در حال تایپ رمان در حصار سایه | پگاه.ر _ کاربر انجمن فرهنگی و هنری بوکینو

دقایق به طرز عجیبی کش می‌آمدند و نمی‌دانم چند ساعت گذشت که درب آهنی باز شد. سرم را از روی زانوهایم بلند کردم و با ترس به سیاه‌پوشی که پا به داخل اتاق گذاشت خیره شدم.
در دل دعا می‌کردم که دانیال نباشد اما با شنیدن صدای او که قبلا مانع از افکار پلید دانیال شده بود، نفس راحتی کشیدم. کمی فقط کمی، حس امنیت می‌داد.
- بلند شو!
دست به زیر بازویم انداخت و از روی زمین بلندم کرد.کیسه را بر روی صورتم کشید و به بیرون هدایتم کرد.
- کجا می‌بری من‌‌و؟! ولم کن!
به اعتراض هایم توجه نکرد و از پله‌ها بالا رفتیم.
بالاخره توقف کرد و بازویم را با ضرب از دستش بیرون کشیدم. کیسه را از روی صورتم بر‌داشت و چشمانم را آرام باز کردم.
با شوک به صحنه‌ی مقابلم در حالی که سروش با سری زخمی شده مقابل او زانو زده بود نگاه کردم.
تعداد زیادی سیاه‌پوش مسلح اطراف آن‌ها را احاطه کرده‌ بودند و سروش با دیدنم نامم را فریاد زد.
یکی از افراد با قنداق اسلحه، محکم بر روی شانه‌اش کوبید و او با درد بر روی زمین پرت شد.
جیغ زدم و سعی کردم خودم را از دست او رها کنم اما زورش به من می‌چربید. با نفرت و بغض جیغ زدم:
- ولش کنین حیوونا!
سیاه‌پوش دیگری به سمت سروش رفت و با قیچی کوچکی که در دست داشت تکه‌ای از موهای او را قیچی کرد. با مردمک‌های گشاد شده به سیاه‌پوش که آن چند تار مو را در پلاستیک کوچکی ریخت و در کیف سامسونت نقره‌ای رنگی قرار داد خیره شدم.
داشتند چه غلطی می‌کردند؟
او با خونسردی در حالی که دست در جیب هایش فرو برده بود، به صحنه مقابلش می‌نگریست، گویی پایان این تراژدی را خوب می‌دانست.
نیم نگاهی به من می‌انداخت و پوزخند زد:
- وقتی بهش گفتم بدون سلاح و خبر دادن به رفیقات بیا، سریع خودش‌و رسوند! یعنی این‌قدر براش مهمی؟!
سروش با درد ناله‌ای کرد:
- و..ولش کن، بذار بره!
به پهنای صورت اشک می‌ریختم و در دل خدا را صدا می‌زدم. به سمت سروش رفت و موهایش را به دست گرفت که سرش به عقب کشیده شد و از درد پلک بست.
قلبم از صحنه‌ی مقابلم در هم فشرده شد.
- بذارم بره؟! رحم کنم؟! مگه تو به برادرم وقتی می‌خواستی بکشیش رحم کردی؟!
موهای تنم به یک باره قیام کردند.
گوش هایم آن‌چه می‌شنیدند باور نمی‌کردند، انگار در کابوسی گرفتار شده‌ بودم که هیچ‌گاه قرار نبود بیدار شوم. سروش مسبب مرگ برادرش بود و حالا آمده بود تا انتقام بگیرد! انتقام خون برادرش! بوی خون را می‌شد حس کنی...
سروش به سختی ل*ب می‌زد:
- ن..نفس ه..هیچ ر..ربطی به این قضیه ن..نداره!
و..وظیفه‌ی من پاک ک..کردن جامعه از امثال ش..شماها بود! م..میخوای انتقام ب..بگیری حرفی نیست! و..ولی از من!
پوزخندی زد و او را رها کرد.
- سه سال! سه سال منتظر این لحظه بودم که بالاخره بتونم جون دادنت‌ رو با چشمای خودم ببینم!
دست به سمت پشتش برد و اسلحه‌اش را بیرون کشید. درحالی که با لبخند به اسلحه‌اش می‌نگریست زمزمه کرد:
- خون فقط با خون پاک میشه! مگه نه آذرمنش؟!
