دلــنوشته دلنوشته تاوان | مینا مرادی _ کاربر انجمن بوکینو

[پناه]

باید تو را ببینم. دلم برایت تنگ شده است.
اگر ذره‌ای از وجودم برایت مهم باشد، خودت را از من دریغ نمی‌کنی.
اگر آن‌گونه که می‌گویند: «دل‌‌به‌دل راه دارد»،
دلت اندکی به دلم راه داشته باشد، باید بدانی که این تنگیِ دل، به مجرای تنفسم فشار آورده
و هر لحظه احساس خفگی می‌کنم.
بغض هم مزید بر علت شده است.
بغض، تنگیِ دل،‌ آهِ گیر کرده در سینه، همه‌شان دست‌‌ به دست هم داده‌اند تا پیش از دیدن چهره‌ات بار سفر ببندم و از دنیای فانی به دنیای باقی، کوچ کنم.
کاش...!
کاش دلت به دلم راه داشت!

 

[پناه]

پشت و پناه بودن نعمتی‌ست.
موهبتی پنهان در دل زن بودن.
قرص و محکم ماندن، یعنی قامتت را برای دیگران ستون کنی،
یعنی دلت آن‌قدر عاشق باشد که تلخی‌ها را تاب بیاورد.
در میان صفی از آرزوها، همیشه نام خودت را ته فهرست نوشته‌ای،
همیشه اولویت لبخند عزیزانت بوده، نه حال دلت.
کمر خم شده آن‌ها را با مهربانی صاف کرده‌ای
و خودت آرام در سکوت شب، خمیده‌تر شده‌ای.
آه...!
آه از لحظه‌ای که به خود می‌آیی و در می‌یابی،
تاوان پناه بودن، تنهایی‌ست.
استخوان‌هایت نرم شده‌اند در زیر بار این همه استقامت،
و زانوانت دیگر تحمل داوری‌های بی‌رحمانه را ندارد.
عاشق بودن دل بزرگی می‌خواهد،
اما گاهی، جان خسته‌ات دیگر توان تاوان دادن ندارد.

 

[پناه]

در این برهوت عاشق‌کُش چشم به راه نشسته‌ام؛
چشم به راه دستی گرم، لبخندی پهن و شانه‌ای وسیع به وسعت تمام تنهایی‌هایم،
به وسعت بغض‌های فرو خورده‌ام
و به وسعت قلب دردمندم.
دستی گرم و حمایت‌گر باشد که وقتی زمین خوردم دستم را بگیرد، بلندم کند
و خاک زانوانم را بتکاند.
لبخندی به پهنای تمام کهکشان برایم ارزانی دارد.
شانه‌ای باشد که به آن تکیه کنم و بغض‌های فروخورده‌ام را بشکنم،
تا شاید گلوی زخم خورده‌ام کمی مداوا شود.
هم احساسی باشد که پابه‌پای تمام دیوانه‌بازی‌هایم راه بیاید،
و مرا دیوانه خطاب نکند.
تنهایی، تاوان کدام جرم مرتکب نشده‌ام بود!؟

 

[پناه]

جاده‌ها همیشه برای رفتن نیستند.
گاهی باید بازگردی، راه رفته را مرور و خاطره بازی کنی.
تک‌تکِ صفحه‌های دفتر ِخاطرات ِذهنت را ورق بزنی، رنگی‌ها را جدا
و خاکستری‌ها را هم جدا ردیف کنی،
تا ببینی در کدام صفحه، پای دلت لغزیده و خطایی به نام عشق مرتکب شده‌ای.
آری!
عشق،
بزرگ‌ترين خطای دل‌های عاشق است.