در حال تایپ رمان آوای طغیانگر | اثر امیر‌احمد _ کاربر انجمن بوکینو

[امیراحمد]

ناله کوتاهی سر دادم و با نیم‌خیز شدنم از زمین نگاهی به ورودی غار که در میانِ تاریکی و یورش بی‌امان قطراتِ باران توسط تکه‌‌سنگ‌های کوچک و بزرگ و خاک‌های روان مسدود شده بود انداختم.
لحظه‌ای کوتاه با به یاد آوردن اتفاقِ چند لحظه قبل اندوه عمیقی جانم را سوزاند اما چندان دوامی نیاورد و جای خود را دوباره مثل همیشه به خشم و نفرت سپرد.
هنوز نمی‌توانستم باور کنم که هیولایی مانند آرخنیا که سال‌ها به کشتن و سلاخی کردن قربانیانش اقدام می‌کرد فقط با به یاد آوردن خاطره‌ای از گذشته یا انسانیتش برای نجاتِ جانِ من دست به چنین اقدامی زده باشد، این کار از او بعید بود. یعنی دستبند چه چیزی را به او نشان داده بود که دوباره توانست به انسانیتش بازگردد و تصمیمی خلافِ خواسته‌یِ اربابش بگیرد؟! چرا چشمانش در آخرین لحظات با این که گنگ بود اما برایم آشنا یه نظر می‌رسید؟! آن راهبِ داس به دست که بود؟! چرا مدام مرا تبار گمشده خطاب می‌کرد؟! هزاران سوال بی‌پاسخ ذهنم را در خود غرق کرده اما هر چه سعی دارم پاسخی عاقلانه برای آن‌ها بیابم چیزی جز خاموشی و سکوت در درونم پیدا نمی‌کنم. با برخورد نگاهم به فانوس فکری ذهنِ آشفته‌ام را قلقلک می‌دهد. الف پیر مرا فرستاده بود تا این فانوس را برایش پیدا کنم، اما چرا؟! حال که فانوس را پس از هزاران زحمت و سختی توانستم به دست آورم پس باید اکنون به پیش او برگردم، شاید او پاسخی برای تمامِ این سوالات داشته باشد اما اگر قصد و نیتِ شومی در سر داشته باشد آنگاه چه‌کار کنم؟ شاید من تنها ابزاری برای رسیدن او به اهدافش باشم، شاید هم واقعاً نیتش کمک به من بوده باشد اما با فرستادنم به نزد شخصی که قصد کشتنم را داشت نمی‌تواند خوب بودنش را برایم توجیح کند. شاید بهتر باشد که‌.‌.. .
ناگهان سوزش شدیدی را روی مچ دست چپم احساس کردم، سوزشی عمیق که به سرعت محو شد و توجه‌ام را به خود جلب کرد.
دستبند طلایی‌رنگ روی مچ چوبی‌ و خیسِ دستم سنگینی می‌کرد و همچون زنجیری از خاطرات نفرین شده‌ می‌درخشید‌.
ناگهان صدایی شبیه به ذوب شدن فلز توجه‌ام را به خود جلب کرد. وقتی دستبندِ طلایی‌رنگ را بررسی کردم متوجه شدم که به آرامی در حال سوختن بود اما نه از بیرون بلکه از درون.
نورش به قدری درخشان شده بود که تعدادی از قطراتِ بی‌امانِ باران را با برخورد بر رویِ بدنه‌اش به بخار تبدیل می‌کرد.
با ناپدید شدن درخشندگی نورِ دستبند صدایی شبیه به ناله‌یِ روحی که انگار در حالِ عذاب کشیدن بود در گوش‌هایم پیچید، سپس با ناپدید شدن صدا دستبند به سرعت از مچم جدا شد و بر زمین خیس و گِل‌آلود افتاد.
بدنه‌یِ آن در لایِ گِل و لایی ذوب شد، مثل رودی در خاک جاری گردید و در میانِ برخوردِ مداومِ قطراتِ باران به خنجرِ برنده با تیغه‌ای دراز و کج و دسته‌ای که هم‌چون ترکیبی از استخوان‌بندیِ مار و عنکبوت به هم پیچیده شده باشد تبدیل شد.
شگفت‌زده خم شدم، لحظه‌ای کوتاه فانوس را رویِ زمین گذاشتم و با برداشتن خنجر از روی زمین آن را با چشمانِ اخم‌آلود و تنگ‌شده‌ام بررسی کردم‌.
با نزدیک کردن خنجر به چشمانم صدایی را شنیدم که به آرامی با هزاران زمزمه‌یِ درهم تنیده می‌گفت:
- قربانی! قربانی! قربانی!
قربانی؟! منظورش از این حرف چه بود؟
این حرف به چه کسی تعلق داشت؟ آیا منظورش از قربانی من بودم؟ چرا دستبند باید به یک خنجر تبدیل شود؟!
بر خلاف ظاهر سردش گرم به نظر می‌رسید و مثل خونی که تازه از رگ بیرون زده باشد در دستم می‌تپید. چرا... .
ناگهان زوزه گرگ توجه‌ام را به خود جلب و زنگ خطر را در سرم به صدا درآورد.
در حالی که نگاهم بین خنجر و منبع صدا جابه‌جا میشد سریع خنجر را داخلِ جیبِ لباسِ نخ‌نما و نیمه‌پاره‌ام پنهان کردم، سپس با برداشتن فانوس از روی زمین نگاهی به اطرافم انداختم.
در چند قدمی‌ام روستای متروکه مثل صحنه‌ای از یک کابوس قدیمی ساکت به نظر می‌رسید و خانه‌های ویران با پنجره‌های شکسته‌‌ همچون چشم‌های کور به من خیره شده بودند. باد از میانِ خرابه‌ها می‌گذشت و صدایی شبیه ناله از خود سر می‌داد.
شاید روح‌های بی‌قرارِ کسانی که روزی اینجا زندگی می‌کردند دیگر علاقه‌ای به حضور من نداشتند و برایم کمین کرده بودند.
برای آخرین بار و پیش از آن که روستا را ترک کنم نگاهی به ورودی مسدود شده غار انداختم و به عنوان وداع با انسانی که در ظاهر هیولایی بود که زندگی‌ام را مدیون فداکاری‌اش بودم با چشمانی که سعی داشتم حسرت‌آمیز باشد زیر ل*ب خطاب به آرخنیا گفتم:
- امیدوارم روحت در آرامش باشه.
با پایان سخنم به سمتی رفتم و مسیری که از طریق آن به این‌جا آمده بودم را در پیش گرفتم تا سریع به کلبه‌یِ الف پیر بازگردم.

