دلــنوشته دلنوشته تاوان | مینا مرادی _ کاربر انجمن بوکینو

[پناه]

به نام او...

نام اثر: تاوان
نویسنده: مینا مرادی
ژانر: عاشقانه ـ تراژدی
ناظر: @Blueberry

مقدمه:
دلی که شکست، مانند چینی بندزده می‌شود؛ اما
ترَک‌هایش در ته‌‌وتو‌های قلبم به یادگار می‌ماند.
آخرش را می‌سپارم به دست خدایی که خوب می‌داند،
کجا و چگونه تاوان بگیرد.​

 

[SULLIVAN]

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.

لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوط به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.

᯽ [ قوانین تایپ دلنوشته | تالار ادبیات توصیفی ] ᯽

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.

᯽ [ 🔸درخواست نظارت (ویژه تالار ادبیات و شعر) ] ᯽

پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد
و تگ دهید.

᯽ [ درخواست - درخواست نقد ادبی شورا | ویژه تالار ادبیات ] ᯽

᯽ [ درخواست - درخواست تگ آثار | تالار نقد ] ᯽

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.

᯽ [ درخواست - جلد آثار | تالار طراحی ] ᯽

بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.

᯽ [ اطلاعیه‌ - اعلام پایان آثار ادبی | تالار ادبیات توصیفی ] ᯽

در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.

᯽ [ درخواست - انتقال و بازگردانی از متروکه | تالار ادبیات توصیفی] ᯽

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼

[کادر مدیریت تالار ادبیات]​

 

[پناه]

در کوچه پس‌کوچه‌های شهر قدم می‌زنم.
خودم را به آن‌ها سپرده‌ام؛
می‌خواهم ببینم مرا به کدامین سو خواهند کشید.
زمزمه‌ی زیر لبم آشناست:
یک، دو، سه، چهار.
ناخودآگاه خود را روی لبه‌ی جدول می‌یابم.
دست‌ها را کمی از ب*غل باز کرده‌ام و از حفظ و بدون لغزش، روی آن راه می‌روم.
می‌توانم سنگینی نگاهت را حس کنم.
می‌دانم باز هم از جای دنجِ همیشگی، به تماشایم ایستاده‌ای.
قدمی بردار به سویم تا باقی راه را
پروانه‌وار به سمتت پرواز کنم.
چرا از مخفی‌گاهت بیرون نمی‌آیی؟!
پروانه اگر تقلا نکند و پیله را نشکافد که پروانه نخواهد شد.
با تو بی‌لغزش راه رفتن را آموختم؛
اما تاوان ساکن ماندنت این است که ببینی،
بی تو مسیر را طی می‌کنم
و می‌رسم به آرزوهایی که با هم مشق‌شان کرده بودیم.

 

[پناه]

با تو حال دلم همیشه بهاری‌ست؛
درختان امّیدم، جوانه‌ی عشق می‌دهند و
قناری‌های عاشق بر شاخه‌هایش لانه می‌سازند.
سبزه‌های دشتِ دلم همیشه سبز و تازه‌اند.
بوی ریحان از آن دورها به مشام می‌رسد!
رودخانه‌ای صاف و زلال‌، همیشه در آن جاری‌ست.
اما...!
اما تاوان دوست داشتنت را به‌گونه‌ای داده‌ام‌ که دیگر
دلم، ناجور به شکستن عادت کرده است.
برایت دلم را در طبقی نهاده و پیشکشت کردم
و تو پس زدی!
دلی را پس زدی که برایت آذین بسته‌ بودم!
آذین به عشق، محبت، دوستی، یک‌رنگی.
اما تو با یک‌رنگی خو نگرفته‌ای.
در پی و خاکِ دلت جوانه‌ای از غرور کاشته‌ای؛
پس منتظر حاصل غرورت باش که جز
تنهایی و حسرت،
چیزی برداشت نخواهی کرد.

 

[پناه]

لبخندی عاریه بر ل*ب داری.
در کوله‌بارت، حسرت به دوش می‌کشی و
چشمانت غمِ دنیا را فریاد می‌زنند.
می‌پنداری که من نمی‌فهمم؛
دریغ و صد افسوس که من، رج‌ به رجت را از برم!

 

[پناه]

عشق با آذرخشِ خواستن آغاز می‌شود و با
جرقه‌ای از شک و دودلی پایان می‌یابد.
عشق، ملعبه‌ی دستِ عاشق‌نماهایی‌ست که هنوز
تکلیف‌شان را با خود مشخص نکرده‌اند
و پای کسی را به میدان می‌کشند که فقط نقش رهگذر را دارند.
نه همیشگی‌اند.
نه ابدی.
نه ماندنی.
ماندنی کسی ست که به پای تو و عشقت،
نه ثانیه‌ها،
که سال‌های عمرش را باخته است.
این است تاوان ماندنی شدن!

 

[پناه]

در این برهوت احساس، که هر کجا می‌روی چشمی تو را زیر نظر دارد.
سست نشو، نلرز؛ محکم باش و برای آرمان‌هایت بجنگ!
طوفان به پا کن؛ اما درونت را لبریز کن از حس آرامش.
نگذار چشمانی که تو را نشانه گرفته‌اند، زمین خوردنت را ببینند.
طعمه‌ی خواسته‌هایشان نشو.
دست سمت هر خس و خاشاکی دراز نکن.
گاهی تنها بودن و تنها زیر آوارهای مشکلات لهیده شدن،
می‌ارزد به تکیه دادن به هر دیواری که
خودت هم خوب می‌دانی،
آوار شدن را انتخاب کرده است!

 

[پناه]

در جاده‌ای که سراسر برف است و هوایش بورانی،
تو باید باشی تا دلم گرم شود.
وجدان خفته‌ات را بیدار کن.
در هوای دونفره‌ی دلم،
تنهایی
یکه‌تازی می‌کند!

 

[پناه]

هنگامی که نگاهم با نگاهت تلاقی می‌کند، عجیب‌ترین اتفاقِ هستی، در وجودم شکل می‌گیرد.
عجیب است که در خواب و رویا تو را می‌بینم؟! شاید هم دچار دژاوو شده‌ام!
نیستی؛ اما تو را شریک لحظه‌لحظه‌هایم می‌دانم.

 

[پناه]

پاتک‌های ریز و دُرشتی که از هر سو به جانم روانه می‌شوند نه تنها زمینم نمی‌زند،
بلکه مصمم‌ترم می‌کنند برای ادامه دادن، نفس کشیدن و رسیدن به آرمان‌هایی که بدخواهانم را زمین‌گیر خواهند کرد.
آن‌گاه گوشه‌ای می‌ایستم و به تقلای بیهوده‌شان، با پوزخندی تلخ، نگاه می‌کنم.