حرف‌هایت حتی کارهایت همانند آتش گوشه‌ای از قلبم روشن مانده است. هرشب، حرف‌هایت مرا می‌سوزاند؛ اما این آتش خاموش نمی‌گردد. پر از حرف‌های ناگفته‌ام؛ اما چیزی برای به زبان آوردن ندارم. بغض مرا خفه می‌کند؛ ولی من میل سخن گفتن ندارم. دوست دارم ساعت‌ها از تو به دیگران بگویم گرچه گفتن بی‌فایده‌ست و انگار فقط دیگران را به غم نبود تو و فردایی که تو نیستی دعوت کرده‌ام.