 

[امیراحمد]

***
هوا سیاه و ابرهای خفه‌کننده آسمان را پوشانده بودند، گویی جهان می‌خواست حتی حالا هم که از آن غار و تالار‌های جهنمی‌اش گریخته بودم مرا خفه کند. باران تند و سوزان مثل تیغِ برنده‌ای بر پوست درخت‌مانندم می‌کوبید و هر قطره‌اش که به بدنم می‌خورد جای زخم‌های در حالِ ترمیمم را می‌سوزاند.
انگار آسمان هم مرا شاید به خاطر نفرینی که بدان دچار بودم یا شاید هم به خاطر بداقبالی‌ام پس می‌زد.
ناگهان رعد عظیمی غرید و در نور سفید و براقِ طوفانی‌اش ویرانه‌‌یِ روستا‌ها، برج‌های دید‌بانی و درختانِ خشکیده‌ای را دیدم که به سرعت در اطرافم آشکار و سپس با ناپدید شدن رعد از جلوی دیدگانم در دلِ تاریکی ناپدید می‌شدند.
ویرانه‌هایی که با ترکیبی از کلبه‌های فروپاشیده، درهای شکسته و زمین‌های کشاورزیِ لجنزار شده و جنگل‌هایی با درختان سیاه و پیچ‌خورده مثل جسدهایی بر خاک افتاده به وجود آمده بودند.
رودخانه‌ای عظیم نزدیک به ویرانه‌ها طغیان کرده بود و آب‌های گل‌آلود در حالی که استخوان‌های حیوانات را با خود به سمتی می‌بردند غرش‌کنان به راه‌ِشان ادامه می‌دادند و درکی از اطرافم نداشتند.
برای لحظه‌ای کوتاه با مشاهده رودخانه بدنم لرزید‌ اما نه از سرما بلکه از ترسی عمیق. نگاهم را از رودخانه دزدیدم و در حالی که فانوس را محکم در دست گرفته بودم به نورِ سبز‌آبی آن که زیر یورش باران کم‌فروغ شده بود نگاهی انداختم.
هنوز گرمایی شوم از آن می‌تابید، گرمایی که با تابش هم‌زمان نور به بدنم ریشه‌های خشکیده‌ام کمی جان می‌گرفتند و درد زخم‌های در حال ترمیمم کمتر می‌شدند، طوری که انگار فانوس می‌خواست به من فرصتی دوباره بدهد.
با هر درخشش صدایی زمزمه‌وار در سرم می‌پیچید و خشمم را فوران می‌کرد:
- میتراندیل... میتراندیل... .
صدا انگار از درون فانوس ساطع می‌شد، در میانِ قدم زدن‌هایم سریع آن را به گوشم نزدیک کردم تا صدا را بررسی کنم و... .
ناگهان صدای شکستن شاخه‌ای از پشت سرم برخاست و توجه‌ام را به خود جلب کرد.
سریع سر جایم ایستادم، به پشت چرخیدم و به بوته‌ها و درختان خزه‌زده و خشکیده‌یِ مقابلم که در تاریکی به سختی قابل مشاهده بودند نگاه تندی انداختم.
احساس می‌کردم کسی یا چیزی در تاریکی و بین درختان مرده از دیدم پنهان یا برایم کمین کرده بود و مرا مخفیانه تحت نظر داشت اما چه کسی؟ راهب؟ یا جانوری درنده شبیه به گرگ‌هایی که نخستین بار پس از به هوش آمدنم با آن‌ها مواجه شدم؟
بعضی از بوته‌ها به چپ و راست تکان می‌خوردند و صدایِ قدم‌هایی که از لای آن‌ها می‌پیچید مثل موجود درنده‌ای بود که برایم کمین کرده باشد.
ناگهان برای لحظه‌ای کوتاه سایه‌ای بلند با چشمانی خونین را دیدم که در تاریکی می‌درخشید.
نفسم را بیرون دادم و در حالی که فانوس را به خودم نزدیک و با گارد گرفتن خودم را برای حمله آماده می‌کردم بلند با صدای هیولا‌مانندم نعره زدم:
- کی اون‌جاست؟
پشت سر هم فریاد زدم و سوالم را تکرار کردم ولی پاسخِ فریاد‌های خشمگینم فقط خنده‌ای خشک بود.
برای مدتی کوتاه ترس سپس نفرت و عصبانیتِ شدید گلویم را فشرد.
سریع تبرم را بالا بردم، همان تبری که الف پیر آن را برای حفظ جانم به من داده بود تا بتوانم به کمک آن از خودم دفاع کنم.

