در حال تایپ رمان از من تا به تو | سیده نرگس مرادی خانقاه _ کاربر انجمن بوکینو

[Nargess86]

نرگس بغض کرد. دست‌های مبینا را در دست‌های گرمش گرفت و نرم آن‌ها را فشرد.
- مبینا، من علی رو... .
چشم‌هایش به ناگهان گرد شد و در همان هنگام هینی آرام و کوتاه از دهانش خارج گردید و دست دیگرش را روی دهانش احاطه کرد.
علی؟ او الآن علی را به اسم گفت؟ چه بلایی داشت سر او می‌آمد؟
مبینا خونسرد به او خیره شد و نیز گفت:
- قبول داری که عاشق شدن، زمان، مکان و حتی تاریخش رو نمی‌شناسه و در هر زمان به سراغت میاد؟
نرگس به ناگه ترکید و خود را در آغوش مبینا سپرد.
- نرگس، الآن وقت گریه کردن هست؟ عاشق شدی و این برای تو خیلی زود بود و اینو به خودت سخت نگیر!
مبینا او را درک می‌کرد؟ می‌فهمید که چه می‌گفت؟ نرگس می‌خواست هرچه سریع‌تر علی را فراموش کند تا بلکه برایش ضربات روحی وارد نکند.
می‌خواست به مبینا بگوید که هنوز برای فراموش کردن علی زود است. می‌خواست بگوید هنوز که هنوزه است، می‌تواند علی را در ذهن‌اش پاک کند. پس گفت:
- اما من می‌خوام فراموشش کنم و تو هم نمی‌تونی جلوم رو بگیری. این داستان مربوط به من هستش؛ پس دخالت نکن!
مبینا از حرف‌های او شوکه شد؛ ولی نرگس بدون توجه به واکنشی از جانب مبینا، به سمت اتاق خودت حرکت کرد.
نرگس خود را روی تخت انداخت و نیز پتوی خود را بالای سر خود کشید. اثر گریه هنوز هم در چشم‌هایش نمایان بود و بغض در گلویش مانده بود. به یک‌باره فریاد زد:
- لعنتی، دست از سرم بردار!
در همان موعود، هم بغض‌اش هم شکست و هق‌هق‌اش در میان فضای اتاقش به پژواک در آمد.
مبینا از پشت در اتاق او، صدای گریه‌ی او را شنید. لبخند اندوهی در کنج لبان پهن و عظیمش شکل گرفت و با خود فکر کرد نرگس سرانجام سرنوشتش به کجاها می‌رسد؟! آن هم از خود نرگس که به خاطر حرف‌های منحرف‌شان او را مسخره می‌کردند و آن هم از عاشق شدن ناگهانی‌اش!
نفس عمیقی از سر اندوه کشاند و قصد رفتن به خانه‌شان را کرد. نرگس را درک می‌کرد؛ زیرا او نرگس را همانند خودش می‌دید. مبینا همین حس را مانند نرگس به یوسف را داشت؛ یوسف پسردایی‌اش بود و خودش خبر نداشت که یوسف هم به او جنون پیدا کرده است و دیوانه‌وار او را دوست دارد.
مبینا در خانه‌ی نرگس را باز نمود و خواست از در آن خارج گردد که با صدای پشت‌سرش ایستاد.

 

[Nargess86]

