فن‌فیکشن فن‌فیکشن راکوئیرن| ballerina کاربر انجمن بوکینو

[ballerina]

پارت‌ها بازنویسی شدند.

خانه در سکوتی سنگین فرو رفته بود. نور ملایم خورشید از میان پرده‌های نازک به داخل می‌تابید و ذرات گرد و غبار را در هوا به رقص درمی‌آورد. بوی قهوه تازه و نان تست برشته فضای آشپزخانه را پر کرده بود.
ریوما پشت میز آشپزخانه نشسته بود و با چهره‌ای درهم، مشغول جدا کردن خمیر لوبیا از ته تابه بود. حرکاتش تند و عصبی بود، انگار نه انگار که دیشب خواهر بزرگترش پس از شش ماه دوری به خانه بازگشته‌بود.
سایه ناناکو روی در ورودی آشپزخانه افتاد. موهای بنفش و موج‌دارش را به سبک همیشه پشت گوش انداخته بود. بشقابی از تاماگویاکی دود زده را روی میز گذاشت، صدای گرم و آرامش را شنید.
- رن چان... دیشب شنیدم‌ که برگشتی.
رن سرش را به نشانه تأیید تکان داد و بی‌حرف چنگالش را به سمت املت دراز کرد. پس از چند لقمه، ناگهان از جا بلند شد و به سمت کیف راکتش رفت.
ناناکو¹ که سعی کرد سکوت سنگین را بشکند، با لبخند به ریوما گفت:
- ریوما، امروز خیلی ساکتی، اتفاقی افتاده؟
ریوما نگاهی به او انداخت و شانه‌هایش را بالا انداخت:
- هیچی، فقط یکم خسته‌ام.
صدای کشیده‌شدن صندلی روی کف چوبی آشپزخانه پیچید. ناناکو بشقاب دیگری را به سمت رن هل داد:
- رن چان، اینم برای تو!
ریوما با دهانی پر از شیر غرغر کرد:
- اگه نخوری، بابا سهمت رو می‌خوره ها!
در همین لحظه نانجیرو با خمیازه‌ای غرّش مانند وارد آشپزخانه شد.
- ها...! پس این بوی نون تست بود که منو از خواب بیدار کرد!
رن حتی نگاهی به او نکرد. دستش را روی دستگیره در گذاشت:
- هر چی می‌خواین بخورین، من سیرم.
پشت سرش، نانجیرو به ریوما چشمک زد:
- ریوما... روز اول مدرسه‌شه!
ریوما کلاهش را پایین‌تر کشید و لیوان شیرش را یک‌نفس سر کشید:
- این‌قدرم کوچیک نیست که گم بشه!
«چرا رن همچین رفتاری داره؟ انگار نه انگار که شش ماهه ندیدیمش. ناناکو هم کلی ذوق کرده‌بود که می‌خواد باهاش ارتباط برقرار کنه... ولی اونم مثل همیشه، همه رو پس میزنه. فقط راکتم رو می‌فهمه، همونم که...»
هوای سرد پاییزی وقتی در را باز کرد به صورت رن خورد. چند قدم آن طرف‌تر ایستاد و منتظر ماند.
«ناناکو... همون دختردایی ریوماست؟ چرا اینقدر مهربونه؟ انگار منتظر یه واکنشی از منه... ولی من حتی نمیدونم باید چی بگم. همه اینجا یه جورایی به هم وصلن، جز من. حتی اون تاماگویاکی‌اش هم بوی خونه می‌داد... بوی خونه‌ای که من هرگز نداشتم»
ریوما که از در خارج شد، نگاهی به او انداخت اما چیزی نگفت.
قدم‌های ریوما روی سنگ‌فرش‌ها طنین انداخته بود، در حالی که رن با فاصله‌ای حساب شده پشت سرش حرکت می‌کرد، هوای سرد پاییزی پوست گردنش را مورمور می‌کرد، این شهر با تمام آشناهایش، غریبه‌ترین جای دنیا برایش بود.
ناگهان موموشیرو¹ با دوچرخه‌ی رنگ‌ و رو رفته‌اش با سرعت از کنار رن رد شد، موموشیرو با حرکت نمایشی جلویشان پیچید.
- اچیزن، بیا تا دروازه مدرسه مسابقه بدیم، هر کی دیرتر برسه نوشیدنی اینو.... .
فقط یک لحظه نگاهش به چهره سرد رن دوخته شد.
1. Nanako

 

[ballerina]

