تربیت و خانواده نام کتاب : کتاب زبان فراموش شده کودکان نویسنده : لیلیان فایراستون مترجم : رویا منجم تایپیست : mahban

[mahban]

***

نام کتاب : کتاب زبان فراموش شده کودکان

نویسنده : لیلیان فایراستون

مترجم : رویا منجم

تعداد صفحات : 288

انتشارات : علم


****​

 

[mahban]

پیش گفتار نویسنده برای ترجمه فارسی


از زمان چاپ این کتاب در چند سال پیش خوانندگان زیادی برای من نامه نوشته اند و پرسیده اند چه گونه این انگاره ها را پیاده کنند. آیا می توانم سیاهه ای از «بکنید ها» و «نکنید ها» را با آن ها سهیم شوم؟ اما هم اکنون هم کتاب های بی همتایی وجود دارد که این گونه پند را در اختیار می گذارند و مادر و پدرها و آموزش گران می توانند پندی را که نیاز دارند از چنین منابعی بگیرند.

اصول این کار ربطی به تاکید روی رفتار ندارد. این انگاره ها بیش تر نیازمند خود آگاهی تمرین حضور ذهن و هشیاری با کودکان است. کوشش برای بیدار شدن باز شناسی واکنش های خود کارمان و رویارویی با فرزندانمان با حضور ذهن بیش تر تنها چند و چون کار است.
با هشیاری می توان متوجه شد که به چه چیز نیاز است و چه چیز می تواند تازه باشد حتی نگاهی آنی به رفتار خود کارمان لحن آوا و نگرشمان می تواند به شکل نا منتظره ای ما را به واقعیت تجربه کودک پیوند زند بدون این تلاش برای حضور، واکنش ها و نگرش های خودکار فرمان می رانند. نقش ما آموزش ،نبود نقش ما این بود که به کودکان اجازه فراگیری دهیم این از هر پاسخی مهم تر است. بدون بینشی تازه برای جایگزینی کودکی خود را نا خواسته با این باور راسخ تکرار می کنیم که به خاطر خوبی آن ها است.
پرسشم چیست؟ هدفم چیست؟ آیا می خواهم سرشت معنوی درون زادی کودکی را که به دستان من سپرده شده پیشتیبانی و تشویق کنم؟ آیا حاضرم کوشش کنم و بیازمایم و کوشش کنم و بیازمایم و بیازمایم؟ آیا به اندازه کافی زمان هست؟

 

[mahban]

هنگام رویارویی با چرخ باد توفنده انرژی کودکان که بسی شتابنده تر از ما است، برای به یاد آوردن هدفمان گاه تنها یک صدم ثانیه فرصت داریم. لازم است شتاب اندیشه های چرخانمان را در هم بشکنیم.
کودکی که در برابرم است کیست؟ منظور واکنش ها و رفتارش نیست، بلکه کسی است که بزرگ شده است او را ببینید و به نگاره در آورید. چه بزرگ سالی را می خواهید بزرگ کنید؟

آموزه جورج گورجیف در این باره این بود که به کودکان آرمان های والا و دست افزار های به درد بخور برای زندگی داده شود:
(آموزش و پرورش دومی) که در آن تنها تلاش مهم است و نه نتیجه ستايش تلاش و نه کودک، زنده نگاه داشتن پرسش هایشان کودکی می گوید اگر به من اعتماد نشود به خودم اعتماد نمیکنم. اگر به آرایم گوش داده نشود و ارزشمنده دیده نشوند. همواره برای قدرت و اختیار داری به بیرون چشم دارم و به عقل سلیم خودم باور نمی آورم.

با کوشیدن به بهترین شکلی که می توانستیم و مأیوس نشدن از "شکست هایمان" دریافتیم که کودکان بسیار بخشنده اند. هنگامی که با آن ها و با خودمان راستگو و یک دل هستیم، تلاش هایمان را می بینند و می ستایند همیشه با خود شروع می کنیم.
در این کار داستان هایی برای تشویق کودکان در جهت «اندیشیدن برای خودشان و بیم به دل راه ندادن است.»

