فــــاخــر ☆فاخر☆ رمان زخمه‌ی خُلقان | اثر لیلا مرادی کاربر انجمن بوکینو

[Leila.Moradi]

***
گریه‌ی نوزاد در گوش‌هایش زنگ می‌زد. پابرهنه در میان خار و خاشاک به دنبال آن آوای آشنا می‌دوید. پاهایش به نبض افتاده‌ بودند، ضربان تند قلبش بی‌محابا در سرش می‌‌کوبید. هر چه که پیش می‌رفت، صدا دور و دورتر میشد. دست به سمت دهانش برد، به خودش فشار آورد، ولی چیزی جز جیغ‌های خاموش نصیبش نشد. کمی بعد، خود را با لباس‌های پاره در خیابانی شلوغ و ناآشنا دید. تصاویر روی خطی کند حرکت می‌کرد. عابرین همه با انگشت او را نشان می‌دادند. خنده‌های پرتمسخرشان چون پتکی بر سرش کوبیده شد. ناگهان در میان همهمه، چهره‌ی منحوس مردی با لباس بلند روشن و جلیقه سیاه که سربند سفیدی روی سرش قرار داشت، مقابل دیدگانش نقش بست. نوزاد قنداق‌شده‌ای میان دستان بزرگش تکان می‌خورد. قلبش ریخت، از دیدن سر و صورت خونی‌اش وحشت کرد. بی‌شباهت به ابوداوود نبود. خواست فریاد بکشد، بگوید که بی‌گناه است تا این مهر بی‌آبرویی را از پیشانی‌اش بردارد. قدمی به جلو برداشت، دست دراز کرد تا طفلکش را از او بگیرد، لحظه‌ی آخر، ابوداوود خشمگین رو گرفت و پشت به او در حلقه‌ی تماشاچیان از خیابان گذشت. همین که آمد بدود، دورتادورش را شیشه‌های نامرئی رنگی در محاصره گرفتند؛ انگار در تونل نورانی‌ای، مثل آهن‌ربا به عقب کشیده شد. فریادی از عمق سینه‌اش برخاست که گلویش سوخت. بدنش شروع به لرزیدن کرد. بیماران دیگر به کابوس‌هایش عادت داشتند؛ اما او چرا هر بار فکر می‌کرد جنین دو‌هفته‌ایش زنده است؟ کاش از این خواب‌های عجیب و ترسناک خلاص میشد. آن مرد قسی‌القلب، به هر طریقی آرامش را از او سلب می‌کرد. دوست داشت به اندازه‌ی این چهارماه گریه سر دهد. مصیبت‌های این مدت یک‌طرف و مرگ طفلکی که تازه از وجودش باخبر شده‌ بود، در کفه‌ی دیگر ترازو قرار داشت. از پشت پرده‌ی تار چشمانش پرستاران را می‌دید که هر چند ساعت یک‌بار چیزی به سرمش تزریق می‌کنند و می‌روند. بدنش درد شدیدی می‌کرد، انگار وزنه‌ی یک‌تنی روی سینه‌اش گذاشته‌ بودند. زمزمه‌وار واژه‌ی را هجی کرد:
- ب... بچه‌‌‌ام.
در این شرایط بحرانی، دست نوازش مادرش را می‌خواست. آه! کاش بابااسماعیلش بود که از او حمایت کند. بغض کهنه، ل*ب‌هایش را لرزاند. آن واقعه‌ی هولناک با گذشت این مدت هنوز بوی تازگی داشت. درب روی پاشنه چرخید. سرش را کمی بالا آورد که گردنش تیر کشید، لبش را گاز گرفت. دست آزادش را به آتل بسته‌ی دور گردنش رساند، احساس خفگی می‌کرد. در این سه‌روز استوار مدام به ملاقاتش می‌آمد و از او می‌خواست درباره‌ی آن شب و حضورش در شهر توضیح دهد؛ اما او با بی‌اعتنایی ذره‌ای ل*ب به سخن نمی‌گشود و فقط به یک نقطه‌ی نامعلوم خیره میشد. از دستش دلخور بود، چرا فرشته‌ی نجاتش شد و او را به این خراب‌شده آورد؟ کاش اجازه می‌داد به همراه طفلکش از این دنیا رها شود و سوی خانواده‌اش بپیوندد. زیرچشمی به لباس‌های مرتب و تمیز تنش چشم دوخت. پلک‌های سنگین و متورمش خبر از بی‌خوابی طولانی می‌داد. قدم‌های آرامش تا کنار تخت دوام آورد. نگاه به کیسه‌های خرید درون دستش انداخت و رو برگرداند. پیرزنی که روی تخت بغلی نشسته‌ بود، در حالی که سعی می‌کرد با دستان چروکیده و لرزانش، نی‌ را درون آب‌میوه فرو کند، از دیدن این صحنه سری از روی تأسف تکان داد و پاهای لاغر و استخوانی‌اش را زیر پتوی گل‌بافت بیمارستان پوشانید.
- الله و اکبر! لابد توی خونه هم این‌‌طوری براش ناز می‌کنی. جوون بیچاره از دستت خواب و خوراک نداره دختر! اون که گناهی نکرده.
از شرم سرخ شد. این پیرزن چه پیش خود فکر می‌کرد؟ امیرعلی سرفه‌ی کوتاهی سر داد و پرده را تا آخر کشید. پچ‌پچ‌های پیرزن هنوز می‌آمد. ترگل برزخی از بالای چشم به مرد نگاه افکند، روی اعضای صورتش چند خراش سطحی دیده میشد. بدون کسب اجازه تک صندلی فلزی کنار تخت را اشغال کرد. چشمانش گرد شد، مردک نابه‌کار! دیگر داشت پا را فراتر از حد می‌گذاشت. نتوانست ساکت بماند و آرام غرید:
- از اینجا برین، وگرنه به پرستار میگم که مزاحمم میشین.
نگاه خسته‌‌ی امیرعلی یک آن از تعجب درشت شد. تندی‌های دخترک را پای وضعیتش گذاشت؛ هر کسی هم به جایش بود چنین رفتاری از او سر می‌زد. آب‌میوه و کیکی از داخل نایلون بیرون کشید و با آرامش مشغول باز کردنشان شد. این‌بار آمده‌ بود تا با او جدی صحبت کند. حالش نسبت به دو روز قبل سرحال‌تر به نظر می‌رسید.
- من نمی‌خوام اذیتت کنم، اون شب توی نیسان چی کار می‌کردی؟

