در حال تایپ دلنوشته بلندگوهای سوخته | اثر زری کاربر انجمن رمان‌نویسی بوکینو

[ARNICA]

زمان آن زن را از پا درآورد، در اوج جوانی زانوهایش را خم و قلبش را تکه‌تک و غرورش را لگدمال کرد. تنها کارش این شده بود که احساسات لگدمال شده‌اش را میان انگشتان ظریف و کشیده‌اش مشت کند. گویی در بهشت دیگر خبری از غم و درد نیست. باید این‌طور باشد؟ اما هیچ تضمینی برای این حرف نیست، زیرا که هیچ‌کدام از ما بهشت را به چشم ندیدیم؛ پس نمی‌توانیم مطمئن باشیم که بهشتی برای ما وجود دارد که به جای غم، به ما آن‌قدر خنده هدیه می‌دهد جوری که انگار هیچ‌بار در زندگی قبلیمان گریه نکرده‌ایم و زندگی زانوهایمان را برای عجز و التماس خم نکرده است.

 

[ARNICA]

تمام موزیک‌های غمبار در وصف نام معشوقه‌اش درآمد. آن سزاوار مردی‌ست که با تک‌تک تپش‌های قلبش دوستش دارد. تمام غم‌های آن از نهایت شب حرف می‌زند، اما مرد از نهایت تاریکی. معشوقه‌اش در تاریکی نشسته بود تا آن زن برایش چراغ بیاورد و دریچه‌ای که بتواند ازدحام کوچه‌ی چراغین را بنگرد.

 

[ARNICA]

آن زن، در زندگی‌اش دنبال چنین مردی بود. مردی که به دنبال زیبایی درونش بود و او را زیبا خطاب می‌کرد، نه بخاطر جذابیت‌های ظاهرش و چیزی که تمامی مردم آن را در عرض چند ثانیه می‌دیدند.

 

[ARNICA]

آن زن از صبح سحرگاهی تا پاسی از شب می‌دوید. به مردم می‌گفت: من معشوقه‌ای دارم که شما هرگز او را نشناختید. او به کسی نیاز داشت تا زمانی که غمش را به آن می‌گوید، غم‌هایش را گوشه‌ای از قلبش پنهان کند، نه رازهایش را در کوچه به کوچه‌ی شهر جار بزند. او از احمق‌هایی که نام خود را انسان گذاشته‌اند، عاجز بود. دلش می‌خواست گوشه‌ای از دنیا دور از تمامی آدم‌ها زندگی کند. نیاز داشت تا جای گرم و امنی برود تا دیگر کسی نتواند خنجرهایش را تا ته در قلب و جانش فرو کند.

 

[ARNICA]

او خط‌ قرمزش را برای زنی که آن را معشوقه‌اش می‌دانست شکاند، اما یک سؤالی ذهنش را درگیر کرده بود. چرا زمانی که می‌داند آن مرد سهم او نیست، ولی ترس از دست دادنش را دارد؟ چرا این ترس در دلش ریشه می‌دواند؟ اما باید در جواب به این سؤال بگوید که، اگر تو معشوقه‌ات را دوست داری، پس هیچ ترسی نداشته باش که چه کسی او را دوست دارد. تو عشق شخصی را در مشتت داری که او هیچ‌گاه به‌خاطر مردان دیگری دوست ندارد از آن مشت بیرون بیاید، یا مشت گشوده شود و او بیرون بیفتد.

 

[ARNICA]

با رفتنش هرگز عشق از بین نمی‌رود. آن مرد، برای این‌که حالش خوب باشد، صبح را با خیالات داشتن آن شروع می‌کرد. او هیچ‌گاه برای جلب توجه، تمنا و خواهش نکرده بود. او برای ماندن کسی خواهش نکرد، اما دلش می‌خواست آن‌گاه که معشوقه‌اش چمدانش را بسته بود تا خانه را ترک کند، به او بگوید که نرود. حتی اگر نیاز باشد شب تا صبح را خواهش و تمنا کند، اما حس درونش به او گفت: از نیمه‌ی گمشده‌ات بگذر، تو یک «نیمه» نیستی که با همان نیمه آغاز و تمام شده باشی.
آن زن، زمانی که ترکش کرد از خاطره‌هایشان برای ستاره‌ها گفت. گویی ستاره‌ها هم، عاشق شدند؛ اما ای کاش فرصتی به معشوقه‌اش داده بود تا به او بگوید، تو تنها چیزی هستی که من در دنیا می‌خواهم که سهم من باشد نه سهم دیگری شود و حسرتش قسمتم باشد.