صدای ممتد بوق کامیونی که مستقیم به طرف‌شان می‌آمد، فضا را شکافت؛ دوچرخه با لاستیک‌های فرسوده‌اش به طرف کامیون منحرف شد، با صدای فلز با فلز به بدنه کامیون برخورد کرد، کامیون ترمز کرد و ایستاد و پیاده شد.
ریوما و رن، با چشمانی وحشت زده به این صحنه تماشا می‌کردند. ‌با ایستادن کامیون هر دو با گام‌های بلندتری به سمت موموشیرو رفتند.
راننده کامیون با صورت برافروخته به موموشیرویی که بر اثر آن تصادف له شده بود، گفت:
- پسر جون! مگه کور مادرزادی؟!
موموشیرو از میان توده‌ای آهن پاره سر بلند کرد و با شیطنت همیشگی‌اش پاسخ داد:
- هی پیرمرد، تو چشمات رو میدادی به من! من که تو خیابون اصلی بودم!
ریوما و رن هر دو به بالای سر مو رسیدند.‌
ریوما با همان خونسردی همیشگی‌اش بطری پونچایی از جیبش در آورد و باز کرد و گفت:
- مومو سنپای، حالا که دوچرخه‌ات مرد باید پیاده بیای.
رن آرام جلو آمد، چشمانش مثل دو تیغه یخ روی زانوی خون‌آلود موموشیرو ثابت شد.
«بازم یکی از این بچه‌های بی‌مغز... انگار مرگ رو بازیچه می‌دونن.
ولی چرا باید برام مهم باشه؟ من که نمی‌خوام تو این مدرسه دوستی پیدا کنم. هرچقدر سریع‌تر اینجا رو ترک کنم، بهتره.»
- بدون دوچرخه، احتمالا امن‌تره!
صدایش آنقدر سرد بود که انگار خود زمستان سخن می‌گفت.
سکوت سنگینی بینشان افتاد، گویی حتی هوای پاییزی هم از سرمای نگاه رن یخ زده بود.
موموشیرو نگاهی به رن انداخت و لبخندی از سر شیطنت روی ل*ب‌هایش نشست.
- وای! مراقب من هستی؟ خیلی نازی تو.
«همیشه همین‌طوره... حتی موقع مرگ هم شوخی می‌کنه.
حداقل اگه یه روزی تو مسابقه باهم بازی کنیم، می‌دونم چطور حواسش رو پرت کنم.»
رن حتی به این شوخی واکنشی نداد، فقط کیفش را روی شانه‌هایش جابه‌جا کرد و رو به ریوما گفت:
- بریم، وقت تلف کردن فایده‌ای نداره!
ریوما شانه‌ای بالا انداخت و‌ گفت:
-‌مومو¹ سنپای، اگه می‌خوای زنده بمونی، بهتره اونور خیابون راه بری!
موموشیرو در حالی که خون روی زانویش را با دستمال پاک می‌کرد، فریاد زد:
-‌صبر کنین!‌ حداقل کمکم کنید، این لنتک رو از وسط خیابون جمع کنم.
اما رن و ریوما همچنان با گام‌های اندازه‌گیری شده به راهشان ادامه دادند،‌ انگار که هیچ اتفاقی نیوفتاده است.
«اون نگاه... انگار داره روح آدم رو می‌خونه. مثل وقتی که تو تاریکی می‌فهمی یه چیزی داره تو رو نگاه می‌کنه، اما نمی‌تونی ببینی چیه...
اصلاً شبیه بقیه دخترا نیست. حتی موقع کمک کردنم حس می‌کنم داره نقشهٔ کشتنم رو می‌کشه!
خدایا... اگه یه روز مجبور بشم باهاش مسابقه بدم، بهتره اول وصیت‌نامم رو بنویسم!»

1. Momoshiro
2.momo مخفف شده

 

[ballerina]

(دفتر مربی ریوزاکی¹، ساعت هشت صبح)
پنجره‌ها رو به صبحی روشن و طلایی گشوده بودند. نور آفتاب، نرم و گرم، روی سطح خراش‌خورده‌ی میز چوبی ریوزاکی پهن شده بود. در آن سکوت سنگین، تنها صدای برخورد منظم توپ‌های تنیس با راکت، مثل تپش‌های قلب زمین، به گوش می‌رسید.
تزوکا² پشت به پنجره ایستاده‌بود؛ قامت صاف، شانه‌های بی‌تحرک، و چشمانی که بی‌احساس به حرکات بازیکنان در زمین خیره مانده‌بودند.
ریوزاکی خودکارش را با ضربه‌ای آرام روی میز گذاشت. گرمکن صورتی‌رنگش هنوز همان بود، و موهایش از همیشه کمی آشفته‌تر. با نگاهی به فهرست تیم، ل*ب گشود:
- این ماه هم باید بچه‌ها رو گروه‌بندی کنیم، ولی یه مورد خاص داریم.
تزوکا نگاهش را از پنجره برگرداند. نامی که در میان لیست با پررنگ‌ترین جوهر نوشته شده بود، بی‌درنگ نظرش را جلب کرد؛ رن اچیزن.
اخم‌ کم‌رمقش، عمق گرفت.
- تو تیم پسرونه، جای دخترا نیست.
ریوزاکی بی‌هیاهو اما استوار پاسخ داد:
- خودت بهتر از هرکسی می‌دونی تیم دخترای سیگاکو یه رهبر واقعی می‌خواد و رن، همونیه که لازمه.
تزوکا دستش را اندکی جمع کرد، و برگه‌ی زیر انگشتانش چین برداشت.
- پس چرا باید اول بیاد تو تیم پسرونه بازی کنه؟
ریوزاکی از پشت میز برخاست. لبخندش آرام، اما معنی‌دار بود:
- چون تا ثابت نکنه که می‌تونه از پسِ بهترین‌های سیگاکو بربیاد، رهبر خوبی هم برای تیم دخترونه نخواهد بود.
«ملکه‌ی یخی آمریکا، هان؟
اینجا دیگه آمریکای بی‌رقیب نیست. اینجا سیگاکوعه...
اینجا جاییه که اگه زیادی مغرور باشی، چیزی جز یه باخت سنگین گیرت نمیاد.
فکر می‌کنی لایق اون تاجی؟
خب اول باید از من رد شی.
باید از آتیش بگذری... نه فقط با تکنیک، با روح، با یه چیز بیشتر از برد.»
تزوکا در سکوت خودکار را برداشت. کاغذی تازه بیرون کشید و با دقت نوشت. وقتی کارش تمام شد، برگه را بی‌کلام به سمت مربی هل داد.
ریوزاکی نگاهی به برگه انداخت و ابرویش بالا رفت.
- قراره با اینویی، فوجی، و... خودت بازی کنه؟!
تزوکا، بی‌هیچ تغییری در تُن صدا، پاسخ داد:
- اگه می‌خواد کاپیتان شه، باید این سه نفر رو شکست بده.
اینویی برای تحلیل، فوجی برای تکنیک... من برای سنجیدن روحیه‌ش.
«اینویی مغزشو زیر و رو می‌کنه،
فوجی ریزترین حرکتاشو زیر ذره‌بین می‌ذاره،
ولی من...
من می‌خوام بدونم واقعاً لیاقت داره یا نه.
فقط یه بازیکن قوی کافی نیست،
ما کسیو می‌خوایم که بتونه یه تیمو بکشه بالا.»
***
(زمین تنیس A، ساعت هشت و نیم صبح)
باران شب گذشته، رطوبت سنگینی بر زمین چمن نشانده بود. قطرات آب بر تارهای عنکبوت که میان داربست‌ها کشیده شده بودند، زیر آفتاب طلایی لرزشی ظریف داشتند.
تابش خورشید، از میان شاخه‌های افرا به زمین ریخته بود و خطوط سفید زمین، مثل رشته‌هایی نورانی در برابر چشمان رن برق می‌زدند.
هودی آبی و سفیدش را محکم‌تر به خود پیچید. گویی تلاش می‌کرد خودش را از فضا جدا کند. چشم‌های تیز و بی‌حرفش، دقیق به حرکات کایدو³ و اینویی⁴ خیره مانده بودند.
هر ضربه، هر ایستادن، هر لغزش‌شان را با دقتی سرد به ذهن سپرد.
«این یعنی بهترین‌های سیگاکو؟
پسرایی که حتی نمی‌تونن توپ رو درست بفرستن تو منطقه‌ی هدف؟
کایدو فقط می‌خواد با اون حالت عصبی و صداهاش حریفو بترسونه.
اینویی هم یه ماشین حسابه. خشکه، بی‌احساس، قابل پیش‌بینی.
این قراره بشه رقیب من؟
ریوگا راست می‌گفت؛ برگشتن به ژاپن یه قدم به عقبه.»