- مبینا خانم، کجا دارین می‌ری*د؟
به طرف سهراب بازگشت و لبخند تصنعی بر آن زد.
- آقا سهراب، دارم به خونه‌مون میرم.
سهراب نگاهی بر ساعت مچی‌اش کرد و نیز نگاهی به سر و وضع مبینا انداخت. ساعت حدود 13:56 ظهر بود و او باید تا ساعت 3ظهر این‌جا می‌بود و با نرگس درس می‌خواند؛ اما برایش ناگهان ابهام پیش آمد و با تعجب سرش را بالا آورد.
- شما باید تا ساعت ۳ اینجا بمونید. اتفاقی افتاده؟
مبینا نمی‌خواست ماجرای عاشق شدن نرگس را برای سهراب شرح دهد. مگر آن که قضیه‌ی نرگس را طوری نگوید که سهراب مورد شک و دودلی قرار گیرد.
مبینا: نه؛ مامانم زنگ زده که الآن بیام. نرگس هم که باهام دعوا کرد و حالا قهر کرده و منم که مجبورم که برم خونه‌مون تا بلکه با من مثله خروس جنگی جیغ و داد نکنه.
سهراب زیر خنده زد.
- باشه مبینا خانم.
مبینا به ظاهر خنده‌ای کرد؛ اما... .
ای کاش برای نرگس کاری بکند؛ ولی افسوس که نمی‌توانست!
دیگر نمی‌توانست آن‌جا بماند. خداحافظی سرسری کرد و نیز خانه‌ی نرگس را ترک نمود.
***
نرگس نگاهی به کتاب تاریخش انداخت. پلک زد و پلک زد. یاد حرف‌های مبینا افتاد.
- قبول داری که عاشق شدن، زمان و مکان و تاریخش رو نمی‌شناسه و در هر زمان به سراغت میاد؟
سرش را تکان داد تا از آن فکر خارج گردد. نباید به علی فکر کند. عشق موجب میشد که از درس و زندگی‌اش عقب بیفتد. چرا ناگهان مهر علی به دل‌اش نشسته بود و چرا زود عاشق و شیفته‌ی علی گشته بود؟
خانم احمدی با کلافگی گفت:
- خانم مرادی، مشکلی پیش اومده؟
نفس عمیقی کشید تا از آن فکر خارج شود و خدا را شکر همان‌طور هم شد.
- نه خانم!
خانم احمدی نگاهی بر چشم‌های او کرد تا بلکه بفهمد که نرگس به چه مشکلی افتاده است؟!
آن دختر با آن که نمراتش از نظر کلاسی پایین بود؛ اما اخلاق‌اش او را شیفته‌ی خود نموده بود.
انضباط نرگس از نظر کارنامه‌های پارسال‌اش، عالی و بیست بود.
اکنون این دختر را با حالی شوریده‌ و نگران می‌بیند. درست وقتی که اصلاً این‌گونه نبوده است.

 

[Nargess86]

خانم احمدی جلو آمد و خود را به میز نرگس رساند. نرگس نظاره‌گر قدم‌های خانم احمدی به سوی خودش بود. دلش می‌خواست رازش را با خانم احمدی در میان بگذارد؛ اما دل و مغزش، دست در دست یک‌دیگر داده بودند تا نرگس این‌ کار را نکند. انگار می‌خواست عشق خود را برای دیگران پنهان نماید.
خانم احمدی به آرامی سخن گفت:
- مرادی، چیزی شده؟
نرگس دستانش را در یک‌دیگر گره داده بود و مدام آن‌ها را فشار می‌داد. استرس بر جانش غلبه نموده بود و نمی‌توانست حال خود را کنترل نماید.
از شانس خوبی که نسیبش گشته بود، زنگ تفریح به صدا در آمد و همه‌ی بچه‌ها از کلاس خارج گردیدند؛ ولی خانم احمدی از کلاس بیرون نرفت. همان‌طور بالای‌ِ سر نرگس ایستاده بود.
خانم احمدی: خب می‌شنوم!
نرگس، نگاهی به دور تا دور کلاس انداخت. تخته‌ی سیاه وسط کلاس قرار داشت و میز معلم در گوشه‌ای از دیوار بود. تعداد فراوانی میز تک‌نفره هم در میان کلاس جا خوش کرده بود که آن‌ها هم برای دانش‌آموزان گذاشته شده بود.
نگاهش را به چشم‌های میشی‌رنگ خانم احمدی سوق داد و نیز گفت:
- هیچی نشده، فقط با داداش بزرگم دعوام شده!
خانم احمدی سری به عنوان تأسف تکان داد و نیز گفت:
- باشه، حرف دلت رو نزن! من که آخر از همه می‌فهمم چه بلایی سرت اومده.
این را که زد، از نرگس دور شد و به همراه کیف و دفتر کلاسی‌اش از کلاس خارج شد.
با رفتن خانم احمدی، نرگس چشم‌هایش را محکم می‌بندد. خیلی دلش می‌خواست حرف‌های درونش را به یکی می‌زد؛ اما به هیچ‌کس جز مبینا اطمینان حاصل نداشت که بخواهد این کار را بکند.
بغض در گلویش می‌جوشد. سعی می‌کند جلوی آن را که درحال پیشروی است را بگیرد؛ اما نمی‌تواند. چرا فوری به فردی که از او چهارده‌سال بزرگ‌تر است، دلبسته شده است؟
قطره اشکی از چشم‌های قهوه‌ای تیره‌اش غلتید و روی میز چوبی تک‌نفره می‌افتد. چهارده‌سال سن که برای او معنایی نداشت. داشت؟‌ نه! می‌گویند سن آن قدر هم جدی و مهم نیست و فراتر از آن که بیشتر باشد، فاجعه است.

