در حال تایپ رمان دختر نامرئی در کلبه‌ی تاریک | فاطمه رسولی _ کاربر انجمن بوکینو

[Aygunu]

پارت ۶
هنوز برای نجات پابلو دیر نشده بود. با خودم هی می‌گفتم چی‌کار کنم؟ که یک فکر به ذهنم رسید من به اندازه‌ی کمی در حد آب یک رودخانه، چشمه، آبشار رو می‌تونم هدایت کنم. بدن و خون انسان‌ها از آب تشکیل شده و من می‌تونم با قدرتم از طریق آب‌ها سم رو از بدنش خارج کنم.
یواش‌یواش بهش نیرو وارد کردم. خون توی بدنش به جریان دراومد و تمام سم رو از خونش به گلوش و از گلوش به بیرون هدایت کردم. همه‌ی سم از دهنش خارج شد؛ ولی هنوز به هوش نیومده بود. باید برم و آریس رو صدا کنم، تلپورت کردم توی اتاق بزرگی که توش یک میز بزرگ و صندلی بود و دور اتاق با کاشی‌های سفید و قهوه‌ای نماکاری شده بود، زمین از سنگ مرمری سفید بود، یک تخت بزرگ با ملحفه‌ای قهوه‌ای کنار اون دیوار سراسر شیشه‌ای بود و لوستری که فضای نیمه ابری رو روشن کرده بود دیده میشد. به سمت آریس دویدم و از دستش گرفتم و گفتم: «به کمکت نیاز دارم.» دوتامون توی اتاق پابلو تلپورت کردیم. آریس با دیدن پابلو چشم‌هاش از تعجب گرد شد. پرسید:
- چه اتفاقی افتاده؟
گفتم:
- اون توسط نامادریش مسموم شد.
بعدش ادامه دادم:
- خوب گوش کن ببین چی میگم؛ مدرک هست. روی لباس بنفش اون سم ریخته بود.
گفت:
- اون مدرک کافی نیست، خدمتکاری هم همراهش داشت؟
جواب دادم:
- دوتا؛ ببین وقتی پابلو بیدار شد حرفی از من نمی‌زنی، بهش بگو که تو نجاتش دادی، بگو پادزهر داشتی و همین‌طور بگو از خودش دفاع کنه و باید همه چیز رو به پدرش بگه.
آریس گفت:
- بسپار به من.
بعد پابلو رو بلند کرد و روی تخت گذاشت.
در همین حال پابلو چشم‌هاش رو باز کرد، نگاهی به آریس کرد و شروع کرد به حرف زدن:
- بعد از این که مسموم شدم بلند شدم و دورتادور خونه رو گشتم، به اتاقم برگشتم و دیدم یک زن کنارم نشسته و صدای گریه‌های بلندش رو می‌شنیدم.
- قیافه‌ی اون رو چی؟ دیدی؟
- نه، من فقط از پشت سرش موهای سفیدش رو دیدم.
- من تو رو نجات دادم! برای یک کار مهم برگشته بودم که دیدم روی زمین افتادی، خدا رو شکر اون موقع من کمی پادزهر کنارم داشتم. نمی‌دونستم می‌تونه کمکی کنه یا نه! ولی شانسی که داشتم رو امتحان کردم.
- ممنون که نجاتم دادی.
- ولی پابلو باید... باید همه چیز رو به پدرت بگی! من برات مدرک و شاهد جور می‌کنم، پس ازشون استفاده کن.
بعدش من و آریس به بیرون اتاق رفتیم و خدمتکارهایی که تو سالن بزرگ رفت و آمد می‌کردن رو دیدیم. آریس گفت:
- به همشون نگاه کن و خوب فکر کن کدوم یکی رو دیدی؟
به اون‌ها نگاه کردم و گفتم:
- باید اون صحنه خاکستری یادم بیاد، طبق گفته‌ی تو من می‌تونم گذشته رو ببینم؛ ولی باید خیلی تلاش کنم و ناخواسته این اتفاق نمی‌افته.
نگاهی به اطراف کردم و اون خدمتکار که موهای قهوه‌ای داشت؛ قیافه‌ی اون رو یادم اومد، دقیقاً قیافه‌ی همون رو داشت و اشاره کردم.
- خودشه اون بود!
آریس به سمت خدمتکار رفت و نزدیک شد و گفت:
- زهازه! شما بانوی زیبا و دوست داشتنی‌ هستید! مایل هستین که با من به بیرون و گشت و گذار بپردازیم؟
خدمتکار با این حرف‌ها در پوست خودش نمی‌گنجید، آن‌قدر خوش‌حال بود که با خوش‌حالی گفت:
- چرا که نه، حتماً!
اون خدمتکار رو به سمت جنگل بردیم و آریس یهو اون رو خفه کرد.
من کمی از سمی که به پابلو داده بودن رو توی یک قوطی کوچولو ریخته بودم و داده بودمش به آریس، اون با یک دستش گلو خدمتکار رو نگه داشت و با دست دیگش سم رو توی دهن خدمتکار ریخت و بعد حلش داد، روی زمین افتاد.
در حالی که خدمتکار با ترس و حیرت از پایین بهش نگاه می‌کرد، آریس گفت:
- این همون سمه که به پابلو دادین؛ ولی از اون‌جایی که مقدار کمی ازش خوردی چند روز طول می‌کشه که بمیری. با خودته چه تصمیمی بگیری، یا پیش پدر پابلو به همه چیز اعتراف می‌کنی و پادزهر رو از من می‌گیری، یا از نامادری پابلو می‌گیری و باتوجه به شخصیت اون ممکنه تو رو مسئول این دردسر ببینه و بکشتت.

 

[Aygunu]

پارت۶.۵
من و آریس از کنار اون خدمتکار رد شدیم. درحال رفتن بودیم که خدمتکار بلند گفت:
- اگه اعتراف کنم شما امنیت من رو تضمین می‌کنید؟! اون هر لحظه ممکنه که بعد از این اتفاق من رو بکشه.
آریس گفت:
- مطمئنم کاری می‌کنم که توی اون عمارت بانویی نباشه که تو رو بکشه.
هنگام صبح پابلو به اتاق پدرش رفت و درب بزرگ چوبی رو باز کرد و سلامی کرد.
پدرش گفت:
- کجا بودی؟ دنبالت می‌گشتم.
پابلو نگاهی به راست بعدش به چپ کرد و جواب داد:
- این خونه امنیت نداره، من مسموم شدم. واقعاً نمی‌خواستم این رو بگم؛ ولی همسرت من رو مسموم کرده.
پیرمرد با بی‌خیالی به چشم‌های پابلو خیره شد و پرسید:
- مطمئنی؟ مدرکی هم داری؟
پابلو به سمت میز رفت و روی میز سم رو گذاشت و گفت:
- این‌که من با چشم‌های خودم کسی که من رو مسموم کرد رو دیدم، اگرچه باورش سخته؛ ولی دستور بدین اتاقش رو بگردن و من اون لباس بنفش رو می‌خوام، مطمئنم که سم به گوشه‌ای از لباسش پاشیده بود.
پدر پابلو زنگوله‌ی کنارش رو تکونی داد و طی مدت کمی کلی آدم به اون‌جا اومدن.
من هم که نظاره‌گر تمام ماجرا بودم.
پدر پابلو گفت:
- سربازها برید اتاق همسرم رو بگردید و هر لباس بنفش و همین‌طور سم یا زهر پیدا کردین بیارید. طی مدتی بعد جفت همون سم که پیدا شد. پابلو از بین لباس‌ها اونی که دنبالش بود رو تشخیص داد و اون گوشه‌ای که احتمال می‌داد سم روش ریخته رو نشون داد.
متخصص ماهری اومد و یک ماده عجیبی رو روی لباس اسپری کرد و رنگ گوشه‌ی لباس قرمز شد.