با بهترین آرزو ها
ليليان فايراستون
اردیبهشت 2021 (1400)

 

[mahban]

پیش گفتار


باز کردن این کتاب به سان پایین رفتن از مسیری در جنگل ها كتس کیل و رسیدن به نهری از آب صاف و زلال بود که دور ریشه های به هم پیچیده درختان و سنگ های خزه بسته به آرامی جریان داشت.
نا منتظره و فرح بخش زانو، زدم تا مشتی آب از آن بردارم و با دقت مزه کنم و آن را روی صورتم بپاشم.

لیلیان فایراستون با یاد آوری زبان فراموش شده کودکی هدیه ای به ما می دهد - ما همه به گونه ای هنوز کودک هستیم، می توانیم تلاش کنیم. فایر استون کار شگفت انگیزی را زنده می کند که سال های شصت میلادی به دست مادام ژان دوسالزمن آغاز شد و به دست نویسنده و همکارانش پیش برده شد. این کار فعالیت نیمه وقت گروهی بود که به این منظور طراحی شده بود تا آموزش و پرورش قراردادی کودکان آن اجتماعی را کامل کند که همگی در کار - زیستن آگاهانه زندگی تکاملی - بودند که جورجی گورجیف آموزگار معنوی آموزش داده بود.
فصل به فصل وارد دنیای کودکان شدم، با آن ها به گذشته بازگشتم فضا و توجه ای را گرفتم که سخت در کودکی خودم کم داشتم از واقع گرایی استوار اما مهربانانه بزرگ سالان چالش های الهام بخشی که به کودکان داده می شد و دامنه گسترده ای از تجربه هایی که با دقت برای آنان آرایش داده شده بود، لذت بردم جدی گرفته می شدند، از همان آغاز در مقام افرادی کامل بزرگ داشته می شدند، برای استعداد های درون زادی شان به آنان احترام گذاشته می شد و هم زمان، به شکل زبر دستان های این توانایی را می یافتند که آن ها را رشد دهند.

 

[mahban]

باعث شد درباره باز آموزی ای بیندیشم که این بخت را داشتم که در دومین کودکی خود نیک بختانه خود دریافت کنم. در دهه بیست خود در زمانی از آن لذت بردم که همه چیز را دوباره از دوست و آموزگار معنوی خود لامای بزرگوار مغولی کِشه و انگیال بیاموزم که نهر آموزه اش از تبت شاید از همان سرچشمه هایی می آمد که بسیار به سرچشمه های آموزه گورجیف نزدیک بودند.

کار با كودكان البته کامل کننده بود، زیرا آن ها به مدارس قرار دادی می رفتند اما چه تکمیل کننده لازمی! مادر و پدر هایشان شرکت کننده های نیک بختی در اجتماعی خاص بودند که پیرامون کار بیداری از هستی مکانیکی روزمره سوی مندی یافته بود روش هایی برای باز کردن دل به آن ها آموزش داده می شد که اجازه می داد دانایی یک دلانه ای جایگزین واکنشی رفتار کردن فرمولی شود، اما آقای گورجیف از این که کودکان در معرض آموزه های رسمی قرار بگیرند که از دید آن ها آموزش پذیرش مجموعه ای از باورها بدون نقد آن ها بود دوری می کرد. آگاه بود که در حضور گوش بزنگانه بزرگ سالانی که روی خودشان کار می کردند تا نسبت به همه چیز آگاه بمانند، تنها لازم بود کودکان آزادی و بر انگیختگی داشته باشند تا اجازه دهند خودانگیختگی خودشان پدید آید، اطمینان به نفس و شهامت بیابند و حساسیت و توانمندی هایشان را پرورش دهند. انگاره کانونی این بود که به آن ها اجازه داده شود تاخود را بیابند همان طور که هستند زندگی کنند بی همتایی خود را بیدار کنند و نگذارند به چیز های به در به خوری برای نگهداری سبک زندگی زیر فشار رفته جامعه صنعتی از پیش اندیشیده شده قالب ریزی شوند.