 

[Leila.Moradi]

دیدن سر و ظاهر آشفته‌ی دختر پیش رویش، هیچ شباهتی به ترگلی که چهارماه پیش دیده‌ بود نداشت و باید هم کنجکاو میشد. خون‌مردگی جزئی پای چشم سمت چپش چنبره زده‌ بود و زخمی به اندازه‌ی نخود بالای لبش قرار داشت که در آن شب تصادف، از فرط دستپاچگی ندیده‌ بود. آب‌میوه را به سمتش گرفت که ممانعت کرد و سر عقب کشید. سکوت و چشمان غمگین گودافتاده‌ای که روزی غرور و جسارت از آن می‌بارید، حالش را دگرگون می‌کرد. یاد حرف‌های دکتر افتاد، می‌گفت ضرب و جرح‌های مشکوک روی بدن بیمار، شبیه به آثار کتک است؛ قضیه غیرعادی به نظر می‌رسید. پاکت نوشیدنی و کیک را روی میزی که کنار تخت قرار داشت گذاشت. چندین مرتبه دست بین موهایش فرو برد و کلمات را در ذهنش سبک و سنگین کرد.
- با اون سرعتی که داشتی، خدا خواست که بلایی سرت نیومد.
ترگل نمی‌دانست چطور از زیر نگاه تیزبین و رصد‌گونه‌اش بگریزد. دستش را از زیر ملحفه به بخیه‌های شکمش کشید، بدجور می‌سوخت؛ اما نه به اندازه‌ی قلبش. گلویش از حجم بغض جایی برای نفس کشیدن نداشت. بیچاره طفلکش! این دنیای کثیف جایی برایش نبود؛ نطفه‌‌ای که می‌توانست جان بگیرد و زندگی کند، به دست ندانم‌کاری‌های خودش نابود شد. چرا باید این مصیبت‌ها سرش می‌آمد؟ با خود می‌گفت در این وضعیت ناگوار کنونی، حداقل کسی وجود دارد که همدم تنهایی‌هایش شود؛ اما افسوس که همین هم از او دریغ گردید. پلک روی هم فشرد، قطره اشک لجوجی از چشمش چکید و روی تیغه‌‌ی بینی‌اش نشست. بازگو کردن دردهایش برایش راحت نبود. مرد کناری‌اش، تلاش می‌کرد با لحنی آمرانه او را متقاعد به سخن گفتن کند.
- یه چیزی بگو، نمی‌تونی که تا ابد ساکت بمونی.
شوری اشک، ل*ب‌های ترک‌خورده‌اش را سیراب کرد. امیرعلی، عصبی از روی صندلی برخاست و دستانش را به کمر زد. صحنه‌های تصادف در این دو شب مثل کابوس جلوی چشمانش رژه می‌رفت.
- تنها این همه راه، اون هم با اون ماشین! بهم حق بدین که مشکوک شم.
آن‌قدر عصبانی بود که فعل‌هایش را گاهی جمع و گاهی مفرد می‌بست. ترگل نگاه به چشمان سیاهش که رشته‌های کلافگی در آن پیچ می‌خورد انداخت. انگار این مرد بیمارستان را با محل کارش اشتباه گرفته‌ بود. کاش می‌فهمید اکنون زمان مناسبی برای سؤال‌پیچی نیست. مثل همیشه در مقابل پافشاری‌هایش فقط به یک جمله‌ی کوتاه اکتفا کرد:
- می‌خوام تنها باشم.
این جواب تکراری، خون امیرعلی را به غلیان می‌انداخت. واکنشش نفس صداداری بود که در فضای اتاق پخش شد و بعد انگار دست و پایش را بسته‌ بودند که این‌طور با حرص، سعی می‌کرد از کوره در نرود.
- هیچ می‌فهمین با ندونم‌کاری شما ممکن بود توی چه دردسری بیفتم؟
سر ترگل از زیر بانداژها تیز می‌کشید. مغموم چشم به قیافه شاکی‌اش دوخت که از زیر دندان‌های فشرده‌اش کلمات را بروز می‌داد. لبخند تلخی بر صورت زرد و نزارش نشست. چه خوش‌خیال بود که با خود می‌اندیشید در این چند روز نگران حالش بوده که به نزدش می‌آید؛ یادش رفته‌ بود که این غریبه نگران موقعیت خودش است و بس! انگار فهمید که تند رفته و سعی در اصلاح جمله‌اش برآمد:
- درکم کنید، دیدن شما اینجا و اون هم... .
دستش را بین ریش‌های نامرتبش کشید و ادامه نداد. تمام آن چند ماه لعنتی در ذهن ترگل، مثل یک فیلم رد شد. ازدواجش با ابوداوود، مهر سیاهی بر پیشانی‌اش چسباند. سینه‌اش از حجم غم می‌سوخت. بلندپروازی‌های مسخره‌اش همه زندگانی‌اش را به فنا داد. مرد کناری‌اش این‌بار با آرامش بیشتری ل*ب به پرسش باز کرد:
- ترگل‌خانم، می‌دونم شرایط درستی ندارین، اما باید توضیح بدین. سوران کجاست؟
دلشوره بدی به قلبش ریخته شد، نکند آن از خدا بی‌خبرها بلایی سر تنها برادرش بیاورند.
- شوهرتون از وضعیتتون خبر داره؟
نفس‌هایش منقطع و صدادار شدند. چرا تمام نمی‌کرد؟ از شنیدن لفظ شوهر که روی آن بی‌صفت می‌گذاشت، مو به تنش راست میشد. خودش را گم و گور کرده‌ بود که دستان کثیفش به او نرسد. امیرعلی، حیران از سکوت پیاپی‌اش دست در جیب شلوار پارچه‌ایش فرو برد و پرده‌ی آبی‌رنگ را کنار زد.
- من برم به دکتر خبر بدم که معاینه‌ات کنه، بهتره استراحت کنی.
با گفتن این حرف از اتاق خارج شد و دخترک را تنها گذاشت. بی‌صدا اشک می‌ریخت. ضربه‌های روحی‌اش به این سادگی‌ها درمان پیدا نمی‌کرد. دلش خانه‌ی گرم و کوچکشان را می‌خواست که حال در آن آتش‌سوزی چیزی جز خاکستر از آن باقی نمانده‌ بود. دلش می‌خواست مثل کودکی‌هایش همراه رمه‌ها، میان تپه‌های خاکی بدود و با برگ‌های ریخته‌ی روی زمین عروس‌بازی کند. در این سن آواره‌ی این شهر و آن شهر شده‌ بود. دکتر که آمد، بعد از معاینه توضیحات لازم را به او داد؛ گفت که باید بیشتر مراقب خودش باشد و چند روز آینده هم پیششان مهمان است.

