. بغضم سنگین‌تر شد و از حنجرم شلیک‌ شد:
- هومن دیدی چی شد؟ یتیم‌ شدم.
سرم رو چسبوندم به کتفش، بعد از چند قطره اشک‌ مزاحم، فقط بغض و گرفتگی صدا برام موند.
با کمک هومن و با اجازه گرفتن از دکتر که می‌گفت «برای معاینات بیشتر حتما باید بیای» ترخیص شدم.