 

[امیراحمد]

با تردید چند قدم به جلو برداشتم و با دقت بیشتری بوته‌ها را بررسی کردم. سپس تبرم را تهدید‌کنان نشان دادم و سوالم را با لحن جدی‌تری تکرار کردم:
- گفتم کی اون‌جاست؟
مدتی ایستادم و سکوت کردم اما پاسخی جز خنده‌‌ای خشک دریافت نکردم. پس از مدتی صدای خنده به سرعت قطع شد و برای ثانیه‌هایی کوتاه سایه‌ای تیره را دیدم که هم‌زمان با پیچیده شدن زوزه‌یِ گرگ در گوش‌هایم چهار‌دست و پا و با سرعتی که باور‌کردنی نبود از لای بوته‌ها بیرون زد و قبل از این که بتوانم واکنشی از خودم نشان بدهم از جلوی چشمانم به سرعت ناپدید شد.
به بوته‌ها نزدیک‌تر شدم و زیرِ قطرات باران محیط تاریک اطرافم را بررسی کردم اما چیزی توجه‌ام را به خود جلب نکرد.
بلند فریاد زدم:
- کجا رفتی؟ برگرد این‌جا.
حرفم را پشت سر هم با نعره‌های بلندی تکرار کردم اما چیزی جز حرف‌های خودم در جنگلِ مرده تکرار نمی‌شد.
به سمتی نگاه انداختم و باز با دقت بیشتری بررسی کردم اما این بار هم به نتیجه‌ای نرسیدم.
سایه‌یِ آن دو چشم خونین محو شده بود اما بویِ گندیده‌یِ حضور کوتاهش هم‌چون دودی سمی در هوای اطرافم احساس می‌شد. حضوری که پیام‌آور مرگ بود و نه چیزی دیگر.
شاید توهم زده بودم و بیهوده داشتم وقتم را در این مکان تلف می‌کردم.
شانه‌ای بالا انداختم و با چرخاندن بدنم به مسیر بازگشت ادامه دادم.
***
با رسیدنم به چند قدمی کلبه سر جایم ایستادم تا نفسی تازه کنم، پا‌هایم خسته به نظر می‌رسید و نفسم گاهی اوقات به سختی از سینه‌ام بیرون می‌رفت.
ناگهان در کلبه با سرعت باز سپس الف پیر در حالی که چوب‌دستی بلند و نیزه‌شکلی را در دست گرفته بود مقابل چشمانم پدیدار شد.
خمیازه کوتاهی کشید و با لحنی که به شکر‌گذاری شباهت داشته باشد گفت:
- چه روزِ زیبایی! امیدوارم امروز بهتر از... .
با برخورد نگاهش به من طوری که انگار تازه متوجه حضورم شده باشد نفسش را بیرون داد، نیشخند تلخی زد و با صدای تمسخر‌آمیزی گفت:
- خب بلاخره برگشتی، سفرِ کوتاهت چطور بود؟! تونستی اون فانوس رو پیدا کنی یا... .
فانوس را با دستم بالا بردم و در حالی که نور سبز‌رنگش را به الف پیر نشان می‌دادم بر خلاف میلم با لحن تمسخر‌آمیزی که به خشم بیشتر شباهت داشت گفتم:
- آره، اما مجبور شدم برای به دست آوردنش خودم رو با یه‌مشت دیوونه‌یِ روانی درگیر کنم.
الف پیر خنده‌ای به لبانش نشاند و گفت:
- عالیه، پس حالا وقتشه بدونی خواهرِ کوچیک‌ترت کجاست!
خواهر کوچک‌تر؟! مگر من علاوه بر میتراندیل خواهر دیگری هم داشتم؟ الف پیر نگاه عمیقی به من انداخت و گفت:
- نگو که اون رو هم به یاد نمیاری، چون تویِ غار باهاش مواجه شدی!
لحظه‌ای زبانم بند آمد، سپس با نگاهِ کنجکاوانه و تندی گفتم:
- باهاش مواجه بشم؟! کی منظورت..‌. وایسا ببینم مگه تو می‌دونی من توی این چند روز کجا‌ها رفتم؟!
الف پیر دستی به ريشش کشید و گفت:
- کلاغ‌ها، کرم‌های جنگلی یا حتی بعضی از درخت‌های به ظاهر مرده همیشه دوستای خوبی برام هستن! به ویژه وقتی که بخوام بهم خبر مهمی رو بدن!