 

[Leila.Moradi]

***
نور خورشید صبحگاهی از پنجره به درون اتاق می‌تابید. قطره‌های سرم آرام‌آرام می‌چکید. او را به بخش دیگری منتقل کرده‌ بودند که به جز خودش دو بیمار دیگر هم حضور داشتند که برعکس او بیشتر اوقات روز را می‌خوابیدند. اصلاً امروز چندم بود؟ پرستار آمده‌ بود و بانداژ سرش را عوض می‌کرد. زخم‌های تنش به مرور خوب می‌شدند اما کبودی‌های روحش به این آسانی قابل ترمیم نبودند.
- کی می‌تونم برم؟
شلختگی در کار پرستار بی‌داد می‌کرد، چندین پنبه و کلی بتادین ازبین رفت تا یک سرم را توانست دربیاورد.
- ایشاالله تا فردا! اما باید خیلی مراقب خودت باشی، خون زیادی از دست دادی.
آهی کشید. کمی بعد از رفتنش درب باز شد و زن میان‌سالی وارد اتاق گشت که تا به حال او را ندیده‌ بود. از همان بدو ورود چهره‌ی آرام و مهتابی‌اش با آن لبخند کشیده‌ی مهربانش، کمی از غوغای درونش را تسکین بخشید. در حالی که مراقب گردنش بود، سعی کرد در جایش نیم‌خیر شود که فوری نزدیکش شد و نگذاشت.
- دراز بکش دختر! تکون نخور.
صدایش در حالت جدی بودن نوای آرامش‌بخشی به همراه خود داشت. متعجب به زن غریبه‌ی پیش رویش نگاهی انداخت و بعد معذب سر در یقه‌ی گشاد پیراهن سبزش فرو برد. دلش می‌خواست از اینجا برود، بوی الکل و آمپول حالش را به‌هم می‌زد، اما در این شرایط تنها جای امنش همین مکان بود.
- خدا رو شکر! می‌بینم حالت خیلی بهتر شده.
ابروهایش از کنجکاوی بالا پریدند.
- شما من رو می‌شناسین؟
سعی کرد صدایش بالا نرود تا به باقی مریض‌ها آزاری نرسد. لهجه‌ی شیرین دخترک، لبخند زن را وسعت داد. از کیسه‌ی دستش کمپوتی بیرون کشید و مشغول باز کردنش شد.
- نه، ولی تا از زبون خانم‌دکتر شنیدم یه بیمار از اهل گرمه این‌جاست، کارهام رو ول کردم و اومدم.
با نگاه به چهره‌ی گیج و منگش، خنده‌ی کوتاه و نخودی سر داد و قاشقی از گیلاس له شده را به سمت دهانش گرفت.
- البته حق داری من رو نشناسی، پدرم از دوازده‌سالگی که روستا رو ترک کرد، پابند شهر شد و عمرش برای دیدن دوباره‌ی زادگاهش کفاف نداد.
زن خودش را به نام عاطفه معرفی کرد. در حینی که قاشق‌قاشق گیلاس در دهانش می‌گذاشت، شمرده و آهسته از خودش و شغل روانشناسی‌اش صحبت می‌کرد. به خود آمد دید کل ظرف خالی شده‌ است.
- شنیدم با بزرگ طایفه ازدواج کردی.
با شنیدن این سوال، گره‌ کم‌رنگی بین ابروهای نامرتبش نشست. انگار نگفته از سر درون آدمی خبر داشت. ساکت ماند که خودش دوباره رشته‌ی کلام را به دست گرفت:
- من مثل تو زنم و مادر یه دختر، وقتی سر زایمان اولم بچه‌‌ی ناقصم مرده به دنیا اومد، فکر کردم در خوشبختی به روم بسته شد؛ اما همین درد و سختی باعث شد قوی‌تر بشم. نباید این‌قدر ناامید باشی دختر!
