در حال تایپ رمان به صرف سیگار مارلبرو | زهرا تیموری _ کاربر انجمن بوکینو

[Teimouri.Z]

#پارت_۲۹
#رمان_به_صرف_سیگار_مارلبرو🚬
#زهرا_تیموری✍
نمی‌دونم کجا دیده بودمش و چرا تا چند روز از جلوی چشمام کنار نمی‌رفت. آنیل تکون تکون خورد و برای نیفتادنش دست‌هامو روی پهلوش گذاشتم. آرش پرده رو سرجاش نشوند و نگاه‌ها نیست و نابود شدن.
- بس کن! دوباره می‌خوای بهش شوک بدی؟
- نباید حضانتش رو بهت می‌دادم.
صدا‌م پایین اومده بود.
- دل از میکاپ آرتیست بودنت نکندی که حضانتش و دادی.
میکاپ آرتیست شدنم از رو علاقه‌ نبود اسمش دهن پر کن بود و کلاس داشت؛ وگرنه کندن کرک و پشم و سرخاب سفیدآب دیگران در مقابل رویای بزرگ‌ بازیگر شدن و خوردن خاک صحنه‌ کاری نفرت‌انگیز بود.
- هفت سال دیدی خبری از بچه نیست و از ته خونه موندن کلافه شدم رضایت دادی سوزن یه کاره نباشم. همینم یاد نمی‌گرفتم باید آویزون تو می‌بودم و پله‌های دادگاه و بالا و پایین می‌کردم تا نفقه‌ای، مهریه‌ای، چیزی ازت بکنم.
- ماشین و مگه ندادم؟ پولش‌و می‌ریختی تو حساب و تا آخر عمر عشق و حال می‌کردی.
- با هفتصد، هشتصد تومن؟! خوشبحالت که پاره سنگ خورد تو ملاجت!
- لعنت به شیطون! ملاحظه بچه رو می‌کنم جوابتو نمیدم.
رد سیاه ریمل و با شست و اشاره‌م پاک کردم و کیفم و برداشتم.
- توی خیابون چادر می‌زدم یا می‌موندم پیش مامان ملی تا منت موندنم رو بشنوم؟
از اورژانس دراومده بودیم. توقفی کرد و هوفی کشید.
- خودت می‌دونی اون حرف و جدی نزدم و از رو عصبانیت گفتم.
در مقابل زبون تیزش دل صافی داشت.
- تو همیشه عصبانی!
آنیل و بردیم خونه. بی‌قراریش رفت و گریه‌ش بند اومد. فکر می‌کردیم خوب شده اما این دفعه تیک پیدا کرد. ل*ب‌هاش و می‌جویید و خسته نمی‌شد از حرف زدن. فکش مدام می‌جنبید و توی ادای کلمات گیر می‌کرد. دنیا برام به آخر رسیده بود. دختر پر جنب و جوش و شیرین زبونم رو می‌خواستم. دختر سالمی که خرابکاری می‌کرد و بریز و بپاش‌ داشت. تنقلات می‌خورد و به ترش و شیرین نه نمی‌گفت. همه رو قر و قاطی می‌کرد و حرصم رو بالا می‌آورد. زار‌ِ زار بودم. کسی نبود حالم خودم رو بسازه. به توصیه دکتر گذاشتم هر چی دلش می‌خواد انجام بده و امر و نهی نشنوه. کیک پختن دوست داشت‌. تخم مرغ می‌شکوند و آرد هم می‌زد. خمیر و چنگ می‌زد و پفک توش خرد می‌کرد. ابربارون‌زا بودم و آرش بدتر از من. قسمت دردناکش دلداری دادن آنیل به ماها بود. دستامون و از جلوی صورت‌هامون برمی‌داشت و می‌گفت گریه نکنین، خوب میشم!
خنده‌ی تلخ‌مون گرفت و برای شادیش مقاومت کردیم‌. کیک درست کردن براش خوب بود و یادش رفت چه فشاری روش بوده. یهو پرسید:
- مامان چرا تو نباید با بابا زندگی کنی؟
پاکت سیگارم رو برداشتم و توی تراس رفتم. دود می‌زدم و سنگین پک می‌گرفتم. فیل*تر روی فیل*تر می‌افتاد و فندک پشت فندک شعله می‌زد. وجدان درد و گناهکار بودن آرش، آتیشم رو خاموش نمی‌کرد.
اگه آنیل دوباره دچاره حمله‌ی جدید شد؟ اگه از سرش نمی‌رفت؟ اگه تیکش باقی می‌موند؟ اگه سلامتیش برنمی‌گشت؟ زنده زنده می‌سوختم و به کما می‌رفتم. در ریلی تراس باز شد.
- تو رو صدا می‌زنه.