ناباورانه پاسخ دادم:
- یعنی... یعنی تو... .
الف پیر با اشاره سر حرفم را تایید کرد و گفت:
- پیش از اون چیزی که بدونی من از همه‌چیز خبر داشتم و دارم، مسلماً الان به این فکر می‌کنی که چرا تو رو فرستادم اون‌جا تا بدون خطر بالایی بتونی فانوس رو گیر بیاری! چون... .
وسط حرفش پریدم و معترضانه گفتم:
- بدون خطر؟!
الف پیر پاسخ داد:
- درسته! بدون خطر... این قانونی بود که باید... .
بلند فریاد زدم:
- چیزی نمونده بود داخلِ اون غارِ لعنتی جونم رو از دست بدم، یه روانی به اسم اورکاس مدام جک و جونورای وحشیش رو به جونم مینداخت، یه کرم بزرگ می‌خواست من رو ببلعه، تازه یه جونور که شبیه به عنکبوت اما نیمه‌انسانی بود با این که آخرین لحظه بهم کمک کرد اما اولین بار که من رو دید می‌خواست من بمیرم! تو این چیز‌ها رو بی‌خطر در نظر می‌گیری؟! چیز‌هایی که به هزار‌تا بدبختی ازشون جون سالم به در بردم؟!
الف پیر با لحن بی‌خیالی پاسخ داد:
- اما هنوز زنده‌ای، درسته؟ تونستی جون سالم به در ببری چون من مراقبت بودم!
با چشمانی تنگ شده پرسیدم:
- چی؟! مراقب؟! میشه بگی چه مراقبتی؟!
الف پیر با لحن جدی پاسخ داد:
- فکر کردی خودت تونستی با حمله‌های سریع و ترکیبی اون مزدور‌های وحشی رو از پا دربیاری؟! یا زمانی که اورکاس مدام بهت حمله‌ور می‌شد تا زیر دست و پاش لهت کنه فکر کردی اگه دخالت من نبود تو اصلاً می‌تونستی به موقع جاخالی بدی؟! یا... .
از شدت تعجب دهانم را باز کردم و ناباورانه گفتم:
- چی؟! یعنی تو... همه‌یِ اون مدت تو داشتی من رو توی درگیری کنترل می‌کردی؟! همه‌جیز با هدایت تو اتفاق... .
خنده‌کنان پاسخ داد:
- خب حالا که فهمیدی چه حسی داری؟ هنوزم دلت می‌خواد به کسی که مراقبت بوده بد و بیراه بگی؟
با جدیت دندان‌هایم را روی هم فشار دادم و گفتم:
- این... این فقط یه آزمون بود؟!
الف پیر با قطع کردن خنده‌اش گفت:
- فقط می‌خواستم بدونم بدنت در چه حد آمادگی داره و خب باید بگم بدون کمک من یه ثانیه هم با وجود بدنِ سلاح‌مانندت نمی‌تونی دووم بیاری!
نفسم را خشمگینانه بیرون دادم و گفتم:
- خواهرم، منظورت از این حرف که بدونم خواهرم کجاست دقیقاً چی بود؟!
سرفه‌های کوتاهی کرد و گفت:
- خنجری که داخلِ جیبِ لباستِ اولش دستبند بود، دستبندی که با کمکش چهره آرخنیا رو تونستی به چشم ببینی!
با چشمانِ از حدقه درآمده گفتم:
- خب؟
الف پیر با تاکید بالایی گفت:
- چهره‌ای که از اون به اصطلاح هیولا و قبل از تبدیل شدنش دیدی، در حقیقت چهره‌یِ... .
بی‌اراده دهانم را باز کردم و با صدایی که ناباوری از آن موج می‌زد گفتم:
- آرخنیا؟ می‌خوایی بگی اون خواهَرَم... .
با نگاهِ معنا‌داری حرفم را تایید کرد، سپس در حالی که شوک‌زده تبر و فانوس از دستم بر روی زمین افتاده بود پشت به من نزدیک به درِ ورودیِ کلبه ایستاد و با لحنی غمگین که به همدردی شباهت داشت گفت:
- فداکاری که برای نجاتت کرد از دید من قابل‌ ستایش بود، هر چند چنین چیزی رو ازش بعید می‌دونستم!