 

[Nargess86]

حالِ کنونی او به اوضاع وخیمی دچار گشته بود که نمی‌شد آن را شرح داد. در کل رسم خانواده‌ی پدری‌اش، آن بود که هیچ‌کس حق ندارد عاشق شود؛ حتی اگر نرگس به یک چیزی در دلش به ولوله به راه بیفتد.
با خوردن صدای زنگ، به خودش آمد و اشک‌هایش را پاک نمود. یک قطره اشک، دیگر برای او کافی بود. نمی‌خواست بیشتر از آن که هست خود را مورد آزار و اذیت عنایت قرار دهد. باید به پیشنهادی که علی به او داده است، فکر کند. نوشتن زندگی‌نامه‌ی علی که شاید او را به علی برساند.
اگر بخواهد این کار را بکند، باید تمام نگاه کرد‌ن‌هایش آن هم به سوی علی را از خود سلب کند. طوری که حتی علی هم متوجه نشود.
نفس عمیقی کشید و سرش را روی میز نهاد. قرار نبود حال و هوای او، با عشق دگرگون گردد. او برنامه‌های تازه‌ای برای خود داشت. نوشتن رمانی تازه و جدید و درس خواندن‌اش برای امسال! برنامه‌ی او عاشق شدن نبود. اکنون برای او عاشق شدن گناه بود و گناه!
با سروصدای اکیپ هانیه که به داخل کلاس مشایعت می‌شدند، به خود آمد و سرش را بالا آورد. امروز مبینا نبود و سرماخوردگی ناگوارایی گرفته بود.
دو روز دکتر به مبینا استراحت مطلق داده بود و این برای او فاجعه بود. تحمل کردن حرف و کنایه‌های هانیه و اکیپ‌اش، جوری روی مخ او راه می‌رفت که روی مخ دیگران هم راه نرفته بود.
هانیه چشم‌اش که به نرگس خورد، پوزخندی زد و با یک چشم غره از کنار او رد شد. رفیق‌های هانیه هم، چنان با نفرت او را می‌نگریستند که انگار نرگس می‌خواست هانیه را به قتل برساند.
از ابتدا در دلش پوفی کشید و سرش را روی میز نهاد. با آمدن خانم اسدی معلم دینی‌شان، همهمه‌‌ی کلاس خوابید.
خانم اسدی، کتاب دینی را باز نمود و سپس گفت:
- بچه‌ها، امروز رو نمی‌خوام درس بدم.
هانیه با همان صدای نازک با چرب‌زبانی گفت:
- خانم جون، می‌خواین درباره‌ی چی بگید؟
خانم اسدی چشم‌هایش را با استوار می‌بندد. از این دختر خوشش نمی‌آمد؛ اما سعی می‌نمود که او در همین امسال که سال 1403 است را تحمل نماید. خودش می‌دانست چه‌قدر نرگس و خودش را همین فرد مسخره‌ می‌کرد و اصلاً توجهی به درک کردن این موضوع نداشت.
چشم‌هایش را باز می‌کند و با لحن خونسرد و قاطعانه، روبه هانیه می‌گوید:
- عشق!