به دور سروش قدم زد و شمرده شمرده کلمات را ادا کرد:
-امشب اول تو رو بکشم یا دخترعموت رو؟
اگه اون رو بکشم تو با عذاب میمیری و اگه تو رو بکشم اون با عذاب میمیره! کدومش؟!
با عجز نگاهش کردم و غبار غم روی قلبم سنگینی کرد.
سر به کنار گوشش برد و آرام زمزمه کرد:
-حاضری بمیری ولی اون خار به پاش نره! نه؟!
سروش با درد پلک بست.
سکوتمان که طولانی شد،دور زد و مقابلش ایستاد.

غم؛
اسلحه‌اش چشم و تیرهایش اشک.
ماشه را بکش تا برایت خون گریه کنم.

اسلحه‌اش را به سمتش نشانه گرفت و ضامن اسلحه را به عقب کشید؛ همه چیز شبیه به یک سکانس اسلوموشن آهسته رقم خورد.
با چشمان وق زده به آن‌ نگریستم. سروش مهربان نگاهم کرد، آرام ل*ب زد:
- ببخشید...
من اگر در آتش می‌سوختم، در دریا غرق می‌شدم یا تیر باران می‌شدم؛ عذابش کمتر از مرگ سروش برایم رقم می‌خورد. من تنها یک چیز می‌دانستم.
آن هم این که اجازه نمی‌دادم چنین پایانی رقم بخورد.
لحظه‌ای از خلسه خارج شدم و نیرو به تنم برگشت. با تمام وجود جیغ زدم:
- تو رو خدا! هر کاری بگی می‌کنم! فقط نکشش خواهش می‌کنم!
با مکث به طرفم برگشت. یک تای ابرویش را بالا انداخت و منتظر نگاهم کرد. تمام تلاشم را می‌کردم تا صدایم نلرزد:
- اگه سروش‌و بکشی دیگه هیچی تو دستت نداری برای عذاب دادنش!
اسلحه‌اش را پایین آورد. شعله‌ی ضعیفی از امید در اعماق قلبم حس کردم. حرف هایم تاثیرش را گذاشته بود که به سمتم قدم برداشت.
- و تو می‌خوای بشی مایه‌ی عذابش؟!
فریاد سروش نتوانست مانعم شود که با درد، سر تکان دادم.
مقابلم روی یک زانو نشست و با خودش حجم عظیمی از بوی مونت بلنک را آورد. لحظه‌ای توجهم به گردنبند طلایی رنگ آویزان از گردنش جلب شد. گردنبندی که روی پلاک آن نام «شاهیار»حک شده بود. پس نامش شاهیار بود!
با ترس به او خیره شدم و او تنها در سکوت به من خیره بود. نگاهش آتش می‌زد و می‌سوزاند.
- دوتا راه جلوت می‌ذارم!
مردمک های لرزانم در چشمانش دو دو می‌زد.
- یا یه تیر حروم این پسرعموی عوضیت می‌کنم!
و بعد درحالی‌که از دوئلی که به راه انداخته بود لذت می‌برد، با لبخند ادامه داد:
- یا پیش سایه می‌مونی! اون‌قدر که آرزوی یک‌بار دیگه دیدنت رو به گور ببره!
حرف‌هایش که تمام شد و منتظر نگاهم کرد، به معنای واقعی یخ زدم. قلبم انگار از بالای پرتگاه به انتهای درّه سقوط کرد. دستش را به سمت گونه‌ام جلو آورد و با لحن عجیبی ل*ب زد:
- حالا تصمیم با خودت!
سرم را که با انزجار عقب می‌کشم، پوزخند غلیظی زد و سروش عربده‌زنان تقلا کرد:
- دست بهش نزن حیوون!
چشمانش را در حدقه گرداند و بی حوصله دستش را در هوا تکان داد:
- یه لحظه خفه شو ببینم چی میگه!
آرام پلک زدم و قطره اشکی از چشمم پایین آمد.
با نگاهش مسیر اشکم را از چشمم تا چانه ام دنبال کرد و دوباره به چشمانم خیره شد! تمام حرکاتش آرام و با خونسردی بود. چشمانش همچون سیاه‌ چاله تو را به سمت خود می‌کشاندند. سیاه چاله هایی فریبنده!
- می‌مونم! هر چی تو بگی همون میشه!