بعد رو به پدر پابلو گفت:
- ارباب این همون سمه! هم این سمی که پیدا شده و همین‌طور سمی که روی لباسه.
پدر پابلو گفت:
- باورش سخته!
کمی به فکر فرو رفت و سپس ادامه داد:
- همسرم رو به این‌جا بیارین.
سرباز گفت:
- اما بانو الآن بیرون از عمارت هستن.
پدر پابلو:
- مهم نیست کجاست، همین الآن اون رو بیارین.
***
قیافه نامادری دیدنی بود. درحالی که زانو زده بود و می‌گفت:
- این‌ها همش دروغه، شوهر عزیزم! تو من رو باور نداری؟
پدر پابلو پاسخ داد:
- البته که باورت دارم؛ ولی یک توضیح کوتاه ازت می‌خوام.
نامادری در حالی که پابلو رو با انگشت نشون میداد و صداش رو جر می‌داد می‌گفت:
- همش دروغه! این پسر برام پاپوش درست کرده؛ من نمی‌دونم چه‌جوری این سم پیدا شده؟ و چرا گوشه‌ی لباسم این جوریه؟
پدر پابلو گفت:
- می‌دونستم خبر نداری! پس بیاین بحث و این اتفاق ها رو همین‌جا تموم کنید.
یهو خدمتکار که اون‌جا بود شروع کرد به حرف زدن:
- قربان من هم دیدم، اون‌جا بودم دیدم که بانو قصد کشتنش رو کرده بود. به‌زور بهش سم داد.
پدر پابلو با چشم‌هایی ترسناک و قهرآلود به همسرش نگاهی کرد و گفت:
- واقعاً این کار رو کردی؟
اشک توی چشم‌های نامادری حلقه زد و با صدای لرزون گفت:
- نه، من این کار رو نکردم.
فریاد بلند پدر پابلو که از سر خشم بود گوشه و کنار این مکان رو به لرزه درآورد که گفت:
- خفه شو، نمی‌خوام حتی یک کلمه بشنوم.
بعد به اون نزدیک و نزدیک‌تر شد و ادامه داد:
- این اتفاق رو نادیده می‌گیرم؛ ولی دیگه نباید تکرار کنی.
این صحنه‌ی سمی چی بود که با چشم‌هام دیدم؟ باعث شد روانم پریشون بشه یعنی چی که ندید می‌گیرم؟ قطعا همه‌ی کسایی که به پابلو آسیب می‌زنن باید تقاص پس بدن اون هم به بدترین نحوه ممکن! این‌جوری نمی‌شه، باید آریس رو ببینم؟
به خونه آریس تلپورت کردم و گفتم:
- همه چیز به گند کشیده شد.
سریع به سمت من اومد خم شد و به چشم‌هام خیره شد و گفت:
- چه اتفاقی افتاد؟
گفتم:
- پدر پابلو پاک عقلش رو از دست داده. نامادری رو بخشید، این اتفاق ترسناک نیست؟ خدمتکاری که اعتراف کردش الآن دیگه اون هم امنیت نداره، هر لحظه ممکنه نامادری براش پادزهر بگیره و اون رو به سمت خودش برگردونه، حتی اگه این اتفاق هم نیوفته اون رو می‌کشه و پابلو باز هم ممکنه آسیب ببینه و حتی بمیره.
دست‌هاش رو روی شونه‌هام گذاشت و گفت:
- آروم باش همه چیز درست میشه.
ملازم شخصیش رو صدا کرد و گفت:
- مِلیا بیا تو، باید یک دعوت‌نامه رو ارسال کنی.
طولی نکشید که پدر پابلو به اتاق آریس اومد و گفت:
- برای چی من رو دعوت کردین؟
آریس گفت:
- آقا! لطفاً بنشینید!
پدر پابلو نشست و چای نوشید. آریس گفت:
- پادشاه یک سری اقدامات امنیتی کردن و خواستن که هر اشراف‌زاده ده تا مخاطب حرفه‌ای به قصر ارسال کنه، باید با این طرح مخالفت کنیم! نظر شما چیه؟
پدر پالو گفت:
- درسته! باید همین کار رو کنیم؛ ولی شما نقشه‌ای براش دارید؟ چه‌طور می‌خواین این کار رو کنید؟
آریس گفت:
- نقشه‌ای براش دارم. مطمئن باشید که این حکم رو کنسل می‌کنم، فقط شما باید طرف من باشد.
بعد لیوان چای رو گذاشت روی میز و به هوای بیرون نگاه کرد گفت:
- امروز هوا آفتابیه! راستی شنیدم که وارث عزیز شما مسموم شده بود. چه اتفاق ناراحت کننده‌ای!
چشم‌های پدر پابلو چهارتا شد و گفت:
- چه‌طور شما راجع به اون خبر دارید؟
آریس جواب داد:
- خب این به‌خاطر اینه که من همیشه از همه‌جا اطلاعات دارم؛ ولی چیزی که مهمه این نیست که من می‌دونم. واقعاً نگران شدم که آینده نسل شما و پسر عزیزتون که تنها وارث شماست به‌خطر افتادن.
پدر پابلو گفت:
- به‌خاطر نگرانی شما ممنونم.
آریس چشم‌هاش قرمز شد و گفت:
- من بودم مطمئن می‌شدم که دوباره یک چنین اتفاقی نیوفته.
پدر پابلو گفت:
- من امروز به کسی که اون رو مسموم کرده بود اخطار دادم.
آریس بلند خندید و گفت:
- اخطار؟ فکر نمی‌کردم شما این‌قدر بامزه باشید! ولی یک اخطار نمی‌تونه جون کسی رو حفظ کنه.
اون روز پس از اون مکالمه هنگام شب پدر پابلو به خونه برگشت و سریع به اتاق نامادری رفت و درب رو باز کرد.
نامادری روی تخت نشسته بود.
تعجب کردش و از جاش بلند شد و گفت:
- چی شما رو به این سمت کشونده؟ نکنه متوجه شدید که من بی‌گناهم و اومدین تا عذرخواهی کنید؟

 

[Aygunu]

