دلــنوشته دلنوشته تاسیان من | ندا تیموری انجمن رمان نویسی بوکینو

[ندوش؛]

حس می‌کنم که در این دنیای بی‌رحم، گویی در یک دایره‌ی بسته گرفتار شده‌ام. هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوم، با این احساس سنگین در دل، به زندگی ادامه می‌دهم. زندگی‌ای که لحظه‌اش به یک چالش تبدیل شده است.
چرا باید این‌گونه احساس کنم؟ چرا باید در دنیایی که پر از زیبایی‌هاست، تنها به درد و رنج فکر کنم؟ این سوالات در ذهنم می‌چرخند و هر بار که به آن‌ها فکر می‌کنم، بیشتر در خودم فرو می‌روم. گویی هر پاسخ، تنها به عمق این تاریکی می‌افزاید.
اما اکنون، هر بار این احساسات متناقض دوباره زنده می‌شوند.
​

 

[ندوش؛]

زندگی‌ام به یک سفر بی‌پایان تبدیل شده است. سفری که در آن، هر قدمی که برمی‌دارم، بیشتر به عمق این تاریکی می‌کشد. اما در دل این تاریکی، گاهی نوری کوچک می‌درخشد. نوری که به من یادآوری می‌کند که هنوز امیدی وجود دارد.
شاید روزی برسد که بتوانم از این دردها عبور کنم و دوباره پرنده‌ای شاد و آزاد شوم. پرنده‌ای که می‌تواند در آسمان‌ها پرواز کند و از زیبایی‌های زندگی لذت ببرد. اما تا آن روز، باید با این احساسات دست و پنجه نرم کنم و به جستجوی نوری ادامه دهم که شاید روزی به من کمک کند تا دوباره زندگی را از نو بسازم.​

 

[ندوش؛]

گویی زندگی به من یادآوری می‌کند که شادی و غم دو روی یک سکه‌اند که هرگز از یکدیگر جدا نمی‌شوند.
هر لحظه‌ای که سعی می‌کنم خودم را شاد نگه‌دارم، احساس می‌کنم که این شادابی به سرعت محو می‌شود و جای خودش را به یک حس عمیق تنهایی و حسرت می‌دهد. چرا باید این‌گونه احساس کنم؟
میخواهم مانند آن پرنده‌ای باشم
که می‌تواند در آسمان‌ها پرواز کند و از زیبایی‌های زندگی لذت ببرد.​

 

[ندوش؛]

در دل شب‌های تاریک، وقتی که سکوت همه‌جا را فراگرفته، به زندگی‌ام و آدم‌هایی که در آن قدم می‌زنند، فکر می‌کنم. گاهی اوقات احساس می‌کنم در کنار افرادی هستم که به جای حمایت و تشویق، تنها حس ناکافی بودن را در من زنده می‌کنند.
این افراد، به‌جای اینکه نور امیدی در زندگی‌ام باشند، سایه‌هایی از ناامیدی و غم را بر دوشم می‌گذارند.​

 

[ندوش؛]

هر صبح که بیدار می‌شوم، با خودم می‌گویم که امروز می‌تواند متفاوت باشد. این امید، همچون نوری در دل تاریکی، به من انگیزه می‌دهد تا به جلو حرکت کنم.

گاهی اوقات، در میانه‌ی این مسیر، احساس می‌کنم که به بن‌بست رسیده‌ام. اما در این لحظات، به یاد می‌آورم که هر بن‌بست، فرصتی برای تغییر مسیر است. شاید لازم باشد که از راهی جدید عبور کنم یا به عمق خودم بروم و ببینم که چه چیزی واقعاً برایم مهم است.

