دلــنوشته دلنوشته تاوان | مینا مرادی _ کاربر انجمن بوکینو

[پناه]

تاوان انتظار، دل سردی است که هر روز سنگین‌تر می‌شود.
ایستاده‌ای در دوردست،
در حالی که تنها تماشایم می‌کنی،
نه به سوی من می‌آیی و نه از من می‌روی.
این فاصله‌ی بی‌پایان، گویی برای همیشه میان من و تو کشیده شده است.
مدت‌هاست در سایه‌ی امید به تو نگاه کرده‌ام، ولی اکنون دیگر منتظر نمی‌مانم.
پایان انتظارم فرا رسیده؛ چون فهمیدم که در جایی که هیچ دستی برای رسیدن نیست
تنها باید خودم را پیدا کنم. این تاوانی بود که به یاد تو در قلبم نشسته بود،
اما اکنون وقت آن است که قلبم را از این بار سنگین رها کنم.

 

[پناه]

بگذار نسیم رهایی، غبار دلتنگی را از روحم بتکاند.
دیگر نه چشم به راه صدایی‌ هستم،
و نه دلم لرزشی برای نام تو دارد.
آموخته‌ام که عشق، اگر تنها در سکوت بماند، پژمرده می‌شود.
پس به جای پرسه زدن در خاطراتی که تنها من زنده‌ام،
گام برمی‌دارم به سوی نوری که از درون خودم می‌تابد.
این پایانِ انتظار نیست،
بلکه آغازِ بودنِ من است،
بی‌نیاز از کسی که هرگز نخواست بماند.

 

[پناه]

دیگر نمی‌خواهم خودم را در بند خاطرات تو اسیر نگه دارم.
خسته‌ام ازصبحی که با امیدی بی‌صدا فرو می‌ریزد.
اگر قرار بر آمدن بود، ردّی از بودنت تا امروز باقی می‌ماند.
من، تنها نگاهت کردم، صبوری کردم، دلم را به خیال بودنت خوش کردم،
اما اکنون، زمان آن رسیده که خود را از این افکار باطل نجات دهم.
نه با خشم، نه با اندوه؛
تنها با پذیرفتن حقیقتی ساده!
دیگر چشم‌انتظار نمی‌مانم.
می‌خواهم برای خودم زندگی کنم،
آرام، بی‌هیاهو، اما حقیقی.

 

[پناه]

تاوان گذشته را داده‌ام؛ با اشک‌هایی که در شب‌های تنهایی ریخته شدند.
با صبری که به سختی تاب آوردم،
اما همین گذشتن‌ها بود که حس‌های خفته‌ی درونم را بیدار کرد.
فهمیدم نجات، از خودِ من آغاز می‌شود، نه از آمدن کسی.
دیگر چشم به راه نیستم،
چون حالا امید را نه در نگاه تو،
بلکه در قلب خودم باید بیابم.
من از دل تاریکی عبور کردم و
اینک با دستی پر از همت و اراده،
راهی نو می‌سازم برای خودم،
راهی که به آرامش و روشنایی منتهی می‌شود.