آن‌دو الماس مشکی رنگ برق زدند. گوشه‌ی لبانش به بالا کشیده شد و نگاهش لبریز از تحسین بود.
سروش ناباور نگاهم می‌کرد و سر به زیر انداختم و قطرات اشکم یکی پس از دیگری به روی پارکت قهوه‌ای رنگ سقوط کردند. فریاد‌های دلخراشش در سالن پیچید:
- نفس نه! این‌ کار با مرگ من هیچ فرقی نداره نفس! گولش‌و نخور!
من تصمیمم را گرفته بودم.
پی همه چیز را به خودم مالیده بودم و می‌دانستم در این دنیا هیچ‌کس برایم عزیز تر از سروش نیست!
مشتش که بر دهان سروش کوبیده شد، جیغ دلخراشی کشیدم. افرادش با لگد‌هایشان به جانش افتادند و سکوت عمارت را صدای جیغ و التماس های من می‌شکاند.
وقتی رهایش کردند، چشمان اشکی‌ام را به او که سرفه‌ای کرد و از درد صورتش جمع شد، دوختم.
شاهیار دستی به گردنش کشید و در‌حالی که به سمت پله‌ها می‌رفت غرید:
- زودتر ببریدش بیرون تا پشیمون نشدم!
افرادش که زیر بــــغـ.ـــل او را گرفتند، با التماس نگاهش کردم.
- تو رو خدا بذار باهاش حرف بزنم! برای آخرین بار...
میانه‌راه که ایستاد، سر به طرفم نچرخاند اما با مکث به افرادش اشاره کرد تا رهایش کنند.
بالاخره از چنگال آن مرد سیاه‌پوش رها شدم و به سمت سروش پرواز کردم.
سر زخمی‌اش را روی پاهایم قرار دادم و با بغض ل*ب زدم:
- بمیرم برات! بمیرم...
یادم رفته بود. آن سیلی را یادم رفته بود. او سروش بود و مگر میشد من از او دلخور بمانم؟!
با درد پلک باز کرد و به سختی ل*ب جنباند:
- پ..پیدات م..می‌کنم! ق..قول میدم!
دستم را بین موهایش کشیدم.
- تو فقط بهم قول بده که مراقب خودت هستی! باشه؟!
سکوتش که طولانی شد دستی به چشمان اشکی‌ام کشیدم.
- سروش گفتم قول بده!
غم چشمانش به جانم رسوخ کرد و دستم را گرفت.
- م..من ب..باید از ت..تو محافظت م..می‌کردم! ک..که نتونستم...!
نگاه اشک آلودش به سمت گوشه‌ی لبم کشیده شد. تمام اتفاقات دوباره یادآوری شدند.
فریاد، سیلی، بهت و خون!
- شرمندتم فلفلی!
در میان گریه و اشک از لفظ« فلفلی» خنده‌ام گرفت، اما او نخندید. نگاه پرحسرتش دل سنگ را نیز آب می‌کرد.
در همین لحظه شاهیار نزدیکمان شد و با تمسخر گفت:
- هندی بازی بسه دیگه پاشو!
سروش نامم را صدا زد و گریه‌ام شدت گرفت، دستش را محکم گرفتم و فشار کوتاهی دادم.
شاهیار زیر بازویم را گرفت و سعی کرد جدایمان کند.
مقاومت کردم و جیغ کشیدم که در همان لحظه سروش هم دستم را فشرد.
حالا در میان گریه و اشک، به هم لبخند زدیم .
در آخرین ثانیه؛ ثانیه‌ای که به اندازه‌ی سالیان سال کش آمده بود نگاهمان همچنان در هم گره خورده و با بغض به یکدیگر خیره‌ بودیم که بالاخره قفل دستانمان باز شد. در این حین، سروش به صورت پنهانی چیزی را در دستم قرار داد.
افرادش کشان کشان او را به بیرون بردند و در همین لحظه صدای آژیر ماشین پلیس ها که هر لحظه نزدیک می‌شدند به گوش رسید. گویی بمب در عمارت ترکید و هلهله و فریاد به پا افتاد.
از بی حواسی شاهیار استفاده کردم و مشت عرق کرده‌ام را باز کردم. با دیدن پلاک پروانه، بغضم آب شد. پروانه‌‌ی دم پرستو...
