در حال تایپ مجموعه شعر مثل بامدادی که گذشت اثر زری کاربر انجمن بوکینو

[ARNICA]

نام شعر: مثل بامدادی که گذشت
نام شاعر: زری
ژانر: تراژدی
قالب: سپید
مقدمه:
ناظر: @yas_NHT
باغ، به صد خاطره‌‌های تلخ خندید
عطر صد گل میخک پیچید
ساعتی بر ل*ب ساحل نشستم
من هم‌چنان محو تماشای ماه
نور ماه فرو ریخته در آب
چون کبوتر بر روی بام نشستم
قطره اشکی از چشم شاخه فرو ریخت
کبوتر تلخندی زد و بگریخت
اشک در چشم برگ لرزید
ماه به حال من خندید
پایم را در دامن غم کشیدم
بی‌تو، اما مثل بامدادی که گذشت!

 

[ARNICA]

شاعر گرامی، از شما متشکریم که انجمن بوکینو را جهت انتشار آثار خود انتخاب کرده‌اید.

خواهشمندیم قبل از تایپ اثرتان، قوانين تایپ شعر را مطالعه نمایید:

---

᯽ قوانین تایپ مجموعه شعر ᯽​

---

᯽ قوانین جامع شعر ᯽​

---

شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.​

---

᯽ تعیین ناظر شعر ᯽​

---

بعد از قرار دادن حداقل ۱۰ پست، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست طراحی جلد دهید:​

---

᯽ درخواست طراحی جلد ᯽​

---

برای بهبود و افزایش کیفیت آثارتان و دریافت تگ‌‌های با ارزشتر، بعد از قرار دادن ١۵ پست، می‌توانید درخواست نقد و تگ دهید. ​

---

᯽ درخواست نقد آثار ᯽​

---

᯽ درخواست تگ آثار ᯽​

---

بعد از حداقل ٢٠ پست، می‌توانید جهت اعلام اتمام اثرتان، به تاپیک زیر مراجعه نمایید:​

---

᯽ اعلام پایان آثار ادبی ᯽​

---

برای درخواست انتقال اثر خود به متروکه و یا بازگردانی آن، از لینک زیر استفاده کنید:​

---

᯽ درخواست انتقال و بازگردانی از متروکه ᯽​

---

با آرزوی موفقیت برای شما؛
[کادر مدیریت تالار ادبیات​

 

[ARNICA]

در سیاهی و کرانه‌ی آسمان
یک گوی نورانی خودنمایی می‌کرد
و قطره‌های ریز باران
از لمبرهای ابرهای کوچک پایین می‌آمدند
و آفتاب با گیسوبان طلایی رنگش
که از رویاهای جگن‌های باران خیس بود
بر روی گیاهان می‌تابید
شهر به دور غم‌هایم پیچ خورد
و غم مرا تنگ‌تر از قبل فشرد.

 

[ARNICA]

صدایم طنین دل‌نوازی‌ست
که کلمه به کلمه‌ی غم‌هایم در آن می‌نشیند
و قاصدی که غم‌هایم را به گوش همگان می‌رساند
و در سکوت حزن‌آلود و حکم‌فرمای دنیا
دردهایم بی‌داد می‌کند و دنیا دردهایم را فریاد می‌زند.

 

[ARNICA]

این دنیا همانند سیاه چاله‌ایست
که با زخم‌زبان‌هایش آتش به جانم می‌زند
و مرا به درون خود می‌کشد، مرا آشفته می‌کند، مرا تمام می‌کند.

 

[ARNICA]

دردهایم را در چاله گونه‌ام پنهان می‌کنم
تا بزرگ‌ترین رازهایم در چال گونه‌هایم پنهان شود، تا دردهایم به لبخند تلخی تبدیل شود.

