در حال تایپ رمان وارث نفرین | حسام.ف کاربر انجمن

از خانواده هم شانس نیاوردم. پدرم کارمند یه شرکت خصوصی بود و با پارتی‌بازی مادرم این کار رو پیدا کرده بود. مادرم هم دقیقاً تو همون شرکت کار می‌کرد. فرزانه و فرزین، دوقلوهای همیشه هم‌دست، دانشگاه هنر می‌خوندن. البته اگر خواهش و التماس مامان نبود، بابا ترجیح می‌داد دکتر مهندس تحویل جامعه بده و به هنر هم مثل یک ویروس خطرناک نگاه می‌کرد.
خداروشکر هومن هست که گاهی می‌تونم زیر چترش پناه بگیرم، وگرنه واقعاً بین کارتن‌خوابی و بی‌پناهی باید یکی رو انتخاب می‌کردم.
آسمون مثل پتوی خاکستری کشیده شده بود روی شهر، سنگین و بی‌حوصله. بوی بارون تو هوا می‌پیچید و هر لحظه حس می‌کردم قراره قطره‌های سردش مثل شلاق روی صورتم فرود بیاید. دست کردم تو جیبم و موبایلم رو درآوردم تا به هومن زنگ بزنم، ولی چشمم افتاد به چند تماس بی‌پاسخ از فرزین.
اخم‌هام تو هم رفت. کی زنگ زده بود که من نشنیدم؟ شماره‌ش رو گرفتم. چند بوق خورد، بعد صدای دادش مثل انفجار تو گوشم ترکید.
سیگار از لای انگشت‌هام سر خورد و روی آسفالت خیس افتاد. حتی به خم شدن فکر نکردم.
-‌ الو ...
-‌ چته حیوان وحشی؟ رم کردی که داد می‌زنی؟
فرزین همون طور که نفس نفس میزد گفت:
-‌ بابا فهمید رفتی، با ماشین اومد دنبالت.
ناخودآگاه سرم رو آوردم بالا و اطراف رو وارسی کردم. هنوز پیداش نبود، ولی قلبم مثل طبل می‌کوبید. قدم‌هام رو تند کردم.
فرزین هنوز پشت خط بود، نفسش تند شده بود:
-‌ خیلی عصبی بود، فکر کنم گیرت بندازه یه فصل کتک رو شاخشه.
تلفن رو بی‌خداحافظی قطع کردم. استرس مثل یک بختک بهم هجوم آورده بود. دست‌هام شروع به لرزیدن کرد. سریع شماره هومن رو گرفتم.
-‌ الو، هومن؟
-‌ دستم بنده، زود بگو.
صدای ناهنجار و تق‌تق فلزی از پشت خط می‌اومد. یه لحظه خندم گرفت.
-‌ میگی یا قطع کنم؟
-‌ می‌خواستم بیای دنبالم، قبل از این‌که بابام خفتم کنه. میای؟
هومن با همون لحن همیشه شاکی:
-‌ دوتا خیابون نمی‌تونی پیاده گز کنی؟ چرا می‌خوای من رو تو این سرما با موتور بکشی بیرون؟
قطع کرد. عجب آدمیه، ولی وقتی خودش گیر می‌کنه، از جد و آباد من مایه می‌ذاره.
نگرانی مثل سایه افتاده بود دنبالم. هر لحظه انتظار داشتم صدای ترمز ماشین بابا رو پشت سرم بشنوم. قدم‌هام رو تندتر کردم، اما صدای بوق ممتد از پشت سرم، درست وسط کوچه، باعث شد مثل مجسمه خشکم بزنه.

سرم رو برگردوندم. صدای بابا مثل رعد برق خورد وسط گوشم، پر از عصبانیت:
-‌ بیا بشین تو ماشین؛ زود، تند.
می‌دونستم وقتی این‌ طور عصبیه، هر لحظه ممکنه کار غیرقابل پیش‌بینی بکنه. ناچار در رو باز کردم و نشستم. اخم‌هاش تو هم بود. حس می‌کردم بوی سیگار رو فهمیده، حتی با این‌که چند کام بیشتر نزده بودم، ولی چیزی نگفت.
-‌ چرا این کارها رو می‌کنی؟ یعنی خانوادت این‌ قدر برات بی‌اهمیت شدن که می‌خوای تنهاشون بذاری؟
سرم پایین بود، با اسپینر بازی می‌کردم که بهانه‌ای برای نگاه نکردن بهش داشته باشم.