 

[Nargess86]

هانیه چهره‌اش از این حرف خانم اسدی مچاله می‌گردد؛ اما نرگس چنان مشتاق است که بفهمد عشق یعنی چه؟!
هانیه با لحنی که به مزاق او خوش نیامده باشد، گفت:
- خانم، همه‌ی کلاس به غیر از مرادی، از عشق‌شون خیری ندیدن و ول‌شون کردن. می‌خواید درباره‌ی عشق صحبت بکنید؟
اما... نرگس چنان اخمی از چهره‌اش نمایان نگشت که حتی می‌خواست هانیه را با دست‌های خود خفه نماید.
خانم اسدی بی‌توجه به حرف‌های هانیه، روبه نرگس گفت:
- خانم مرادی، به نظرت نباید جواب این بچه‌ها رو با دندون‌شکن جواب بدی؟
نرگس ل*ب خود را با زبان‌اش خیس نمود و سپس ل*ب به سخن گشود:
- خانم اسدی، میشه بریم سراغ کلمه‌ای که گفتید؟
هانیه برای آن که نرگس را مسخره کند، با لحن استهزاء گفت:
- بچه‌ها فکر کنم مرادی عاشق شده که این حرف رو زد.
سپس خودش خندید و کل کلاس هم او را همراهی کردند. نرگس، دست‌هایش مشت گردید و باری‌دیگر اخم‌هایش را غلیظ‌تر نمود. به پشت خود بازگشت و به هانیه چشم دوخت.
خانم اسدی به انتظار واکنش نرگس ایستاده بود. نرگس در دلش علی را مورد ناسزا خواند که چرا او نرگس را عاشق خود کرده است.
به چشم‌های هانیه دقیق‌تر گشت. دیگر نباید از او بترسد که هانیه و حتی دوستان ایکبیری‌اش به خصوص مهسا، او را مسخره می‌کنند. باید جواب او را بدهد، باید!
هانیه او را جلوی تمامی کلاس مسخره نموده بود و این جرمی که قرار است بلایی به سرش بیاید، به هیچ‌گونه نبود!
پلک زد و گفت:
- تویی که ادعا می‌کنی عاشق شده بودی و از عشقت شکست عشقی خوردی، برای خانم توضیح بده که عشق چیه؟
هانیه از این حرف نرگس، نیشخندی زد و گفت:
- عشق؟
به طرف نرگس قدم برداشت و لبخند مرموذی در کنج ل*ب‌هایش نشست.
- همه‌ی کلاس عاشق شدن و من هم معنی این کلمه رو میگم.
نرگس پوزخندی زد.
- سعی می‌کنی من رو با این کارهات مسخره بکنی آره؟ تو که جوابی نداری، چرا این‌قدر توی صحبت بقیه پارازیت می‌ندازی؟ هان؟

 

[Nargess86]

هانیه دستی به مقنعه‌ی سرمه‌ای نرگس کشید و به طور ناگهانی با تمام حرصی که در درون‌اش رخنه کرده بود، کف دستش را روی قفسه‌ی سینه‌ی نرگس نهاد و او را با تمام وجودش به سمت میز تک‌نفره هدایت کرد که کمر نرگس به صندلی خورد و سرش هم به همان صندلی برخورد کرد و نیز از سرش خون بارید. بعضی‌ها خندیدند و بعضی‌ها هینی کشیدند و نیز بعضی‌ها حیران ماندند.
خانم اسدی هراسان خود را به جایی که نرگس بود رساند و با ترس گفت:
- نرگس؟ دخترم؟
نرگس چشم‌هایش تار می‌دید و نمی‌توانست خوب همه‌جا را مشاهده کند. فقط خانم اسدی را می‌توانست که آن را هم تار می‌دید. از سرش خون می‌بارید و این موجب شد که خانم اسدی هراسان و دستپاچه کند و سپس سراسیمه کلاس را ترک کند.
هانیه ترسیده بود؛ اما سعی می‌نمود که چهره‌ی خود را ساده اعم از خونسردی جلوه دهد. نگاهی بر رخسار نرگس می‌اندازد. صورت‌اش مانند گچ سپید شده بود چشم‌هایش را نیز بسته بود.
با صدای در که سراسیمه باز شده بود، نگاهش را از نرگس برداشت و به دری که بی‌وقفه باز شده بود، خیره گشت.
ترس، تمام تمام وجودش را فرا گرفت و به چشم‌های بسته‌شده‌ی نرگس چشم دوخت. نرگس از هوش رفته بود و همان‌طور از سر او خون می‌آمد. خانم اسدی به همراه خانم منصوری و جمعی از کادر آمبولانس آمدند و با عجله خود را به نرگس رساندند و او را روی برانکارد نهادند و از کلاس خارج نمودند.
***
چشم‌هایش را گشود و به اطرافش خیره شد. دیوار سفیدرنگ با وسایل‌های پزشکی کنار تخت‌اش گنجانده شده بود.
هیچ‌کس داخل اتاق نبود و خودش داخل اتاق تنها بود. چه‌قدر دل‌اش می‌خواست از آن مدرسه‌ی ننگین و منفور برود و دیگر حتی پیدایش نشود.
بغض در گلوی او گوارا گشت. این چه سرنوشتی بود که دچار آن شده بود؟ می‌دانست مورد آزمایش معبود واقع گردیده است؛ اما نمی‌دانست که این شکلی قرار است آزمایش گردیده شود.

