برگزیده دلنوشته گورنامه‌ها| پرتوِماه کاربرانجمن بوکینو

[پرتوِماه]

به نام خدا
نام دلنوشته: گورنامه‌ها
ژانر: عاشقانه، تراژدی
نویسنده: پرتوِماه
تگ مربوطه: برگزیده

مقدمه:
کلاویه‌های پیانو، ریسه‌های آبی، من و تویی که خیلی وقته نیستی!
کاغذهای قهوه‌ای شتری با نقش آفتابگردونی که سال‌هاست هی خط می‌خورن و نامه‌ای که هنوزم نوشته نشده!​

 

[Sara]

---

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.

لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوط به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.​

---

᯽ [ قوانین تایپ دلنوشته ] ᯽​

---

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.​

---

᯽ [ تعیین ناظر دلنوشته ] ᯽​

---

پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد
و تگ دهید.​

---

᯽ [ درخواست نقد آثار ] ᯽​

---

᯽ [ درخواست تگ آثار ] ᯽​

---

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.​

---

᯽ [ درخواست جلد اثر ] ᯽​

---

بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.​

---

᯽ [ اعلام پایان آثار ادبی ] ᯽​

---

در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.​

---

᯽ [ انتقال و بازگردانی دلنوشته از متروکه ] ᯽​

---

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼

[کادر مدیریت تالار ادبیات]​

 

[پرتوِماه]

•فصل اول، فسیلِ آفتابگردون تغذیه شده با نور مصنوعی•

باید چجوری شروعش کنم؟!
انگشتم رو روی کاغذ قهوه‌ای شتری با نقش افتابگردون کنارش سروندم. تموم چیزی که ذهنم رو به خودش درگیر کرده بود این بود که، چجوری شروعش کنم؟!​

 

[پرتوِماه]

صدای پیانو توی سکوت خونه می‌پیچید. بازم هنرجو‌های اموزشکده ساختمون رو به رویی بودن؛ از ناهماهنگ بودنش تلخندی روی لبم نشست، اونم داشت پیانو یاد می‌گرفت...
فکر کنم تنها ادم روی کره‌ی زمین بود که به تک تک آواهای کج و معوجش با حفظ لبخند گوش داده بودم!​

 

[پرتوِماه]

بازم ذهنم به سمت کاغذ روونه شد. روان‌نویس مشکی رو از جاقلمی برداشتم، انگاری انگشتام بدجور می‌لرزید که از دستم افتاد!
اولین کاغذ با افتادن روان‌نویس و خط مشکی ممتدی که روش افتاد کنار رفت.​

 

[پرتوِماه]

خط ممتد؟ درست مثل اون خیابون سبزی که دوسش داشت و عادت داشتیم باهم توش قدم بزنیم. من همیشه فکر می‌کردم اون یه خیابون ممتده که تمومی نداره؛ اون ولی همیشه به من و کشیده گفتن خیابون ممتد می‌خندید!
شایدم حق با اون بود؟ هیچ ممتدی وجود نداره، همه چیز اونقدر کوتاهه که وقتی تموم میشه به خودت میای و می‌بینی چیزی که اونقدر درگیرش شدی تموم شده، تو موندی و افکاری که هیولاوار به مغزت حمله می‌کنن!​

 

[پرتوِماه]

دست لرزونم این بار روان‌نویس رو محکم نگه داشت؛ نوک روان‌نویس روی کاغذ زمزمه کرد:
سلام به کسی که یه روزی واسش عزیز بودم!
کاغذ دوم هم کنار رفت، از کجا معلوم واسش عزیز بودم؟ اگه بودم اینجوری می‌رفت که می‌رفت؟
کاغذ سوم رو برداشتم که نفسم گرفت! ای بابا، باز این آسم لعنتی اود کرد! بعد از اینکه اسپری رو از کشو میز بیرون اوردم متوجه شدم کاغذ سوم هم تو دستم مچاله شده. شاید بهتر بود می‌زاشتمش واسه یه روز دیگه؟

 

[پرتوِماه]

آب از برگ‌های گل چکه می‌کنه و میون خاک گلدون فرود میاد. لیوان به دست، نگاه دوخته به گلی که روزی که رفت خریدمش و الان اونقدری قد کشیده که با خودم میگم:
- مگه چند وقت گذشته؟!

 

[پرتوِماه]

روز جدید و من و بازم کاغذای قهوه‌ای شتری با نقش و نگار آفتابگردون پخش شده روی میز! می‌گفت؛ آفتابگردونا جالبن چون خورشید هر وری که بره تا ته دنیا دنبالشن؛ درست مثل تو!
پوزخند غلیظی رو لبم می‌شینه! چرا همه گفته‌هاش درست بودن؟ گل تو گلدون با احتساب چهار باری که گلدونش عوض شده میگه حداقل چهار سال گذشته! پس چرا مثل یه خط ممتد تو سرم زنگ می‌زنه صداش هنوزم؟!

 

[پرتوِماه]

می‌گفت جالبن، هیچوقت نگفت دوستشون داره!
کاغذ چهارم رو برمی‌دارم. این بار تو شروعش می‌نویسم؛
سلام زندگی بخشِ آفتابگردون!