 

[mahban]

دالای لاما هنگام دریافت درجه افتخاری از دانشگاه کلومبیا در اشاره های خود گفت تا چه اندازه آموزش و پرورش مهم بود و چه قدر افتخار کرده و این و آن اما سپس به شکلی فراموش نا شدنی و بسیار توانمندانه تا انگار به ستون های سنگی لو روتوندا رخنه کند اعلام کرد:

"و با این حال چیزی که در آموزش و پرورش مدرنی که شما این جا پیاده می کنید من را نگران می کند. این است که به مغز باهوش آموزش می دهد و نه به دل پاک مغز باهوش بدون دل پاک کافی نیست و در واقع می تواند برای خود و دیگران خطرناک باشد والا مقامان گرد آمده تایید تکان دادند، اما در پی آن هیچ تغییری در برنامه درسی ندیدم.

این کتاب بی همتا و ژرف به ما کمک می کند تا چیزی از زبان فراموش شده کودکی به یاد بیاوریم. برای تمامی ما که بسیار به آسانی تماس با آمادگی کودک وار خود را برای لحظه کنونی از دست می دهیم. ارزش تخمین نا پذیری دارد با افسون و آسودگی سخاوتمندانه نویسنده، بی پردگی، روانی و برازندگی سنتاش را انتقال می دهد و این توانایی را به ما بدهد تا زبان ژرف تر خود را باز یابیم، خود را به یاد بیاوریم و برای بزرگ داشت. آن چه هر روز مهم ترین است، بر پا خیزیم از خواندن این کتاب لذت زیادی بردم و افتخار دارم که آن را به عنوان گنجی گران بها برای تمامی شما معرفی کنم.

تِنزين رابرت تورمَن
استاد جی تسونگ خاپا مطالعات بومی - تبتى
دانشگاه کلومبیا وو داستاک، نیویورک
5 اکتبر، 2009

 

[mahban]

یادداشت یک روان پزشک


انگاره های گورجیف در باره آموزش و پرورش کودکان به طور کامل با دانش و شناخت و درک و دریافت روان کاوی کودک و چند و چون کار کردن با کودکان برای رشد محافظت و یکپارچگی اخلاقیت و توانایی اندیشیدن و تصمیم گرفتن هم بستگی دارد. هدف از روانکاوی کودک نگاه داشتن آیین های از راه کندوکاوی بی مرز و بی کرانه در برابر کودکان است تا خودشان را درک و دریافت .کنند. کار گورجیف با کودک درست همین کار را می کند.
این کتاب راهنمایی به درد به خور برای برخوردی پر مهر و توجه و پرورش دهنده با کودکان می یابید. هدف پیوند زدن آن ها با خود درون شان است این برخورد تجربه شادی، سرزندگی و راستی و درستی (حقیقت) برای کودکان به ارمغان می آورد که میوه های اشتباه ناپذیر روش شناسی است.
من که خود به اندازه کافی نیک بخت بودم که این آمادگی بی همتا را در کودکی و نوجوانی داشته باشم. این انگاره ها را در مقام بزرگسال در کارم از نو کشف کردم؛ آن ها آمادگی گران بهایی برای هم بخشی واقعی از خود به دنیا است.


ریسا لونسون گولد

کارشناس روانگاوی کودک، نوجوان و بزرگسال استادیار روان کاوی در دانشکده پزشکان و جراحان دانشگاه كلومبيا. روان کاو‌ تمام وقت در بیمارستان دانشگاه نورث شور و بیمارستان یهودیان لانگ ایلند دکتر گولد به تازگی درباره" آیا ما داریم فرزندانمان را درست بار می آوریم؟" در 25 مین گردهم آویی کالج هاروارد سخنرانی کرده است.

 

[mahban]

آشنایی


کتابخانه ها سرشار از کتاب هایی درباره جست و جوی معنوی است. اما چیز زیادی درباره چند و چون بارآوردن کودکان برای یافتن صفات خودشان و شهامت زیستن روی پای خودشان وجود ندارد. این چالشی برای ما - گروهی از بزرگ سالانی بود که دعوت شدیم کار با کودکان را در ابتدای سال های 60 میلادی در نیویورک آغاز کنیم. تیم کودکان که کانون زندگی من به مدت 20 سال شد، بر بنیان انگاره های جورج گورجیف استوار بود کشاکش ما به ارمغان آوردن تجربه معنوی زندگی بدون به زور آموختن مجموعه ای از باور های نقد نشده به آن ها بود.