دلم می‌خواست هقهقه‌ی بلندی سر بدهم.
سروش گردنبندم را پیدا کرده بود...
شاهیار با دیدن پلیس ها فحشی زیر ل*ب داد و به دستورش دسته‌ای از افراد با اسلحه‌هایشان به بیرون عمارت رفتند.
دسته‌ای دیگر سپر ما ایستادند و به حالت آماده‌باش، اسلحه هایشان را به سمت در نشانه گرفتند تا هنگام ورود پلیس آن‌ها را غافلگیر کنند. دستی به چشمان خیسم کشیدم و با هول گردنبند را در جیبم سر دادم.
شاهیار بازویم را گرفت و به سمت انتهای عمارت کشاند.
جیغی کشیدم و با تقلا سعی داشتم از چنگالش فرار کنم اما دستمالی جلوی دهانم دهانم گرفت و قبل از اینکه چشمانم تار شوند کنار گوشم زمزمه کرد:
- بی‌هوشت بیشتر به کار میاد!
قبل از این که ناتوان شوم و نابودی رویاها و آرزوهایم را به تماشا بنشینم، تنها از یک چیز مطمئن شدم.
آن هم این که از بوی مونت بلنک متنفرم.

***

پاریس - یک هفته بعد


پشت میز چوبی کوچک آشپزخانه نشسته‌ بودم و درحالی که آرنجم را تکیه‌گاه چانه‌ام کرده‌ بودم از پشت شیشه‌ی پنجره به باغ بزرگ حیاط و سیاه‌پوشانی که قدم می‌زدند نگاه کردم.
هر یک دقیقه زندگی کردن در این عمارت معادل با یک سال بود. زمان کند می‌گذشت و توده‌ی غمی که در گلویم جای گرفته بود بزرگ تر می‌شد.
در این یک هفته این اولین باری بود که از کنج اتاق خودم بیرون آمدم و به آشپزخانه پا گذاشتم. اینکه شاهیار را در این یک هفته ندیده بودم خدا را شکر می‌کردم.
ژاکلین با لبخندی که عضو جدا نشدنی از صورتش بود، فنجان قهوه را مقابلم قرار داد.
نگاهم به صورت گرد و موهایی که تار های سفید در حال غلبه بر موهای مشکی رنگش بودند افتاد.
لهجه‌ی شیرینش را دوست داشتم که سعی می‌کرد فارسی را روان صحبت کند.
- خیلی خوشحالم که امروز از اتاقت اومدی بیرون دخترم!
تمام تلاشم برای لبخند زدن بی فایده بود و دوباره نگاهم به آن‌سوی پنجره سوق داده شد.
ژاکلین نفسش را آه مانند بیرون داد و مشغول شستن ظرف ها شد.
از سر دلتنگی بود که دستم را به گردنبندم رساندم و پلاک پروانه‌ای شکلش را لمس کردم. گویا جادویی بود که با هربار لمس پلاک آن، تمام خاطرات من و سروش در مقابل چشمانم می‌گذشت.
فنجان قهوه‌ام را بالا بردم و حین نگاه کردن به حیاط کمی از آن را مزه مزه کردم.
ناگهان درب بزرگ عمارت باز شد و چندین ماشین مشکی رنگ پشت سر هم وارد محوطه شدند.
راننده‌ی یکی از آن‌ها به سرعت پیاده‌ شد و با باز شدن درب ماشین و پیاده شدن شاهیار، فنجان قهوه از دستم افتاد و با صدای بدی شکست. میز توسط قهوه‌ی داغ تقریباً به گند کشیده شد.
موجی از ترس و وحشت به جانم افتاد. او از این فاصله نیز رعب آور بود.
دستی به لبه‌ی کت مشکی رنگش کشید و با قدم های استوار به سمت عمارت راهش را کج کرد.
عرق سردی را بر تیره‌ی کمرم حس کردم و سعی داشتم لرزش دستانم را کنترل کنم.
ژاکلین با نگرانی به سمتم آمد.
- خوبی عزیزم؟!
رد نگاهم را دنبال کرد و وقتی به حیاط رسید، نگرانی در چهره‌اش پدیدار شد.
- ای وای آقا اومد!
دستانم را گرفت و سعی کرد آرامم کند.
- نترس عزیزم، با تو کاری نداره که!
میل عجیبی به پوزخند زدن داشتم.