-‌ بابا تو رو خدا این بحث‌ها رو ولش کن. یک بار حرف‌هام رو زدم، چند بار باید تکرار کنم؟
حرفم که تموم شد، سوزش تندی روی لبم حس کردم. بلافاصله خون از ل*ب پارم سر خورد پایین. نمی‌دونم چه‌طور شد، فقط فهمیدم دستش به صورتم خورده.
ماشین با شدت از روی سرعت‌گیر پرید. بابا معمولاً روی ماشینش وسواس داشت و آهسته‌تر از این‌ها می‌رفت، ولی الان عجیب بی‌پروا گاز می‌داد. نیم‌نگاهی بهش کردم؛ با این‌که هوا سرد بود، دونه‌های عرق روی پیشونیش برق میزد و چشم‌هاش پر از نگرانی بود.
ـ ترمز بریده.
همین سه کلمه کافی بود تا خون توی رگ‌هام یخ بزنه. جاده سراشیبی بود و عقربه سرعت هر لحظه بالاتر می‌رفت؛ نفس‌هام تند شد.
ـ با ترمز دستی و دنده معکوس شاید …
ـ نه، تو این سراشیبی ترمز دستی جواب نمیده، چپ می‌کنیم.
انتهای سراشیبی می‌رسید به یک بلوار خلوت، اما قسمتی از آسفالت رو به خاطر نشتی لوله آب کنده بودند. کمربند رو با عجله بستم. قلبم توی قفسه می‌کوبید. چشمم افتاد به آینه ب*غل؛ سایه‌ای خاکستری بی‌صورت، فقط برق چشم‌هاش پیدا بود. سریع پلک زدم و ‌با خودم گفتم«توهمه »
ولی دوباره دیدمش؛ این‌ بار پشت صندلی بابا، درست روبروی من بود.
نترسیدم یا شاید مغزم هنوز وقت نکرده بود بفهمه باید بترسه. نگاه رو دزدیدم، به جاده اشاره کردم و با صدایی که از استرس می‌لرزید، داد زدم:
ـ دور بگیر از چپ، از کنار چاله رد شیم!
بابا برای دور گرفتن سرش رو کمی چرخوند ولی نگاهش به پشت صندلیش قفل شد. رنگش پرید، چشم‌هاش گشاد شد:
-‌ یه نفر پشتمه.
برگشتم نگاه کنم، اما این‌ بار چیزی نبود.
ـ کسی نیست، چی میگی ؟
دیگه دیر شده بود. پدرم بی‌هوش شد و دست‌هاش از روی فرمون افتاد. ماشین با سرعت به سمت چاله می‌رفت. توی این سال‌ها هرگز ندیده بودم بابا این‌ طور بترسه. دست و پام از شدت آدرنالین می‌لرزید. بی‌اختیار فرمون رو چرخوندم تا از چاله رد شیم، اما لاستیک‌های سمت شاگرد از زمین جدا شد. ماشین شروع کرد به ملق زدن، سرم محکم خورد به ستون در و
همه‌چیز فرو رفت توی سیاهی.

پلک‌هام بد جوری سنگین شده بودن و توانایی این که بازشون کنم رو نداشتم. سکوت ترسناکی اتاق رو احاطه کرده بود و هیچ صدایی نمی‌اومد. بالاخره موفق شدم چشمام رو باز کنم‌؛ لامپ مهتابی خاموش بود اما نور ماه قسمتی از اتاق رو روشن کرده بود. فرزین روی مبل تک نفره اتاق، به صورت نشسته خوابیده بود. باید صداش می‌کردم چون اگه همین‌‌جوری می‌موند صبح با گردن درد از خواب بیدار می‌شد. سعی کردم بلند بشم، تو تلاش اول و دوم موفق نشدم. درد شدیدی توی سرم جریان پیدا کرد‌. دستم روی سرم رفت، انگار باندپیچی کرده بودن. دستم رو اطراف تخت کشیدم، گوشیم رو نمی‌تونستم پیدا کنم. در اتاق کمی باز شد ولی سرجاش توقف کرد، انگار کسی می‌خواست وارد بشه. بخاطر نور ماه قسمتی از سایه‌‌اش تو اتاق شکل گرفته بود ولی هیچ صدایی از پشت در، شنیده نمی‌شد. بخاطر سردرد چشم‌هایم رو بستم و سعی کردم دوباره بخوابم‌. چند دقیقه همین‌جوری گذشت که در با صدای زیادی باز و بسته شد، حضور کسی رو کنارم احساس کردم و باعث شد چشم‌هام‌ و باز کنم. به سختی هیکل درشتی رو دیدم که داره سمت من میاد. صورتش تاریک بود و نمی‌تونستم تشخیص بدم کیه. چشمام رو بستم چند تا نفس عمیق کشیدم. لم*س دستی رو روی موهام حس کردم، دستاش به شدت سرد بود. لای چشمم رو آروم باز کردم، نور ماه روی صورتش افتاده بود. متوجه شدم که هومن. موهاش اومده بود جلوی صورتش و ریشش شدیدا بلند شده بود‌؛ همین امروز پیشش بودم، ته ریش داشت فقط؛ تو یه روز چی کار کرده بود با خودش که آن‌ قدر تغییر کرده بود.