این تجربیات، هرچند تلخ، به من آموخته‌اند که زندگی همیشه در حال تغییر است.​

 

[ندوش؛]

در این مسیر، یاد می‌گیرم که هر درد و رنجی که تجربه می‌کنم، بخشی از سفر من است. این تجربیات، هرچند تلخ، به من قدرت می‌دهند و به من یادآوری می‌کنند که زندگی همیشه در حال تغییر است.
هر چالش و مشکلی که بر سر راهم قرار می‌گیرد، فرصتی است برای رشد و توسعه. این دردها به من آموخته‌اند که چگونه باید مقاوم باشم و چگونه می‌توانم از تجربیاتم یاد بگیرم.
گاهی احساس می‌کنم که این دردها به من شخصیت می‌دهند. هر زخم و هر دردی که تحمل می‌کنم، به من یادآوری می‌کند که زندگی چقدر زیبا و درعین‌حال چقدر سخت است. این دوگانگی، جزئی از وجود من شده است و من را به انسانی عمیق‌تر و حساس‌تر تبدیل کرده است.​

 

[ندوش؛]

در این سفر، یاد می‌گیرم که باید به خودم اجازه دهم که احساساتم را تجربه کنم. اجازه دهم که درد و شادی هر دو در زندگی‌ام حضور داشته باشند. این احساسات به من کمک می‌کنند تا به خودم و به دیگران نزدیک‌تر شوم.
شاید روزی برسد که بتوانم از این تجربیات به عنوان یک منبع قدرت استفاده کنم. شاید بتوانم داستانم را با دیگران به اشتراک بگذارم و به آن‌ها یادآوری کنم که زندگی هرچند سخت است، اما همیشه امید وجود دارد.
در این مسیر، درد های زیادی به همراه دارم و رها نخواهم کرد اما فردی که مرا وادار به نوشتن این بیت‌ها می‌کند را رها می‌کنم، و نشان می‌دهم زندگی بدون او چقدر زیباست!​

 

[ندوش؛]

من یاد گرفته‌ام که باید با این تغییرات سازگار شوم و از آن‌ها به عنوان فرصتی برای رشد استفاده کنم. هر بار که با چالشی مواجه می‌شوم، به خودم می‌گویم: "این هم می‌گذرد."
در این مسیر، دوستان و عزیزانم نیز نقش مهمی دارند. آن‌ها به من یادآوری می‌کنند که در کنار هم، می‌توانیم بر هر سختی غلبه کنیم. این ارتباطات، همچون زنجیره‌ای از عشق و حمایت، به من قدرت می‌دهند تا در برابر مشکلات ایستادگی کنم.

​

 

[ندوش؛]

شاید روزی برسد که بتوانم به این تجربیات به عنوان بخشی از داستان زندگی‌ام نگاه کنم. داستانی که نه تنها شامل درد و رنج است، بلکه شامل لحظات شاد و پیروزی‌ها نیز می‌شود. این داستان، من را به آنچه که هستم تبدیل کرده و به من یادآوری می‌کند که هر لحظه از زندگی ارزشمند است.
پس به جلو می‌روم، با امید و ایمان به اینکه هر روز می‌تواند فرصتی جدید برای شروعی تازه باشد. و در این مسیر، من به دنبال نوری هستم که بتواند راه را برایم روشن کند و به من یادآوری کند که زندگی، با تمام چالش‌هایش، زیباست​

 

[ندوش؛]

به این باور رسیده‌ام که هر تجربه، چه خوب و چه بد، بخشی از فرآیند رشد و تعالی من است. در هر قدم، سعی می‌کنم از اشتباهاتم درس بگیرم و با توکل بر خدا و اراده خود، مسیر را ادامه دهم.
در مسیر این سفر، هر روز به دنبال لحظه‌هایی از آرامش و رضایت هستم؛ لحظه‌هایی که بتوانم در آن‌ها خودم را بازشناسی و قدر آنچه دارم را بدانم. مهربانی و عشق به دیگران، راهی است که کمک می‌کند فراتر از مشکلات روزمره نگاه کنم و زیبایی‌های کوچک زندگی را قدر بدانم.
​