نم اشک در نگاه ابری‌اش خانه کرد. بغض‌آلود به چشمان براق و تیره زن که از زیر عینک درشت‌تر دیده میشد زل زد. نمی‌دانست چه در درونش بود، اما گویا می‌توانست به این غریبه‌ی آشنا اعتماد کند. احساس می‌کرد بعد مدت‌ها مونس و گوش شنوایی پیدا کرده که می‌تواند قدری از گرد و غبار روی دلش را بتکاند. در گلاویز با تردیدها، نفس جان‌سوزی کشید. به صرافت افتاد.
- زندگی من با خوشبختی بیگانه‌ست خانم! اصلاً درش برام باز نمیشه.
اخم شیرینی بین ابروهای هلالی نازکش نشست. فشاری به دستش داد.
- ناشکری نکن عزیزم، خدا هیچ‌وقت از بنده‌اش رو نمی‌گیره.
پوزخند زد و دستان کرختش را از انگشتان باریکش و گرمش بیرون کشید.
- ولی من رو فراموش کرده. خونواده‌ام رو از دست دادم، نه خونه‌ای دارم و نه جایی برای موندن. تا الان داداشم رو هم... .
دست جلوی دهانش گرفت، گریه امانش را برید.
- می‌کشنش، اون عوضی ها می‌کشنش.
زن با شنیدن این گفته‌ها قلبش به درد آمد. صورت آب رفته و چند تار‌ سفید کنار شقیقه‌‌ی دخترک، سن و سالش را بیشتر نشان می‌داد. کارش ایجاب می‌کرد که پای درد و دل‌های مخاطبش بنشیند و سنگ صبورش باشد. تصمیم گرفت دلداری‌اش دهد.
- مگه شهر هرته؟ مملکت قانون داره.
به هق‌هق افتاد.
- هیچ‌کَس نمی‌تونه جلوی اون‌ها وایسته، اون مرد به کسی رحم نداره. همش تقصیر منه. کاش بمیرم، کاش!
زن درست نمی‌دانست موضوع از چه قرار است، اما ترجیح داد ارضا کردن کنجکاوی‌اش را به بعد موکول کند. این مسئله ساده به نظر نمی‌رسید و اتفاق مهم‌تری در پشت خود پنهان داشت که باید کم‌کم آن را می‌شکافت. وقتی از اتاق خارج شد، مرد جوان و خوش‌قامتی که در بدو ورود توی راهرو دیده‌ بود، سر راهش سبز شد.
- حالش چطور بود؟ باهاش حرف زدین؟
عینک فریم نازکش را از روی چشمانش برداشت و راه خروجی بیمارستان را در پیش گرفت.
- نسبتتون با بیمار چیه؟
امیرعلی پشت سر زن حرکت کرد.
- یه آشنا. میشه چند لحظه وایسین؟
بالای پله‌ها، در گوشه‌ترین جای ممکن به نرده‌های استیل نقره‌ای تکیه زد تا مانع عبور مردم نشود. نگاه جدی‌اش را روی صورت نگران مرد گرداند.
- طبق شنیده‌ها بیمار با ماشین شما تصادف کرده.
دست میان جیب شلوارش فرو برد و سری به تأیید تکان داد.
- درسته، بهتره یه جای خلوت با هم صحبت کنیم.
نگاه به ساعت مچی‌اش انداخت، به اندازه‌ی کافی وقت داشت. همراه مرد به اغذیه‌فروشی‌ کوچک کنار بیمارستان رفتند. ناهار نخورده‌ بود و دل و روده‌اش داشت به‌هم می‌پیچید، برعکس او، مرد هیچ میلی برای خوردن نداشت و این حال و روز که از قضا فقط یه آشنای ساده بود کمی دور از انتظار می‌رفت.