پارت 7
مهم نیست همه‌ی آدم‌ها چه‌قدر به هم بدی می‌کنن و چه عاقبتی در انتظار اون‌هاست؛ ولی همه‌ی کسایی که با پابلو بدن باید به بدترین نحوه‌ی ممکن تقاص پس بدن! مگه کسی هست که به اندازه‌ی اون خوش قلب، مهربون و دوست داشتنی باشه؟
کسی که از پابلو متنفره قطعاً از آدم‌های پلید هم پست‌فطرت‌تره.
پدر پابلو نگاهی به صورت نامادری انداخت و گفت:
- همین امروز همه چیزت رو جمع کن و از این‌جا برو. اگه فردا صبح ببینمت با مشت و لگد بیرونت می‌کنم.
نامادری اشک ریخت و گریه کرد، التماس کرد و صدای شیون و زاری همه‌جا پیچید؛ ولی خب چاره‌ای هم نداشت. قبل از بامداد این‌جا رو ترک کرد.
باید برم سمت پابلو و ببینمش لابد خیلی خوش‌حاله نه؟
وقتی به اتاق پابلو رفتم او روی تختش خوابیده بود.
پابلو وقتی که می‌خوابه شبیه فرشته‌ها میشه، میشه سال‌ها به اون مژه‌های بلند خیره شد، دلم می‌خواست اون موهای ابریشمی رو ناز کنم. من می‌خوام تا صبح به اون صورت خیره بشم و البته مطمئنم که خسته نمی‌شم.
باید ممنون باشم از خدایی که پابلو رو بهم داد؛ پابلو بزرگ‌ترین شادی زندگی منه.
حالا صبح شده بود و آفتاب به اون پو*ست بلوری و سفیدش می‌تابید.
چشم‌های قشنگش رو باز کرد و ملحفه‌ی سفیدش رو برداشت و به بیرون رفت.
بی‌صبرانه منتظرم تا اون، این خبر خوش‌حال کننده رو بشنوه، کنجاوم اون لحظه چه‌قدر خوش‌حال میشه؟
وقتی به بیرون اتاق رفت یک خدمتکار به سمتش اومد و گفت:
- ارباب جوان! چه‌قدر خوبه که امروز شما توی امنیت بیدار می‌شین.
پابلو که شوته! هیچ‌چیز نفهمید یک سوالی نپرسید چرا؟ چی‌شده؟ جوابش داد:
- خیلی ممنون!
به میز غذا خوری رفت تا صبحانه صرف کنه. وارد آشپزخونه شد. امروز خورشید روشن‌تر از هر روز دیگه‌ای می‌درخشید و پابلو روی یکی از صندلی‌ها نشست.
این‌جا پر شده بود از غذاهای خوب؛ البته که صبحانش کامل‌تر از هر روزش بود.
در همین لحظه اون اتفاق حیرت برانگیز رخ داد. پدر پابلو برای اولین‌بار اومد تا هنگام صرف صبحانه کنارش باشه، عجیب بود.
پابلو با خوش‌حالی تمام از جاش بلند شد. صدای دوست داشتنی و بمش شنیده میشد که با اون لحن مهربونش گفت:
- پدر، چه‌قدر خوش‌حالم که شما این‌جا هستین!
نگاهی به پشت سر پدرش کرد، انگار که دنبال کسی می‌گشت. پدرش روی صندلی نشست و گفت:
- از فردا هر روز کنارت سه وعده غذا می‌خورم و قبل از این‌که غذا بخوری باید خدمتکارها اون رو تست کنن.
با این حرف پدرش لبخند خوش‌حالی به صورت دوست داشتنیش نشست؛ اما یهو حالت صورتش تغییر کرد و سوالی پرسید:
- راستی مادر کجاست؟ اون نمیاد؟
پدر پابلو گفت:
- نه، پسرم! من برای حفظ امنیت تو اون‌ رو بیرون کردم، الان دیگه امنیت تو مهم ترین چیزه. نمی‌دونم چرا تا الآن ازش غافل شده بودم.
با شنیدن این حرف، ناراحتی عجیبی تو صورت پابلو حس شد.
***

«بعد از صرف صبحانه توی اتاق پابلو»
پابلو رو تخت زانوهاش رو ب*غل کرده بود و به فکر فرو رفته بود. باید بدونم اون به چی فکر می‌کنه؟ باید سعی کنم تا حرف‌های مغزش رو ببینم.

 

[Aygunu]

پارت 7.5
به صورتش نگاه کردم، من با چشم‌های سبز خاصم دارم تلاش می‌کنم ببینم به چی فکر می‌کنه؟ پس باید تمام تلاشم رو کنم.
در همین حال تونستم دریچه‌ی ذهنش رو ببینم، یک صحنه ظاهر شد. پابلو توی یک مکان سرسبز با یک لباس سفید به جلوش خیره شده بود.
دریچه‌ی مغز پابلو چرا شبیه بهشته؟ عجیبه!
بعد دیدم صدای پابلو از آسمون می‌اومد و خودش اون رو می‌شنید:
اون الآن رفته، چه‌قدر ناراحت کننده! به این فکر می‌کنم که ممکنه الان سردش باشه، ممکنه جاش خوب نباشه، اون بچه‌هاش هم مردن، الآن داره درد اون‌ها رو هم تحمل می‌کنه، مقصر همه‌ی این‌ها منم، چرا به‌خاطر من باید یک آدم آسیب ببینه؟
با شنیدن این حرف‌ها از جا پریدم. چرا باید این‌ها حرف‌هایی باشن که یک آدم می‌زنه؟ چرا برای خودش ارزش قائل نیست؟
از جاش بلند شد. درب اتاقش رو باز کرد و به اون سالن بزرگ و خدمتکارهاش با دقت نگاه کرد. به طبقه‌ی پایین رفت و باز هم با دقت به همشون نگاه کرد.
بعد یهو با دیدن خدمتکاری که شهادت داد چشم‌هاش برق زد و به سمت اون رفت.
نمی‌دونم حالا بازم می‌خواد چی‌کار کنه؟ نکنه می‌خواد به خدمتکار بگه اعترافش رو پس بگیره؟
به سمت خدمتکار رفت و شروع کرد به حرف زدن:
- تو همونی هستی که به‌خاطر من شهادت داد؟ من خیلی ازت ممنونم، همین‌طور باید این لطف رو جبران کنم. البته که نمی‌دونم چه‌جوری این کار رو کنم؟ دوست داری برات چی‌کار کنم؟ شام بخرم یا جواهرات؟ واقعاً نمی‌دونم، نه، قطعاً این چیزها لطف تو رو جبران نمی‌کنه.
خدمتکار نگاهی به پابلو کرد و گفت:
- نه، نیازی نیست.
پابلو گفت:
- البته که هست! تو من رو نجات دادی و جون خودت رو به خطر انداختی و ریسک شهادت دادن رو به جون خریدی، از الآن مورد اعتمادترین خدمتکار این‌جایی؛ ولی یک چیز خیلی ناراحتم می‌کنه و اون‌هم اینه، کاشکی دوتامون هم هیچ وقت این کار نمی‌کردیم! این‌جوری نامادری الآن این‌جا بود، باید به جای اون من می‌رفتم.
عجیب بود! پابلو همیشه این‌قدر پرحرف بود؟ اون معمولاً زیاد حرف نمی‌زد. قطعاً که احساساتش امروز قاطی شده. احساساتی مثل عذاب وجدان، شادی، دلتنگی و قدردانی.
پابلو پشتش رو کرد و رفت. در همین حال من صدای دریچه‌ی ذهن خدمتکار رو شندیم که می‌گفت:
- چرا تظاهر به خوب بودن می‌کنی؟ فکر می‌کنی نمی‌دونم پشت اون نقاب مهربون یک شیطان قایم شده؟ تو همونی بودی که گفتی سر من رو مسموم کنه تا نامادری رو بیرون کنی، الآن اومدی میگی از این اتفاق ناراحت شدی؟
این احمق چی میگه؟ پابلو نقاب زده یا تو؟
***
دو روز بعد، صبح روز مراسم قدردانی به خاطر باران:
کلی آدم تو‌ اون‌جا بود و من هم پشت سر پابلو رفته بودم تا مراقبش باشم، پابلو هم که تو این شلوغی خجالت کشیده، از قیافش معلومه و بچه کوچولوها هم منتظر خوردن اون کیک بزرگ روی میز سفیده هستند، گل‌های رنگی‌رنگی همه جا رو پر کرده و مردم یکی‌یکی به سمت عود میان و به‌خاطر بارون تشکر می‌کنن.
پادشاه هم که تشریف داشتن، روحانی بزرگ یک طرف دعا و عبادت می‌کرد و در نهایت یک گوشه، پرنسس با ابهت نشسته بود.
این پرنسس دست‌هاش رو زیر اون فک زاویه‌دارش گذاشته بود و با اون چشم‌های آبی تیره به جمعیت خیره شده بود. باد می‌وزید و موهای قهوه‌ای و صافش رو تکون می‌داد.
برای اولین بار پرنسس رو دیدم، نگاهی به روبه‌روم کردم. یا خدا! اون دیگه کیه؟
نباید پستم به اون بخوره! من الآن به اون مدیون هستم و اون چشم‌های خیره کننده‌ی من رو می‌خواد. الآن به خاطر این اتفاق میاد تا اون‌ها رو از من بگیره. همچین آن‌قدر غرق تو اتفاق پابلو بودم که یادم رفته بود اون چشم‌هام رو می‌خواد. بهتره چشم‌هام رو نجات بدم.
پشتم رو کردم و فرار کردم. به پشت دیوار بزرگ سرامیکی یک عمارت رفتم و دستم رو گذاشتم روی سینم و نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
- آخیش! نجات پیدا کردم.
یهو صدایی از پشت سرم شنیده شد که می‌گفت:
- بگو ببینم از چی نجات پیدا کردی؟
زود برگشتم و به پشتم نگاه کردم و دیدم آریس با لبخندی که روی اون ل*ب‌های صورتی و باریکش گذاشته بود، بهم خیره شده.
توی ذهن خودم می‌گفتم: « نجات؟ احمق! بدتر به دردسر افتادی! آفریدا تو دیگه چشم‌ نداری.»
گفتم:
- فقط حس کردم قیافه‌ی اون پرنسس خیلی ترسناک بود.
آریس گفت:
- که این‌طور! ولی تو یادت نرفته که بهم مدیونی و باید این لطف رو جبران کنی؟
من با صدای بلند و کاملاً جدی گفتم:
- ولی من چشم‌هام رو به تو نمی‌دم.