 

[Nargess86]

با همان بغض، دستی بر سرش کشید. دور سرش را باندپیچی کرده بودند و به شدت درد می‌کرد. آخی از دهان‌اش خارج نمود که همانا در گشوده شد. مادرش با چشمانی گریان با شتاب به سمت او روانه شد.
با قربان صدقه گفت:
- قربونت برم، خدا الهی ازش نگذره! دختره‌ی بی‌صفتِ بی‌وجود!
با نزدیک شدن‌اش، نرگس را در آغوش کشید و گونه‌های برجسته‌ی نرگس را بوسید.
- چی‌شد که سرت به میز خورد؟
آب دهانش را بلعید. دوست نداشت که جنگ و جدال به راه بیندازد. او نمی‌خواست که با هانیه دعوا نماید؛ اما این خود هانیه بود که جنگ و دعوا را آغاز نموده بود.
با عذرخواهی می‌توانست کاری کند که نرگس او را ببخشد. چرا فردی که او را می‌بخشد، بار دیگر موجب همان کار خطا کرده‌اش می‌گردد و دوباره بایستی طلب مغفرت کند؟ این خود ‌ظلم کردن به آن انسان نمی‌شد؟
نرگس به یاد آورد که اگر کسی را ببخشد، خداوند ده‌ برابر به او چیزهایی که تصور نمی‌کند را می‌دهد؛ پس لبخندی زد و با خود گفت که چه بهتر که همان ضرب‌المثل از همان دست که بدهی، از همان دست هم پس می‌گیری» دچار او گردد.
جواب مادرش را داد:
- هیچی مامان، فقط... .
ناگه یادش آمد که خانم اسدی ماجرای سرش را می‌داند و اگر دروغ بگوید، کار او مشکل‌زا است. پس باید راستش را به آزیتا خانم بگوید.
نفس عمیقی کشید و ماجرا را از سیر تا پیاز برای مادرش شرح داد.
آزیتا خانم زمانی که موضوع را فهمید، خشمگین گشت و با همان دستان گره‌شده گفت:
- خودم از خانم اسدی همه چیز رو شنیدم. بنده خدا می‌گفت که چه‌قدر تو و خودش رو مسخره می‌کردن و هیچی نمی‌تونستید بگید! امسال رو که بخونی، سال دیگه از این مدرسه برمی‌دارمت که این‌طوری مورد تمسخر نشی! همین فردا با سهراب میرم ازش شکایت می‌کنم. مثل این که دختره از کاری که کرده پشیمونه و حالا اومده ازت معذرت بخواد!
آزیتا خانم سری تأسف تکان داد و سپس ادامه داد:
- حالا خودت می‌دونی، آیا می‌خوای دختره رو ببخشی یا بازهم اگر ببخشیش همون کاری که کرده رو از دوباره انجام میده، این از من به تو نصیحت!
نرگس عمیق به حرف‌های آزیتا خانم گوش سپرده بود و به آن حرف‌ها فکر می‌کرد و نیز آن‌ها را تجزیه و تحلیل می‌نمود.