 

[Leila.Moradi]

صحبت از شکم که می‌آمد خودش را هم نمی‌شناخت. بوی خوش ادویه‌ها دلش را مالش می‌داد. تکه‌های مرغ سرخ‌شده را به سس آغشته کرده و با ولع می‌بلعید. در این حین متوجه شد مرد ساکت مقابل، از آغاز تا الان به او زل زده‌ است. غذای درون دهانش را با چند جرعه نوشابه فرو فرستاد و برگی دستمال از کنار ظرفش برداشت. جنس نگاهش بد نبود، تبسم روی لبان و درخشش چشمانش بیش از آن‌که هیز نشانش دهد چهره‌اش را نورانی‌تر جلوه می‌داد؛ همین باعث شد که با او احساس راحتی کند.
- حتماً توی دلتون میگین از قحطی اومده! ولی خداییش بی‌نظیره، امتحانش کنین.
امیرعلی از خلسه خارج شد، آهی کشید و نگاه به ظرف غذای دست‌نخورده‌اش داد.
- اون هم همیشه این‌طوری غذا می‌خورد!
عاطفه، دستمال روغنی را از لبش فاصله داد. نمی‌فهمید از چه کسی صحبت می‌کند‌، پاپیچش هم نشد. از ورای شیشه‌های مرطوب پنجره‌ی کناری، به آسمان نقره‌ای شهر چشم دوخت. کاش باران می‌بارید. در گذر دقایق، مرد جوان شرح مختصری از شب تصادف داد. کم مانده‌ بود شاخ دربیاورد! آن دخترک با چه دل و جرئتی پشت فرمان نیسان دل به جاده زده‌ بود؟! تعجبش وقتی بیشتر شد که فهمید مرد یک نظامی است. شانس آورد رفتار دور از شأن و نزاکتی انجام نداد، البته باید اقرار می‌کرد که این پلیس برومند برخلاف باورهایش خشک و عصا قورت‌داده به‌نظر نمی‌رسید. با هم گرم گفت‌وگو شدند، امیرعلی پیش‌زمینه‌ای از آشنایی‌اش با خانواده‌ی ترگل و چگونگی ازدواجش با بزرگ طایفه، یعنی ابوداوود را برایش بازگو کرد. با وجود آن‌که هنوز نمی‌دانستند چه اتفاقات ناگواری منجر به حال و روز الان دخترک شده‌ است، اما از نگاه‌های متفکرشان معلوم بود که هر دو به یک چیز فکر می‌کنند؛ ترگل فرار کرده‌ بود، چرا و به چه دلیل؟ این رازی بود که باید کشفش می‌کردند.
***
بدن کرخت و ضعیفش را به سختی تکان داد. دست باندپیچی‌ شده‌اش را تا پشت گردنش رساند و جای خالی‌ آتل را نوازش داد. احساس سبکی می‌کرد. با کمک پرستار از شر آن لباس‌های یک‌رنگ سبز خلاص شد و لباس‌های خودش را پوشید. دیشب یک دختر‌بچه‌ی سرطانی را به این بخش آورده‌ بودند، یادش هست که با زبان شیرین بچگانه‌اش به پدرش می‌گفت لباس‌های بیمارستان مثل خیارشور سبز است. لبخند کم‌جانی بر لبش نشست و در دل برای شفای آن بچه دعا کرد‌.
- داروهایی که برات نوشتم رو حتماً سر ساعت مصرف کن. ممکنه تا یه هفته یا بیشتر دل و کمرت درد بگیره؛ طبیعیه، باید استراحت کنی.
دکتر که زن پا به سن گذاشته‌ای بود، با صدای بم مردانه‌اش یک‌روند توضیح می‌داد و او مثل عروسک نگاهش می‌کرد. حال کجا را داشت برود؟ در این شهر غریب به یک آواره‌ی تنها که از قضا فراری هم بود جا می‌دادند؟ دمپایی‌های جلو‌بسته‌ی بیمارستان را با کفش‌هایش عوض کرد. در راهروی بیمارستان آرام‌آرام قدم برداشت و مردم را از نظر گذراند، برخی عجله داشتند و از رخسارشان اضطراب می‌بارید، بعضی‌ها هم قرآن بر سر، زیرلب دعا می‌خواندند. صدای گریه‌ی نوزادی باعث شد که در جایش متوقف شود، از درون درب نیمه‌باز اتاق چشمش به آدم‌هایی افتاد که بالای سر زنی حلقه زده‌ بودند و با ذوق و شوقی بی‌حد و حصر موجود کوچکی که لای پتوی صورتی پیچیده شده‌ بود را دست‌به‌دست بین هم می‌چرخاندند. پلکش لرزید، در آن لحظه احساس تنهایی شدیدی دورش را احاطه کرد. چرا نباید او به جای آن زن، شوهر مهربانی می‌داشت که حواسش به او باشد؟ چه از دنیا کم میشد که خانواده‌اش زنده بودند و روزی از به دنیا آمدن نوه‌شان این‌چنین خوشحال و سرمست می‌شدند؟ لحظه‌ای اندیشید، آیا این همان رؤیایی بود که در گذشته می‌خواست؟ در عرض چند ماه چقدر عوض شده‌ بود. وقتی که به ابوداوود جواب مثبت داد از درون راضی نبود، اما با فکر این‌که می‌تواند زندگی سوران و خانواده‌اش را تأمین کند و خودش را بالا بکشد در تصمیمش مصمم گشت. نمی‌دانست که خیلی زود کشتی آمال و آرزوهایش به گل می‌نشیند. نه توانست افتخار خانواده‌اش شود و نه مدرسه‌ای برای بچه‌های روستا بسازد، تمام تیرهایش به سنگ خوردند. افکار مغشوشش را پس زد و به راهش ادامه داد. با نگاه به دختر جوان و خوش‌پوشی که سوار آسانسور میشد، ایستاد. دل‌دل می‌کرد او هم به همراهش سوار شود. به وراجی‌های ذهن ترسویش گوش نداد، باید امتحان می‌کرد. لاکپشتی‌وار دو سه قدم جلو رفت، چند ثانیه نگذشته‌ بود که ناگهان درب فلزی به رویش بسته شد. از حرکت بازماند، سرش را پایین انداخت. سر و صداهای اطرافش درد سرش را تشدید می‌کردند، به چنین محیط‌هایی عادت نداشت. مجبور شد راه پله‌ها را در پیش بگیرد؛ با چه مکافاتی پایین آمد‌ خدا می‌دانست. سوز هوای سرد بر صورتش شلاق زد. صدای بوق ممتد اتومبیل‌ها از خیابان پیش رو می‌آمد. دستانش را در جیب پشمی مانتوی کبریتی‌اش فرو برد. روی پله‌ی آخر بود که آوای نرمی او را سرجایش میخکوب کرد.
- ترگل‌خانم؟!