 

[Aygunu]

پارت 8
آریس نگاه عمیقی به صورت من انداخت و گفت:
- پس باید طور دیگه‌ای جبران کنی.
من به صورت آریس نگاه کردم و گفتم:
- چه‌طوری؟
گفت:
-گردنبند بنفش پابلو رو می‌خوام.
با صدای بلند گفتم:
- نه، نمی‌شه! اون گردنبند یادگاری مادرشه!
اون گفت:
- اون گردنبند قبل از این‌که یادگاری مادرش باشه، مال من بود. می‌خوای بدونی چه‌طور؟
صورتم رو به منظور آره تکون دادم.
ادامه داد:
- از اون‌جایی که بهت اعتماد دارم، برات هویت واقعی خودم رو تعریف می‌کنم.
بعدش از کنار من رد شد و ما توی یک کوهستان تاریک ظاهر شدیم.
ادامه ماجرا رو تعریف کرد:
- این‌جا خونه‌ی من بود، جایی که با آرامش هزاران سال زندگی کردم. من ارباب سایه‌ها بودم و همین‌طور می‌تونستم احساسات رو متوجه بشم؛ ولی یک روز... .
در همین حال می‌تونستم اون صحنه‌ای که داره بهش فکر می‌کنه رو ببینم.
یک عالمه جادوگر اومدن و قلب آریس رو بیرون اوردن و قلبش که نور بنفشی داشت رو به یک گردنبند بنفش تبدیل کردند.
من گفتم:
- همین الآن دیدم چه اتفاقی افتاده! ولی چرا این همه مدت سعی نکردی اون رو پس بگیری؟
اون ادامه داد:
- اون گردنبند رو اون‌ها با خودشون بردند؛ ولی رئیس جادوگرها عاشق یک زن بود و اون رو به همسرش داد و همسرش هم اون رو به دخترش داد؛ ولی چه بلایی سر اون جادوگر اومد؟ اون همراه با همسرش مردن. به نظرت این برای من خوشایند نبود؟
موجی از عصبانیت در من ظاهر شد و گفتم:
- نگو تو کسی بودی که به‌خاطر گردنبندت اون بلا رو سر اون‌ها آوردی؟
اون گفت:
- این‌که اون سر و جادوگر اعظم خیانت کرد اصلاً تقصیر من نبود؛ ولی مردن اون برای من سودمند به نظر می‌رسید. می‌دونی چه سودی؟ فکر می‌کردم می‌تونم گردنبندم رو از زن ضعیفی مثل اون پس بگیرم؛ ولی هربار که می‌رفتم گردنبند رو بردارم قدرت عظیمی من رو پس می‌زد.
ازش پرسیدم:
- چرا نمی‌تونستی اون گردنبند رو برداری؟
آریس گفت:
- خیلی طول کشید که بفهمم چرا نمی‌تونستم، یک روز من سرم رو گذاشته بودم روی یک درخت و خوابیده بودم. یک زن با صورتی کاملاً تار دیدم که فقط رنگ چشم‌هاش رو یادم می‌اومد.
نگاهی به صورتم کرد و گفت: «گذشته‌ی سختی داشتی و از این‌که قلبت رو پس بگیری ناامید شدی؛ ولی تو قراره اون رو از پسری به اسم پابلو پس بگیری. تو فقط می‌تونی اون رو از دست‌های اون بگیری.»
من به آریس گفتم:
- پس از اول قصدت پس گرفتن اون بود؟ به‌خاطر همین رفتی اون‌جا؟
گفت:
- آره و این‌که اون زن با اون رنگ چشم‌های خاص،‌ می‌دونی رنگ چشم خاصی مثل تو داشت!؟
من به آریس گفتم:
- من کمکت می‌کنم تا قلبت رو پس بگیری.
ما یک نقشه‌ای کشیدیم. یک گردنبند بنفش مثل گردنبند پابلو ساختیم و من اون رو بردم کنار گردنبد پابلو و توی کشو اون گذاشتم. آریس به اتاق پابلو رفت و اون رو ملاقات کرد.
- درود جناب! چه چیزی شما رو مشتاق کرد تا بیای من رو ببینی؟
- روزی که اومدم نجاتت بدم تو کشو تو یک گردنبند جفت مال خودم دیدم. من حواسم پرت شد و اون رو گذاشتم کنار مال تو و موند.
پابلو درب کشو رو باز کرد و دوتا گردنبد دید و با تعجب گفت:
- عجیبه! چرا این مثل مال منه!؟ آخه مامانم گفته بود که فقط یک گردنبد از این توی کل جهان هست.
آریس اومد نزدیک‌تر و به پابلو گفت:
درسته؛ ولی یک گردنبد نه! یک جفت گردنبد و این‌که یکی از این جفت دست من باشه و اون یکی جفت دست تو واقعاً اتفاق جالبیه!
پابلو لبخندی بر ل*ب‌هاش آورد و گفت:
- البته که جالبه! ولی کدوم مال منه؟
آریس گفت:
- فرقی هم نداره دوتاشونم هم یکی هستن؛ ولی ممنون میشم اونی که تو دست راستت گرفتی رو بدی بهم.
پابلو اون گردنبد رو به آریس داد و گفت:
- بفرما!
من و آریس به جنگل رفتیم و گفتم:
- تبریک میگم که گردنبندت رو پس گرفتی.
آریس گفت:
- تو باید ببینی چه‌جوری اون رو به دریچه‌ی قلبم برگردونم!
یک نگاهی به گردنبند کر‌دم و صحنه خاکستری‌ رو دیدم که ما توی آب چشمه هستیم و من گردنبند رو به سمت قلب آریس فوت می‌کنم.
گفتم:
- خودشه! دیدم باید چی‌کار کنیم.
مدتی بعد توی همون چشمه اون کار رو کردیم و تأثیری نداشت.
آریس اومد و دستم رو محکم گرفت و با عصبانیت گفت:
- تو گفتی این روش جواب میده؛ ولی چرا جواب نداد؟ نکنه داری من رو به بازی می‌گیری؟
من گفتم:
- به من چه ربطی داره؟ اون پیشگویی درست نبود.
گفت:
- یک بار دیگه بهت مهلت میدم، یک نگاهی بنداز و بگو.
من صحنه‌ی خاکستری رو دیدم که توش من و آریس از توی بازار به سمت یک درب رفتیم و اون رو باز کردیم و اون‌جا یک جادوگر رو ملاقات کردیم.
گفتم:
- فهمیدم باید چی‌کار کنیم. همراهم بیا
ما دوتایی رفتیم و جادوگر رو ملاقات کردیم.
- پسر، انرژی عجیبی از سمتت احساس می‌کنم. انگار یک موجود رو با خودت آوردی؛ ولی کسی اون رو نمی‌بینه.
- تو چه‌طور متوجه‌ی اون شدی؟
- بگو چی می‌خوای؟ اگه می‌خوای کاری کنم که اون دیده شه از توان من بر نمیاد.
- نه، به‌خاطر اون نیست که اومدم. خوب نگاهی به گردنبد کن! این قلب منه! می‌خوام اون رو سر‌جاش بزارم.
- طلسم عجیبی رو این هست که نمی‌گذاره اون رو برگردونم.

