دلنوشته‌ی تنها؛ به وسعت من‌های بعداز تو | 《mahban》کاربر انجمن بوکینو

[mahban]

بغض‌هایی که فرو خورده‌اند و ناله‌هایی که دیگر به گوش نمی‌رسند.
حال تنها نگاهی غمزده و حسرت‌بار بر این مزار پاشیده می‌شود و تکه کلماتی نامفهوم که به سختی خود را از لابه‌لای دندان‌های کلید کرده بیرون می‌کشند.

 

[mahban]

لحظه‌های بعد از تو، چنان برایم سخت است که دیگر تنهایی گذشته‌ام در کفه‌ی ترازوی بی‌کسی به چشم نمی‌آید.
گیتار شبانه‌ام را به ساز لالایی‌هایت کوک کردم؛ اما هر تار آن در دیواره‌ی گوشم، پر از طنین صدای توست.
تو چه کردی که هنوز هم مانند گیاهی تشنه در عین ناباوری، برای رسیدن به تو، ریشه می‌دوانم در خاک.

 

[mahban]

مگر قرارمان این بود؟
تو بروی و من در میان مشتی آرزوهای واهی، چون بیوه زنی در انتهای خواب و خیال، مشت‌مشت خاک بر سر و روی بریزم تا این داغ از دلم برود؟
تا کی چشم به‌راه آمدنت خیره به در، صبح را به شب رسانده و شب را به سحر بدوزم؟
چقدر زود یادت رفت تمام حرف‌هایمان را. وعده‌هایی که شب تا صبح در گوشم می‌بافتی و با ریسمان امید این قلب را به بند می‌کشیدی.

 

[mahban]

روزی که آن تن سرد را با چشم خویش دیدم، باور نکردم این تو باشی.
وقتی آن دست‌ها را گرفتم سرد بود و بی‌روح؛ اما آن بدن مال تو نبود. با تو فرق داشت. گرم نبود، نفس نمی‌کشید، مرا سر شوق نمی‌آورد.
خودت گفتی وقتی می‌بینمت، طوفانی از امید در قلبم برپا می‌شود؛ اما این‌بار حسی که به من دست داد، ترس بود و شکست بود و فروپاشی.

 

[mahban]

فکر می‌کردم همه چیز یک خواب باشد، کابوسی که تا چند ثانیه دیگر تمام می‌شود.
می‌خواستم به همه بفهمانم این تو نیستی. جسم سرد بی‌روحِ مقابل من، تو نیستی.
در ذهنم به ساده لوح بودن‌شان می‌خندیدم. به باور احمقانه‌ای که داشتند. هیچ‌کس نمی‌خواست ما را با هم ببیند. پس این هم بازیِ جدیدشان بود.

 

[mahban]

من ماندم.
تنها‌‌ترین تنهای بی‌انتها در گودالی سرد و تاریک از میانه‌ی روزنه‌ی باریک خواب و بیداری که کابوسِ هر ثانیه‌ام، نبود توست و حقیقت تلخی که هرگز نمی‌توانم باور کنم.
تلخ‌تر از مزه اولین قهوه‌ی عمرم، تلخ‌تر از زهر.
حکایت من، حکایت دور‌ترین ستاره 《از》 ماه است. ماهی که برای ابد و یک روز پشت ابری کبود، مدفون شد.


@IVI

 

[mahban]

باید می‌فهمیدی در این داستان بدون تو، بعد از تو دیگر هیچ منی وجود نخواهد داشت.
بدون تو حتی قدم زدن زیر نور ماه هم شیرین نیست.
بعد از تو، ستاره‌ی محبوبت، همانی که برای خود نشان کردی هم دیگر نیست و تک ستاره‌ی من گوشه‌ای تک و تنها رهاست.

به من بگو برای آمدنت، دیگر به چه دل خوش کنم؟
به چه امید ببندم؟
تا کی مرگ را باور نکنم؟


@IVI

 

[mahban]

آن روز‌ها که مادرم می‌گفت:« آدم تا وقتی عاشق نشود، نمی‌فهمد عشق چیست.» با غرور پوزخند می‌زدم و می‌گفتم: «عشق چندان مالی هم نیست.»
اما نمی‌دانستم وابستگی چه طعمی دارد.
تحمل درد وابستگیِ بعد از نیستی، چون خنجری زهرآگین که از پشت فرود آید، آن طور که فکر می‌کردم نبود.


@IVI

 

[mahban]

هنگامی که مرگ با تمام توان، دیوار قلبم را به عزای تو سیاه‌پوش کرد، تازه فهمیدم سفیدی موی مادر از چه بود.
نصیحتش را به سادگی تمام آذین بسته و در بقچه‌ی مسیرم قرار داده بود؛
اما باز هم غرور و تکبر من بود که باعث شد چشمانم را به روی سال‌ها تجربهِ زنی که از جانش بیشتر دوستم داشت، ببندم و کور کورانه خود را اسیر گرداب توهم و خیال‌پردازی های کودکانهِ خود کنم.

@IVI

 

[mahban]

بعد از تو به امید کدام بهار، پاییز را به زمستان رسانده و زمستان را تا بهار سر کنم؟
از کدام پنجره کوچ پرستو را نظاره‌گر شوم و با کدام پتو سرمای استخوان سوز نبودت را از خود دور کنم؟
به چه دل خوش کنم؟ به بهاری که دیگر هیچ‌وقت نمی‌آید یا پرستوی مرده پای تیر چراغ برق؟

بی‌تو، هوای دل من نیز پاییز است. همان قدر غمگین، دلگیر، سرد، بی‌روح و نفس‌گیر.


@Liza