با من نه! با زندگیِ من کار داشت!
مسئولیتش نابودی زندگی من و رویاهایم بود.
از ترس به لکنت افتادم:
- ب..باید ب..برم!
نگاه از چشمان غمگین ژاکلین گرفتم و از آشپزخانه بیرون زدم. شاهیار از طبقه‌ی بالا با صدای بلندی ژاکلین را مخاطب قرار داد.
- ژاکلین قهوه‌ام رو بیار اتاقم!
از صدای او تکان سختی خوردم و با مکث به سمت دو ردیف پله‌هایی که از دو طرف به سالن عمارت منتهی شدند دویدم.
وارد طبقه‌ی بالا که شامل چندین اتاق بود، شدم و به سمت اتاقم پا‌تند کردم.
مقابل درب قرار گرفتم و سریع دستگیره را پایین کشیدم و با ورودم به اتاق قلبم در سینه فرو ریخت و لحظه‌ای نفس کشیدن را از یاد بردم.
در حالی که در میانه‌ی اتاق ایستاده بود، دستانش را در جیب شلوار مشکی رنگش فرو برد و یک تای ابروی پرپشتش بالا رفت.
- گشت و گذار تو عمارت تموم شد؟!
نگاه از پوزخند جا خوش کرده بر لبانش گرفتم و پاهایم را که به زمین چسبیده‌ بودند تکانی دادم و قصد عقب گرد داشتم که به سرعت به سمتم آمد.
بازویم را گرفت و به عقب کشید و صدای جیغم با صدای بسته شدن درب اتاق ادغام شد. کمرم با قدرت به دیوار کوبانده شد و لبم را از درد گاز گرفتم. نگاهش که که یک سر و گردن از من بلند تر بود در چشمانم خیره ماند و از این فاصله بوی عطرش پررنگ تر حس می‌شد. دستانش بر روی پهلویم فشرده شد و با صدای کنترل شده‌ای غرید:
- از کی داری فرار می‌کنی؟! از من؟!
صورتش را جلوتر آورد و از ترس پلک بستم. نگاه کردن به آن دو چاله‌ی مشکی رنگ دلهره آور بود.
آرام پچ زد:
- بذار خیالت‌و راحت کنم! من خودِ سایه‌ام! تا ابد دنبالتم! باید بهت یادآوری کنم که خودت خواستی کنارم باشی؟!
اخمی کردم و نمی‌دانم از کجا جرئت گرفتم که ل*ب باز نمودم:
- خودم خواستم یا تو مجبورم کردی؟!
ابروانش بالا پرید و از برق چشمانش ترسیدم.
- اگه به من بود که الان باید برای سر قبر پسرعموت گل می‌بردی!
ابر کوچک درون گلویم جا به جا شد و به سختی جلوی سقوط اشک هایم را گرفتم. به اندازه کافی غرورم جلوی این مرد له شده بود.
زیر ل*ب زمزمه کردم:
- اشتباه نکن! من نمی‌تونستم گل ببرم اونم وقتی که خودم کنارش تو قبر آروم گرفتم!
پوزخندی صدا داری زد و نگاه برّنده‌اش بین چشمانم در نوسان بود. تنش درحالی که مماس با تنم بود، دستش را آرام بالا آورد و دسته‌ای از موهایم را پشت گوشم فرستاد. با انزجار سرم را عقب بردم و نفس کشیدن از این فاصله چه قدر ناممکن بود!
ردیف دندان های سفید و مرتبش را به نمایش گذاشت و ل*ب زد:
- پرنده خودش با پای خودش به قفس اومده! می‌بینی؟!
انگشتانش که روی گردنم لغزید، به خود لرزیدم.
به سختی و با جان کندن گفتم:
- د..دست بهم نزن!
با لجبازی سرش را به زیر گوشم برد و همان جا پچ زد. گویی در جهنم گیر افتاده بودم و می‌سوختم.
- دست زدن به یه آذرمنش؟!
پوزخندش بین حرف‌هایش فاصله انداخت.
- حتی تصورشم باعث میشه از خودم بدم بیاد!
بغض در گلویم ریشه دواند.
تحقیر شدن این گونه بود، نه؟!
درحالی که چانه‌ام از حجم فشاری که متحمل می‌شدم می‌لرزید با نفرت ل*ب زدم:
- ازت متنفرم!