 

[Aygunu]

پارت8.5
بعد جادوگر دستش رو روی گردنبد کشید و ادامه داد:
- طلسم رو شکستم، کافیه اون رو گردنت بندازی!
آریس گردنبند رو به گردنش انداخت و نور بنفش جذب قلبش شد.
من و آریس از اون جا بیرون رفتیم. آریس گفت:
- آفریدا، ممنونم که گردنبند رو برگردوندی.
اون‌جا رو ترک کرد. منم به پیش پابلو برگشتم.
آریس بعد از مدت‌ها دست‌هاش رو باز کرد و کلی دود تاریک به سمت بدنش جذب شد و گفت:
- برادرا، من برگشتم.
کلی سایه تاریک و دود به سمت اون می‌اومدن و جذب قلب اون میشد.
من اتاق پابلو«جایی که اون نشسته بود و روی کاغذ نوشته می‌نوشت» رو دیدم؛ ولی از اون‌جایی که من خوندن و نوشتن بلد نبودم کنجکاو بودم اون چی می‌نویسه؟
گاهی لبخند به اون صورتش می‌آورد و من اکلیلی می‌شدم، گاهی هم با اون دست‌های کشیده‌اش مداد رو می‌گذاشت روی میز و به فکر فرو می‌رفت.
با خودم می‌گفتم چرا پابلو هنوز این‌قدر لاغره؟ اون که اخیراً خوب غذا می‌خوره.
به بیرون رفتم و صدای خدمتکارها رو که درحال حرف زدن بودن رو شنیدم.
- ارباب جوان واقعاً این تصمیم رو گرفته؟
- درسته، اون می‌خواد به آکادمی جادو بره.
- یعنی اون می‌خواد جادوگر شه؟
- نمی‌دونم برای چی داره میره؛ ولی امروز درخواست فرستاد و فردا صبح قراره بره.
پس اون لبخندهای عجیب برای اون بود؟ نکنه اون تو آکادمی جادو از یک دختر خوشش اومده باشه و به‌خاطر همون داره میره اون‌جا! نه بابا امکان نداره چرته.
فردا من هم باید با پابلو برم اون‌جا، شاید قراره اتفاق‌های جالبی بیوفته و این‌که پابلو نمی‌تونه تنهایی از پس این همه اتفاقات بر بیاد.
فردا صبح به اون‌جا رفت. من هم پشت سرش حرکت کردم و با گذاشتن پاهامون روی برگ‌های پاییزی مسیر رو طی کردیم و به اون‌جا رسیدیم.
وقتی چشمم به مربی افتاد. موهای سفید، ریش‌های سفید و بلند منو یاد کی انداخت؟ چرا این خودشه! همون جادوگری که با آریس ملاقات کردیم!
نگاهی به پابلو کرد و گفت:
- می‌دونی چرا برات درخواست فرستادم که بیای؟ راستش من شاگرد پدربزرگت بودم و اون به من سپرده بود، یک روز به تو جادو یاد بدم.
نگاهی به اندام نحیف و لاغر پابلو کرد و ادامه داد:
- اندام قوی‌ نداری، درعوض باید مهارت محافظت از خودت رو یاد بگیری.
بعد دستش رو روی شانه‌ی پابلو فشار داد و پابلو گفت:
- آخ!
در همین حال نور عجیبی از سراسر ب*دن پابلو بیرون زد و استاد جادوگری گفت:
- مقدار زیادی مانا توی بدن تو وجود داره، اگه نتونی بیرون بریزیشون خودت هم آسیب می‌بینی.
بعدش به زمین تمرین رفتیم و مربی به پابلو گفت:
- اول باید سعی کنی که تیر رو به وسط هدف بزنی و وقتی تو این زمینه مهارت پیدا کردی باید بتونی تیر رو با مانا و خودت ترکیب کنی.
ترکیب کردن تیر با مانا برای شکار اهریمن‌ها و موجوداتی مثل ما نیست؟ این مرد قراره از پابلو شکارچی اهریمن بسازه؟
پیرمرد رفت و پابلو مشغول تمرین کردن شد؛ ولی از شانس بد بارون شدیدی بارید و پابلو مجبور شد تو اون بارون شدید تمرین کنه. سرتا پای اون خیس شده بود و از همه مهم‌تر اون خیلی سردش بود. من پشتش وایسادم و انگشت‌های دوتا دستم رو روی شونه‌هاش گذاشتم و نیروی گرما بهش وارد کردم و اون دیگه سرما رو احساس نمی‌کرد. درنهایت شب تمرینش تموم شد و رفت دم درب زیر سایه‌بان کنار درب ایستاد. درب رو کوبید تا استادش درب رو باز کنه و من نیروی گرما رو بهش وارد می‌کردم تا سرما رو متوجه نشه، تا این‌که استاد درب رو باز کرد.

 

[Aygunu]