 

[امیراحمد]

طوری که انگار مَسَخ شده باشم به مانند مجسمه سر جایم خشک شده بودم، ترکیبی از غم و عذاب وجدان ثانیه‌هایی کوتاه دلم را در خود غرق کرد اما به سرعت خاموش شد و جای خود را دوباره به خشم و نفرتی عمیق داد، نفرتی وصف‌ناپذیر که رگه‌های چوبیِ دستانم را می‌سوزاند و خشمی غیر قابل‌کنترل را در سرم فوران می‌ساخت.
درد و غمِ کوتاه‌مدتی هر چند دقیقه دلم را می‌سوزاند و خاطرات تلخ مثل خوره به ذهنم هجوم می‌آورد.
آسیب‌هایی که ناخواسته به آرخنیا وارد کردم، درآوردن چشمش و عذابی که از این اتفاق کشید، صحنه‌یِ سوزاندن چهره‌اش با استفاده از سکویِ آتش، فداکاری‌ که برای نجات جانم انجام داد و پیش از هر چیز نگاهی که قبل از غرق شدنش در ماسه‌ها به من نشان داده بود، همان نگاهِ آرامش‌بخش و غریبی که برایم گنگ و عجیب بود پیش از پیش عصبانیتم را بر‌انگیخت.
حال می‌فهمم که چرا تار‌هایش در آخرین لحظات مرا نجات دادند و چرا نگاهش در آن لحظه‌یِ شوم با این که آرامش از آن موج می‌زد به حسرت شباهت بالایی داشت.
با این که سال‌ها انسانیتش را فراموش کرده بود و به چنین هیولایِ خون‌خواری شباهت داشت اما تمام تلاشش را کرد که آن‌چیزی نباشد که بود.
لحظه‌ای هِق‌هِق‌ کردم و تا مرز گریه کردن بغض شدیدی گلویِ چوبی‌ام را فشرد اما چندان دوامی نیاورد و دوباره احساس خشم جای آن را گرفت.
هر چند برای مدت زیادی نمی‌توانستم غم و اندوه را احساس کنم اما این اولین بار بود که از شدت غمی کوتاه‌مدت قصد گریه کردن داشتم و از رفتار و احساسِ جدیدم کمی شگفت‌زده شده بودم‌. هنوز برایم سوال بود که چرا فقط خشم و نفرت را می‌توانم احساس کنم و نه چیزی دیگر. خواهرم میتراندیل چه بر سر من آورده بود که این‌گونه شده بودم؟
در میانِ سیلِ هجوم افکارِ مسمومم نگاه خونین و اخم‌‌آلودم را به الف پیر سپردم. مثل شخصی بی‌خیال پشت به من سر جایش ایستاده بود، طوری که انگار برایش اهمیتی نداشت که من خواهرم را از دست داده باشم.
ناگهان از کوره در رفتم و مانند آتشفشانی فوران کرده با صدای هیولا‌مانندم خطاب به الف پیر بلند فریاد زدم:
- تو من رو به اون خراب‌شده فرستادی لعنتی! تو می‌دونستی که ممکنه با خواهرم درگیر بشم اما با این که این احتمال رو می‌دادی بازم چیزی بهم نگفتی؟!
الف پیر سریع سر و بدنش را در جهت من چرخاند و با جدیت و لحنی زمخت گفت:
- درسته! با این که این احتمال رو می‌دادم اما چیزی بهت نگفتم شاهدخت!
از شدت خشم داشتم منفجر می‌شدم، دندان‌هایم را محکم روی هم فشار دادم و بلند‌تر از قبل فریاد زدم:
- چرا؟! چرا چیزی بهم نگفتی لعنتی؟!
الف پیر بدون نگرانی با لحن سرد و جدی‌اش ادامه داد:
- هر چیزی در این دنیا بهایی داره شاهدخت، بهای زنده موندن تو و دستیابی به اون فانوس هم چیزی جز فداکاریِ دور از انتظارِ خواهرت نبود!
نگاه تندی به فانوس انداختم، سپس تبرم را از کنار پایم برداشتم، چند قدم جلو رفتم و با اشاره دست به فانوس با هِق‌هِقی کوتاه‌مدت و لحنی پر از کینه فریاد زدم:
- من هم‌چین بهایی نمی‌خواستم لعنتی! اصلاً براش آماده نبودم، برای هیچ‌چیزش آماده نبودم! تو حق نداشتی با سرنوشت خواهرم این‌طور بازی کنی! حق هم‌چین کاری رو نداشتی!
الف پیر قدم کوتاهی برداشت و گفت:
- یعنی نمی‌خواستی حقیقت رو تحمل کنی؟ چیزی که دیر یا زود باهاش مواجه می‌شدی؟ چیزی که توی سرنوشتت قرار داشت و لایقش بودی؟!
ناگهان خشمی وصف‌ناپذیر دلم را خون کرد. نعره بلندی سر دادم و در حالی که تبر را محکم در دستانم می‌فشردم دوان‌دوان به سمت الف پیر یورش بردم و فریاد زدم:
- خفه شو!