1. Ryūzaki
2. Tezuka
3. Kido
4. Inui

 

[ballerina]

ریوما کمی عقب‌تر، زیر درخت افرا لم داده بود به دیوار، بطری پونچایش را باز کرد و جرعه‌ای نوشید.
«خواهر عزیز، هنوزم همونطور که همیشه بودی. انگار همیشه در حال شکار اشتباهات دیگران هستی. اگه می‌دونستی تزوکا چی برای تو آماده کرده، شاید همین الان راکتت رو می‌ذاشتی و به آمریکا فرار می‌کردی ولی؛ می‌دونم که فرار نمی‌کنی. چون در عمق وجودت، چالشی که ممکنه از پا درت بیاره رو دوست داری.»
کایدو با سر‌بند سبز معروفش روی خط سرویس ایستاده بود، توپ را با خشونتی خاص به زمین کوبید، صدای برخورد توپ با زمین در هوای مرطوب صبحگاهی طنین انداخت، گویی شلاقی بر پوست تر زمین فرود آمده‌بود.
اینویی پشت عینکش، چشمان تحلیل‌گرا داشت؛ دفترچه سبز رنگش از بس ورق خورده بود، ساییده شده بود، زیر نور خورشید برق می‌زد، انگشتان بلندش با حرکتی سریع صفحه‌ای را ورق زد.
- سرعت بومرنگ ماری، ۱۴۴ کیلومتر بر ساعت بهبود یازده درصدی.
صدایش خشک و ماشینی بود، اما در چشمانش جرقه‌ای از حیرت دیده میشد.
ریوما، در سایه درخت افرا تکیه داده بود. کلاه سفیدش که همیشه مثل بخشی از وجودش بود، سایه‌ای بر چشمان تیزش انداخته‌بود. بطری پونچا را با حرکتی سریع به سمت رن پرتاب کرد، قطرات آبمیوه در هوا درخشیدند.
رن بدون آنکه نگاه کند، بطری را در هوا گرفت؛ حرکتی سیال و دقیق، مثل گربه‌ای که طعمش را شکار می‌کند.
جرعه‌ای نوشید و با صدایی آهسته که فقط ریوما می‌توانست بشنود گفت:
- امتحان آماره مگه؟!
طعنه در صدایش موج می‌زد مثل تیغی که آرام بر روی پوست کشیده شود.
ریوما شانه‌ای بالا انداخت، نور خورشید بر چهره‌ی گندومی‌اش تابید و سایه‌ی مژه‌های بلندش بر گونه‌هایش افتاد.
- سبکشه... عادت می‌کنی... .
سایه‌ای ناگهان بر آن‌ها افتاد فوجی¹ مثل روحی از میان مه صبحگاهی پدیدار شد؛ موهای بلوندش که معمولا آرام بر روی شانه‌هایش می‌ریخت، امروز آشفته‌تر می‌رسید، نور از پشت سرش می‌تابید و صورتش در سایه فرو برده بود، فقط آن لبخند مرموز همیشگی‌اش مشخص بود.
- اچیزن...
صدایش مثل عسلی بود که آرام از قاشق می‌چکید.
- مهمون‌ ناخونده‌ات رو معرفی نمی‌کنی؟!
کیکومارو² ناگهان مثل فشفه‌ از پشتش ظاهر شد. چشم‌های درخشان او از کنجکاوی برق میزد.
- مهمون؟!
«چی؟! یه مهمون جدی داریم؟!
اون نگاه... اون سکوت... اون راکت... وای نه، ایجی احساس خطر می‌کنه!
این دختره شبیه قاتلای تنیسه، مثل همونا که تو مانگاها میان و تو یه حرکت حریفتو بازنشسته می‌کنن!
ولی نه نه نه... ایجی نباید بترسه. ایجی همیشه آماده‌ست!
فقط باید یه کم با فوجی حرف بزنه... شاید یه نقشه بچینن.»
رن از کیفش راکتش را بیرون کشید. حرکتی روان مثل کشیدن شمشیر از غلاف. قاب مشکی راکت با رگه‌های آبی متالیک زیر نور می‌درخشید و طرح نیلوفر آبی ته دسته نقره‌ای‌اش برای لحظه‌ای روی زمین منعکس شد.
- اچیزن رن...
صدایش سرد بود، گویی زمستان را با خود آورده بود، سکوتی سنگین فضا را فرا گرفت؛ حتی توپ بین اینویی و کایدو بی‌هدف زیر پای کایدو غلتید.
فوجی با دقت راکت را برانداز کرد، لبخندش عمیق‌تر شد.

