در حال تایپ فردای بی‌تو | اثر زری کاربر انجمن رمان‌نویسی بوکینو

[ARNICA]

عنوان: فردای بی‌تو
نویسنده: زری
ژانر: تراژدی
ناظر: @yas_NHT
خلاصه:به چشمانم خیره شو، من برای این‌که دردهایم را به تو بفهمانم، جز چشمانم دیگر چیزی ندارم. چشمانم نیمی از عشق و نیمی از نفرت در آن موج می‌زند و درخشش می‌گیرد. به دستانم نگاه کن. غم با دست زمختش دستانم‌ را می‌گیرد. به ل*ب‌هایم نگاه کن. آن‌ها خشکیده‌اند. زبانم میل سخن‌‌ گفتن ندارد.

 

[ARNICA]

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.
لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوط به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.

---

⚛️[ قوانین - قوانین تایپ دلنوشته | تالار ادبیات توصیفی🔸 ] ⚛️

---

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.

---

⚛️ [ 🔸درخواست نظارت (ویژه تالار ادبیات توصیفی) ] ⚛️

---

پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد و تگ دهید.

---

⚛️[ درخواست - درخواست نقد ادبی شورا | ویژه تالار ادبیات ] ⚛️

---

⚛️[ درخواست - درخواست تگ آثار | تالار نقد] ⚛️

---

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.

---

⚛️[ درخواست - جلد آثار | تالار طراحی] ⚛️

---

بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.

---

⚛️[ اطلاعیه‌ - اعلام پایان آثار ادبی | تالار ادبیات توصیفی ] ⚛️

---

در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.

---

⚛️ [ درخواست - انتقال و بازگردانی از متروکه | تالار ادبیات توصیفی ] ⚛️

---

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼
[کادر مدیریت تالار ادبیات]

 

[ARNICA]

مقدمه: به قلب تکه‌تکه شده‌ام‌ نگاه کن.
هر آنچه تیغه زدی بس است. به روح خسته‌ام نگاه کن، آمده بودی امید بدهی یا امید برهانی؟ به پای بی‌جانم نگاه کن. آمده بودی هم‌پایم باشی یا کفش‌هایم را پنهان کنی؟ به موهای سپیدم نگاه کن. آمده بودی گیسوبانم را ببافی یا قیچی کنی؟ قول و وعده‌هایت کجای دیوارهای این شهر پنهان شده است؟ آمده بودیم فردایمان را بسازیم یا کوچه‌های فردایمان را آوار کنیم؟
«۱۴۰۳/۳/۱۰ تاریخ شروع»

 

[ARNICA]

دیگر به‌خاطر تو نمی‌خواهم به جهان بنگرم. به‌خاطر تو مقابل کیهان نخواهم ایستاد. به‌خاطر تو دیگر هیچ گامی برنمی‌دارم. به‌خاطر تو، با مردم سخن نخواهم گفت. به‌خاطر تو، خودم را دوست نخواهم داشت.

 

[ARNICA]

کاش میشد به ماه و سیاره‌ها سفر کنم
آن گوشه‌ها، روبه‌روی ماه، صندلی‌ای می‌گذاشتم‌ و از رفتن تو به ماه می‌گفتم. عشقت را فریاد می‌زدم که صدایم در هفت آسمان بپیچد. نمی‌دانم از کدام عشق صحبت می‌‌کنم؛ عشق یک طرفه و عشقی پوچ و دروغی؟ نمی‌دانم، فقط می‌دانم یک روز این عشق دو طرفه بود. اما حال، نه خبری از توست نه خبری از من، می‌روم بهتر از این است که بخواهم دستانت را زوری بگیرم. به فردای‌ بی‌تو عادت ندارم حتی اگر از درد این دوری هم بمیرم، بهتر از این است که بخواهم تو را بی‌تفاوت ببینم.

 

[ARNICA]

روزی با هم، لحظه‌ی رفتنت و فردای بی‌تو را مرور خواهیم کرد. آن‌ زخم‌هایی که توسط تو روی قلبم حکاکی شد و تاول‌هایی که بر روی روحم نشست همچو فیلم از جلوی چشمانم گذر می‌کند. خنجرهایت را به تن تکه‌تکه شده‌ام نشاندی، ولی هرگز آن روزها را فراموش نخواهم کرد. شب، اشک روز را پاک کرد اما خبری از دستان تو نبود. من با سر آستین لباسم دانه‌های مرواریدی چشمانم را پاک کردم. تو که رفتی درد هرروز درب خانه‌ام را کوبید و دیگر از خانه‌ام نرفت و با من دوست شد.

 

[ARNICA]

من این کدورت را خیلی سال است در دل دارم. دیگر نه با دستانت و نه بوسه‌ای از جنس گل، نمی‌توانی کدورت بینمان را از بین ببری. بارها رفتی و به رفتنت عادت نکردم، اما حال به نبودنت عادت کرده‌ام، می‌شود بروی و دیگر درب خانه‌ام را نکوبی؟ قلبم نبودت را بیشتر از بودنت دوست دارد. بودنی که از صد تا نبودن بدتر است را نمی‌خواهم.

 

[ARNICA]

سلاخ وجودم می‌گریست، گویی دل‌باخته‌ی قناری کوچکی شده بود. آن قناری کجا رفت؟ وجود بی‌وجودم تلاقی عشق تو بود آن همه امید کجا پر کشید؟ آمدیم امید بسازیم، ناامیدمان‌‌ کردی. آمدیم بسی زندگی کنیم خانه‌ام را ویران‌ کردی. این زندگی شیون «فغان» است. این همه دل‌خوشی کجا رفت؟ دل‌خوشی دستان پوچ تو بود یا دستان پینه بسته‌ی من؟

 

[ARNICA]

بر روی قلبم پر از رد تیغه‌های توست. دیگر بس است این زن نا ندارد آرام برو، می‌خواهد به خواب ابدی‌اش برود. با یک شاخه گل رز و عطر گلایول به دیدنش نیا او مثل همیشه به تنهایی‌هایش عادت کرده است. کنار هر آن‌که خوشی را لایقت می‌داند برو و خوش باش. به قول خودت این زن لایق تو و دستانت نیست.

 

[ARNICA]

دلم که می‌گیرد دستم را بر روی پوست شب می‌کشم. چراغ عشق تو تاریک‌ و چراغ غم من روشن است. دیگر نه غروب آفتاب و نه طلوعش حالم را خوب نمی‌کند. آخرین پروازم را به‌خاطر بسپار این پرنده به زودی خواهد مرد. اما تو به آواز پرندگان دیگر گوش بسپار آن‌ها آوازی غمگین از نبود من می‌سرایند.