دلــنوشته دلنوشته تاسیان من | ندا تیموری انجمن رمان نویسی بوکینو

[ندوش؛]

می‌دانم که تغییرات، همچون برگ‌های درخت، جزو طبیعی و ضروری است. پس با پذیرش آن‌ها، سعی می‌کنم انعطاف‌پذیرتر شوم و در برابر ناملایمات مقاوم‌تر. هدفم این است که همیشه یادم باشد، هر آنچه تجربه می‌کنم، من را قوی‌تر و حکیم‌تر می‌کند و در نهایت، مرا به فردی بهتر تبدیل می‌سازد.
به آینده نگاه می‌کنم با امید و ایمان، و باور دارم که در هر سختی، فرصت‌های پنهانی برای شکوفایی و رشد وجود دارد. پس، با دل پر از عشق و ذهنی باز، راه را پیش می‌برم و به زندگی و تمام لحظه‌هایش با دیدی مثبت و قدرشناسانه می‌نگرم.​

 

[ندوش؛]

هر شکست، پلی است به سمت موفقیت‌های بزرگ‌تر، و هر ناامیدی، ریشه‌ای است برای امیدهای نو. با هر نفس، حس امضای خاص بودن و فرصت تازه‌ای در دل می‌گیرم، چرا که می‌دانم فردایی بهتر و روشن‌تر در انتظارم است.
زندگی همچون رودخانه‌ای است پر از جریان‌ها و مسیرهای مختلف، و من قصد دارم با آبشارهای عشق و امید، به سمت ساحل آرامش حرکت کنم.

​

 

[ندوش؛]

می‌خواهم هر روز، پلی باشد برای بهتر بودن و هر شب، یادآوری از قدردانی برای روزی که گذشت. با آغوش باز، پنجره‌های دل را به روی شادی‌ها و محبت‌ها می‌گشایم، چون می‌دانم که عشق و نور، راهنمایان همیشگی من در این سفر است.
انگار که هر قدم به سمت آینده، من را نزدیک‌تر می‌کند به آن هدف بزرگ و زیبا که در قلبم جای دارد، و با این باور، به راهم ادامه می‌دهم، پر از ایمان و احساس مسئولیت برای ساختن زندگی‌ای پر معنای‌تر و پر از عشق.​