تخت من توی قسمت تاریک اتاق بود و هومن نمی‌تونست ببینه من بیدارم‌؛ با همین خیال دست برد توی موهای من و حالت می‌داد‌؛ ل*ب‌هام شدیدا خشک بود، به سختی ل*ب زدم:
-سلام.
سریع دستش‌ رو کشید‌؛ تکون شدیدی خورد، عقب رفت تا اینکه صدای ناله فرزین رو شنیدم، انگار خبر نداشت کسی جز من ممکنه توی اتاق باشه.
فرزین سریع با دست، کلید چراغ اتاق که بالای سرش بود رو لم*س کرد.
فرزین:
- مگه کوری؟ آخ‌پام.
با جفت دستش، پای چپش رو ماساژ می‌داد
هومن سرش خاروند‌:
هومن:
- خیلی تاریک بود، ندیدم ببخشید، چیزی که نشد؟
فرزین اهمیتی نداد به سوالش و لنگان لنگان از اتاق رفت بیرون.
نگاهش به من افتاد و به سمت در اشاره کرد:
- بهش یاد ندادین جواب بزرگ‌تر از خودش رو باید بده؟
به زبون اشاره حالیش کردم برام آب بیاره؛ رفت سمت یخچال آب معدنی کوچیک رو‌ برداشت، درش رو باز کرد و اومد سمت من. اصرار داشت خودش آب رو برام نگه داره تا بخورم.
ل*ب‌هام رو روی هم کشیدم:
- مرسی و این‌که پاش و له کردی، طلبکارم هستی؟
هومن در آب معدنی رو بست و روی میز کنار یخچال گذاشت:
- خبر مرگم نمی‌دونستم کسی تو اتاقته و تو هم این وقت شب بیداری.
- بیشعوری دیگه، راستی عصر که از خونه رفتم چیزی مالیدی این همه ریش‌در آوردی؟
دستی به ریش‌ بلند و خرماییش کشید:
- کدوم عصر؛ خواستی یه چیزی بگی لال نمیری؟ جنابعالی یک هفته‌س اینجایی.
با حرف هومن بهم شوک‌ وارد شد.
- اذیت نکن، یادمه بعد اینکه بهت زنگ زدم و منو پیچوندی بابام سر رسید و من و به زور سوار ماشین کرد.
با حرف خودم، شوک بعدی رو وارد کردم و باعث شد سر دردم شدت بگیره، دوباره دستم رو‌ سمت سرم‌ بردم، تازه داشت یادم می‌افتاد که من و بابام تصادف کردیم.
دست هومن رو محکم گرفتم:
- بابام کجاست؟ خوبه؟
هومن تا خواست حرف بزنه فرزین برگشت تو اتاق و اومد سمت من.
فرزین:
ـ آره، بابا هم تو همین بیمارستان بستریه.
هرچی منتظر موندم دیدم قصد نداره ادامه حرفش و بگه، ل*ب باز کردم:
- خب، ادامه نداشت حرفت؟
فرزین شونه‌ش رو بالا انداخت:
ـ‌ نه دیگه، همین بود.
ـ‌ خب حالش چطوره؟
فرزین نشست روی همون صندلی که ده دقیقه قبل روش خوابیده بود:
- تو کماست.
خیره به سقف موندم‌؛ گوش‌هام شروع کرد به سوت کشیدن، صدای گنگ و ضعیف هومن رو شنیدم:
- آخه احمق، اینجوری به مریض خبر میدن؟
چشم‌هام رو بستم و فشار دادم تا این‌که دیگه صدایی نشنیدم.