پرتفریح لبش را زیر دندانش کشید و عقب رفت.
دستانش که از روی پهلویم برداشته شد، نفسم بالا آمد.
به سمت درب اتاق رفت و اما قبل از بیرون رفتن برگشت و نگاهم کرد.
- بهت توصیه می‌کنم به زندانت عادت کنی!
او رفت و صدای بسته شدن درب، مانند پتک بر سرم کوبیده شد.
بغضم با صدای بلندی ترکید و برای جلوگیری از به بیرون رفتن صدایم، دستم را محکم روی دهانم قرار دادم و به اشک هایم مجال باریدن دادم.

*شاهیار*

پیشانی‌اش از حجم فشاری که متحمل شده بود نبض می‌زد و با حرص وارد اتاق شد. دخترک اعصابش را نشانه گرفته بود.
به سمت پنجره رفت و وقتی شیشه‌ی کشابی آن را بالا داد، هوای مطبوع و بوی گل های باغ زیر بینی‌اش زد و برای یافتن پاکت سیگارش دست در جیب هایش فرو برد.
یک نخ از بین آن‌ها بیرون کشید و با فندک نقره‌ای رنگش آن را آتش زد.
آرنج‌هایش را روی لبه‌ی پنجره قرار داد و درحالی که به افرادش خیره بود از سیگارش کام گرفت.
روز بدی را گذرانده بود و حالا باید با بچه‌ای که هنوز در رویاهای صورتی‌اش غرق بود نیز سر و کله می‌زد.
در همین لحظه تقه‌ای به در خورد و ژاکلین همراه با فنجان قهوه‌‌ای پا به اتاق گذاشت و طبق معمول آن را روی میز گوشه‌ی اتاق قرار داد و بی حرف خارج شد.
بعد از یک هفته‌ی طاقت رسا توانسته بود محموله‌ی جدیدی را از کشور خارج کند و پول خوبی بابت آن به جیب زده بود.
اما همچنان مغزش از تکرار افکار بی انتها خسته بود؛بعد از یک هفته هنوز نمی‌دانست کار درست را کرده بود یا نه؟!
هنوز انگار قلب داغ‌دارش آرام نگرفته بود.
لحظه‌ای به یاد موهای بلند و فر دخترک کز کرده در راهرو افتاد و با خشم پلک بست و به خودش نهیب زد:
- چته شاهیار؟! موی بلند ندیدی تاحالا تو عمرت؟!
دیده بود! زیاد هم دیده بود!
اما این موهای زیبا و درخشان کجا و موهای بلوند و رنگ کرده‌ی دیگران کجا!
پوک عمیقی به سیگارش زد که ریه‌هایش سوخت و سرفه‌اش گرفت.
سرفه‌هایش طولانی شد و با بلند شدن صدای زنگ گوشی‌اش، فیل*تر سیگار را در جا سیگاری خاموش کرد.
به سختی سعی می‌کرد نفس بکشد و به دنبال اسپری‌اش جیب های کتش را گشت و با یافتن آن چندپاف در دهانش زد.
صدای زنگ گوشی قطع شد و حالا که سرفه‌هایش آرام گرفته‌ بودند، گوشی‌اش را از روی عسلی چنگ زد و شماره‌ای که تماس گرفته بود را لمس کرد.
صدای پرانرژی او که در گوشش پیچید شعله‌ای امید در قلبش روشن شد.
- سلام به خان داداش خودم! حال و احوال جناب سایه؟! ولی جدی داداش آخه این چه لقبیه؟!بعضی شب‌ها میگرخم از سایه‌‌ی خودمم، همش فکر می‌کنم اومدی سر وقتم!
گوشه‌ی لبش از دست شیطنت های شهاب به حالت لبخند بالا رفت.
لقبش سایه بود؛ چون شب ها افرادش به گونه‌ای محموله‌ را شب‌ها از کشور خارج می‌کردند که ردپایی از خود به جا نمی‌گذاشتند.
البته اگر خطای برادرش را فاکتور بگیرد که منجر به آن حادثه‌ی ناگوار شد.
با یادآوری آن روز ها دوباره قلبش فشرده شد و جای خالی برادر بزرگتر بدجور زخمش را دست‌کاری کرد.
- مزه نریز شهاب! کارت‌و بگو!