پارت 9
پابلو توی اتاقش درحال عوض کردن لباس‌هاش بود که یک نگاهی به لباس‌هاش کرد و گفت:
- من که از صبح توی بارون بودم چرا لباس‌هام خشکه؟
من درحالی که روی تخت نشسته بودم و نگاهش می‌کردم گفتم:
- خب چون من با قدرتم خشکشون کردم.
امروز کلی از قدرتم استفاده کرده بودم، برای همین خسته بودم؛ پس دراز کشیدم.
ما برخلاف انسان‌ها نیاز به آب، غذا، اکسیژن و خوابیدن نداریم. سرمای شدید باعث مرگمون نمیشه و آتیش هم ما رو نمی‌سوزونه.
پابلو پس از یک ماه به طور مداوم تمرین کردن، تونسته بود مهارت‌های تیراندازی و کمی از مهارت‌های رزمی و بدنی رو یاد بگیره.
استاد به بالا رفت و بیان کرد.
- امروز شما این‌جا جمع شدین. کسانی که توی این دوره شرکت کردن شامل چهل نفر هستن؛ اما تنها سه نفر از شما می‌تونه فارغ‌التحصیل بشه، این دوره دوره ی اول مسابقات محسوب میشه و شامل ده نفر حذفی هستش، همین‌طور این دوره حاصل ماه‌ها تمرینِ بعضی از شماست، درحالی که بعضی‌های دیگه سال‌ها تمرین کردن، امروز اگه کسی رد بشه، اون دیگه صلاحیت شرکت در دوره‌ها رو نخواهد داشت.
وای خدای من! پابلو اصلاً قابل مقایسه با اون‌هایی که ب*دن قوی‌تری دارن نیست، همین‌طور برای مهارت‌هاش هم فقط یک ماه تمرین کرده. چه‌جوری این دوره رو بگذرونه؟ و از همه بدتر؛ تو این مسابقات کلی آسیب به بدنش وارد میشه.
سپس استاد ادامه داد:
- توی هر دوره از مسابقات پرنسس این پادشاهی حضور دارن.
بعدش مکان اون رو با انگشت نشون داد و همه بهش نگاه کردن. هیاهو همه جا پیچید و حرف‌هایی مثل «وای خدای من! چه‌قدر اون خوشگله. من به‌خاطر دیدن اون تو این مسابقات شرکت کردم. چشم‌هاش رو ببین چقدر درشت و خوشگله، باورم نمی‌شه در پایان این مسابقه جوایز رو اون قراره بده، شنیدم اون‌هم قبلاً تو این آکادمی جادو آموزش دیده و نفر اول شده.
من پابلو رو دیدم که غرق نگاه کردن به قیافه‌ی اون پرنسس شده، نکنه پابلو فکر کرده اون خوشگله؟ به هرحال من از اون قشنگ‌ترم
یک مرد قدکوتاه و تپل از پله‌ها بالا رفت و یک ورقه دراز لوله‌ای رو باز کرد و گفت:
- شرایط و قوانین مسابقه رو می‌خونم. تو این مسابقه هرکس با دوتا حریف مبارزه می‌کنه و هرکس که از دوتا حریف هم ببازه از لیست حذف میشه.
قانون‌ها
قانون اول: نباید هیچ‌گونه خشونتی رو به کار ببرید.
قانون دوم: حریف‌ها نباید به اجزای حیاتی مثل سر، گردن و ... که موجب مرگ طرف میشه ضربه بزنن.
قانون سوم: ترک کردن و حضور نداشتن در مسابقه موجب باخت طرف میشه.
این قوانین خوبه و من می‌تونم نگران پابلو نباشم، در همین حال نگران آسیب دیدنش هم هستم.
مسابقه شروع شد و حریف‌های متعددی با هم مبارزه کردن، بالاخره نوبت به پابلو رسید.
یک پسر لاغر و کمی کوتاه‌تر از خودش باهاش مبارزه کرد. نگران بودم، اون پسر خیلی با مهارت بود و در نهایت بعد از مدتی مبارزه پابلو رو شکست داد.
پابلوی شکست خورده، کشتی‌هاش غرق شده و یک گوشه نشست. ناراحتیش از اون چشم‌های مظلومش معلوم بود.
الان دیگه نیمه‌ی اول مسابقات تموم شده بود. پابلو هم که یک گوشه ناراحت بود. پرنسس از جاش بلند شد و به پایین اومد. هنگام به پایین اومدن لباس پف دنباله‌دار و بلند آبی‌اش به زمین کشیده میشد. نگاهی به پابلو انداخت و کنارش نشست.
صورت پابلو سرخ شد. معلوم بود که چه‌قدر خجالت کشیده و پرنسس به پابلو یک لیوان آب داد و عرض کرد:
- این رو بخور و برای دوره بعدی مسابقات امیدت رو از دست نده، بی‌شک این سری پیروز میشی!
زنیکه برداشته به پابلو امید میده. از این‌که می‌خواد براش جلب توجه کنه خوشم نمیاد ولی حداقل کاری که من باید انجام بدم رو داره می‌کنه، پس این بار رو می‌بخشم.
دوره‌ی دوم مسابقات شروع شد. پرنسسی که برگشته بود و سرجای خودش نشسته بود، هی به پابلویی که روی صندلی نشسته بود، نگاه می‌کرد. بازوهاش رو می‌برد بالا و دست‌هاش رو به منظور تشویق پابلو مشت می‌کرد و در نهایت بهش لبخند می‌زد.
این دختر به معنای واقعی داشت برای اون جلب توجه می‌کرد، از شدت عصبانیت دندون‌هام رو فشار میدم و دستام رو محکم مشت می‌کنم.
این بار دور دوم مبارزات پابلو رسید.
حریف یک پسر بی ریخت بود که کوتاه‌تر از پابلو بود؛ ولی خیلی بدن گنده و چاقی داشت. وحشیانه به پابلو حمله کرد. از شدت نگرانی دلم لرزید مگه خوشونت توی مسابقات ممنوع نبود؟ چرا کسی چیزی نمی‌گه؟
استاد کجاست؟ داور هم که خوابیده، یعنی چه بلایی سر پابلو میاد؟
بدو بدو به سمت اون دویدم؛ ولی تا من بهش برسم دو بار خیلی محکم از دست و سینه پابلو با اون چوب محکمش به طور وحشیانه زد. قیافه پابلو درهم ریخته بود.

 

[Aygunu]