1. Fuji
2. Kikumaru

 

[ballerina]

«این پسرها... انگار مشتاقانه منتظرند من رو زیر ذره‌بین بذارن. فوجی با اون لبخند مرموزش، اینویی با دفترچهٔ بی‌روحش.
حتی اگه راکتمو مثل سلاح بکشم بیرون، بازم فکر می‌کنن می‌تونن رمزمو بشکنن؟
خوبه، بذار امتحان کنن. منم کنجکاوم ببینم چه‌قدر تحمل دارن وقتی «ملکه یخی» واقعاً شروع به بازی کنه.»
- ملکه یخی... .
اینویی با شنیدن این حرف سریع با انگشتانش دفترش را ورق زد.
- ملکه یخی... بله، مطابق داده‌ها ۸۷ درصد احتمال می‌دهم این همان بازیکن گمشده تورنمنت کالیفرنیا باشه.
چهره‌اش برای لحظه‌ای درهم رفت، اما چیزی نگفت.
کایدو دستانش روی راکت به لرزه افتاد. سربند سبزش که همیشه نماد غرورش بود، حالا با عرق پیشانیاش خیس شده‌بود.
- چیه مگه؟ بیشتر از یه دختره؟!
«کایدو هنوز نفهمیده با چه کسی طرفه... رن اونقدرها هم که فکر می‌کنن سرد نیست؛ اما اگه فکر می‌کنی می‌تونی با عصبانیت براش، بردی سخت در اشتباهی.
خواهرم همون‌جور که مار یخیش حریف رو می‌زنه، می‌تونه غرورتو یخ بزنه.»
در همین زمان، پشت نره‌های زمین تنیس، ریوزاکی ساکونو¹، اوساکادا توموکو² که نظاره‌گر این صحنه بودند، مخفی شده‌بودند، توموکو با لرز ناگهانی خود را پشت ساکونو پنهان کرد، دستانش محکم‌ روی شانه‌های دوستش قفل شده‌بود، چشم‌های قهوه‌ای بزرگش از وحشت گشاد شده و با صدایی لرزان زمزمه کرد:
- وای... خیلی ترسناکه... .
ساکونو مو‌های بلند قهوه‌ایش در نسیم صبحگاهی تاب می‌خورد، چشم‌های درخشانش را به رن دوخته‌بود.
- اچیزن رن... با ریوما *** نسبتی داره؟!
در همین لحظه هوریو ساتوشی³ با همان شیطنت همیشگی‌، در حالی که زیر ل*ب آهنگی بی‌سر و ته می‌خواند به سمت آنها آمد. موهای سیاه و ژولیده‌اش مانند همیشه بهم ریخته بود و یقه کراواتش کج شده‌بود.
- هی ریوزاکی! چی‌شده؟
هوریو با صدای بلندش پرسید، اما وقتی پاسخی دریافت نکرد، مسیر نگاه آن دو را دنبال کرد.
- اوه، یه تازه وارد؟!
ناگهان سایه‌ی بلندی بر روی آن‌ها افتاد.
هوریو به عقب برگشت و با تعجب چشم‌هایش را گرد کرد.
- اینوعه-سان؟!
اینوعه هیروشی⁴، خبرنگار ماهنامه تنیس، با قدی نزدیک دو متر با کوله پشتی بزرگ روی یک شانه، پشت سر آن‌ها ایستاده‌بود. عینک ته‌ استکانی‌اش نور خورشید را منعکس می‌کرد.
چهره‌اش را درهم کشید و با صدای بمش گفت:
- اچیزن رن... پس شایعات درسته.... نانجیرو یه دختر هم داره؟

1. Ryūzaki Sakuno
2. Osakada Tomoka
3. Horio Satoshi
4. Inoue Horoshi

 

[ballerina]