 

[Nargess86]

اگر یک‌بار دیگر هانیه را مغفرت نماید، باز هم همان کار را با می‌کرد؟ آب دهانش را بلعید و خطاب به مادرش گفت:
- می‌بخشمش؛ ولی در ازاش می‌خوام که حتی نه حرف بزنه، نه بهم محل بذاره! انگار که نرگسی داخل کلاس وجود نداره!
آزیتا خانم نگاه گذرا و معناداری به دخترش انداخت. در تمام این شانزده‌سال زندگی‌اش، کاری نکرده بود که خاری بر چشم‌های نرگس فرو برود. مادری بود که روی بچه‌هایش هیچ چیزی کم و کاست نگذاشت. نه از نرگس، نه از سهراب!
دستش را پشت کمر نرگس نهاد و او را در آغوش خود سپرد.
- هرچی که خودت صلاح می‌دونی عزیز دلم!
نرگس لبخندی زد و خود را بیشتر در آغوش مادرش فشار داد.
***
شانه را برداشت و موهای خرمایی‌رنگش را شانه زد. پیراهن سفیدش را که یک دکمه‌ی آن باز بود را درست کرد و سپس لبخندی زد و دستی بر سبیل‌های پرپشت و خرمایی‌مانندش کشید.
در حین آن، به نرگس فکر می‌کرد که چه‌گونه یک هفته است او را مورد انتظار برای نگاشتن زندگی‌نامه‌اش کرده و هم‌چنان پاسخ او را نداده است. کلافه و سردرگم، خود را در درون آینه نگریست. خبری از نرگس نداشت و حال او را برانگیخته بود. باید از سهراب حال او را بپرسد تا بلکه بفهمد که چه بلایی سر او نازل گردیده است.
آب دهانش را بلعید و نیز با انباشته‌ای از فکر و خیال، از اتاق خود بیرون رفت.
مهرانه خانم، نگاهی بر پسر رشید و پرقامتش کرد و نیز لبخندی از جنس تبسم بر لبانش زد.
- یک روز برای خواستگاری رفتن، این‌طوری می‌خوای تیپ بزنی؟
علی سرش را پایین افکند و دستش را روی شانه‌ی مادر خود نهاد و گفت:
- مامان، لطفاً بحث ازدواج رو وسط نکش! فعلاً قصدش رو ندارم!
مادرش ابروان پهن و رنگ کرده‌اش را بالا انداخت و گفت:
- پسرم، تو ۳۱سالته و سِنت داره میره بالا! اینو می‌فهمی؟
علی نفس کلافه‌ای کشید و در خانه را گشود.
- مامان، دیگه بسه! تا وقتی‌که فرد مورد علاقه‌م رو پیدا نکردم، ازدواج نمی‌کنم!

 

[Nargess86]