پارت 9.5
درحالی که وحشیانه و خشمگین به شمشیر پابلو فشار می‌آورد، پابلو بزور با شمشیرش اون رو محال کرده بود. دستم رو روی پشت پابلو گذاشتم و بهش نیرو وارد کردم. این‌طوری اون پسره پرتاب شد به پشت. نفس‌هاش گرفته بود و همه فکر می‌کردن تسلیم شده.
اما من صح*نه‌ی خاکستری رو دیدم که عصبانی‌تر از قبل اومد و به سر پابلو ضربه زد. سر پابلو خونریزی کرد و از حال رفت.
این خطر بزرگ داره میاد پابلو رو تهدید کنه، چی‌کار کنم؟ آماده باش از شمشر پابلو گرفتم، در حالی که اون پسر بلند شد و به پابلو حمله کرد، من پابلو رو برگردوندم به سمت اون و با شمشر پابلو یک بار دیگه اون رو پرتاب کردم.
در نهایت مسابقه به نفع پابلو تموم شد و اون برد.
حقیقت اینه که پابلو اون‌قدر قدرت نداره! فکر می‌کنه به‌خاطر قوی بودنش برده؛ ولی خب من چاره دیگه‌ای هم به‌خاطر محافظت از پابلو نداشتم.
۳۰ نفر باقی مانده نوبت به نوبت می‌رفتن و یک پاکتِ نامه از پرنسس می‌گرفتن، نوبت به پابلو که رسید. پرنسس لبخندی بر روی ل*ب‌هاش گذاشت. پاکت رو به پابلو داد و گفت:
- باز هم می‌بینمت. فردا بیا قصر من تا باهم ملاقات داشته باشیم چه‌جوره؟
پابلو جواب داد:
- جرعت ندارم سرپیچی کنم؛ پرنسس.
پرنسس گفت:
- دوست ندارم که پرنسس صدام می‌کنی. باهام راحت باش و اسمم رو بگو، بگو سیلویا و همین‌طور این چه جوابیه بگو خوشحال شدم دعوتم کردی، یا بگو حتماً!
بعد از اتمام مسابقه پابلو تو اتاقش خوابیده بود، دعوت نامه دوره بعدی رو توی دستش گرفته بود و با خوش‌حالی بهش نگاه می‌کرد.
من هم که کنجکاوی خفه کرده بود، یعنی چرا سیلویا احمق پابلو رو دعوت کرده؟
باید دریچه‌ی مغز پابلو رو ببینم. به چشم‌های پابلو خیره شدم، دیدم اون الان به چی فکر می‌کنه و به‌خاطر چی این همه لبخند می‌زنه.
اون داره به اون لحظه‌ای که سیلویا بهش پاکت رو داد، همش فکر می‌کنه. دلیل این‌که این اتفاق آن‌قدر خوش‌حالش کرده، ممکنه یکی از این دوتا حالت یا شایدم دوتاش باشه. اولیش اینه که از موفقیت امروز خوشحاله و دومیش اینه که از سیلویا خوشش اومده و من امیدوارم که اولین گزینه باشه.
بالاخره روزی که قراره بره سیلویا رو ببینه رسید. اون یک تیپ کامل زد، لباس های رسمی و قرمز مشکی پوشید، جلوی آینه به خودش نگاه کرد و عطری زد.
من پشت سر اون راه افتادم برم که بین راه به آریس رسیدیم.
آریس و پابلو مشغول صحبت کردن شدن. آریس گفت:
- چه خبرا پابلو؟ کجا میری؟
پابلو پاسخ داد:
- هیچی، یک کاری دارم باید برم بهش رسیدگی کنم.
آریس گفت:
- نکنه رفیق قدیمی رو یادت رفته؟
پابلو گفت:
- نه اصلاً! این چه حرفیه؟ خوشحال میشم یک روز باز هم رو‌ ملاقات کنیم، فعلاً
و پابلو رفت. من هم پشت سرش داشتم می‌رفتم که آریس جلوم رو گرفت:
- کجا میری؟
گفتم:
- یک کار مهم دارم باید برم.
آریس گفت:
- با من بیا، امروز باید به یک چیز مهم‌تر رسیدگی کنم.
جواب دادم:
- میگم کاری که دارم خیلی مهمه!
اون نگاهی به صورت من کرد و گفت:
- یعنی دنبال کردن اون پسر این‌قدر مهمه؟ ولش کن باید بریم یک جای مهم.
با خودم فکر کردم چیزی هست که از امنیت پابلو مهم‌تر باشه؟ ولی انگار سیلویا قصد نداشت بهش آسیب بزنه پس چی‌کار کنم؟
از آریس پرسیدم:
- چی‌شده؟
آریس جواب داد:
- یک مراسم مهم بین اهریمن‌هاست و هر اهریمن باید به صورت زوج بره، من کسی رو ندارم که با خودم ببرم.
کمی به فکر فرو رفتم و گفتم:
- باید دنبال پابلو برم و اون ممکنه تو خطر باشه!
در همین حال آریس دوتا سایه رو صدا کرد و گفت:
- یکی از شما مسئولیت محافظت ازش رو برعهده بگیره و یکی دیگه‌تون اگه در خطر بود بیاین خبر بدین.
با تعجب پرسیدم:
- این‌ها چین؟ از کجا اومدن؟ از این اهریمن‌های ضعیف چه کاری بر میاد؟
آریس گفت:
- از اهریمن ضعیفی مثل تو چی برمیاد؟ نگران نباش و فقط بیا بریم.
این بار رو چون چاره‌ای نداشتم قبول کردم.
آریس یک پارچه سفید از جیبش در آورد و با اون چشم‌های من رو بست و گفت:
- اگه اون‌ها بفهمن که چشمات چه‌قدر خاصه،اونوقت چشم‌هات رو از دست میدی! پس تظاهر کن که نابینا هستی.
اون دست من رو گرفت و رفتیم.

 

[Aygunu]

پارت ۱۰
اون لحظه نمی‌دونستم پابلو کجاست؟ چی‌کار می‌کنه؟ نمی‌تونستم از فکرش دربیام.
آریس من رو به جایی که اهریمن‌ها اون‌جا هستن راهنمایی کرد و با وجود این‌که چشم‌هام بسته بود، می‌تونستم همه چیز رو ببینم. فکر می‌کنم این به‌خاطر قدرت چشم‌هامه.
یک زن که لباس سفید و صورتی پوشیده بود به سمت ما اومد و گفت:
- آریس این کیه؟ می‌تونی معرفی کنی؟ چرا چشم‌هاش رو بسته؟
- این زن نابیناست و اون... .
حرف آریس رو قطع کردم:
- مایلم خودم، خودم رو معرفی کنم. من آفریدا هستم؛ یک اهریمن آب معمولی.
اون زن نگاهی به من کرد و گفت:
- پس که این‌طور!
و بعد نگاهی به سمت اون جمعیت بزرگ اهریمن‌ها کرد و بیان کرد:
- ارباب سایه‌ها بعد از مدت‌ها برگشته و اون با خودش یک زن رو آورده.
این‌جا بود که فهمیدم آریس پادشاه سایه‌هاست.

***
کمی بعد تو اتاق آریس، دست‌هام رو روی پرده‌ی سفید گذاشتم و‌ از پنجره بیرون رو نگاه کردم و گفتم:
- فردا تولد بیست سالگی پابلو هستش و مایلم یک نامه براش بنویسم، ولی خوندن و نوشتن بلد نیستم. می‌تونی دستی برسونی؟
- چرا می‌خوای به اون نامه بدی؟
- اون کسی رو نیاز داره که بهش امید بده، به قلب خسته‌اش تسکین و خورده اعتماد به نفس شکسته شده‌اش رو جمع کنه؛ پس کمکم کن.
- پس باید بگم یک پاکت زیبا و یک کاغذ مرغوب بیارن.
من تمام حرف‌های قلبم رو می‌گفتم و آریس اون‌ها رو می‌نوشت:
- پابلوی عزیزم، تو مهم‌ترین فرد این سرزمین هستی. تو با آدم‌های دیگه فرق داری، می‌خوام که وقتی به خودت توی آینه نگاه می‌کنی، خودت رو دوست داشته باشی. آینه نمی‌تونه به این همه زیبایی اشاره کنه، تو دوست داشتنی‌ترین هستی و می‌تونی موفق باشی، می‌تونی هر چیزی که می‌خوای رو داشته باشی. به گذشته غمگینی که داشتی فکر نکن چون قطعاً آینده پر از لحظات خوبه، مراقب خودت باش، خوب بخواب، خوب غذا بخور و شاد باش«تولدت مبارک پابلوی عزیز من»
نوشتن نامه تموم شد و من اون رو روی میز پابلو گذاشتم تا هر وقت برگشت اون رو ببینه.
دیر وقته و پابلو هنوز برنگشته.
بالاخره اون وارد اتاق تاریک شد و لبخند بزرگی که روی ل*ب‌هاش بود قابل مشاهده بود. لباس‌هاش رو عوض کرد و بدون این‌که نگاهی به میز و پاکت بکنه به تخت خواب رفت.
روز تولد پابلو:
مهمونی بزرگی توی سالن عمارت برگزار شده بود. خدمتکارها مشغول تزئین و رسیدگی به سالن بودن. میز سفید پر از خوردنی بود. یک کیک بزرگ و سفید روش گذاشته بودن.
صدای خدمتکارها شنیده میشد که می‌گفتن:
- امروز اولین باری میشه که ارباب جوان جشن تولد داره.
- پدرش که بهش اهمیت نمی‌ده، چرا تصمیم گرفته براش جشن بگیره؟
- انگار که سر آریس گفتن که دوست دارن اون رو هم تو جشن تولد دعوت کنن، برای همین یک جشن یهویی گرفتن و اشراف دیگه رو هم دعوت کردند.
- می‌گفتن پرنسس نامه فرستاده و گفته قراره بیاد.
با شنیدن این حرف روانم پریشون شد. دختره احمق گند زد به تولد پابلو، چرا همش می‌خواد به پابلو نزدیک بشه؟
پابلو با دیدن این صحنه چشم‌هاش برق می‌زد. خدمتکارها اومدن و از دستش گرفتن و گفتن:
- ارباب جوان باید لباس جدیدتون رو ببینید و بپوشید.
لباس رسمی خیلی خوشگل و مجلل بنفش_مشکی‌ بود.
بالاخره شب رسید. لبخند زیبای پابلو رو اون صورت خوشگلش غنچه زده بود. حالا می‌تونم مطمئن شم که پابلو الان از درون هم لبخند می‌زنه.
اشراف زاده‌ها همراه پرنسس اومدن و مراسم شروع شد.
یک نگاهی به اطراف انداختم. پس آریس کجاست؟
یهو یکی با دستش از پشتم زد، برگشتم دیدم اون آریسه.
به اون صورتش نگاه کردم و ازش تشکر کردم.
- همه‌ی این‌ها به‌خاطر توعه، من ازت ممنونم.
- نیازی به تشکر نیست.
من و آریس برگشتیم و به اون مراسم نگاه کردیم. پابلو به خدمتکارها گفت:
- هنگام تقسیم خوراکی‌ها حتماً یک مقداری برای خودتون بردارین.
- چشم، ارباب جوان.
پابلو لبخندی زد. من عاشق لبخند‌های اونم. وقتی می‌خنده خوشگل‌ترین پسر دنیا میشه.
اون پرنسس کله پوک و بی‌مغز ازش درخواست رقص کرد و باهم رقصیدن. من و آریس مشغول تماشای رقص اون‌ها شدیم.
آریس به نگاه‌های ناراحت و غمگین من نگاه کرد و گفت:
- می‌خوام بدونم اگه من هم با اون برقصم تو چی‌کار می‌کنی؟
- فکر می‌کنی من ناراحتم؟ به‌خاطر این‌که پابلو یا هر پسر دیگه‌ای بره با یک دختر برقصه من ناراحت نمیشم.
- پس رقص بعدی رو من با پرنسس همراه میشم.
- خوبه.
رقص بعدی شروع شد، آریس رفت سمت پرنسس و ازش درخواست رقص کرد، پرنسس هم با خوشحالی قبول کرد و رقصیدن.
دلم می‌خواد جای اون باشم، جای اون پرنسس بودن خیلی خوبه، ولی حق ندارم که حسودی کنم و دلخور شم؛ چون پابلو با من را*ب*طه‌ای نداره و احساسات من به اون کاملاً یک طرفه است. پابلو حتی من رو ندیده و نمی‌دونه کی هستم! پس انتظار این‌که به‌خاطر من یکی پابلو نباید با کسی باشه واقعاً بی‌جاست.