 

[امیراحمد]

به محض نزدیک شدنم به او تبر در دستانم چون مار خشمگینی زوزه کشید و به سمتِ گردنِ کلفتش فرود آمد اما پیش از آن که به هدف اصابت کند نیرویی قوی در میانِ راه متوقفش کرد و محکم‌ من را همراه با خودش به عقب پرتاب کرد‌.
دردی عمیق شانه‌یِ راستم را سوزاند و غمی جان‌سوز اما کوتاه را به جانم انداخت.
در حالی که به پشت زمین افتاده بودم و آسمانِ بارانی هم بالای سرم بود سرفه کوتاهی سر دادم و تلو‌خوران از جایم بلند شدم.
صدای الف پیر را شنیدم که گفت:
- دردت رو درک می‌کنم شاهدخت، این دنیا دنیای انتخاب‌ها نیست، جایی که توش گرسنه‌ها بیشتر زجر می‌کشن و سنگدل‌ها حرف آخر رو می‌زنن نمی‌تونی از انتخاب‌هایِ دلخواهت حرفی بزنی!
هِق‌هِق‌ کوتاهی سر دادم و بلند فریاد زدم:
- درکِت تو سرت بخوره!
از جایم برخاستم و لنگ‌زنان با برداشتن تبر دوباره به سویش یورش بردم، تیغه‌یِ تبرم را بالای سرم چرخاندم و آن را دوباره محکم فرود آوردم اما باز هم پیش از آن که موفق به این کار شوم الف پیر با چابکی حمله‌ام را دفع کرد، با حرکتی ساده محکم زمینم زد و مرا به سمتی پرتاب کرد.
غلت‌زنان گوشه‌ای کنارِ یک درختِ بلند، خزه‌زده و خشکیده متوقف شدم و چشمانم روبه آسمان بارانی قرار گرفت.
در حالی که سرم را با لرزشِ خفیفی از زمین بلند می‌کردم فریاد‌زنان گفتم:
- می‌خواستی با ...این کار... چی رو ثابت کنی لعنتی؟!
الف پیر چند قدم نزدیک شد و گفت:
- بهت نشون بدم که حقیقت هر چقدر هم تلخ باشه باید اون رو بپذیری!
کینه‌ورزانه به او زل زدم و گفتم:
- من این حقیقت رو نمی‌خوام!
الف پیر مصمم و جدی گفت:
- خواستن یا نخواستنش دست تو نیست شاهدخت! چون حقیقت مثل زخمی بی‌پایانِ، زخمی که خودت باید درمانش کنی، شاید مجبور بشی بعضی‌وقت‌ها پنهون نگهش داری اما نمی‌تونی ازش فرار کنی!
نیم‌خیز شدم، از جایم برخاستم و این بار با فشردن دندان‌هایم روی هم دوان‌دوان علاوه بر تبر با ریشه‌های تیغ‌مانند هم به سمتش یورش بردم.
در میانِ زد و خورد‌ها و حملاتم الف پیر عقب نشست، سپس با سرعتی باور‌نکردنی به من نزدیک شد و با ضربه‌یِ پا زیر پایم را خالی کرد.
به محض این اتفاق محکم بر زمینِ سخت کوبیده شدم و بوی خاکِ مرطوب در مشامم پیچید.
الف پیر بالای سرم ایستاد و گفت:
- مثل مادرتی، احمق و کله‌شق شاهدخت فقط با این تفاوت که نمی‌دونی کی باید دست برداری.
نیم‌خیز شدم و بلند نعره زدم:
- وقتی تو رو بکشم دست بر می‌دارم آشغال!
مثل فنر از زمین کنده شدم و تبر‌زنان در حالی که سعی می‌کردم به کمک ریشه‌های تیغ‌مانندِ دستم سرش را نشانه بروم فاصله‌ام را با او کم کردم.
پشت سر هم ضربه زدم و نفسم را بیرون دادم اما باز هم با حقه‌ای ساده الف پیر تعادلم را از من گرفت، مرا محکم زمین زد و با فشردن گلویم به سمتی پرتابم کرد.
درد سراسرِ بدنم را می‌فشرد و زخم‌هایم به سختی ترمیم می‌شد، خون آب‌مانند از جایی‌جایِ بدنم بیرون می‌ریخت و غم و اندوهم را هر چند برای مدتی کوتاه اما با شدتی بالا بیشتر می‌کرد.
خاک بر لبانم نشسته بود و شلوار و لباسِ مشکی‌رنگم شدیداً کثیف و گل‌آلود به نظر می‌رسید.
به کمک دستانم نیم‌خیز شدم، سپس با بلند کردن سرم و انداختن نگاه خونینم بر روی صورت به ظاهر سردِ الف پیر ناسزا گفتم و بلند فریاد زدم:
- حقیقتت فقط دردی که داشتم رو بیشتر کرد، نه چیز دیگه.
الف پیر در حالی که سر جایش ایستاده بود با لحن جدی که همدردی از آن موج می‌زد گفت:
- درد جزوی از زندگیه، بدون اون این جهان معنایی نداره.
بلند‌تر از قبل فریاد زدم:
- برای آشغالی مثل تو که چیزی تویِ زندگیش واسش مهم نیست شاید تعریف درستی باشه اما برای من نه.

