دلنوشته کارسانک‌ِ تباین‌ها | نیل‌آی کاربر انجمن رمان نویسی بوکینو

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

عنوان: کارسانک‌ِ تباین‌ها
ژانر: تراژدی، اجتماعی
ویراستار: آرنیکا
خلاصه: کارسانک‌ِ تباین‌ها‌ی قلبم دیگر آغشته به درد شده‌اند، آن‌قدر لبریز از نوشته‌ شده‌اند که می‌خواهند بگویند از تباین‌هایی که دیده‌‌اند؛ از تباین‌هایی‌که میان پدر‌هایمان‌ دیده‌اند، همان تباین‌هایی که برای‌ شما حکم نوازش دستان پدر را دارد و برای من آن‌ نوازش، پوستی کبود از همان نوازش‌هایی که حکم کتک را دارد است.

*معنی عنوان: صندوقچه‌ تفاوت‌ها

 

[Sara]

---

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.

لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوط به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.​

---

᯽ [ قوانین تایپ دلنوشته ] ᯽​

---

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.​

---

᯽ [ تعیین ناظر دلنوشته ] ᯽​

---

پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد
و تگ دهید.​

---

᯽ [ درخواست نقد آثار ] ᯽​

---

᯽ [ درخواست تگ آثار ] ᯽​

---

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.​

---

᯽ [ درخواست جلد اثر ] ᯽​

---

بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.​

---

᯽ [ اعلام پایان آثار ادبی ] ᯽​

---

در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.​

---

᯽ [ انتقال و بازگردانی دلنوشته از متروکه ] ᯽​

---

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼

[کادر مدیریت تالار ادبیات]​

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

در زمانی که شما روی تخت گرم و نرمتان، در حال ديدن خواب‌های شیرین کودکی‌تان بودید، کودک درون من در گوشه‌ای از اتاق در خود مچاله شده بود و هوای سرد اتاق آزارش می‌داد!

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

می‌دانید چرا؟ موضوعش تباین بین‌ پدرها بود!
پدرهای شما می‌کوشیدند تا شما را در آرامی و رفاه بزرگ کنند و پدر من گاه بی‌گاه در گوشه‌ای از خانه مانند خان‌زاده‌هایی اخمو و زورگو و پادشاهانی تاج به سر، بر روی تخت نشسته بر من حکومت می‌کرد.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

حکومتش هم با همه فرق می‌کرد، نه مانند پدر برایم بود و نه مانند یک دوست و یا یک غریبه!
این حکومت‌ها و تعصباتش موهای مادرم را سپید کرد و کودکی برادرهایم را به پیری تبدیل کرد و من را از هرگونه آرزوی بلند مرتبه‌ای پایین کشید.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

چنان محکم گیسوانم را کشید که به زمین خوردم و نعره زنان در گوش‌هایم حکمش را اعلام کرد. آن‌که دختر حق آرزوهای بی‌جا را ندارد، حق نافرمانی ندارد، حق اعتراض ندارد..‌‌. . تلخ بود، آن هم برای دختری که در آغوش مادرش فقط مهر و محبت دیده بود حالا این‌طور آنی این همه ظلم در حقش شده بود.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

دلگیر از آن حکم، از خانه‌ای که با خانه مردگان تباینی نداشت خارج شدم، در پس کوچه‌ها با قدم‌هایی بی‌جان زندگی خود را رقم می‌زدم و چنان به حال خود گریه می‌کردم که دل سنگ هم برایم آب میشد.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

در تقاطع گریه و دیوانگی در پس کوچه‌های غمم، حکمی جدید اعلام شد! حکمی که در سخن به سخن‌هایی نسنجیده و تراژدی نوشته و تصویب شده بود. حکمی که دیگر نباید گريست، باید محکم و استوار همچو کوهی بی‌غم در مقابل وزش‌های تند باد ساکت بمانید و آغوش سنگی‌تان را به روی هر دردِ ناخوشایندی باز نگه‌ دارید.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

وزش تند باد معنای حکم‌های بی‌وقت گاه خودش بود! بی‌شک و تردید حرف‌هایش را میزد و به گمان خودش که گویا حق و صحیح‌ترین حرف‌ها را زده است، سپس با صدای بلند قهقه میزد. قهقه‌هایش بوی حقارت و دیوانگی را می‌داد. او ما را حقیرترین می‌دانست؛ اما لحظه‌ای نمی‌اندیشید که با اعمال نامناسب خودش، خود را تحت تحقیر و تمسخر قرار می‌دهد.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

آخر او هیچ شباهتی با پدرهای دیگران نداشت، پر از تباین‌هایی بود که هیچ پدری آن‌ها را نداشت. تا می‌آمدم خود را کمی گیج کنم و بگویم به هر حال او یک پدر است، افکارم شروع به منفی سازی می‌کرد. حق هم داشت تمام تصوراتش از صحنه‌های دلخراش و تراژدی بود و حق آن افکار ناخوشایند را داشت که از آن رویای‌های شیرینم بترسد.