 

[Aygunu]

پارت 10.5
ولی گوشه‌های قلبم حسی وجود داره که چرا من پرنسس نیستم؟ باعث میشه بهش غبطه بخورم.
مراسم تولد پابلو تموم شد و خورشید از پشت ابرها اومد بیرون و صبح تازه‌ای فرا رسید.
یک گوشه زانوهام رو ب*غل کرده بودم نشسته بودم کنار رودخونه و به آسمون نگاه می‌کردم. آریس اومد کنارم نشست و شروع کرد به صحبت کردن:
- ناراحتی؟ نکنه بخاطر اون پسره پابلو ناراحتی؟
- من ناراحت نیستم، پابلو حق داره کسی رو دوست داشته باشه و با اون باشه، بعدش من قبلاً مگه بهت نگفتم که پابلو رو دوست ندارم، آدمی مثل اون برای من مهم نیست.
- پس چرا سعی می‌کنی ازش محافظت کنی؟ خوش‌حالش کنی؟ و زندگیش رو براش راحت‌تر کنی؟
- فقط این‌که من کسی مثل اون رو دیدم، واقعاً دلم می خواست ازش محافظت کنم.
- درک می‌کنم همه‌ی ما دوست داریم از کسی که ازمون ضعیف‌تره و زندگی سختی داره محافظت کنیم، درست مثل گربه‌های توی خیابون.
- اون گربه مگه چه کار بدی کرده که تو این دنیای بی رحم گیر افتاده؟
خوب بود که آریس ندونه من پابلو رو دوست دارم؛ ولی فکر می‌کنم همین الان هم همه چیز رو می‌دونه و فقط سعی می کنه که تظاهر کنه نمی‌دونه.
اون بلند شد و دستش رو به سمت من دراز کرد و گفت:
- دستم رو بگیر، بلند شو بیا بریم با هم اسب سواری کنیم.
من هم از دستش گرفتم و بلند شدم و رفتیم.
یک اسب سفید و یک اسب قهوه‌ای آورد و من سوار اسب قهوه‌ای شدم.
من و اون با هم اسب سواری کردیم و کلی هیجان رو حس کردیم. بهش گفتم:
- الان خیلی خوشحالم، باد به صورتم می‌زنه و حس خوبی داره!
- آفریدا، موقع اسب سواری بیشتر مراقب باش!
من و اون تا غروب اسب سواری کردیم.
چندتا از آدم‌های اون‌جا اومدن دست‌هاشون رو بالای چشم‌هاشون گذاشتن و با تعجب گفتن:
- این جناب دوتا اسب سفارش دادن؛ ولی خیلی عجیبه! اون‌یکی اسب هم بی‌سرنشین کنارش داره میره.
- عجیبه!
شب من و آریس با هم رفتیم به یک جای خیلی بالا، روشن و چشمگیر از آتلانتیس و غافل از این‌که پابلو اون شب نامه‌ی من رو خونده.
پابلو نگاهش به نامه‌ای که روی میز بود افتاد، اون رو برداشت. نگاهی بهش انداخت و گفت:
- این چیه این‌جاست!؟
بعد روی تختش نشست و اون نامه رو خوند. گهگاهی لبخند به ل*ب‌هاش می نشست و با خودش می‌گفت:
- یعنی چه کسی این نامه رو فرستاده؟ شاید اون کسی که بهش فکر می‌کنم باشه؟ یعنی پرنسس این نامه رو فرستاده؟
بعد نامه رو ب*غ*ل کرد و خوابید.
و من وقتی برگشتم اون صح*نه رو مشاهده کردم. چشم‌هام قلبی شد و با شوق و ذوق به سمت اون رفتم. باورم نمی‌شه که پلو نامه‌ی من رو خونده باشه.
***
ده روز بعد در آکادمی جادو
استاد داشت مطلب مهمی رو عرض می کرد.
- شما تا الان یاد گرفتید که چه‌طور مانای خودتون رو آزاد کنید! الان باید یاد بگیرید که چه‌طوری اون رو به سلاحی که دارین، مثل کمان و شمشیر و... وصل کنید.
من اون‌جا نشسته بودم و مشغول تماشا کردن اون‌ها بودم که یهو یک چیز مشکی سایه مانند از کنار چشم من رد شد.
یعنی اون چه کسی بود؟ باید برم دنبالش ببینم کیه؟ از کجا اومده؟ یک اهریمن شروره؟ یا این‌که برای یک اهریمن قدرتمند شرورتر کار می‌کنه؟
به سمتش دویدم، من سرعتم رو به باد رسوندم و اون سرعتش به اندازه برق سریع شد. در نهایت توی جنگل گمش کردم.
داد زدم:
- تو کی هستی؟ این‌جا چی‌کار می‌کنی؟ و دنبال چی می‌گردی؟