دلنوشته قشر شیفتگی | نیل‌آی کاربر انجمن رمان نویسی بوکینو

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

عنوان: قشرِ شیفتگی
ژانر: عاشقانه، تراژدی
اثر: نیل‌آی
ناظر: @آتاناز
مقدمه:
یادت هست هنگامی که انگشتر نگین‌دار بر انگشتانم بدل کردی، گویی سفره‌ی رنج و شیفتگی را هم برایم فراهم کرده بودی؟
سفر و سفره را با یک‌دیگر مهیا کردی و خود، به آغوش باز آسمان‌ها شتافتی و من را به سفره عزا دعوت نهادی‌. یادت هست شیون‌کنان بر خاک سردِ مرده‌‌ها سوگند یاد کردم، روزی به دیدارت خواهم امد؟! حالا با رخ شاد و روحی خسته آمده‌ام با دلی که شیفتگی‌ امانش را گسسته، با روحی که قشری از غم بر رویش سایه انداخته‌.
قشر: پوسته، پوشش

 

[Sara]

---

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.

لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوط به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.​

---

᯽ [ قوانین تایپ دلنوشته ] ᯽​

---

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.​

---

᯽ [ تعیین ناظر دلنوشته ] ᯽​

---

پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد
و تگ دهید.​

---

᯽ [ درخواست نقد آثار ] ᯽​

---

᯽ [ درخواست تگ آثار ] ᯽​

---

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.​

---

᯽ [ درخواست جلد اثر ] ᯽​

---

بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.​

---

᯽ [ اعلام پایان آثار ادبی ] ᯽​

---

در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.​

---

᯽ [ انتقال و بازگردانی دلنوشته از متروکه ] ᯽​

---

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼

[کادر مدیریت تالار ادبیات]​

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

دوستت دارم؛ زیرا لحظه‌ای که در اطوارهای کرب و بی‌جهتم همچو نابینایی سرگردان بودم، تو مرا پذیرفتی. دستم‌هایم را در دستانِ گرم و دلداده‌ات گرفتی و مرا به سمت هاله‌ای از شیفتگی کشاندی! ای خاطرخواه نازنینم نمی‌دانستم بهای این شفقت چیست؟

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

اما روزی از نگاه سیه‌رنگت، ندای سفید فامِ دلم را پرسیدم. گفتم بگو ای نازنين‌ِ شادکام‌ مگر تو مرا چند شماری؟ با لبان رنگ‌اناری‌ات، همراه با تبسمی سوالم را پاسخ دادی. جوابت را بار‌ها و بار‌ها زمزمه کردم؛ مانند آن‌که خوراک شب و روزهایم باشد.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

آخر گفته بودی: « مگر می‌شود میزان علاقه‌ام را به تو بسنجم؟ مگر عشق مانند تب‌ است که آن را با دماسنج سنجید؟» و من در آن هنگام سرگشته‌ پاسخت را دادم: « خدا را شاهد، اگر عشقی فراتر‌ از بی‌نهایت باشد اولین نفر من هستم که آن عشق را به تو هدیه خواهم داد!»

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

اما افسوس؛ گفته‌هایمان در آتش بی‌مهری تو اکنون سوخته است! اما گرد و غبار خانه‌ سوزش بر چهره‌ام لقب بی‌وفا را قشر کرده. ای روح من! تو با چشمانت... روح پاکت و قلبت، شاهد گسسته شدنم در میان موج کلمات بودی و رفتی!
تو دیگر آن عاشق نبودی، تو سنگی خشک شده از احساس بودی!

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

مانند روز‌هایی که اگر از چشمانم غم می‌بارید مرا مرحمت می‌کردی نبودی! تکه‌ای سنگ شده بودی اما همانند نسیم تلخ پاییزی بودی، که با احساست به خاک گرفته‌‌ات و قلب سنگی‌ات سد جریان یک رود عشق شدی!

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

دوستت دارم؛ زیرا هنگامی که بُرشگری بر ریسمان آرزو‌هایم گذاشتم دستم را پس نمودی و بُرشگر را در میان عشق‌مان بلعیدی و به من محاربه با نااُمیدی را آموختی، اما حالا این زمان که شمعی نیمه‌‌سوخته از اُمیدهایم باقی مانده است به چه کسی پناه ببرم؟

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

چه کسی حاظر خواهد شد چتر بارانی خود را بر روی سرم بگیرد تا دیگر از بی‌مهری‌های آسمان و رعد‌هایی که می‌زند ناگهان بر سرم آوار نشود، بیم نکنم؟! حالا دانسته‌ام این شهر و مردم‌هایش بعد از تو، چهره‌یشان برایم آشکار شد، آن‌ها از سنگ هم سنگ‌تر بودند.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

آن‌ها، رفتن ناگهانی‌ات را به گردن من آویختند و این‌گونه به من ظلم شد! می‌گویم توجه کرده‌ای؟ در نیمه‌های شب حیران‌زده گفتی: « مگر عشق تب است که شود با دماسنج اندازه‌گیری شود؟!»
آن زمان گفتم: « آری، عشق تبی است که اگر انسانی را مبتلا به خود می‌کند و آن انسان از خود، بی‌خود می‌شود»