دلنوشته قشر شیفتگی | نیل‌آی کاربر انجمن رمان نویسی بوکینو

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

دانه‌ی انار من، سال‌ها، ماه‌ها، روزها، ساعت‌ها، دقیقه‌‌ها و ثانیه‌ها از لحظه‌‌‌ای که مرا همسفر این باد‌های پاییزی‌ کرده‌ای گذشته‌ است،
اما پاهایم استوار‌تر از آیین بی‌تو بودن راهش را به مقصد دیوانگی ادامه داد،
اما قلبِ سرگشته‌‌ام همچون قشری از شیفتگی‌ فشرده و مجنون‌تر از هرگاه شد و به امیدِ فردایی با تو بودند به تپیدن خود ادامه داد... !

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

گاهی با خود می‌گویم اُمید؟ چه اُميدي؟ همان پاره‌ای از اُمید که درون قلبم نوای پایان دادند را می‌خواند؟ می‌دانی چه شده؟ اُمید‌هاییم در مقابلِ این قشرِ شیفتگی کم آورده است و همچون خودکاری بدون جوهر بر روی افکارم می‌رقصد بدون اندکی تأثیر به راه خود ادامه می‌دهد،
اما چه فایده که دیگر بر این قلب و مغزِ پوشیده از شیفتگی خرمن‌خرمن بوته‌های اُمید هم آویزان شود باز هیچ‌تر از پوچ به منطق تهی‌ از احساس‌اش ادامه می‌دهد.