پارت ۳۹:

فرخزاد، بی‌آن‌که نگاهش را از جامش بردارد، پرسید:
– منظورت چیست؟

شب پوش گفت:
– جامی که در برابر من گذاشته‌اند، از جنس طلاست… اما بوی مرگ می‌دهد! کسی در این میان به تو خیانت می‌کند.

فرخزاد نگاهی پر از تردید به آریسا انداخت.
آریسا در میان جمعیت درحالی که به چشمان فرخزاد نگاه میکرد لبخندی نرم بر ل*ب داشت، همچنین ناگهان نگاهش به کاهن اعظم افتاد که گویی منتظر اتفاقی خاص بود.
ناگهان گفت:
– آن جام را بده به کاهن اعظم.

همه چیز ایستاد. نگاه‌ها، لبخندها، حتی موسیقی.
لبخند آریسا محو شد و دلهره ای وجودش را فرا گرفت.
کاهن اعظم لحظه‌ای مردد ماند، عرق از پیشانی‌اش چکید.
– این جام برای شب‌پوش بود… من...

فرخزاد بلند شد. صدایش آرام اما کوبنده بود:
– اگر نیتت پاک است، بنوش نترس! گلویتان را کمی خنک کنید.

آریسا در جایش خشک شده بود و فقط نگاه می کرد.
کاهن اعظم به جام نگاه کرد، دستانش لرزیدند.
آرام به سمت فرخزاد رفت و جام را گرفت، آن را به لبانش نزدیک کرد...
اما جام از دستانش به زمین افتاد و به آرامی گفت:
ن... نمیتوانم!
و در آن لحظه، صدای بیرون‌کشیده شدن شمشیری در تالار پیچید.

مارزخم، همان مارِ مسموم و بیدار، در دستان فرخزاد درخشید.

یک لحظه، یک ضربه.

خون از سینه‌ی کاهن اعظم فوران زد.
صدای جیغ در تالار پیچید.

آریسا فریاد زد:
– نه! او را نکش! او…

اما خیلی دیر شده بود.

کاهن اعظم با چشمانی باز، بر زمین افتاد، دستش هنوز به سوی آسمان دراز، ل*ب‌هایش گشوده، انگار می‌خواست دعایی ناتمام را بخواند.

فرخزاد نفس‌نفس می‌زد.
چشمانش درخشان بود، اما نه از پیروزی؛ بلکه از چیزی دیگر... چیزی تاریک‌تر.

شب‌پوش در سایه‌ها ایستاده بود، آرام، و لبخندی به ل*ب داشت.
زیر ل*ب زمزمه کرد:
– و این‌گونه، دروغ از میان برداشتند… و حقیقت را به زهر آغشته کردند.

ناقوس‌های معبد اعظم به صدا درآمده بودند. صدایشان، چون موجی سنگین و غمگین، بر شهر سایه انداخت.
مردم با چهره‌هایی گرفته در میدان گرد آمده بودند، جنازه‌ی کاهن اعظم، در ردایی سپید و خون‌آلود، بر سنگ مرمرین قربانگاه آرمیده بود.

آریسا، ساکت و بی‌حرکت، کنار جنازه ایستاده بود. دست‌هایش در هم گره خورده، ل*ب‌هایش خشک، و نگاهش به چهره‌ی کاهن اعظم دوخته شده بود.

صدای زمزمه‌ی کاهنان جوان در هوا می‌پیچید، آمیخته به عود و خاکستر.
اما هیچ‌چیز نمی‌توانست سوزی را خاموش کند که در قلب آریسا شعله‌ور شده بود.

«اگر نیتت پاک است، بنوش.» صدای فرخزاد، بارها در ذهنش تکرار می‌شد.
و صدای افتادن جام…
و صدای شمشیر.

اشک‌هایش آرام و بی‌صدا روی گونه‌اش می‌لغزیدند، اما چهره‌اش همان بود، شاهزاده‌ای استوار در میانه‌ی ویرانی.

در انتهای معبد، شب‌پوش ایستاده بود. چهره‌اش مانند همیشه آرام، و نگاهش مانند همیشه ناشناخته.
او به اوج رسیده بود؛ بی‌هیاهو، بی‌مقام رسمی، اما اکنون سایه‌ای بر همه‌چیز افکنده بود.
از دربار، فرمان‌ها با مُهر او بیرون می‌آمدند. نگهبانان به او احترام نظامی می‌دادند. وزیران در غیاب فرخزاد، به او گزارش می‌دادند. و فرخزاد؟… گویی چیزی از خودش باقی نمانده بود.