دلــنوشته دلنوشته هزارتوی خاطرات| توکا راد _ کاربر انجمن بوکینو

[SULLIVAN]

بسم خالق خلاق
اثر: هزارتوی خاطرات
ژانر: تراژدی
نویسنده: توکا راد
ناظر:
@Lady.Boss
دیباچه:
چشم‌هایت هنوز قاب شده است روی دیوار
صدایت هنوز در گوش‌هایم شنیده می‌شود
نفس می‌کشم، می‌خواهم بویت را دوباره به ریه‌هایم هدیه دهم
چه کنم؟ دیوارهای خانه را ویران کنم؟
ریه‌هایم را بیرون بکشم؟ اصلاً قلب خود را چه کنم؟​

 

[worning.f]

​

---

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.

لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوطه‌ به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.​

---

᯽ [ قوانین تایپ دلنوشته ] ᯽​

---

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.​

---

᯽ [ تعیین ناظر دلنوشته ] ᯽​

---

پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد
و تگ دهید.​

---

᯽ [ درخواست نقد آثار ] ᯽
᯽ [ درخواست تگ آثار ] ᯽​

---

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.​

---

᯽ [ درخواست جلد اثر ] ᯽​

---

بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.​

---

᯽ [ اعلام پایان آثار ادبی ] ᯽​

---

در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.​

---

᯽ [ انتقال و بازگردانی دلنوشته از متروکه ] ᯽​

---

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼

[کادر مدیریت تالار ادبیات]​

 

[SULLIVAN]

***
می‌خواهم دوباره از آن کوچه‌ کوچک عبور کنم!
آری، همان کوچه‌ای که برای اولین بار تو را دیدم
می‌خواهم کنار همان درخت کاج بایستم
و به همان پنجره‌ای که در آن روز بارانی ایستاده بودی و به آسمان خیره شده بودی خیره شوم.
می‌خواهم خاطرات را ورق بزنم
می‌خواهم ببینم کجا کوتاهی کرده‌ام!
​

 

[SULLIVAN]

***
دوباره زیر آن درخت کاج بزرگ ایستاده‌ام.
درست جلوی خانه‌ی شما!
به همان پنجره‌ای خیره شدم که در روزهای بارانی خیره می‌شدم.
پشت آن پنجره تو بودی و این طرف پنجره من!
شاید تو به خاطر نداشته باشی، کلی دیوانه بازی در می‌اوردم تا فقط کمی لبخند بزنی.
مردم کوچه‌ی شما هنوز فکر می‌کنند دیوانه‌ام و عقلم را از دستت داده‌ام؟ ​

 

[SULLIVAN]

***
نبودنت که بهتر بود مجنون نامرد قصه‌ی من!
می‌گفتن مجنون قصه‌ها نامردند ولی من باور نداشتم.
تو را خوب می‌دیدم، تو را زیبا می‌دیدم
تو خوب نبودی
تو زیبا نبودی
تو عاشق نبودی
من دیوانه بودم!
می‌خواهم بدانم الان خوشحالی؟
راستی تو را به یک فنجان چای دعوت می‌کنم
در بهترین تیمارستان شهر
در مداواخانه‌ای که مداوا نخواهم شد! ​

 

[SULLIVAN]

***
دقیق به خاطر ندارم
آری، دقیق به خاطر ندارم
صدای خود را
رنگ چشم‌هایم را
فرم بینی‌ام را
ل*ب‌هایم را
هیچ از خود به یاد ندارم
می‌دانی چرا؟
از وقتی که دیگر نیستی که بگویی چقدر زیبا هستم
خود را در آینه‌ی کوچک شکسته‌ی مشت خورده‌ام دیگر نگاه نمی‌کنم! ​

 

[SULLIVAN]

***
رفت!
هنگامی که قدم‌هایش را می‌گذاشت و از من دور می‌شد،
فریاد زدم «رویاهایمان چه؟»
رفت!
اینک من به رویاهایمان فکر می‌کنم
درست در تیمارستانی آرام و در همان اتاقی که عددش را دوست داشت! ​