 

[Leila.Moradi]

مادامی که با غم و دل‌خونی‌هایش دست و پنجه نرم می‌کرد، یک کلام محبت‌آمیز کافی بود که شعله‌ی گرمی بر خزان روحش بتابد. این‌که هنوز در چرخه‌ی زوال زندگی پوسیده نشده‌‌ بود چه علتی داشت؟ سر بالا آورد، نگاهشان که به‌ هم تلاقی کرد، چیزی در سینه‌اش لرزید، انگار یخ‌های قلبش ترکید. به نظر از پاسگاه برمی‌گشت که حتی فرصت نکرده‌ بود لباس فرم نظامی‌اش را عوض کند. چشمان مخملی و گیرایش رشته‌های روشنی در لابه‌لای تار و پود تیره و چسبناک وجودش دواند. چیزی مثل سنگ آسیاب بر سرش هوار شد. حتی نتوانست جواب سلامش را به درستی بدهد. شاید اگر سر و کله‌ی عاطفه سر نمی‌رسید تا ساعت‌ها همان‌جا می‌ماند و بی‌حیاگونه دیدش می‌زد.
- تو با این وضع تنها اومدی؟ چرا صبر نکردی باهات بیام؟
پاشنه‌ی بلند کفش‌هایش تق‌تق صدا می‌داد. دستپاچه شد، ل*ب‌ زیرینش را گزید، تا حدی که پوست نازک و ترک‌خورده‌اش به سوزش افتاد. در دل خود را هزار بار مورد عتاب و سرزنش قرار داد. با این وضعیت داغان، چرا نتوانست افسار نگاه هرزش را بگیرد؟ به‌حتم عقلش از کار افتاده‌ بود. عاطفه دست سالم و سرد دخترک را با مهری فراوان میان انگشتان گرمش فشرد و کمکش کرد آن پله‌ی آخر را هم طی کند‌.
- بهتری؟
آرام سر تکان داد و ل*ب‌های خشکش را از هم گشود:
- ببخشید! توی این چند روز به‌ خاطر من از کار و زندگی افتادین.
سر جایش مکث کرد و نگاهش را بین آن دو که با اخم منتظر ادامه‌ی حرفش بودند گرداند.
- یه مقدار پول همراهم دارم، هر هزینه‌ای که شده بهم بگین.
کلمات شبیه زجه از گلوی سوزناکش درمی‌آمدند. آن تیغ زهرآگین زبانش زیر خروارها خاک دفن شده‌ بود. او قبل از آن‌که بمیرد مرده‌ بود؛ این ترگل تنها و بی‌کَس و کار ریشه‌ی ضعیفی داشت که با یک ضربه‌ی آرام تبر درهم می‌شکست. امیرعلی مصرانه پیش آمد و شانه عقب داد.
- سوران مثل برادر منه و شما هم خواهرم هستین، پس دیگه ادامه ندین.
لحن محکم و جدی‌اش گویی زبان دخترک را فلج کرد. گیج و منگ به زلف پریشان سیاهش که در دست باد، تکه‌‌تکه روی پیشانی‌اش می‌ریخت خیره شد. باید فکرش را می‌کرد که این مرد، استوار سمج چند ماه پیش است. برای لحظه‌ای همان ترگل گذشته شد، ته‌مانده‌ی غرورش را جمع کرد و زیپ کیفش را گشود.
- نمی‌خوام دینی روی گردنم باشه، لطفاً قبول کنین.
خطوط صورت امیرعلی از سر اخم و دلخوری درهم فرو رفت. عاطفه لبخند کوچکی زد و جلویش را گرفت.