ساکونو که هنوز تحت تاثیر مکالمات قبل، قرار گرفته بود، با صدایی لرزان گفت:
- شنیدم فوجی-سنپای، اونو ملکه یخی صدا زد.
ناگهان سکوت فضا با قهقهه‌ی بلند هوریو شکسته شد.
- وای خدا! خیلی خندیدم! ملکه یخی؟ مگه میشه؟
صدای خنده او در حیاط مدرسه پیچید.
رن که هنوز معرکه فضا در دستش بود و همه با حیرت به او نگاه می‌کردند، تیز سرش را به طرف صدا چرخاند، در یک آن نگاه یخ‌زده‌ای مانند تیغی برنده به سمت هوریو نشانه گرفت. چشم‌های سیاهش، برقی خطرناک زد. به آرامی ل*ب‌های نازکش کنار رفت:
- جالبه... .
صدایش مانند یخی که روی فلز بکشند، سرد و بُرنده‌ بود.
- به نظر میرسه یه مزاحم کوچولو داریم.
«مزاحم کوچولو... انگار نمی‌دونه با چه کسی طرف شده. اگه فکر می‌کنی ملکه یخی فقط یه لقب توخالیه، صبر کن تا روحت رو منجمد کنم.»
ریوما کلاهش را پایین کشید و زیر ل*ب خندید:
- بازم یه مزاحم رو گاز گرفت!
«هه... بازم یه قربونی پیدا شد. خواهرم اگه جدی بشه، تا هفته‌ها تو خوابم میاد که عذابت رو می‌بینم. خوشبختانه امروز رحم کرده... فقط داره با نگاه می‌کشتت.»
اینوعه سریع دفترچه یادداشتش را در آورد و با ولع شروع نوشتن کرد.
«نانجیرو دخترش رو از چشم همه قایم کرده... حتی از پرونده‌ها.
فقط یه نفر سکوت کرده؛ ریوزاکی سنسه... و این خطرناکه.»
زیر ل*ب زمزمه کرد:
- این از اون چیزی که فکر می‌کردم، جالب‌تر شد.
توموکو که حالا کاملا ترسیده بود، تمام قد خود را پشت ساکونو، پنهان کرد و با صدایی لرزان گفت:
- بیا از اینجا بریم.
اما ساکونو نمی‌توانست چشم‌هایش از صحنه برگرداند. چیزی در چشم‌های رن وجود داشت که هم ترسناک بود و هم مجذوب کننده.
هوریو که حالا متوجه جو سنگین شده بود، ناگهان سکوت کرد. حالت شیطنت‌آمیزش از چهره‌اش محو شد.
«وای نه! چشام داره از ترس می‌ترکه! این که ملکه یخی نیست... یه هیولاست! چرا کسی هشدار نداد؟! اگه زنده بمونم، حتماً یه مجله اختصاصی برای خطرات اچیزن رن منتشر می‌کنم... بعد از فرار!»
سکوت سنگین زمین تنیس با پرش ناگهانی کیکومارو شکست، مثل فنری که رها شده‌باشد، از پشت فوجی به‌ هوا پرید و با چشم‌هایی برق زده فریاد زد:
- هوی هوی! تو همون خواهر بزرگه‌ی ریوما هستی؟
ریوما بطری خالی پونچایش را به سمت کیکومارو پرت کرد، بی‌تفاوت به رن نگاه کرد.
رن آرام سرش را برگرداند، نگاهش مانند تیغ یخ‌زده، روی کیکومارو افتاد.
صدایش را پایین آورد، اما هر کلمه مثل تازیانه بر هوا فرود آمد:
- پس تو همون میمون سیگاکو هستی که درباره‌ش شنیدم.
کیکومارو به جای ناراحتی، قهقهه‌‌ بلندی سر داد و با حرکتی آکروباتیک به عقب پرید:
- وای! اوچیبی، خواهرت از تو هم بامزه‌تره!
کایدو که کناره‌‌های زمین تماشا می‌کرد، راکتش را از روی زمین برداشت و محکم فشارش داد تا جایی که چوبش ترک برداشت، صدای خشنش فضا را برید.
- هوی ملکه یخی؟! فکر می‌کنی کی هستی؟
رن بدون آن‌که عجله کند به سمت او چرخید.
«مارها قبل از حمله، هیچ‌وقت هشدار نمی‌دن... یوما یادم داد وقتی آماده‌ای، دیگه نیازی به فریاد زدن نیست.»

 

[ballerina]

