در حال تایپ دلنوشته بُن دیوانگی | •GHAZALEH• کاربر انجمن بوکینو

[•GHAZALEH•]

"روز دهم"

ابدیم، دلم می‌خواهد خود را از بند این قفس نجات دهم و به بیرون این زندان پا بگذارم. اما آنان نمی‌گذارند. می‌گویند جای دیوانه‌ها در آن بیرون نیست. مگر من دیوانه‌ام؟ من تنها در راه عشقت، در جوانی پیر شده‌ام. سختم است زیبایم، شاید اگر بودی اینگونه نمی‌شد.

 

[•GHAZALEH•]

"روز یازدهم"

جانانم، با تک‌تک نفس‌هایی که می‌کشم عاشقتم، اما چه‌ می‌توان کرد که اجبارمان به دوریست. دلم می‌خواهد ضربه‌ای محکم به صورتم بزنی تا از این خواب تلخ، پا بر واقعیت شیرین بگذارم. اما چه‌ می‌شود کرد که جای خواب و واقعیت عوض شده و حال من و خیالت در این اتاق سردِ سفید تنها مانده‌ایم.

 

[•GHAZALEH•]

"روز چهاردهم"

جهانم، مرا بابت دو روز دوری ببخش. یادت است با چه سختی‌ای سعی می‌کردی موهایم را شانه بزنی؟ و هنگامی که نمی‌توانستی از مینل‌هایت اشک چکه می‌کرد و بر روی گونه‌هایت سر می‌خورد. با لحنی شکسته همانطور که سعی می‌کردی صدایت نلرزد می‌گفتی" مرا ببخش همه‌کسم، ببخش که توانایی دیدن زیبایی موهایت و بافتن و شانه زدن آنها را ندارم"

 

[•GHAZALEH•]

"روز بیستم"

دلبرم، باز مرا به آن اتاق تنگ و خفناک بردند. ولی نگران نباش، من حالم خوب است. دنیایم به یاد حرفت، تمام موهایم را آتش زدم و سوزاندم. آخر من دیگر تو را ندارم که حتی اگر برایت سخت بود، برایم نوازششان کنی.