دلــنوشته دلنوشته دستانت را به من امانت بده | اهورا تابش _ کاربر انجمن بوکینو

[اول شخص مفرد]

دست‌هایم
پرده از وجود گرم تو کنار می‌زنند
در برهنگی دیگری تو را می‌پوشانند که حفظت می‌کنند‌
تن‌های دیگری را در تنت می‌یابند
دست‌هایم،
تن دیگری برایت خلق می‌کنند.

 

[اول شخص مفرد]

دست‌هایت را به من بده برای دلواپسی
برای دلواپسی رویایی که دیده‌ام
بس که در خلوت خویش رویا دیده‌ام
دست‌هایت را به من بده برای رهایی‌ام
که در میان انگشتان دستم قرار دهم
با ترس و دلشورگی
آرام آرام در میان دستانم آب می‌شوند...

 

[اول شخص مفرد]

اگر گریه کنم صدایم را در پس امواج دریا خواهی شنید؟
اشک‌هایم را با دستانت می‌توانی لمس کنی؟
افسوس که نمی‌دانستم کلمات این قدر بی‌کفایت و نالایق هستند!
نزدیکت می‌شوم؛ می‌دانم که این‌جا می‌توانم هرچیزی را بیان کنم
می‌شنوم صدایت را،
اما توان بیان ندارم....

 

[اول شخص مفرد]

از روزی که از میان رفتی،
از آخرین باری که دست بر اندام من کشیدی، این روح من است که تبدیل به بت شده است
نگران نباش که بت‌های این‌جا مقدس هستند.
دستانت را به گل‌های نیلگون وحشی آغشته کن ای محبوب من؛
اندام مرا لمس کن و بر من بوسه‌ای بزن.
من عاشقانه، بوسه‌هایت را می‌پرستم
مرا با بوسه‌ای بشکن.

 

[اول شخص مفرد]

اگر این عشق لاجورد
دوباره ریشه‌هایش را در من بیفرازد
اگر تو بهاری در کنارم نباشی
حتی یک لحظه هم ادامه نخواهم داد
《 منی که تا دست‌هایم را به اندوه فروختم 》

پایان.