لبخند نازکی روی ل*ب‌هایش نشست، انگار مارمولکی که طعمه‌اش را دیده باشد:
- بیا بازی کنیم... می‌خوام بهت نشون بدم اون مار روی پیشونیت چطور می‌شکنه.
«اون موقعی که ریوما و بابا رفته‌بودن ژاپن، ریوگا اون پشت زمین ایستاده‌بود و می‌خندید: رن، اگه می‌خوای مار شکار کنی، اول باید یاد بگیری چطوری یخ بزنی!»
اینویی که دفترچه‌اش را ورق میزد، با صدای ماشینی وسط پرید:
-‌ یک ست، سرویس اول با... .
رن حرفش را قطع کرد. راکتش را مثل شمشیر سامورایی به جلو گرفت:
- قوانیت رو بذار جیبت. خانوما همیشه مقدم‌ترن.
ابرو‌های کایدو تا خط مو بالا پرید.
رن توپ را در هوا به بالا انداخت، در همان لحظه پاهایش مثل قیچی روی زمین قفل شدند، عضلات ساق پاهایش، مثل فنر فشرده شدند؛ قبل از این‌که توپ به اوج برسد، از جا پرید، راکتش با حرکت مارپیچی از پایین به بالا شلاق خورد و توپ را زد.
توپ با چرخشی غیرممکن، انگار به جای هوا در خلأ حرکت می‌کرد، از تور گذشت و روی خط سرویس فرود آمد، ناگهان مثل ماری که به شکار حمله کند، به سمت چپ پیچید و از دسترس کایدو دور شد.
«حالا می‌فهمم چی می‌گفت. این مارِ بی‌دندون رو باید با سرما فلج کنم.»
ریوما که تا آن لحظه بی‌حرکت ایستاده‌بود، با تعجب کلاهش را عقب زد.
- این... سرویس رو قبلاً ندیده‌بودم.
«این ضربه... مال بابا نیست. مال منم نیست. پس کی بهش یاد داده؟»
ناخودآگاه به یاد آخرین باری افتاد که رن را پیش از ترک ژاپن دیده‌بود؛ آن روزها هنوز مثل سایه‌ای پشت او تکرار می‌کرد. حالا انگار کسی دیگر جای خواهرش ایستاده‌بود.
پشت سر ریوما، فوجی آرام لبخند زد، چشم‌های آبی‌اش برقی زد.
- به به... ملکه‌ی‌یخی‌ واقعا قصد شکار مار داره.
پشت زمین تنیس هوریو یخ‌زده ایستاده‌بود، از ترس بدنش می‌لرزید.
- این دیگه چی بود؟!
«خدای من... این دختر از اون هیولاها هم ترسناک‌تره! کایدو رو داره مثل موش آزمایشگاهی بازی میده... اگه منو بندازه تو زمین، راکتم رو می‌شکنم و فرار می‌کنم!»
نسیم صبحگاهی که بوی خاک مرطوب می‌داد، در هوا می‌رقصیدند، رشته‌ مو‌های مشکی رن را کنار می‌زد.
- سرویس مار یخی... می‌دونی مار‌ها چه‌طوری شکار می‌کنند؟
«یادمه وقتی اینو زدم، یوما لبخند زد بهم گفت: رن... شبیه مار یخ زده‌ست و از اون روز به بعد اسمش رو گذاشتم مار یخی.»
صدایش آرام اما سرد‌تر از یخبندان در فضا پیچید.
رن لبخندی ظریف زد، نه از سر شادی، بلکه مانند خنجری در تاریکی پنهان.
«مارها همیشه اولین ضربه را دقیق می‌زنند... اما تو، کایدو، حتی شکارچی واقعی هم نیستی. فقط یه مار نقاشی‌ شده روی پیشونی... .
حالا بذار ببینم چطور می‌لرزی وقتی طعمهٔ خودت بشی.»

 

[ballerina]

رن حتی پلک نزد، فقط آن لبخند نازک، مثل خطی بر خطی بر روی یخ، باقی ماند.
توپ با زاویه تند به هوا پرتاپ شد، مچ کایدو به شکل S کج شد، لبه راکت با صدایی غریب، برخورد کرد.
توپ مثل مار خشمگینی، با صدایی هیسی و نفس‌گیر، به سمت رن یورش برد؛ او پاهایش مثل ریشه‌های سدر کهن به زمین فرو کرد، بدنش چرخید که مفاصلش تا مرز پارگی کش آمدند و در آخرین لحظه، مچش پنج درجه، بیشتر پیچ خورد، حرکتی که حتی چشم‌های رباتیک اینویی هم از درکش عاجز ماندند.
راکتش مانند تیغی الماسین شد، قلمرو یخی‌اش را در هوا شکست.
توپ به شکل مار‌ یخ‌زده‌ای مستقیم و بی‌رحم، به خط پایانی کوبیده شد؛ بدون پرش، بدون رحم، گویی خنجری‌است که به قلب فرو می‌رود.
کایدو زانو زد.
«نه... این غیرممکنه! مار خشمگین من، شکست خورد؟! اون دختر حتی عرق هم نکرده! چطور می‌تونه، چطور می‌تونه این‌قدر سرد باشه؟ اون نگاهش، انگار منو یه حشره‌ی بی‌ارزش می‌دید. نه، این پایان ماجرا نیست. باید قوی‌تر بشم. باید... باید...»
سر‌بند سبزش که نماد غرورش، حالا با عرق شرم سنگین خیس شده‌بود.
سکوتی مرگ‌بار در زمین حاکم شد.
موموشیرو که لنگان خود را به حاشیه‌ی زمین کشانده‌بود، سکوت را شکست.
- مارخشمگین؟!
رن راکت مشکی‌اش را روی شانه چپش انداخت.
- سرش رو بریدم.
صدایش آرام اما برنده‌بود، مثل نور خورشید روی لبه‌ی تیغ یخ.
فوجی که در سایه‌ای دورتر ایستاده‌بود، چشم‌های باریکش را تنگ‌تر کرد.
- تاج و تخت ملکه... امروز با خون مار رنگین شد.
اینویی با دست‌های لرزان، عینکش را تنظیم کرد و با صدای مکانیکی، اعلام کرد:
- گیم، ست، مسابقه. شش... صفر.
سپس سریع در دفترچه‌اش یادداشت کرد:
«الگوی ضربه: غیرقابل پیش‌بینی، نیاز به تحلیل بیشتر.»
رن بطری آب نیمه‌خالی‌اش را از روی نیمکت برداشت، برای لحظه‌ای چشم‌های یخ‌زده‌اش روی کایدو توقف کرد، هنوز نفس‌نفس می‌زد، هنوز زنده بود؛ سپس بطری را به سمت موموشیرو پرتاب کرد.
- بگیر، نمی‌خوام تو زمین از حال بره.
اینویی با چالاکی ثبت کرد:
«رفتار غیرمنطقی: کمک به حریف مغلوب، انگیزه: نامشخص.»
ریوما که تا آن لحظه خاموش در گوشه‌ای ایستاده‌بود، کلاهش را کمی پایین‌تر کشید تا چشمانش پنهان شوند، اما گوشه لبش برای لحظه‌ای بالا رفت؛ انگار لبخندش نه تمسخر بود، نه تحسین؛ بیشتر شبیه اعترافی بی‌صدا بود. انگار چیزی را دیده بود که بقیه هنوز ندیده‌اند.