و سپس از در خارج گشت و آن را به روی کادرش بست.
مهرانه خانم با بدنی وارفته، بر روی زمین‌های سرد نشست و نیز زیر ل*ب گفت:
- من از دست این پسر، سر به بیابون می‌ذارم! آخه پسر، تو که بچه بودی دوست داشتی که ازدواج کنی، حالا نظرت تغییر کرده؟
سری تأسف تکان داد و ادامه داد:
- ای بابا!
نفسی تازه کرد و باری‌دیگر سری به نشانه‌ی تأسف به حرکت در آورد و از روی زمین‌های سرد برخاست.
از آن سو نرگس، در را که گشود، نگاه‌اش به نگاه علی تلاقی کرد که هراسان سرش را پایین انداخت.
علی تا چشم‌اش به نرگس خورد، سراسیمه خود را به او رساند و از بی‌حواسی بیگانه‌اش چادر نرگس را در دستانش گرفت.
- نرگس خانم!
علی پشت نرگس قرار داشت و نرگس هم جلوی علی بود. نرگس از کلمه‌ای که علی از دهانش خارج کرده بود، بغض کرد؛ ولی سعی می‌نمود که بغض خود را در گلویش ماندگار سازد.
به سمت علی بازگشت و نیز با لبخندی که به طور واقعی مصنوعی بود، گفت:
- سلام، بفرمایید؟
عاشق‌اش بود و به سختی می‌توانست ل*ب به سخن بگشاید تا بلکه این بغض وامانده‌اش بر گریه مسلط نگردد.
می‌ترسید از این عشق که رسوا شود و یک عالم آبروی خویش برود.
دست راستش را گره داد و نیز منتظر گشوده شدن ل*ب‌های علی شد.
علی پلکی زد و سپس با لبخند گفت:
- ببخشید می‌خواستم بپرسم که تصمیم‌تون برای نوشتن زندگی‌نامه‌م چی‌شد؟ منصرف شدید؟
سر نرگس پایین آمد و نیز با صدایی که در گوش‌های علی به طنین بیندازد، گفت:
- من تصمیم خودمو گرفتم.
لبخند اندوهناکی زد و سپس از مشورتی که از درون خود گرفته بود، گفت:
- باشه، قبوله!
علی لبخند رضایت‌بخشی را زد و نیز پاسخ نرگس را داد:
- خیلی ازتون ممنونم!
نرگس سرش را به عنوان «خواهش می‌کنم» تکان داد و نیز با یک «با اجازه» از او دور شد.
علی نگاهی بر قدم‌های کوتاه او انداخت. چه‌قدر این دختر با حیا و با طمأنیه قدم‌های خود را برمی‌داشت.
حتی اگر فردی بفهمد، پاورچین می‌رفت و پاورچین به خانه باز می‌گشت. انگار که هیچ سروصدایی ناشی از این دختر ناهویدا بود که این او را مورد حیران و تعجب نموده بود.
دو گوشه از کنج ل*ب‌هایش کج گردیدند و نیز زبانش را بر روی ل*ب‌هایش کشید و به همان سمتی که نرگس می‌رفت، حرکت کرد.

 

[Nargess86]

مسیر هردویشان یکی بود و می‌توانستند که موقع زمان به آن محل برسند. خود را به نرگس رساند و نیز با او هم‌قدم گشت.
نرگس، با حس کسی که مانند حامی در کنار او باشد، به نیم‌رخ جذاب علی خیره شد که با لبخندی از جنس شعف و شور بر ل*ب‌هایش زده بود، مواجه شد. این لبخند موجب شد که نرگس را هم لبخند به دعوت کند و با ذوق و شوق با او راه برود.
تصمیم گرفت که راه صحبت را باز نماید.
- ببخشید علی آقا؟
علی در حین راه رفتن، نیم‌نگاهی بر نرگس انداخت و سپس به جلو نگاه کرد.
- بفرمایید نرگس خانم؟
نرگس از شدت استرس، آب دهانش را فرو داد و سپس گفت:
- شما کجا اجرا دارین؟
ایستاد و نرگس هم هم‌زمان با او ایستاد.
- من، توی بلوار فردوسی اجرا دارم؛ اما فکر می‌کنم مسیر رفتن‌مون به ایستگاه یکی باشه!
سپس لبخندی زد و به نرگس که با حجب و حیا سرش را پایین افکنده بود، خیره شد. نرگس از نگاه خاص علی و لبخند او، شرمساری در تمام بدن او پایدار گشت؛ اما در درون دل‌اش لبخند خوش‌حالی را زد.
علی تاکنون برای هیچ دختری جز نرگس لبخند نزده بود و با آن‌که با دخترها عکس و امضاء می‌گرفت؛ ولی این‌گونه لبخندی نزده بود.
با اوضاعی که پیش آمده بود، به راه خود ادامه می‌دادند، تا آن‌که به ایستگاه اتوبوس رسیدند. اتوبوسی که هردو سوار آن شدند.
علی هنگامی‌که رسید، از نرگس «خداحافظی» نمود و سپس از او جدا شد.
نرگس زمانی‌که علی از اتوبوس پیاده شد، بغض در جای گلویش مانند بوته‌ی سنگی گرفتار کرد و باعث شد که گریه‌هایش سد گونه‌های برجسته‌اش گردد.
چه ریسک عظیمی را متحمل گشته بود. عشق، رنج، گریه، غصه و اندوه!
باید سوگواری خود را می‌کرد که چنین ضربه‌ی عاطفی بر او خورده است. چه رنجی؟! چه گریه‌ای و چه عشقی؟!