دلنوشته کارسانک‌ِ تباین‌ها | نیل‌آی کاربر انجمن رمان نویسی بوکینو

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

حالا دیگر آن کارسانک‌ِ آغشته به درد با تخیله‌ خود در میان امواج صدای خنده‌ها، کمی آرام شده ‌است.
قلب و مغز به حالت عادی خود ادامه می‌دهند و تباین‌ها روز به روز خود را بیشتر به چشمانم جلوه می‌دهند تا که بتوانند واژه‌ای شوند در میان عامه مردم و هرلحظه‌ قلبِ دیگری را به لرزه درآورند... .

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

تباینی که قلب‌ها را در به در می‌کند که شاید بتواند پناهنده‌ی پیدا کنند. اما آن‌طور نیست، قلب من بارها از شدت تباین‌هایی که دیده و شنیده‌ است ریشه خود را از زندگی خارج کرده است تا بتواند طعم آزادی را مز‌ه‌مزه‌ زیر زبانش بچشد، اما آن‌طور که بود در جامع هم تباین‌هایی تلخ وجود داشت و قلب ناگزیر باید آن را در کارسانکی که در عمق زیبایی خود پنهان کرده است نگه ‌می‌داشت تا شاید یک روز در یک زمان بتواند آن‌ها را با لذت از بین رفتن تباین‌ها در سطل آشغال بریزد.
پایان