 

[ARNICA]

همانند آفتاب خواهی درخشید
به جویباری که در من جاری‌ست
به ابرها که در آسمان می‌رقصند
از شاخه‌های تنومند و رقصان درختان
گذر خواهی کرد.
دسته‌های کلاغان پر مشکی و زیبا
که در شبانه‌های غم پرواز می‌کنند
عطر تن‌شان را به من هدیه می‌دهند
به موهای سپیدم که در آینه نمایان شده است و اشعه‌های ریز و درشت خورشید که آن‌ها را همانند مرواریدی زیبا، درخشان می‌کند.
بنگر و ببین دنیا با این زن چها کرده است؟
با گیسوبان مشکی رنگم خاک باران خورده را با اعماق وجود جمع خواهم کرد و به مشامم خواهم فرستاد و با چشمان آغشته به اشکم تجربه‌های غلیظ دنیا را
با گل‌های رازقی که چیده‌ام، مرور خواهم کرد.
آستانه، سرشار از غم بزرگ و کوچک می‌شود.
من در مقابل کیهان می‌ایستم و با لبخندی بی‌جان، دردهایم را فریاد می‌زنم، اما این زن کوه استوار است.

 

[ARNICA]

پاییز فرا رسیده است.
من راز صدف‌ها را می‌دانم.
آن‌ها در دل دریا که گورمانندی بیش نیست خفته‌اند.
شن‌ و ماسه‌های کنار دریا، آرامش دل پر از غم آن‌هاست و باران آواز غم‌انگیز؛ اما دل‌نشینی سر داد و صدایش در آسمان پیچید.
باد دست نوازش را بر روی برگ‌های زرد و خشک می‌کشد و بوی عود و گل‌های یاس و یاسمن در کوچه‌ها می‌پیچد
به آغاز فصل سرد، به قطرات ریز و درشت باران همچو مروارید
و ویرانه‌ی ایوان قدیمی و خانه‌های کاه‌گلی ایمان خواهم آورد.
و بر روی پو*ست لطیف دانه‌های ریز و درشت باران دستانم را خواهم کشید و آن‌ها را با حسی لطافت‌گونه نوازش خواهم کرد.

 

[ARNICA]

تگرگ و باران، پشت پنجره اتاقم می‌لرزند
و زمین گویی از غم بسیار، از چرخش باز مانده است و دستان زمخت و لرزان نامحسوسش را پشت پنجره‌ی اتاقم گذاشته است و می‌گرید و غم، دستان زمختش را میان دستانم می‌گذارد
و لبانش را چون حس گرم‌مانندی باز می‌کند و از دردهایش می‌گوید و رازهای نهفته در قلبش را بازگو می‌کند و خنده‌ای تلخ ل*ب‌های سرخ‌ مانندش را قاب می‌گیرد و ناامیدی کل تن‌ خسته‌اش را فرا می‌گیرد.
گویی من، به نوازش دستان او نیازمندم
و ای کاش باد، دردهای ما را با خود ببرد
و ای کاش باران دستی در شعرهایم ببرد
و دردهایم را از قلب من بشوید و پاک کند
ای کاش باد دست نوازش گونه‌اش را بر روی موهای مشکی رنگ ژولیده‌ام بکشد.

 

[ARNICA]

از پوچی‌های دنیا بی‌زارم، از دردها و خنجرهای پی‌در‌پی‌اش لبریزم
نه به فکر آن‌ام که کسی مرهم دردهایم شود، نه به فکر آن‌ام که کسی نمک بر روی زخم‌‌هایم بپاشد.
همه‌ی تیکه‌تیکه شدن قلب من و روح خاکی‌ام در دستان این شعر، همچو آتش خواهد سوخت.
گل‌های تازه جوانه زده، با هزاران امید و آرزو می‌خوانند.
بوته‌ی نسترن و نیلوفر، رقصان‌رقصان با غم می‌رقصند و با هر نسیم خنکی که در باغ می‌وزد، لبانشان می‌خندد، من امید نو و تازه را، در خواب‌های رویایی‌ام دیدم
و در دستان زمخت دنیا و سرشار از غم‌اش، سخت کاویدم پُر شدم از زیبایی‌های اندر پوچ دنیا؛ اما در مُشت دنیا رنجیدم، پُر شدم سرشار از آوازهای سیاه و سفید، زیر لگد دنیا آویختم.