 

[ARNICA]

گویا زن اشتباه‌های بسیاری انجام داده بود، اما دل دادن به آن مرد جز اشتباهاتش محسوب نمی‌شد. زمانی که او را می‌دید، هیچ‌ک.س و هیچ‌چیز به اندازه‌ی قلب آن نمی‌توانست به آن سرعت برقصد. اولین باری که معشوقه‌اش را در کافه‌ی دنج و زیبایی کنار میز بزرگ و آکواریوم ملاقات کرد، هیچ‌ زمانی به آن روزی که شاید برایش مهم، یا حتی عاشقش شود فکر نکرده بود. عشق آن دو از کجا آغاز شد؟ از همان آغوش مردانه‌ی آن مرد و حس دلسوزانه‌ی آن زنی که نیاز به یک تکیه‌گاه داشت. عشقشان با بوسه رشد کرد و قد کشید، اما چه حیف که داستان با اشک پایان یافت.

 

[ARNICA]

گاه حتی گریه زن را آرام نمی‌کرد. دلش می‌خواست خود را در سکوت حزن‌آلودی بکشد. گاه دلش می‌خواست پس از مِی زدن در میکده، جام نوشیدنی را بر روی سرش بگذارد و ماشه را بکشد. دنیایش یک نقاشی بی‌مفهومی بود که جایی برای مدادهای رنگارنگ نداشت. فقط با قلم سیاه می‌توانست جای خالی را پر کند. زندگی‌اش رنگ سیاه و سفید داشت. ترسش زمانی برطرف میشد که آن مرد در گوشش زمزمه‌وار می‌گفت: «نترس، من کنارتم.»
روزش هیچ‌گاه به پایان نرسید، زیرا او منتظر چند کلمه‌ی ساده ولی زیبا بود. «تا ابد دوستت دارم» او ماشه را کشید، اما هیچ‌گاه این کلمه را از مرد مورد علاقه‌اش نشنید. پس از مرگش هیچ‌گاه آن روز برای مرد به پایان نرسید.

 

[ARNICA]

آن زن همواره لبخند بر ل*ب داشت، می‌دانست چطور مردم را فریب دهد. صبح این کار را انجام می‌داد و تا غروب خورشید و تمام سال این کار را به اتمام می‌رساند تا بتواند به مردم بفهماند که حالش خوب است. آنچه که مردم باید بشنوند در گوششان زمزمه‌وار می‌گفت، اما بعضی از حرف‌ها را نمی‌شود به کسی بزند؛ زیرا بعضی از حرف‌ها سهم موریانست. زمانی که باران‌ می‌بارد و اشک پهنای صورتش را فرا می‌گیرد، کسی نمی‌تواند تشخیص دهد که اشک می‌ریزد یا دانه‌های مرواریدی باران صورتش را به نوازش می‌کشد. او هرگز در زمان مناسبی نبوده، زیرا غم زانویش را شکسته و کمرش را خم کرده است.

 

[ARNICA]

به مردش فهماند که غیرقابل توقف و
یک پورش بدون ترمز و شکست‌ناپذیر است. گرچه معشوقه‌اش برنده‌ی‌ تمام بازی‌های دنیا بود، ولی زن بسیار پرقدرتی‌ست. آن‌قدر پرقدرت که نیاز به هیچ باطری‌ای ندارد و با اعتماد به نفس به بازی‌ای که نام آن زندگی است ادامه می‌دهد تا برگ برنده را در دستانش بگیرد؛ گرچه زنی از هم گسسته است، اما زمانی که تنها می‌شود بلندتر از حد تصور گریه می‌کند. از آن‌چه که در دلش پنهان کرده است کسی آگاه نخواهد شد. او رازهای نهفته در قلبش را با خود به گور می‌برد.