دلــنوشته دلنوشته دستانت را به من امانت بده | اهورا تابش _ کاربر انجمن بوکینو

[اول شخص مفرد]

آیا فراموش کرده‌ای که عشق، خواهر مرگ است؟
چه بسا که رازش را با تو در میان قرار داده است.
جریان باد را بپذیر که از این پس، تملک خاک و دیارت را دلپذیر خواهد کرد!
نامت را هر سپیده‌دم بر آسمان فریاد می‌زنم
و هم‌چنان روز و شب می‌گذرانم.

 

[اول شخص مفرد]

در جست‌و‌جوی تو
به قبله‌گاه کوه می‌گریم و اشک‌ می‌ریزم.
در آستانه‌ی دریا و امواجش، خود را رها می‌کنم.
در جست‌وجوی تو در چهار راه فصل‌ها، در آستانه‌ی پنجره‌ای شکسته می‌گریم.
هرچند که می‌خواهد طول بکشد،
در جستجوی تو، در انتظار دیدن‌ تصویرت،
ناظر گذشتن ورقه‌های زندگی، خواهم ماند.

 

[اول شخص مفرد]

در فکر تو
در میان باغ‌هایی سراسر از گل‌های شکفته شده
رنج‌ می‌کشم.
صورتت دیگر در یادم نیست.
مدت زیادی می‌گذرد که دستانت را نگرفته‌ام؛
چگونه لبانت مرا نوازش می‌کردند؟

 

[اول شخص مفرد]

درختان با جنگل صحبت‌ می‌کنند
ابرها با آسمان،
ماه با کهکشان و
من با تو!
با من سخن بگو
نامم را بر زبان بیاور و دستانت را به من بده.
حرف‌هایت را با من در میان بگذار و
قلبت را در تملک من قرار بده.

 

[اول شخص مفرد]

«دستت را به من بده که
دست‌های تو با من آشناست»
ای یار گمشده‌ی من، با تو سخن می‌گویم!
مانند علف با صحرا، یا باران با دریا

 

[اول شخص مفرد]

در فکر تو
در میان باغ‌هایی سراسر از گل‌های شکفته شده
رنج‌ می‌کشم.
صورتت دیگر در یادم نیست.
مدت زیادی می‌گذرد که دستانت را نگرفته‌ام؛
چگونه لبانت مرا نوازش می‌کردند؟

 

[اول شخص مفرد]

تا زمانی که بوده‌ای، دست‌هایت بوی گل دلربا را می‌دادند
از زمانی که رفتی
گل‌های دلربا،
بوی دست‌های تو را می‌دهند.

 

[اول شخص مفرد]

مانند پرنده‌ی کاغذی خیالم
با نشاط احساست
به سویم پرواز کن!
سرزمین‌های سرسبزی را خواهی دید که من
بر بلندترین درختان تاج خواهم داشت
تا به تو سایه ببخشم
از دو دستت
دو بال فرشته بساز
و برایم اندکی رویای ارامش به ارمغان بیاور.

 

[اول شخص مفرد]

دلبر من
اکنون مرا با آخرین بوسه‌هایت ترک کن
و درهای این کنج شکسته را با گیسوانت ببند.
برای دستان پر محبتت،
گلی از گل‌های سرخ خواهم چید و عاشقانه‌هایت را، برای مترسک‌های گندم‌زار، تعریف خواهم کرد.

 

[اول شخص مفرد]

دست‌هایت را کمی به من امانت بده که دست‌هایت
مانند روشنایی خورشید گرم هستند.
دستانم سرد و سبک افتاده‌‌اند
چشمانم را باز می‌کنم؛
هنوز زنده‌ام!