در سال 1912 که جورج ایوانویچ کورجیف در باختر زمین پدیدار شد، آموزه ای را با خود به همراه آورد که ثمره دهه ها جست وجو در میان سنت ها معنوی باستانی و گاه پنهان شده از خاور زمین بود. محفلی که کم کم پیرامون او شکل گرفت شمار زیادی از روشن فکران و هنرمندان روز را در بر می گرفت که انگاره های او را به گوش شمار بیش تری می رساندند. این انگاره ها تأثیر محسوسی در رشته های گوناگونی مانند فیزیک، موسیقی، ریاضیات کارگاه نمایش (تئاتر) و فیلم داشت.

 

[mahban]

این دیدگاه گورجیف که مردم موجودی تمام شده نیست - و تکامل آگاهی اش نه تنها لازم، بلکه از این گذشته دست یابی پذیر است - تخم های جنبش بالقوه مردمی سال های 60 میلادی را در زمین پراکند.

کودکان برای گورجیف اهمیت خاصی داشتند. همیشه دو رو برش بودند و انرژی بی پایانی به پای رشد آن ها می ریخت و همیشه کشاکش ها و هدیه هایی برایشان داشت. از همه چشم گیر تر احترام نامشروطش برای زندگی های درونی شان بود برای کسی که بودند و کسی که می توانستند بشوند.

در عین حال شاگردانش را از آموزش انگاره هایش به فرزندانشان باز می داشت. می خواست پرس وجو کردن را در کودکان بیدار کند و این آزادی را به آن ها می داد بزرگ سالانی شوند که بتوانند اهداف خودشان را دنبال کنند، پویش خودشان را کودکان اجازه نداشتند در جلسات کتاب خوانی گفت و شنود ها و مراقبه هایی شرکت کنند که برای بزرگ سالانی بود که شخصیت هایشان دیگر شکل گرفته بود و به دلایلی که خودشان داشتند به محفل او پیوسته بودند. گورجیف می گفت: "هیچ گروهی برای کودکان ندارم، زیرا همه باید تجربه کافی داشته باشند چیز های زیادی را نخست آزموده باشند و از آن ها سرخورده شده باشند."

 

[mahban]

به جای آن فعالیت های خاصی را برای کودکان زمینه چینی می کرد تا گذشته از عقل و خرد جنبه های فيزيكی و عاطفي خود را هم رشد دهند. تا خودشان شوند هدفش برای آنان این بود از درون راهنمایی شوند و این توانایی را داشته باشند که واقعیت را از دنیای نگاره ها و رویا هایی تشخیص دهند که همه در آن زندگی می کردند.

گورجیف غیر مستقیم آموزش می داد. داستانی می‌گفت که به شکل ظریفی به پرسش مربوط می شد یا پاسخی را که هدفش شخصی خاصی بود به فرد دیگری می گفت. برای رساندن منظورش از قصه ها سود می جست داستان هایی درباره تنگنا هایی که مردمان با آن رویاروی می شدند، قصه هایی با راه حل های خنده دار، قهرمانانه و نا منتظره.

ارائه انگاره های تازه به شکلی غیر مستقیم از راه داستان ها، بـه کودکان زمان می داد تا معانی گوناگونی را بیازمایند. در داستان هایش تکانه های خوبی که کودکان بتوانند از آن ها تقلید کنند نهفته بود - مهربانی با جانوران بذله گویی، دلاوری، پرمایگی بی تفاوتی به گرسنگی و سرما برخی از قصه ها در زیر نقاب سرگرمی پرسش های بزرگ تری را پیش می کشیدند. قهرمان در اسطوره ها و قصه های شاه و پریان می پرسد: "من کی هستم؟" و "چرا این جا هستم؟" در برابر چنین پرسش هایی ذهن معمولی می داند که نمی تواند پاسخ بدهد و خاموش می شود - در آن سکوت و خاموشی دریافت تازه ای می تواند پدید آید. در کار با کودکان بار ها و بار ها به ما نشان داده می شد که این پرسش ها بودند و نه پاسخ ها که به ژرفنا بخشیدن به درک یاری می رساندند از خود می پرسیدیم چه چیز پرسش را برانگیخته بود؟ کودک چه چیز را دیگر باور کرده بود؟ چه گونه می توانم پاسخ را از خود پرسش کننده بگیرم؟