برگزیده دلنوشته در بند اسارت | فرهنگی _ کاربر انجمن بوکینو

[سیـــــران]

حتی بوی تنت را فراموش نکرده‌ام!
که بود می‌گفت از یادم می‌بری؟
در شهر به رسم رسوایی بلند فریاد بزنم :«من همه را اشتباه با اسم تو خطاب می‌کنم و خودم را هم از یاد برده‌ام؛ اما تو را نه»؟
هرچند من را چشمانم رسوا می‌کنند؛ چه نیاز به فریاد است!
من با خیال تو، زندگی کردن را انس گرفته‌ام.

 

[سیـــــران]

جوانی همچون مردمان عصا به دست... با موهای مشکیِ سپید گشته
آرام آرام قدم‌هایی بی‌جان و نفس‌هایی از روی اجبار می‌کشم.
چای ریخته و انتظار می‌کشم که به در کوبیده شود.
از پنجره‌ دیدمش...
آمد!
جوان شدم، تبسم به لـ*ـبم جا خوش کرد...
به ناگه پریدم!
همه‌اش رویا بود.
او نیامده و قرار نیست بیاید...
چای‌هایی که برای خود و او ریخته بودم، از آن‌ها دیگر هُرمی بلند نمی‌شود؛ اما هرم امید من هنوز بسیار گرم است، من هنوز انتظار می‌کشم! دیوانه‌ام، می‌دانی؟ دیوانه! تو همانی که من را خونین از زخم زدن‌های خودت، در میان انبوهی از گدازه‌های عشق، رها کردی؛ اما من هنوز چشم به راهت هستم. دیوانه‌ام!

 

[سیـــــران]

در این گذر ثانیه‌ها، ساعت‌ها، روزها، و سال‌ها، هیچ‌وقت انقدر دلم نسوخت!
چگونه توانستی بر لبانت جاری سازی؟ مگر کم عشق نثارت کردم؟ مگر کم فدا کردم، خودم را، زندگی‌‌ام، آینده‌ام، جوانی‌ام را؟ کم انتظارت را کشیدم؟ در آن هایوهوی زندگی، کم به پایت سوختم و ساختم که این‌گونه جواب‌گویم باشی؟ این جوابت بود؟ مگر نمی‌گفتی من گُلتم؟
همه‌اش دروغ بود؟
من که هر هزار بارِ عاشق شدنم، عاشق تو شدم؛ ولی عشق نگرفتم، اجاقت جاهای دیگری‌ هم روشن بود.
آی آدمک، بی عقل نشویی دوباره دلباخته‌اش شویی!
هر چقدر بیشتر می‌شناسمت، بیشتر حیرت‌زده می‌شوم، تو نه برای من، نه برای اویی!
خودخواه، بی قلب و یخ‌زده از احساسی. تمام آن روزایی که کیلو کیلو قند در دلم آب می‌شد با حرف‌هایت، امروز به همان اندازه قندها در دلم یخ‌ بسته‌اند. تو من را کشتی! احساساتم، زندگی‌ام، شوقم، و عشقم را.

 

[سیـــــران]

فاجعه آنجایی‌ست که من تو را به همه‌ی دنیا و آدم‌ها ترجیح دادم و تو همه چیز را به من ترجیح دادی و امیدم را از من گرفتی!
بدترین جای عشق من به تو این است که نه پایان خوبی داشت، نه شروع خوبی و نه حتی داستان زیبایی! همه‌اش من در دیجورگاهی که تو ساختی برایم، ناله کردم و تو در پی عیش و عشرت جویی خود. همه‌اش من رویا بافتم و رشته کردم و تو پنبه کردی!