 

[ballerina]

رن در حالی که به سمت خروجی می‌رفت، به اینویی گفت:
- آماده باش، تحلیل‌هات کامل نیست.تحلیل‌هات ناقصن. خودتو برای شگفتی‌های بعدی آماده کن.
صدایش هیچ هیجانی نداشت، اما در عمق آن هشداری پنهان بود.
فوجی دستانش را در جیبش فرو برد و زیر ل*ب گفت:
- ملکه یخی امروز درس جدیدی به ما داد... گاهی سردترین یخ‌ها هم می‌تونن ذوب شن.
«طلسم یخی... اولین بار بود اینجا ازش استفاده می‌کردم. کایدو فکر می‌کرد مار خشمگینش ته‌خطه؟ بامزه‌ست. همه فکر می‌کنن من فقط یه ماشین مسابقه‌ی بدون احساسم. ولی امروز... امروز یه چیز دیگه بود.»
پاهایش در راهرو حرکت می‌کردند، اما ذهنش... جای دیگری بود.
برف می‌بارید.
زمین متروکه‌ای در نیویورک، با تور پاره‌شده و یک راکت ترک‌خورده زیر پایش.
صدای یوما در باد پیچید:
- اگه احساست رو بندازی وسط، تنیست می‌میره. اگه بندازی بیرون، خودت می‌میری. راه سومت کو، رن؟
ریوگا از آن‌سوی زمین فریاد زد:
- فقط یه سایه‌ای. تو هیچ‌وقت خودت نبودی.
دستش یخ‌زده بود. ولی راکت را بالا گرفت.
نفس عمیق. سکوت. و بعد ضربه‌ای که حتی برف را هم دچار شک کرد.
چشم‌های رن دوباره روی راهرو متمرکز شد.
«اون لحظه که توپ رو زدم، انگار‌نه‌انگار تو سیگاکو هستم. انگار دوباره اون زمین متروکه‌ی نیویورکه... جایی که فقط من و یوما و برف. حالا اینویی می‌خواد تحلیل کنه؟ خوشبختش کنم. هیچ‌کس نمی‌تونه راز طلسم یخی رو کشف کنه... مگه این که خودم بخوام.»
***
(ساعت ده صبح، حیاط مدرسه)
شاخه‌های افرا در حیاط مدرسه با نسیم ملایم صبحگاهی تاب می‌خوردند. رن روی چمن‌های نمناک دراز کشیده‌بود، ساعدبند نیلوفرآبی‌اش زیر نور خورشید می‌درخشید. هنوز خستگی پرواز دیروز در استخوان‌هایش حس می‌شد.
پایین چشمانش را باز کرد. سایه‌ای بالای سرش ایستاده‌بود.
- ببخشید... .
ساکونو چند ثانیه مکث کرد، انگشتانش به هم گره خوردند.
- مربی... می‌خواد شما رو ببینه.
صدایش کمی لرزان بود.
رن کامل چشم‌های مشکی‌اش را باز کرد. نگاهش مستقیم به چشمان قهوه‌ای درشت ساکونو دوخته شد. دخترک بی‌اختیار به عقب رفت.
- نیلوفرآبی تو مرداب هم زیبایی خودشو رو داره... لازم نیست خودت رو به خورشید برسونی تا دیده بشی.
این‌بار صدایش ترک کوچکی داشت، انگار از ته دل می‌آمد.
«چرا بهم گفت نیلوفرآبی...؟ مگه می‌دونه من هر روز ریوما رو تو تمرینات تماشا می‌کنم؟
اما اون نگاهش، انگار ته قلبم رو خونده‌بود. اصلاً شبیه بقیه نیست... هم ترسناکه، هم دلم می‌خواد بدونم بیشتر دربارش.»
چشم‌های ساکونو از این حرف گرد شدند، بی‌اختیار نگاهش به زمین تنیس پسران داد، ریوما را دید.
«این دختر... چشماش وقتی ریوما رو دید تغییر کرد. انگار دنیا فقط برای دیدن اون می‌چرخه. چقدر آشناست این نگاه... .
اما من دیگه اون رنِ ساده‌لوح نیستم، عشق فقط توپ و زمین تنیس رو خراب می‌کنه. بهتره حواسش رو جمع بازی کنه، نه پسرهایی که روزی ناامیدش می‌کنن.»
رن سریع بلند شده بود و کیف راکتش را برداشت.
- راه رو نشونم بده.
دیگر اثری از آن نرمی لحظه‌ی قبل در صدایش نبود.