- خیله خب، بعداً میدی. بهتره همراهم بیای، با این حالت نباید زیاد سرپا باشی.
ترگل دیدگان بلاتکلیفش را به چهره‌ی مرد مقابلش داد، از روی حیرانش سؤال ذهنش را خواند که با اطمینان پلک روی هم گذاشت.
- به حرف خانم‌دکتر گوش کن، الان بهترین جا برای تو خونه‌ی ایشونه، نگران هیچی نباش.
بدن تب‌آلودش زیر داغی نگاهش گر گرفت. چرا پیله می‌کرد؟ نمی‌توانست به حمایت و مهربانی‌های کسی اعتماد کند، برای همین کمی می‌ترسید. او یک زن تنها در این شهر بیگانه، چطور به یک فرد ناشناس اطمینان می‌کرد؟ هر چند که اگر همین غریبه‌ها نبودند تا الان گوشه‌ی خیابان از فرط جراحت و سرما جان می‌باخت. جسم سنگینی روی شانه‌هایش نشست و پشت بندش عاطفه با چشمان شوخ و لحن دلنشینش ریسمان تردیدش را برید.
- نترس، توطئه‌ای در کار نیست! نمی‌ذارم چیزی اذیتت کنه.
از رو شدن افکار ذهنش خجالت کشید و سر در گریبان فرو برد. جد کرده‌ بودند او را راضی کنند که موفق هم شدند. سه‌نفری به سمت دویست و شش آلبالویی که کنار خیابان پارک شده‌ بود رفتند‌. گویا امیرعلی می‌خواست چیزی به عاطفه بگوید که در حضور او نمی‌توانست، همین که سوار اتومبیل شد فرصت خلوتی یافتند و چند متر آن‌ورتر کنار تابلوی بزرگ بیمارستان گرم صحبت شدند. ترگل از شیشه‌ی جلوی اتومبیل نظاره‌شان می‌کرد، با این فاصله‌ی زیاد نمی‌توانست صدایشان را واضح بشنود. حالش تعریفی نداشت و قادر به کند و کاو موضوع هم نبود. آمدن عاطفه دقایقی به طول انجامید. فضای بسته‌ی اتومبیل از عطر خنک و پرتقالی پر شد. با حرکت لاستیک‌ها، شکمش برای لحظه‌ای تیر بدی کشید، انگار با چاقو شکافته‌اش باشند. نگاه خسته‌ و ورم‌آلودش را به ساختمان‌های امروزی و چند طبقه‌‌ی اطرافش که بلندتر از نخل‌های کنار خیابان بودند داد. در گذشته خیلی کم گذرش به شهر می‌خورد، شاید سه‌ماه یک‌بار که آن هم برای خریدهای ضروری می‌آمد. چقدر دوست داشت به همراه سوران سینما برود. دلش می‌خواست مدام در بازار بگردد و لباس‌های رنگارنگ را تماشا کند، حال دیدن شهر دگر برایش جذابیتی نداشت. از آن ده و مردمش متنفر بود، از مردی که نام شوهر را یدک می‌کشید؛ مثل یک آشغال با او رفتار کرد و عقلش را دست زنان حیله‌گرش داد. عاطفه مسلط رانندگی می‌کرد و از کوچه و پس‌کوچه‌ها می‌گذشت، هم‌زمان حواسش به دخترک بود که مغموم و گرفته به مسیر می‌نگریست.
- توی داشبورد شکلاته، بردار بخور، حس می‌کنم فشارت پایینه.

 

[Leila.Moradi]

