دلــنوشته دلنوشته کُنج عزلت | مینا مرادی _ کاربر انجمن بوکینو

[پناه]

نام اثر: کنج عُزلت
نویسنده اثر: مینا مرادی
ژانر: عاشقانه ـ تراژدی
ناظر: @حوراء

مقدمه:​

من در نبود تو به هیچ شباهت دارم.
دست از خود وخاطرات‌ام شسته‌ام؛
دلم اندکی سکوت، اندکی مرگ می‌خواهد.
سرزنش‌ام نکن!
دُچارت شدن هم، عالَمی دارد.

 

[mahban]

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.

لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوط به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.

᯽ [ قوانین تایپ دلنوشته | تالار ادبیات توصیفی ] ᯽

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.

᯽ [ 🔸درخواست نظارت (ویژه تالار ادبیات و شعر) ] ᯽

پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد
و تگ دهید.

᯽ [ درخواست - درخواست نقد ادبی شورا | ویژه تالار ادبیات ] ᯽

᯽ [ درخواست - درخواست تگ آثار | تالار نقد ] ᯽

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.

᯽ [ درخواست - جلد آثار | تالار طراحی ] ᯽

بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.

᯽ [ اطلاعیه‌ - اعلام پایان آثار ادبی | تالار ادبیات توصیفی ] ᯽

در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.

᯽ [ درخواست - انتقال و بازگردانی از متروکه | تالار ادبیات توصیفی] ᯽

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼

[کادر مدیریت تالار ادبیات]​

 

[پناه]

آه که می‌کشم، دلم می‌سوزد.
دلم می‌سوزد که تمام خودم را برایت گذاشتم و تو تا فهمیدی دلم رفته به آنی رنگ عوض کردی و با دیگری قرار رفتن گذاشتی.
.............
حال که سال‌ها گذشته،
آه‌هایم عمیق‌تر ‌و کشنده‌تر شده‌اند.
سوز جگرم به دیواره‌ی قلبم نفوذ کرده و هر لحظه امکان یخ بستن خون در رگ‌هایم هست؛
آن‌قدر سرد و یخ که در انتهایی‌ترین گوشه و کنارِ قلبم، گرمایی از وجودت نمانده تا بر سرمای آن غلبه و مرا از این یخ‌زدگیِ ممتد، رهایی دهد.
............
این اواخر، آه‌هایم بی‌رمق شده‌اند.
سرما بر من غالب شده،
دیگر بودن‌ات را نمی‌خواهم...
بودنت برای این قلبِ یخی، سم است.
کاش!
یادت را هم با خودت می‌بردی.

 

[پناه]

شاید در نظر دیگران مقاوم، سرسخت و مردانه برای آرمان‌هایم جنگیده‌ام؛
اما... !
در انتهایی‌ترین گوشه‌ی قلبم، دختری زانوی غم ب*غل گرفته
و با نگاهش برای دقیقه‌ای سکوت،
پرچم سفید را فریاد می‌زند
و این
دردناک‌ترین نقطه‌ی قصه است... .

 

[پناه]

با صدای رعد و برق مهیبی از خواب می‌پرم.
پاهایم، بدون اختیار به سمت سه کُنج دیوار، راه می‌افتند.
به خود نهیب می‌زنم و به پاهایم، فرمان ایست صادر می‌کنم.
به خاطر دارم روزی را که، زانوانم را ب*غل زده و در همان سه کنج، می‌لرزیدم و اشک می‌ریختم.
در آن شب تار، تو تنها کسی بودی که آرامم کردی؛ نوای عاشقانه سر دادی و ترس‌هایم را فراری.
باز صدای رعد می‌آید؛ دقیق مانند همان شب.
هنوز رقص انگشتانت لابه‌لای موهایم آشناست.
هنوز لبخند گرمت، ح‍ُرم آتشین ِ نفس‌هایت، تپش‌های ریتمیک قلبت را در ذهنم، یادگار دارم.
هنوز!
به پاهایم فرمان عقب‌گرد می‌دهم. به سمت تخت برمی‌گردم و رعد و برق دیگری اتاق را روشن می‌کند و صدایش، دلم را می‌لرزاند.
نه، کافی‌ست؛ نباید بترسم!
من، بعد از تو، مردانه که نه، زنانه با ترس‌هایم روبه‌رو می‌شوم.

 

[پناه]

در تردیدی بزرگ دست و پا می‌زنم؛ تنهایی‌ام را کسی باور ندارد.
شاید!
شاید کسی در دوردست‌ها ایستاده و به آوارگی دعوتم می‌کند و من به دعوتش لبیک می‌گویم.
آوارگی را به جان می‌خرم تا آرامش را در دستان تو بیابم.
بیا ای سرمنشا آرامش!
بیا تا این سکوت و سرگشتگی از جان و دلم رخت ببندد.
بیا تا از خواب‌زدگی، رهایی یابم. بیا و تلاطمی را که به جانم افتاده است، آرام کن.
گاهی به خود می‌گویم: اگر آمدنت به تعویق بیفتد این یأس، تمام ِ من را در بر خواهد گرفت.
کاش بیایی!
بیا که خورشید زندگی‌ام رو به افول است.