شهاب مکثی کرد و با تردید ل*ب زد:
- داداش یه چیزی بگم دعوام نمی‌کنی؟!
شاهیار اخم هایش در هم رفت و نگرانی با صدایش آمیخته شد.
- چی‌شده شهاب؟! اونجا همه‌چی رو‌به‌راهه؟!
شهاب پوف کلافه‌ای کشید و غر زد:
- نترس اینجا همه چی خوبه! اونی که رو به راه نیست منم!
- بنال شهاب بگو چته!
صدای آمیخته با غم او، شاهیار را متعجب کرد:
-داداش تو واقعا اونجا به من نیاز نداری؟!
باشه اون خدم و حشم همه برا خودت ولی بذار حداقل کنارت باشم! دلم برات تنگ شده بابا!
این‌را دیگر کجای دلش می‌گذاشت؟!
شهاب به اینجا بیاید؟! نه!
او را باید از اینجا تا حد ممکن دور نگه می‌داشت!
با اینکه جز او کسی را در این دنیا نداشت اما باز‌ هم سلامت برادرش از همه چیز برایش مهم تر بود.
پلک عصبی زد و سعی کرد قانعش کند:
-قبلا فکر می‌کنم راجبش حرف زدیم شهاب!
برادر کوچک سعی داشت بهانه بیاورد.
-ولی داداش...
-ولی و اما نداریم! قرار شد بمونی اسپانیا و به تنها چیزی که فکر کنی درس و دانشگاه باشه.
فکر اینجا‌رو از سرت بیرون کن! حداقل فعلا بیرون کن! اون دلتم بده یکی گشادش کنه!
دلش نمی‌آمد اما مجبوراً تماس را قطع کرد. گوشی‌اش را روی تخت پرت کرد و با برداشتن حوله‌اش با فکری مشوش به سمت حمام رفت.
نه! شهاب شبیه برادرهایش نمی‌شد!
یعنی شاهیار اجازه نمی‌داد که به سرنوشت آن‌ها دچار شود!

***

*نفس*

با اینکه اشتهایی برای خوردن غذا نداشتم اما با اصرار های ژاکلین تکه‌ای از استیک مقابلم را در دهانم گذاشتم و آن را به زور جویدم.
در همین لحظه توجه‌ام به صدایی که از پشت پنجره‌ی کوچک آشپزخانه به گوش رسید جلب شد و بیشتر که تمرکز کردم، متوجه صدای «میو» ضعیفی شدم.
سریع از پشت میز برخاستم و ژاکلین متعجب صدایم زد.
بی توجه به او از آشپزخانه خارج شدم و به سمت درب ورودی خانه پاتند کردم و ژاکلین نیز پشت سرم به دنبالم آمد.
دستگیره‌ی طلایی رنگ را چندبار پایین کشیدم و با بازنشدن درب، ژاکلین لبخند مهربانی زد:
- عزیزم؛ متاسفانه شب‌ها حق نداریم از عمارت بیرون بریم!
اخم هایم در هم رفت و با حرص دستگیره را رها کردم.
- آخه چرا! الان اون گربه‌ی بیچاره تنهاست!
ژاکلین متعجب نیم نگاهی به بیرون انداخت.
- گربه؟!
دستانم را ب*غل گرفتم و از پشت پنجره‌های قدی سالن، به آسمان تیره‌ی شب نگریستم.
- اره، خودم صداش‌و شنیدم!
تبسمی کرد و دستم را گرفت.
- دختر مهربونم الان دیروقته، فردا میری بهش سر می‌زنی باشه؟!
از نگاه کردن به حیاط عمارت که در تاریکی فرو رفته بود دست کشیدم و ژاکلین که به سمت اتاقش در انتهای آشپزخانه رفت، من نیز به سمت پله ها راه کج کردم.
مقابل درب اتاقم که ایستادم، برگشتم و به درب بسته‌ی اتاق شاهیار نگاه کردم. با یادآوری اتفاقات صبح، دندان روی هم سابیدم و با حرص نگاه گرفتم. از دست او شاکی بودم اما نمی‌توانستم جلوی افکارم را بگیرم. افکاری که از همان شب، همان شبی که همه چیز تغییر کرد به ذهنم هجوم آورده بود.
مدام به این فکر کردم که حق را باید به کدامشان بدهم؛ به سروش یا به شاهیار؟!
