شعر🖋 اشعار زهرا عسگری

[mahban]

🫧 اشعار زهرا عسگری 🫧​

 

[mahban]

گریه کردم زیرِ باران ، تا نفهمد هیچ‌کس
علتِ چشمانِ سُرخم را نفهمد هیچکس

عاشقت بودم ولی هرگز نماندی پایِ من
در غزل می بوسمت اما نفهمد هیچکس

​

 

[mahban]

مثلِ آن اشکی که از اعماقِ دل آید برون
بودنت را آرزو کردم ، ولی زخمم زدی
من که بودم ؟ کودکِ تنها و غمگینی که تو
با تمامِ حرص و آزارت به او گفتی! بدی

​

 

[mahban]

کاش میشد زندگی ؛ اینگونه اجباری نبود
در جوانی کارمان ،قسط و بدهکاری نبود
کاش میشد اندکی، از عمقِ دل لبخـــــند زد
یا جهان درگیر فقر و جنگ و بیماری نبود
کاش میشد حرمتِ نان و نمک ها را نریخت
آستین هامان ،محلِ مهدِ هر ماری نبود
کاش میشد کودکی را بارِ دیگر آفرید
تا کمی خندید و در بندِ گرفتاری نبود
​

 

[mahban]

گمان کردم که می ماند
ولی او هم رهایم کرد

به من پیمان ماندن داد
چه آسان ، بی پناهم کرد

​

 

[mahban]

آدمی را آدمی دیگر ، پریشان میکند
هرچه تنهاتر شود، تنهاتر از آن میکند

تا کمی خوبی کند ، از دوست تا دشمن بگیر
از محبت های بی حاصل، پشیمان میکند

​

 

[mahban]

من با تحمل کردنم ، مُردم
از اینکه پیشت غیرِ من بوده
از وقتی رفتی قلبِ من، هر شب
درگیر جنگی تن به تن بوده

​

 

[mahban]

•
می سپارم به خدا ،آن که مرا دوست نداشت
قدرِ یک دانهِ ارزن، بخدا دوست نداشت

گریه کارم شده هر شب که چه کردم او رفت؟
حقم این بوده بدانم که چرا دوست نداشت

مطمئن بودم از اول که دلش با من نیست
چون خودم را،غزلم را،همه را دوست نداشت

«بچگی» کردم و با سر به زمین افتادم
دردم آمدم که خودم را،«دوسه تا»دوست نداشت

در ردیفِ غزلم ، پاسخِ خود را دیدم
که تماماً شده این جمله سوا « دوست نداشت»


​

 

[mahban]

او نمی خواهد مرا، اجبار نیست
سرنوشتِ بَم ، بجز آوار نیست
دردِ من دلتنگی و دوری ولی
دردِ تو ، از جنسِ من انگار نیست
شانه خالی کردی و رفتی چه زود
بعدِ تو در شانه ام ،یک تار نیست
تا کسی دریا نبیند صحبت از
سختیِ طوفان به چشمش خار نیست
همدم و «دلسوزِ »من این روزها
راستش چیزی بجز «سیگار» نیست
شعرهایم را نمیخوانی چرا؟
کارِ تو چیزی به جز آزار نیست ؟؟
سرنوشتم عاقبت ، جز «دار» نیست
مثلِ «حلّاج» از صداقت کار نیست
حرفِ دل بسیار دارم، منتها
پیشِ رویم جز در و دیوار نیست
بختِ من این روزها بیدار نیست
او نمی‌خواهد مرا ، اجبار نیست
​

 

[mahban]

به هر چیزی که دل بستم ، خدا از من گرفت آن را
از این تکرارِ ناکامی ، از این اقبال بیزارم

نمی‌دانی ولی هر شب برایت شعر می گویم
نمی‌خواهی مرا اما، بشدت دوستت دارم

​