 

[Teimouri.Z]

#پارت_۳۰
#رمان_به_صرف_سیگار_مارلبرو🚬
#زهرا_تیموری✍
تر و تمیزش کردم و بردم بخوابونمش. یه ذره بهبود پیدا می‌کرد غرق نور می‌شدم و فرشته‌‌ی ناجی‌ تا ملکوت می‌بردم. هر چی قصه بلد بودم براش گفتم. پلک رو هم نمی‌زد و خسته نمی‌شد. مامان من چطور سه تا بچه‌شو رها کرد و طاقت آورد؟ خوش‌بحال دلسنگ‌ش! تا سه صبح باهاش کلنجار رفتم تا بالاخره تسلیم شد.
لحاف روش نکشیدم. گرمایی بود و کولر جونی نداشت. آرش توی هال سرش رو گرفته بود. درد داشت و سردردهاش کشنده. مسکن آوردم و استیک‌ها رو توی ماهیتابه سرخ کردم. دستی به میز کشیدم و سفره انداختم.
- غذا حاضره.
ساعدشو از روی پیشونی برداشت.
- اشتها ندارم. دستت درد نکنه.
بیگانه بودم با چیزی که می‌گفت. کاسه‌ها رو با ماست کم چرب پر کردم.
- گشنگی دردتو بدتر می‌کنه.
همه چیزش رو از بَر بودم، از زیر تا بم، با این تفاوت که از روی دوست داشتن مسکن بهش ندادم و سر میز دعوتش نکردم. لیوان و کنار بشقاب گذاشت و صندلی کشید. نون آوردم و پلوی داغ شده رو توی دیس ریختم. برام غذا نکشید. ترک عادتی کهنه می‌کرد. مسکوت شدیم و صدا، صدایِ برخورد چاقو و چنگال و پاره پوره کردن گوشت بیچاره می‌اومد فقط. لقمه‌ی اول سرفه‌شو درآورد. تند بود و با مذاقش ناسازگار.
- مرغ رو از قبل توی مواد خوابونده بودم.
پارچ رو سر و ته کرد.
- من مهمون ناخونده شدم.
فیله‌های زیر کم ادویه بود و مخصوص آنیل.
- از اینا بخور. فلفل ندارن.
با غذاش ور رفت. لزومی نداشت بپرسم خوب نشده؟ چیز دیگه‌ای حاضر کنم؟ دو ضربه به صفحه‌ی گوشی زدم.
- اگه آنیل خوب نشه چی؟
مو به تنم سیخ شد و هراس خفه‌م ‌کرد. به هم خیره شدیم. مستاصل و‌ طلبکار.
- حضانتش و ازت می‌گیرم!
لحنم گزنده بود و انتقام‌جو.
- اگه پیش تو هم خوب نشد چی؟
پلک نزدیم و به دوخت و دوز نگاه‌های عمیق و پرمعنا ادامه دادیم. چی می‌خواست ازم؟چه منظوری داشت؟ توی فال قهوه‌ی چشماش چی افتاده بود؟ کدوم‌مون تونستیم برنده شیم؟ برد داشتیم یا باخت؟
- من مادرشم، می‌تونم درستش کنم.
- منم باباشم.
- مشکلش دوری از منه.
- الان فهمیده جدا شدیم. پیش جفت‌مون آروم و قرار نداره.
خطوط و اشکال توی فال گویا شد. کم تلاطم شدم و کم عقل و خرد‌.
- می‌خوای برگردم؟
زل زدگی از بین رفت. دوخت و دوز قطع شد. تردید گرفت و دستپاچه تیکه‌های پازلش رو به هم چید.
- می‌خوام بیشتر فکر کنی!
منگ شدم و نبض کنار گیجگاهم دل دل زد. به این‌جا فکر کرده بودم؛ ابراز پشیمونی و درخواست بازگشت. بارها و بارها ولی دروغ چرا نه به این سرعت و نه به دلیل آشوبی حال تنها دخترم. ریسمونی قطور دور گلوم پیچ خورد.