برگزیده دلنوشته گورنامه‌ها| پرتوِماه کاربرانجمن بوکینو

[پرتوِماه]

گم شده تو فضای مجازی بی‌هدف می‌چرخیدم که چشمم به یه جمله خورد:
<<زندگی من خودش غم‌انگیز بود، نباید می‌دیدمت.>>
شاید باید سرفصل کاغذ هشتم همین جمله می‌بود؟!
دستم به سمت روان‌نویس رفت، اوه! انگار که جوهر تموم کرده بود... خودکار مشکی به دست روی میز خم شده و نوشتم:
می‌دونی آدمی که بی‌امید زندگی کرده، خاکستری زندگی کرده، فکر می‌کنه زندگیش خوب نیست! فقط همین! ولی آدمی که مزه شیرینِ گریز از اون زندگی زهرماری رفت زیر دندونش و بعد با سر پرتش کردن تو چاه زندگی خودش به نظرت می‌تونه دووم بیاره؟
مکث کردم، پوزخند غلیظ و صداداری روی لبم نشست. نگاهم چسبید به طومارِ روزهای چهار سال زندگی! خودکار روی کاغذ به بازی در اومد:
پوف معلومه که می‌تونه! چی فکر کردی؟ زندگی یه چاه بی‌سر و تهِ، حالا یه کم عمیق‌تر چه فرقی داره؟ دست و پا زدن و دوباره دنبال اون شیرینی گشتن درد داره؟ خب آره، که چی؟! فقط خواستم بدونی مزه زهرمار ریختی تو حس چشایی زندگیم؛ حالا خوش باش با شیرینی این روزهات!
انگار به جنون رسیده باشم حرص زده کاغذ رو مچاله کرده، به دیوار کوبیدم! اصلا چرا اینقدر احمقانه می‌خوام نامه بنویسم؟ که تبریک بگم؟ صدایی از عمق وجودم بلند شد؛ من فقط دلم تنگه! دل تنگی گاهی از آدم یه نسخه عجیب می‌سازه!