 

[امیراحمد]

الف پیر اخم‌هایش را در هم کشید و به من نزدیک شد، رفتارش چندان دوستانه به نظر نمی‌رسید‌.
از جایم لنگ‌لنگان بلند شدم و تبرم را که نزدیک پایم زمین افتاده بود برداشتم، سپس نعره‌ای زدم و خواستم به سمتش یورش ببرم اما او با سرعتی باور‌نکردنی مُچِ دستم را پیچاند و بی‌توجه به ناله‌ها، داد و فریاد‌ها و مشت زدن‌هایم تبر را از دستم بیرون کشید و آن را زمین انداخت.
ناله‌کنان و در حالی که از سر خشم و درد شدید مُچ گیر‌افتاده‌یِ دستم نعره می‌زدم تصمیم گرفتم از ریشه‌های تیغ‌مانندِ دستم علیه‌اش استفاده کنم اما به محض بیرون آمدن ریشه‌های تیغ‌مانند الف پیر گلویم را با دست دیگرش محکم فشرد و لحظه‌ای کوتاه از زمین بلندم کرد.
رفتارش پرخاشگرانه بود و طوری که انگار قصد کشتنم را داشت فشار دستش را بیشتر و بیشتر کرد اما بعد از مدتی کوتاه طوری که انگار از کشتنم منصرف و شدیداً از کارش پشیمان شده باشد سریع مُچِ دست و گلویِ چوبی‌ام را رها کرد و اجازه داد پاهایم زمینِ خیس را لمس کنند.
به محض این اتفاق روی زانو‌هایم افتادم و نفس‌زنان سعی کردم از جایم بلند شوم اما نتوانستم و سر جایم با حالِ خرابی نشستم.
لحظه‌ای کوتاه هِق‌هِق عمیقی گلویم را درید و قطره‌ای اشک از چشمانم به زمین جاری شد اما پیش از آن که قطره دیگری از چشمانم جاری شود دوباره احساسِ خشم و نفرت هِق‌هِقم را کنار زد و تواناییِ گریه کردن را از من گرفت.
اعضایِ چوبی و خیسِ بدنم می‌لرزید و در حالی که دیگر توانی برای حمله برایم باقی نمانده بود زخم‌های بدنم به آرامی ترمیم می‌شد و باران خیس مثل پتک بر سرم ضربه می‌کوبید.
با آخرین نیرویی که برایم باقی مانده بود ریشه‌های تیغ‌مانندِ دستم را بیرون دادم و در حالی که تلو‌تلو‌خوران سعی می‌کردم روی پا‌هایم با‌ایستم خواستم شکمش را به کمک ریشه‌های تیغ‌مانند نشانه بروم اما در آخرین لحظات سخنِ جدی، مصمم و غم‌زده‌اش مرا بر خلاف میلم از حمله منصرف کرد:
- می‌تونیم تا هر وقتی که بخوایی به این وضعیت ادامه بدیم شاهدخت، تو مدام حمله می‌کنی و من هم خیلی راحت زمینت می‌زنم اما این اتفاقات خواهرت رو بهت برنمی‌گردونه. فقط اندوهِ مرگش رو بیشتر می‌کنه.
بلند فریاد زدم:
- مگه پیرِ خرفتی مثل تو اندوه سرش می‌شه؟
انتظار داشتم با اشاره چشمش دهانم را به مانند دفعات قبل مهر و موم کند و توانایی حرف زدنم را از من برباید اما بر خلاف انتظارم بی‌توجه به ناسزایی که به او گفتم مصمم سر جایش ایستاد و فقط چشمان غمگینش را روی من قفل کرد. سپس تبر را با استفاده از قدرت جادویش و با اشاره چشم از زمین به هوا بلند کرد، آن را نزدیک به من زمین انداخت و با جدیت گفت:
- با هر حمله‌ای که بکنی فقط به خودت آسیب می‌زنی نه من!
دستی به ريشش کشید و ادامه داد:
- انتخاب با خودته، برش دار و با حمله به من بیشتر به خودت آسیب بزن یا اجازه بده با راه بهتری مشکل رو حل کنیم.
پس از مدتی سکوت، دستان خالی‌‌ام به لرزه افتاد و به سمت تبر دراز شد اما پیش از آن که بلند شود صدای نرم و غمگینِ الف پیر را شنیدم که گفت:
- ما تویِ این دنیا سه نوع درد داریم شاهدخت، دردی که تن رو می‌سوزونه و زودگذرِ، دردی که دل رو می‌‌شکنه و با اشک شسته می‌شه و دردی که روح را می‌خوره و فقط راستی می‌تونه درمانش کنه.