 

[ballerina]

***
دفتر مربی ریوزاکی پر از عکس‌های قهرمانان بود؛ دیوارها با قاب‌هایی پوشیده شده‌بود که در آن‌ها چهره‌های سخت و مصمم بازیکنان گذشته لبخندهای یخ‌زده بودند. بوی چای سبزِ نیمه‌گرم در فضا پیچیده‌بود، و نور خورشید از پنجره‌ی نیمه‌باز، نوار باریکی از روشنایی را روی کف چوبی انداخته‌بود که مثل خط سرویسِ زمینِ تنیس، تا کنار میز ادامه می‌یافت.
روی میز، پرونده‌ای با جلد قرمز کمی باز مانده‌بود. کنج آن تا خورده و انگار بارها ورق خورده‌بود. نام «کازاما» به سختی روی جلد خوانده میشد. آقای اینوعه، گزارشگر ماهنامه‌ی تنیس، با لباسی مرتب و دوربینی آویخته از گردن، مقابل میز ایستاده‌بود؛ اخم ملایمی روی پیشانی‌اش نشسته‌بود.
- ازت می‌خوام امروز رو گزارش نکنی!
ریوزاکی به جای مشت کردن دستش، مداد قدیمی چوبی را بین انگشتانش چرخاند؛ همان عادت همیشگی‌اش، وقتی که دل‌نگران یا عصبی بود. نوک مداد از چرخش‌های پیاپی تیزتر شده‌بود، اما چشم‌هایش همچنان آرام و نافذ بودند.
اینوعه ابرو‌هایش را درهم کشید. صدایش لرز ملایمی داشت، اما سرکشی‌اش را پنهان نمی‌کرد
- چرا؟! چون دختره؟
ریوزاکی بی‌صدا از پشت میزش برخاست، با حالتی که بیشتر شبیه اعلام موضع بود تا صرفاً جابه‌جایی.
- مسئله جنسیت نیست... ما ترجیح میدیم رسانه‌ها فعلاً از این مسابقات با خبر نشوند.
به پنجره نگاه کرد. بیرون، درختان محوطه‌ی باشگاه در سکوتی سنگین ایستاده‌بودند. صدای پرنده‌ای دوردست به گوش می‌رسید.
- دلایلی داریم.
در ناگهان زده شد. با صدایی کوتاه اما قاطع.
در لحظه‌ای که در باز شد، سکوت فضا شکست. رن وارد شد. نور از پشت‌سرش آمد، صورتش نیمه‌تاریک و نیمه‌روشن شد، مثل بازیگر نمایشی که وارد صحنه می‌شود. نگاه یخ‌زده‌اش مستقیماً به اینوعه دوخته‌شد، که بی‌اختیار یک قدم عقب رفت.
- دلیلتون منطقی نیست، خانم ریوزاکی... فقط همین امروز رو گزارش نمی‌کنم.
او از کنار اینوعه گذشت، اما حتی لحظه‌ای مکث نکرد.
«چرا اینقدر اصرار دارن این مسابقات مخفی بمونه؟ اون دختر... رن اچیزن، نگاهش مثل برف‌های سرد کوه فوجی بود.
اما یه چیزی تو چشم‌هاش بود، حس خطر. اینجا قراره اتفاقی بیفته که نمی‌خوان کسی بدونش. من باید بگردم... شاید سوژه‌ی بهتری از یه گزارش ساده پیدا کنم.»
گزارشگر با قدم‌هایی سریع، ولی محتاطانه، خارج شد. صدای در، مثل نقطه‌ی پایان مکالمه بود.
- بشین.
ریوزاکی با همان صدای آرام، اما دستوری، به صندلی مقابل اشاره کرد. رن بی‌کلام نشست، زانوهایش را صاف نگه‌داشت و دست‌هایش را آرام روی آن‌ها گذاشت.
- پدرت گفته که تو کاپیتان تیم دختران بشی اما... .
ریوزاکی صندلی‌اش را کمی عقب کشید. آفتاب روی دسته‌ی صندلی‌اش افتاده‌بود و انعکاس چوب صیقلی، رنگ طلایی ملایمی پیدا کرده‌بود.
- تزوکا می‌خواد، اول ثابت کنی که لیاقتش رو داری.
«تزوکا کونیمیتسو... اسمش رو هم نشنیده‌بودم تا امروز. اما اگه فکر می‌کنه می‌تونه مثل بابا برام قانون بذاره، سخت در اشتباهه.
راکت‌هام رو آماده کردم. می‌خوام بدونن «اچیزن» بودن فقط یه اسم نیست، یه سلاحه.»
رن دستانش را مشت کرد. اما چهره‌اش تغییری نکرد. نگاهش همچنان یخ‌زده بود و به قاب عکس قهرمانان مرد دوخته‌شده‌بود؛ جایی که چهره‌ی تزوکا، محکم و جدی، مثل داوری در سکوت نظاره‌گر بود.
- اینویی ساداهارو، تحلیل‌گر تیم، فوجی شوسکه، نابغه تنیس و در آخر تزوکا کونیمیتسو، کاپیتان تیم... باید با این سه نفر مسابقه بدی.
رن به آرامی از جایش بلند شد. راکت را از کنار صندلی برداشت. صدایش سرد بود، مثل خنجر یخی:
- یک ساعت دیگه شروع می‌کنم.
در حالی که در را پشت‌سرش می‌بست، جمله‌ای را پرتاب کرد؛ نه از سر تکبر، بلکه از تصمیمی قطعی:
- به تزوکا بگو راکتش رو آماده کنه.
صدایش در راهرو طنین انداخت؛ مثل پژواکی از تصمیمی قطعی:
- من با نام خانوادگیم بازی نمی‌کنم.