 

[سیـــــران]

می‌دانی، بدترین قسمت ماجرا این است هر روز خبر تازه‌ای از تو به گوشم می‌رسد!
هر بار که اسمت را بر زبان می‌آوردند در دل خدا خدا می‌گویم که باز هم خبر بدی نباشد؛ اما همه، همیشه از چشم در حدقه چرخاندنت به دنبال تمام مردم و عیاشی‌هایت می‌گویند. من چگونه‌ کور شده بودم نمی‌دیدم که تو چقدر لاابالی هستی؟ یا توهمی به سرم زده بود، یا تو من را جادو کردی؛ وگرنه که چگونه یک انسان به این اندازه نابینا باشد!
کاش توام روزی کور شویی.

 

[سیـــــران]

چه می‌دانستم نرگس‌ها هم دروغ می‌گوید!
در خیال من نرگس‌ها حقیقت‌ را لو می‌دهند.
اما ببین در این دامگه، ماهِ من چقدر مکار است که هیچ‌چیز حقیقت را از او لو نمی‌داد.
گمان بود، همه‌اش ظن و ابطلات، همه‌اش رویا و اسارت برای من در دام او بود؛ او به تنهایی ماهِ من نبود! بازارش گرم بود.
حال من زنی، زیر این گنبد با چشمانی پر از حزن در این کاروانسرا، در چشم‌های دیگر به دنبال آن آتش می‌گردم! نیست اما نیست.

 

[سیـــــران]

تمام شد یا تمام شده قصه‌ی ناتمامِ من، نمی‌دانم!
اما باید تمام بشود، برای من. قرارمان رفت برای قیامت...
چرخ فلک به کامت نگردد عزیزم، فلک را برای من حرام کردی!
برایتان آرزوی خوشبختی می‌کنند؟ هفت افلاک هم آرزو کنند خوشبخت نمی‌شویی.
با آسمان چشمت به اون نگاه می‌کنی و من را جست و جو می‌کنی؟ باطل‌ است باطل گلِ من.
ویرانم کردی و حال می‌خواهی با یکی دیگر رویا بسازی... از چرخ روزگار هراس نداری؟ ویران خواهی شد عزیزِ من.
آرزو دارم اویی که کنارت است اختر به کامش باشد؛ اما برای تو زهرِ مار و نیش عقرب باشد، شایانش هستی!
دیدارمان به قیامت، آن‌جا از تو سوال خواهم کرد.

 

[سیـــــران]

بالا آمدن حزن‌هایم روی کاغذ و با جوهر، دیگر جوابگو نیست، کافی نیست، سرآمد ندارد... نمی‌دانم خوشحال باشم از این‌که تو هم قند‌های دلت دیگر آب نمی‌شود برای او و یخ زده، یا ناراحت باشم زنی دیگر در دام شلاق‌های نطق‌ات قرار است تباه شود. شاد باشم که تو نیز هم‌چون من در باطلاق حیات و عشق به بحران خورده‌ای، یا غم‌زده باشم که او نیز هم‌چون من نگون‌بخت شده؟
نمی‌دانم...
نمی‌دانم...
گفته بودم که، در تلاطم هستم.

 

[سیـــــران]

روزی از روزها، اگر جایی کارت گیر کرد، تباه شدی، پیر گشتی، زندگی به کامت از تلخیِ قهوه، قهوه‌تر بود، به یادت بیاور، من را هر روز کشتی، هر روز با چاقوی به دست گلویم را بریدی، اما چون دوستت داشتم بی صدا فقط مرگ خود را نگریستم و چیزی نگفتم! تو را سپاردمت به او، او سراغت بیاید.

 

[سیـــــران]

عزیزِ من مگر می‌شود آدم دلتنگ نشود؟ مگر می‌شود جنگل در جیگر‌ت نسوزد! مگر می‌شود شب به ماه نگاه نکنی و از خانه‌ی ویرانت برایش نگویی؟
نمی‌شه! از یک‌جایی تو هم می‌بری، همان‌گونه که مت بریده‌ام، تنت زخمی، از خستگی‌هایت خواستی به خانه برگردی خانه‌ای نبود، دلت تنگ شد؟ تو که من را هم زیر آوار خانه رها کردی، به دنبال چه چیزی می‌گیردی!