دلنوشته قشر شیفتگی | نیل‌آی کاربر انجمن رمان نویسی بوکینو

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

اما حالا ادامه‌اش را می‌دانم.
« این انسان تب‌کرده روزی به خود می‌آید که همان تب او را شیفته‌کرده و دیگر خبری از آن تب نیست و به قول معروف نه خانی آمد و خانی رفت.» حالا ببین تو همان تب بودی که مرا آشفته کردی و میزان عشقم را سنجیدی و بعد از خوب شدنم مرا با آشفتگی رها کردی و باز حال مرا خراب کردی!

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

یادت آمد؟ اگر یادت آمد؛ حالا بگو در این شهر کور دل به چه چیزی پناه ببرم که نخواهد غصه‌‌ی آن‌که ناگهان آن پناهنده از پشت به من خنجر بزند مرا دق دهد؟ ای تویی که چشمانت خورشید و حرف‌هایت ستاره است، حالا دیگر نمی‌خواهی به من بیاموزی چگونه این مغز و قلب را که از خاطراتت لبریز شده است شستشو دهم؟

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

حالا دیگر راه کهکشانی‌ای نیست که به سویت قدم گذارم و به مهتاب چشمانت خیره شوم. یا بگو آن‌که آن‌قدر خاک کور دلی برقلبت سلطه پیدا کرده است که این ناله‌هایم، برایت به اندازه‌ی یک بند انگشت بها ندارد؟ حالا که این‌گونه بی‌رحم شده‌ای با خود می‌گویم شاید فقط یک تب شبانه عجیب بودی.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

تبی بودی که می‌خواست مرا به مقصد نهایی رویاهایم برساند و رویاهایم را برایم تبدیل به کابوس زهرآگین کند که هیچ‌گاه پایان ندارد‌ و انتهای او مسیری تازه است. به راستی که پایانی نبود؛ این کابوس همچو دلقکی وهم‌آور، روح و جانم را تسخیر حزن تو کرد!

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

اما بیا از محفظه‌ی خاطرات‌مان بگذریم، یادت هست هنگامی که در وخیم‌ترین حالت، روح روانم در تلاش برای آن‌که برای تو بهترین باشد چه‌ها کرد؟! آنگاه تو خورشيدي بودی که به من پرتوی محبت و سرزندگی می‌تابیدی و من در تلاش بودم تا زیباترین گل در میان آن‌همه آفتاب‌گردان که تا آسمان قد کشیده‌اند، زیباترین باشم... .

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

اما زحمت‌هایم همه نفتی بود که بر روی هیزم‌های تر ریخته شد، نه تنها نتوانستم آتش عشق را درونت روشن کنم، هرلحظه در سایه‌ی گوشه‌ی دیوار، به ناچاری از دید چشمانت محو شدم و دیگر مهر و محبت‌های گرم و دلنوازی نبود که آرامم کند! سردی گوشه‌ی دیوار قشری از نااُمیدی را بر سرم کوبید و به من نبودن با تو را آموخت... .

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

می‌دانی چه ها دانسته‌ام؟ آموخته‌ام قلب‌هایمان متفاوت هست؛ قلب تو ناهموار، قلب من هموار از عشق به تو! نگاه من سرشار از عشق و نگاه تو خالی از اندکی احساس بود که گاهی اوقات بر من خیره می‌گشت و خنجری از جنس قشر ناامیدی در قلب تیره‌رنگ افسرده‌ام فرو می‌‌نمود.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

می‌دانی، شاید بگویی قلب تیره؟ آری!
همان قلب کوچکی که همچون پرستویی وهله‌ای شاد بود، اما با خطوه گذاشتن بر تعشق همچون کاغذی مچاله شد و سرانجام آن قلب ماچاله درون سطل‌زباله‌های خشم و تحقیر فرو ریخت؛ همان قلبی که تکبر داشت و به تکیه‌گاه بودنِ خود می‌بالید، الان چیزی جز ویرانه‌ از او باقی نمانده‌ است.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

جانانم؛ کار قلبِ فرو ریخته‌ی من استوار شدن نبود و تو آن را ناگوار فرو ریختی و رها کردی..‌. .
قلب کوچک من همچون پرنده‌ای که با بال شکسته‌ی خود امکان داشت هر آن لحظه شکارِ، لحظه‌های گرگ و میش شود پرواز کرد، اما هیچ‌کَس ندانست درد او چیست!
زیرا متکبر بود به بال‌های خودش، اما این تکبر به قدر جهانی ارزش نداشت‌.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

سرانجام‌ سرگذشت من همانند همین پرنده بود و بس... . اما آن پرنده هیچ‌گاه بال‌هایش را از دست نداد اما دیگر امیدی نداشت برای پرواز، همانند من که روز و شب‌ها، تلخ و شیرین‌های روزگار، سرد و گرمی‌های تعشق را دیگر به قدرِ خرمنی از آسودگی نمی‌فروختم... . من، تشنه‌ی جرعه‌‌ای محبت پس از رفتنت شدم و تو بی‌خبر‌تر از هرگاه به راهت ادامه دادی!