ترگل آن‌قدر ذهنش معطوف گرفتاری‌هایش بود که فکرش پی خود نمی‌چرخید. هر مرد ناشناسی را که با لباس سیستانی در خیابان می‌دید، حس می‌کرد گرگ‌های آماده به خدمت ابوداوود هستند که برای شکار بره‌ای چون او تعقیبش می‌کنند. آهی کشید و سرش را به شیشه‌ی بخارگرفته چسباند. در این جاده‌‌ای که نمی‌دانست به کجا منتهی می‌شود، بی‌فکر پیش می‌رفت. میان زنجیره‌ی اوهام و خیالاتش، ذهن آشوبش را دلداری داد که از این بدتر نمی‌شود. داروها گیجش کرده‌ بودند و پلک‌هایش مدام روی هم می‌افتاد. بعد از گذشت ربع‌ساعت، با توقف اتومبیل به خودش آمد. نگاهی به فضای ناآشنای اطرافش انداخت. چند کلاغ روی سیم تیربرق چرت بعد از‌ ظهری می‌زدند. بچه‌های قد و نیم‌قد، در انتهای کوچه به دنبال توپی می‌دویدند و صدای جیغ و سر و صداهایشان در هوا بلند میشد. مقابل ساختمان دوطبقه‌ای ایستاد که آجرهای قرمزی داشت و پنجره‌های رنگی‌ و مشبکش حال و هوای گذشته‌های دور را در ذهن آدمی تداعی می‌کرد. عاطفه بعد از پارک کردن اتومبیل، در حالی که از درون کیفش دسته‌کلیدی برمی‌داشت لبخندزنان پیش آمد.
- ببخشید معطل شدی.
آن‌قدر با تواضع رفتار می‌کرد که بیشتر از قبل شرمنده میشد. عاطفه درب آهنی را گشود و دست پشت دخترک گذاشت.
- به خونه‌ی ما خوش اومدی عزیزم!
رنگ و لعاب زیبای حیاط، تمام افکار مه‌آلود ترگل را پراکنده کرد و هاله‌ی نور را در دلش جاری ساخت. محو تماشای اطرافش شد. بوی خاک نم‌گرفته بینی‌اش را پر کرد. روی کاشی‌های خیس و تمیز نقش‌دار قدم برداشت. این‌جور خانه‌ها همیشه در تصورش بودند. باغچه‌ی کوچک پر از گل، به بزرگی باغ خانه‌ی پدری‌اش نبود، اما حس خوبی به او می‌داد. با یادآوری روستا و باغ گل‌هایش تمام غم عالم در دلش ریخته شد. کاش می‌توانست آن کابوس را فراموش کند، کاش! کنار حوض بزرگ وسط حیاط ایستاد. صدای جیر فواره‌ی آب و رایحه‌ی کُنار رسیده، هوش از سر هر آدمی می‌پراند، حیف که چندان دل و دماغ لذت بردن از این همه زیبایی‌ را نداشت. عاطفه با شوق کودکانه‌ای زوایای حیاط را نشانش می‌داد.
- عزیز کجایی؟ بیا اونی که برات تعریف می‌کردم اومده.
از بین درخت‌ها گذشتند. عاطفه وقتی که لبخند می‌زد، دو طرف گونه‌های برجسته‌اش چال‌های درشت و عمیقی می‌افتاد.
- از وقتی شنیده ذوق داره ببینتت. ببین اینجا رو چه آب و جارو کشیده! همیشه همین‌طوره.
نگاه مسکوتش را به زنی داد که هن‌هن‌کنان، با آن لباس بلند محلی از پلکان ایوان به پایین می‌آمد.
- ها اومدین؟ چقدر دیر کردین، دلم هزار راه رفت!
لهجه‌اش شبیه جنوبی‌ها بود. چقدر پرمحبت و خاکی برخورد می‌کرد، گویی صد سال او را می‌شناسد. به خود آمد دید در آغوش بزرگ و گرمش فرو رفته‌ است. قلبش ریخت، بوی آشنایی می‌داد، از آن عطرهای محمدی که بی‌بی‌جانش از مشهد برایشان می‌آورد بر پیرهن آبی گل‌دارش زده‌ بود. چقدر جای خالی‌اش حس میشد؛ اگر بود شاید هیچ‌وقت این بلاها سرش نمی‌آمد‌. زن با مهربانی ذاتی‌اش با احتیاط دستش را از دور گردنش جدا کرد و به سمت خانه هدایتش کرد. چشمان درشت میشی‌اش در گردی صورت سبزه‌ چین‌خورده‌ و پر از لک و خالش، مثل ستاره‌ می‌درخشید.
- خوش اومدی ترگل‌خانم!
عاطفه با شیطنت جلوتر از آن‌ها حرکت کرد و در حین راه شال از سرش کند.
- خوشم باشه آسیه‌جون! نو که رسد به بازار، کهنه شود دل‌آزار دیگه؟!
آن‌قدر لحنش بامزه بود که نتوانست لبخند نزند. زن که نامش آسیه بود، با خنده «لا اله الا اللهی» زیر ل*ب راند.
- زن گنده عین بچه شیش ساله‌ها می‌مونه!
چیزی نگفت و با کمکش از پله‌های مارپیچی ایوان بالا رفتند.
- برات کاچی درست کردم، بنیه‌ات رو قوی می‌‌کنه.
حس بدی داشت، اگر خانواده‌اش بودند که آواره و سربار خانه‌ی مردم نمیشد. چشمانش آماده‌ی باریدن بودند. زن از مکثش پی به حال درونی‌اش برد، روی پله ایستاد و چرخید. برای چند ثانیه ابروهای نازک مشکی‌اش توی‌هم رفت و لبان گوشت‌آلود و پهنش جمع شد.
- چرا وایسادی دختر! ای بابا گریه که چیزی رو حل نمی‌کنه.
با کف دست صورت خیسش را پاک کرد و بغض‌آلود نالید:
- من رو ببخشید خانم‌!
شماتت‌وار سر جنباند و به سویش آمد، دستان سردش را مادرانه فشرد.
- مگه چی‌کار کردی که ببخشم؟ بهت گفته باشم ها، من از این خجالت‌بازی و تعارف‌ها خوشم نمیاد. به هیچی فکر نکن جز خودت و سلامتیت.
ل*ب‌هایش را از درون گاز گرفت. ناگریز همراهش شد. نباید به محبت فانی آدم‌ها دلخوش می‌گشت. فکری در سرش جولان می‌داد که بعد از بهبودی‌اش کجا را دارد برود؟ پول زیادی همراه خود نداشت. گرمای دلچسب خانه کمی از اضطراب و رخوت ذهنش را کم کرد.
- عزیز بیا دیگه، ترگل؟ بابا روده بزرگه روده کوچیکه رو خورد!