اشعار هوشنگ ابتهاج | تالار ادبیات

[ندوش؛]

داغ ماتم هاست بر جانم بسی

در دلم آهسته می گرید کسی …

 

[ندوش؛]

من آن ابرم که می‌خواهد ببارد

دل تنگم هوای گریه دارد

دل تنگم غریب این در و دشت

نمی‌داند کجا سر می‌گذارد …

 

[ندوش؛]

سر به سودایی نیاوردم فرود

گرچه دستِ آرزو کوته نبود

 

[ندوش؛]

آن قَدر از خواهشِ دل سوختم

تا چنین بی خواهشی آموختم…

 

[ندوش؛]

بامدادان که کبوترها

بر ل*ب پنجره باز، سحر غلغله می‌آغازند

جان گل رنگ مرا

بر سر دست بگیر

به تماشاگه پرواز ببر

آه بشتاب که هم پروازان

 

[ندوش؛]

نگران غمِ هم پروازند …

 

[ندوش؛]

ای دوست شاد باش که شادی سزای توست

این گنج مزد طاقت رنج آزمای توست

صبح امید و پرتو دیدار و بزم مهر

ای دل بیا که این همه اجر وفای توست

 

[NaRvꪖꪀ]

خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من میکنم
افشردن جان است..

 

[NaRvꪖꪀ]

در گلو می شکند
ناله ام از رِقت دل؛
قصه ها هست ولی
طاقت ابرازم نیست

 

[《Whisper》]

دردها را سربه سر انباشتند
انتظار سینه ی ما داشتند....