شاید برادر شاهیار انسان بدی بود اما من هرگز موافق مجازات کسی به وسیله‌ی مرگ نبودم. شاید باید برادرش در زندان می‌ماند و حداقل دل شاهیار به زنده بودن برادرش خوش بود.
هرچه‌قدر به این موضوع فکر می‌کردم افکار بیشتری به مغزم هجوم می‌آوردند و مانند یک کلاف در هم می‌پیچیدند. با ذهنی خسته، دستگیره‌ را پایین کشیدم و وارد اتاقم شدم.
روی تخت نسکافه‌ای رنگ دراز کشیدم و سرم را در بالشت فرو بردم تا اینکه چشمانم آرام آرام گرم شدند.
صبح روز بعد با کرختی از تخت برخاستم و همه‌ی اتفاقات دوباره مانند یک فیلم در مقابل چشمانم گذشتند و قلبم احساس سنگینی ‌کرد.
برخلاف میل باطنی‌ام که عمیقا دلم می‌خواست به ادامه‌ی خوابم بپردازم، به سمت کمد قهوه‌ای رنگ گوشه‌ی اتاق رفتم.
در کمد چشم گرداندم و با برداشتن یک حوله‌ی صورتی رنگ و یک تیشرت و شلوار مشکی به سمت حمام راه کج کردم.
حمام تقریبا بزرگی که وان کوچکی در انتهای آن قرار داشت و انواع شامپوها در قفسه‌ی مشکی رنگی چیده شده بود.
یکی از آن‌ها که مایع نارنجی رنگی درون آن قرار داشت و با رایحه‌ی پرتقال بود برداشتم و دوش مختصری گرفتم.
مانند همیشه موهایم را به صورت اسکرانچ استایل دادم تا حالت فر آن‌ها حفظ شود و با خشک شدنشان،به پیچ و تاب موهایم لبخند بی‌جانی زدم.
ضبط صوت قلبم نوار کاست دیگری از خاطرات را پلی کرد و بغض به گلویم چنگ انداخت.
« وای سروش یه افسانه هست که میگه کسایی که موهاشون فره تو زندگی قبلیشون معشوقشون موهاشون رو دور انگشتش تاب می‌داده و گرمای عشقش باعث شد موهای معشوق به همون حالت باقی بمونه!
سروش اخم کمرنگی کرد و دسته‌ای از موهایم را به دست گرفت.
-معشوق زندگی قبلی‌ خیلی غلط کرد!
به حرص خوردنش بلند خندیدم و لپم را کشید. »
سروش و لبخندش به آرامی محو شدند و وقتی به خودم آمدم که صورتم خیس از اشک شده بود. دستم را به گردنم رساندم و پلاک آن را لمس کردم. پلاکی که از دو طرف توسط قفل ریزی چفت می‌شد. قبلا هر چه قدر سعی کردم آن را باز کنم فایده‌ای نداشت.
چه بود این دلتنگی؛ ذره ذره شیره‌ی جانت را می‌گرفت و کمر به نابودی‌ات می‌بست!
دستی به چشمانم کشیدم و با به یاد آوردن گربه‌ای که دیشب صدایش را شنیدم از اتاق خارج شدم.
از پله ها به سرعت سرازیر شدم و به سمت درب عمارت دویدم و با پایین کشیدن دستگیره‌ی آن، پا به حیاط گذاشتم و عطر گل‌ها را عمیق نفس کشیدم. نگاه کردن به رنگ سبز درختان سر به فلک کشیده روحت را تازه می‌کرد.
سیاه‌پوشانی که کنار درب ایستاده بودند، نگاه مسکوتشان به سمتم برگشت.
چشم که در میان درختان و گل‌ ها گرداندم ، با دیدن بچه‌ گربه‌ی سفید رنگی در نزدیکی‌ام ،با ذوق به سمتش رفتم و او را ب*غل گرفتم.
- قربونت برم؛آخه چقدر خوشگلی!
گربه بی توجه به قربان صدقه‌هایم خمیازه‌ای کشید و سر نرمش را نوازش کردم.
- گشنته خوشگل خانوم؟ الان میرم ببینم چی می‌تونم برات پیدا کنم.
به آرامی او را روی زمین قرار دادم و به عمارت بر گشتم.

***