 

[امیراحمد]

دست‌هایم در هوا منجمد شدند و لحظه‌ای از حرکت باز ماندند.
انگشتان لرزانم تنها سانتیمتری با دستهٔ تبر فاصله داشتند و حرف‌هایِ الف پیر به همراهِ بارانی که حالا به رگبار تبدیل شده بود خشمِ بی‌پایانِ بدنِ نیمه‌جان و خیسم را تا حدی با خود شست و از میان برداشت اما زخم‌های روحم را نه.
الف پیر زانو زد و چشمانش را که مثلِ دو چاه عمیقِ خستگی و درد بودند روی چشمانم قفل کرد، سپس با لحنِ نرمش که غم و اندوه از آن موج می‌زد گفت:
- دردِت رو می‌فهمم شاهدخت، می‌خوایی بدونی چرا؟
با هِق‌هِقی کوتاه و نفس‌زنان پاسخ دادم:
- چرا؟! چون خدمت‌گذارِ مطیعِ مادرم بودی؟
الف پیر سرش را برای لحظه‌ای کوتاه پایین انداخت، چشمانش را بست و در حالی که در فکر فرو رفته بود با همان لحن غمگینش ادامه داد:
- شاید، اما این دلیلِ درستی نیست.
زبانش را روی دهانش کشید و طوری که انگار خاطره‌ای دردناک را به خاطر آورده باشد گفت:
- دنیا همیشه برایِ عذابِ ما نقشه‌ای داره، نقشه‌هایی که گاهی دور از حد تصورتِ و وقتی اتفاق افتاد با خودش چیزی جز حسرت به همراه نمیاره.
هم‌زمان با حرف‌ زدنش دست لرزانش را به سوی تبرم دراز کرد، اما نه برای برداشتن آن بلکه برای پوشاندنش با خاکِ گِل‌آلود و خیس.
در حین ریختنِ خاکِ نرم بر روی تیغه‌یِ تبر روبه من گفت:
- درد ما مشترکه شاهدخت، تو چیزی رو از دست دادی که دور از حدِ تصورت بود و من هم زمانی چیز‌‌هایی رو از دست دادم که رفتنشون برام غیر قابل‌باور بود.
معترضانه گفتم:
- من خواهرم رو از دست دادم چون توئه بی‌همه‌چیز این‌طور می‌خواستی!
الف پیر بی‌توجه به سخنم پاسخ داد:
- وقتی با اورکاس مواجه شدی می‌خواست تو رو بکشه، چرا؟
دستی به چشمانِ بی‌حسم کشیدم و در میانِ هِق‌هِق‌های کوتاه‌مدتی که از گلویم برمی‌خواست گفتم:
- من، من چه می‌دونم... اون روانی فکر می‌کرد من مسئول نابودی خاندانش بودم و به همین خاطرم می‌خواست من رو بکشه.
الف پیر با نیشخند تلخی پرسید:
- چرا؟
گفتم:
- چرا چی؟!
الف پیر چشمانش را تنگ کرد و گفت:
- چرا با این که اوایل سعی داشتی از درگیری با خودت منصرفش کنی بهت توجهی نکرد؟!
مدتی سکوت کردم، سپس دهانم را باز کردم تا پاسخی بی‌ربط بدهم اما الف پیر زودتر از من وارد عمل شد:
- خشم مثل زهر قابل درمان می‌مونه اما وقتی با درد‌هات ترکیب بشه دیگه هرگز قابل درمان نیست. زمانی من ازش استفاده کردم و دنیایی که برام باقی مونده بود رو درونش سوزوندم اما وقتی دودش نشست فهمیدم که فقط با این کار قلب خودم‌ رو بیشتر از هر زمانِ دیگه‌ای داخلِ خاکستر و تاریکی پنهون کردم.
باران بر بامِ کلبه‌ نوحه می‌خواند و ابر‌ها تاریک‌تر از قبل به نظر می‌رسیدند. حسی غریب دلم را می‌آزرد و خشمم را هر از گاهی فوران می‌کرد. به زحمت نفرتم را کنترل کردم و با صدایی هیولا‌مانند که به تمسخر شباهت داشت گفتم:
- پس میگی مثل خودت خشمم رو خفه کنم و خاموشی رو انتخاب کنم؟! بپذیرم که مرگ‌ خواهرم خواست سرنوشت بوده فقط برای این که کینه‌‌ای ازت به دل نگیرم؟!
الف پیر مدتی سکوت کرد، سپس با بیرون دادن نفسش پاسخ داد:
- من نگفتم خشمت رو خفه کنی، فقط می‌خوام ازش به نحوِ درست استفاده کنی. خشمی که اگه از کنترلت خارج بشه چیزی جز غم و اندوه در آینده برات به جا نمی‌ذاره، خشمی که اگه نافرمان بشه می‌تونه دنیای بی‌گناه‌های زیادی رو در خودش ببلعه.
با لحنی که لج‌بازی از آن موج می‌زد گفتم:
- حرفت رو درک نمی‌کنم.
الف پیر با لحن نصیحت‌آمیزی پاسخ داد:
- لازم نیست درکش کنی، فقط کمی بهش فکر کن، خشمِ تو از خاموشی میاد، خاموشی که زهر رو توی رگ‌هات نگه می‌داره، زهری که تویِ مدتِ کوتاهی واقعیتِ وجودت‌ رو با خودش می‌سوزونه و تو رو به چیزی تبدیل می‌کنه که انتظارش رو نداری. این زهر، خاموشی و خشم فقط با راستی و حقیقت ناپدید می‌شه نه چیزِ دیگه!